Het vormgeven van je activisme – deel 1

activisme

In april 2016 ben ik in Berlijn, ofwel: Heartbreak City. Berlijn is sowieso mijn favoriete plek om te zijn, maar vooral wanneer ik iets te verwerken heb. Vaak zijn dit relatiebreuken. In Berlijn doe ik de dingen die ik thuis niet doe en dat is dan altijd precies wat ik nodig heb.

Hoewel ik nog in duizend stukjes lig, ga ik op bezoek bij het meisje op wie ik heimelijk verliefd ben geworden nog vóór de relatiebreuk die ik hier tracht te verwerken. L heet ze en mijn god wat is ze cool. Ze vertelt me dat ze woensdagavond (de avond voordat ik weer terug ga naar Nederland,) naar een feministische quiz in een queerbar gaat en ik sms mijn vriendin S dat we zullen moeten gaan. S, goed als ze is, trommelt wat feministische vrienden op en dat maakt dat we een team zijn. Een vierkoppig lesbisch-feministisch team.

Bloednerveus maak ik me klaar die avond: hoe kleed je je als je naar een feministische quiz gaat? Hoe ziet een feminist er überhaupt uit? S verzekert me ervan dat er niemand ook maar één fuck geeft, want we zijn in Berlijn. Ik ga voor een zwarte blouse die tot boven dicht kan – dat lijkt me voor nu legitiem genoeg.

Wat ik die woensdagavond aantref is levensveranderend voor me. Dat klinkt misschien dramatisch of overdreven, maar zo voelt het echt. Een café vol vrouwen, waarvan 80% overduidelijk lesbisch en 20% de moeite van het onderzoeken waard – ik weet niet waar ik moet kijken. Ik ben wel eens op vrouwenfeestjes geweest, maar dit is anders. Dit is een gelegenheid om te praten met mensen, hier is intellect. Ik neem voor de vorm deel aan de quiz maar verschuil me achter S. Ik heb letterlijk maar twee antwoorden goed. Ik geneer me als ik luister naar alle vrouwen die wél echt iets van het feminisme weten. Ik heb nog zoveel te leren.

Deze broeierige avond (slimme vrouwen, Duits bier en L,) deed dingen met me. In de trein terug naar Amsterdam neem ik me voor: ik word feminist. Niet wetende dat ik dat in de kern van de zaak natuurlijk al lang was, maar nu wist ik: dit zijn de mensen bij wie ik wil horen.

Dat ‘dit zijn mijn mensen’ gevoel, dat heb ik in de afgelopen drie jaar heel vaak mogen ervaren, in allerlei situaties. Afgelopen weekend was daar weer een goed voorbeeld van. Vrijdagavond ging ik met vrienden van Dikke Vinger! (mijn supportgroep voor bodypositivity) naar het Mama Cash festival ter ere van Internationale Vrouwendag. We luisterden naar een mooie talk, we dronken biertjes, we praatten wat over masturberen en we dansten terwijl er lichamen van alle soorten en maten gevierd werden op een catwalk. Ik liep een beetje over van liefde. Zaterdag deed ik het nog eens dunnetjes over, toen ik met één van mijn liefste vriendinnen meeliep in de Slutwalk tegen seksueel geweld. Beiden hadden we nog nooit zoiets gedaan. Protesteren? De straat op? Gaan we dit echt doen? Ja hoor, daar gingen we. Hand in hand en vol trots. Dit zijn mijn mensen en ik voel me hier thuis.

Tussen bloednerveus worden van naar een feministische quiz gaan en enthousiast ‘Consent is sexy!’ scanderend op straat, daar zit nogal wat tussen. Om precies te zijn zit daar drie jaar van persoonlijke ontwikkeling tussen. Dat was een hele zoektocht en dat is me allemaal niet heel gemakkelijk af gegaan. Het heeft me vooral veel tijd gekost om meningen te vormen. Meningen van mezelf. Van huis uit heb ik niet meegekregen dat het belangrijk is om je te verdiepen in dingen. We verdiepten ons in de Bijbel, maar daar wordt je wereldbeeld natuurlijk vrij enkelzijdig van. Het was niet alleen mijn christelijke opvoeding die hier debet aan was. Het waren ook de relaties die ik had met meisjes die vonden dat ik te veel feministische boeken las en dat ik te nieuwsgierig was naar alles wat ik nog niet kende. Het waren de vrienden die vonden dat je ‘je ook wel om álles druk kan maken.’

