Doei Rotterdam! - De Groene Meisjes

Allereerst: sorry dat het hier zo stil was de afgelopen twee weken. Ik weet dat ik er eigenlijk geen verklaring voor hoef te geven, maar dat wil ik toch doen. De reden voor mijn afwezigheid was namelijk een leuke: ik zat middenin een verhuizing! Deze blogpost schrijf ik dan ook terwijl ik tussen de verhuisdozen zit en wanneer dit verhaal online verschijnt, zit ik op de verhuisbus te wachten. Het waren twee pittige weken. Verhuizen vanuit Amsterdam én Rotterdam náár Utrecht bleek een flinke onderneming. Wat zullen we blij zijn als we dit weekend in onze nieuwe achtertuin zitten. Ik denk het koude drankje en het vegan taartje er voor de gezelligheid alvast even bij.

Hoewel ik enorm veel zin heb om samen met Mare en de katjes naar Utrecht te verhuizen en daar een heel nieuw avontuur te gaan, laat ik Rotterdam zeker ook met een beetje pijn in mijn hart achter. Ik heb hier drie jaar en tien maanden gewoond. Bijna vier jaar dus. En wát een jaren waren het. Ik kan amper beginnen met vertellen wat ik hier allemaal heb meegemaakt en welke ontwikkelingen ik heb doorgemaakt. Omdat ik denk dat het goed is om heel bewust stil te staan bij de plek die ik achterlaat, ga ik toch een poging wagen.

Toen ik vier jaar geleden – het was mei – tegen dit prachtige huis waar ik woon aanliep, wist ik meteen dat het mijn nieuwe plek moest worden. Ik had nog geen enkel ander huis bekeken en ik wist ook eigenlijk helemaal niet zo goed wat ik zocht. Ik wist gewoon: dit is het. Ik vond het huis er niet alleen prachtig uitzien, met z’n glas-in-lood en twee (!) schouwen, ik wist ook: ik ga me hier veilig en geborgen voelen. En dat laatste, daarvan wist ik wél dat ik ernaar op zoek was. Ik had een tumulte tijd in Amsterdam achter de rug en ik had een plek nodig om te kunnen landen. Dit huisje in de Doctor de Visserstraat in Bergpolder bleek precies die plek te zijn. Het huisje groeide al snel om me heen, met z’n fijne hoekjes, z’n prachtige lichtinval en het heerlijk beschutte balkonnetje. Hier kon ik tot rust komen.

Grappig genoeg was dit huis het eerste huis waar ik écht graag thuis wilde zijn. Dat zorgde ervoor dat ik veel meer thuis was dan ik daarvoor ooit was geweest. In dit huis wilde ik graag vrienden ontvangen, etentjes organiseren, met mijn nicht op de bank hangen en een boek lezen op het balkon. Dit huis heeft me geleerd dat een fijne en veilige thuishaven van onschatbare waarde is en dat ik dan niet zo nodig van hot naar her hoef – want thuis is het fijn genoeg.

Zoals ik al zei is er een hoop gebeurd in de vier jaar dat ik hier woonde. Er ging een relatie uit – sterker nog: in de tussentijd werd er nog samengewoond, – er werd gedate en uiteindelijk kwam ik een jaar geleden Mare tegen. Ik was in dit huis heel verliefd én heel verdrietig. En dat zijn dan alleen nog maar de ontwikkelingen op liefdesgebied. Ik ging in mijn eentje verder met De Groene Meisjes (en veranderde dus van bedrijfsvorm,) ik huurde verschillende werkplekken (om vervolgens te concluderen dat ik thuis werken eigenlijk toch het allerfijnste vond,) ik ging voor een maand of tien bij bibliotheek Rotterdam werken, ik deed allerlei grote en kleine projecten, boekte successen en ging op mijn bek; maar altijd was mijn huis er om bij te komen. Zo ging ik ook ontelbare keren op reis, en altijd kwam ik weer met veel plezier thuis in Bergpolder.

Een kennis zei, voordat ik naar deze mooie stad verhuisde, dat Rotterdam een ‘comfortabele stad’ was. Ze bleek gelijk te hebben. Ik heb me hier vanaf de eerste dag thuis gevoeld. Het duurde niet lang of ik wist de weg én ik leerde allerlei leuke mensen kennen. Rotterdammers zijn gemakkelijke mensen om mee te bonden, zo bleek. Natuurlijk heb ik daar ook zelf mijn best voor gedaan. Zo deed ik bijvoorbeeld op verschillende plekken vrijwilligerswerk en richtte ik een leesclub op. Ik ga dit onthouden voor mijn verhuizing naar Utrecht, want het bleek een zeer effectieve methode om je kennis-en vriendenkring uit te breiden. Ook heb ik veel vrienden uit andere steden in Nederland vol trots aan Rotterdam voorgesteld en iedereen was altijd net zo enthousiast over de stad als ik. Maar goed, wie is er dan ook ongevoelig voor die prachtige skyline, de watertaxi, de musea, de uitbundig groene parken en de gezellige restaurantjes die Rotterdam te bieden heeft? Dan snap je het gewoon niet hoor ;)

Rotterdam bracht me rust en inderdaad comfort. De stad is uitdagend genoeg om iedere week iets nieuws te ontdekken, maar rustig genoeg om dat níet te hoeven doen. Ik heb me hier nooit opgejaagd gevoeld, maar ik heb me ook nooit verveeld. Ik heb hier altijd met veel plezier rondgereden op mijn fietsje en ontelbare wandelingen gemaakt door het prachtige en groene Noord. Ik heb vrienden gemaakt bij mijn favoriete koffietentjes – de haverlatte werden klaargezet als ik naar binnen wandelde en er was altijd tijd voor een gezellig praatje. Rotterdam bleek voor mij precies stads genoeg én een stuk rustiger dan Amsterdam – daar was ik destijds erg aan toe.

Doei prachtig Rotterdam en mijn lieve fijne huisje: ik ga jullie stiekem best wel missen. Hoeveel zin ik ook heb in het samenwoonavontuur in de binnenstad van Utrecht, ik ga nooit vergeten hoeveel rust, veiligheid en geluk ik bij jullie heb gevonden. Dankjewel voor alles. <3

28 gedachten over “Doei Rotterdam!”

Zo leuk dat je in Utrecht gaat wonen!
Ik herken de uitdaging, wij gingen vanuit Zaandam en Zutphen naar Utrecht. Dat was ook een hele onderneming met de verhuiswagen!

Wat leuk dat je nadenkt over een leesclub in Utrecht! Ik sluit me er graag bij aan. :)

28 gedachten over “Doei Rotterdam!”

Geef een reactie Reactie annuleren