Natuurlijk begrijp ik dat daar een bepaalde beschermdrang zit. Wanneer je je profileert als activist, maken mensen zich al gauw een beetje zorgen om je. Het resultaat daarvan was dat ik mezelf dingen hoorde zeggen als ‘ik ben wel feminist, maar geen boze’ of ‘ik ben niet het type om de barricade op te gaan.’ Met dit gedeelte van mijn identiteit deed ik hetzelfde als wat ik heb gedaan met mijn seksuele oriëntatie. Zo’n vijftien jaar lang heb ik mijn best gedaan om te laten zien dat ik ‘lesbisch-maar-niet-zó-lesbisch’ was. Ik wilde gezien worden als een heteroseksueel die toevallig op vrouwen viel – maar dat is klaar nu. Ik pel mezelf af. Dat zie je aan hoe ik eruit zie, aan de boeken die ik lees, aan de mensen die ik om me heen verzamel en aan het werk waarvoor ik me inzet: dit is wie ik ben. Het voelt als paaseieren die ik zelf in de achtertuin heb verstopt. Ik wist al die tijd wel waar ze lagen, maar ze waren uit het zicht. De blijdschap is gelukkig niet minder groot nu ik die eieren stuk voor stuk terugvind.

Vorige week volgde ik een seminar over rebellie van Eva Rovers, op het School of Life festival in Utrecht. Daarna las ik haar essay ‘Ik kom in opstand, dus wij zijn‘ dat gestoeld is op Camus’ boek ‘De mens in opstand.’ Camus schrijft: “Wat is een mens in opstand? Een mens die nee zegt. Maar ook al weigert hij, hij geeft niet op: het is ook een mens die ja zegt, vanaf zijn eerste impuls.”

Mooi vind ik dat, want hoewel er absoluut dingen zijn waar ik nee tegen zeg, of waar ik boos over ben, zijn er minstens evenveel dingen die ik een volmondig ja wil geven. En dat maakt dat ik in opstand ben. Ik ben een activist.

Dat heeft zich de afgelopen jaren op allerlei manieren geuit. Ik startte met een collega een supportgroep voor dikke mensen, ik praatte in een podcast over mijn seksualiteit, ik maakte zelf een podcast over voedselverspilling, ik schrijf steeds kritischer stukken over allerlei onderwerpen, ik houd praatjes op feministenborrels en duurzaamheidsdiners, ik lees stapels en stapels allerhande maatschappijkritische boeken en ik omring me met de mensen die me al oneindig veel bijgebracht hebben over de meest uiteenlopende thema’s.

In het boek Chelsea Girls van Eileen Myles (voor mijn mede-lesbo-feministen: google haar, je zult niet teleurgesteld zijn,) las ik: “Mijn puberteit had iets viezigs, dat kwam niet door seks, maar door mijn zelfhaat op momenten van verwarring, hoe hatelijk het was om ergens op te moeten wachten. […] Ik heb mijn hele leven lang op toestemming gewacht. Ik voel het aanzwellen in mijn borst. Er broeit een oorlog, en het gevecht bevindt zich achter mij en ik beweeg mijn troepen naar het licht.”

Weet jij hoe jouw activisme eruit ziet? Hoe uit het zich? Wat zijn de onderwerpen waarvoor jij je hard wil maken? Rebellie kan op allerlei manieren. Net als Eileen Myles ben ik terrein aan het winnen voor mezelf. Ik wil niet meer wachten. Op sommige dagen voelt het letterlijk alsof ik op oorlogspad ben. Een vredige oorlog weliswaar. Hoewel, soms zijn er ook wel dagen waarop ik me minder vredig voel over bepaalde zaken. Maar boos zijn, zeker als je een vrouw bent, dat is dan ook weer zoiets lastigs. Dat mag eigenlijk niet. Misschien moet mijn tweede stuk over het vormgeven van mijn activisme daarover gaan.

Deel deze post op: [pinit]

Geschreven door: Merel

23 gedachten over “Het vormgeven van je activisme – deel 1

  1. Wat een prachtig stuk heb je geschreven! Te gek dat de ware Mees zich steeds meer laat zien :D Die “vrienden” die vinden dat je je “ook om alles druk kan maken” ken ik ook. Toch balen hoe veel invloed anderen op je kunnen hebben waardoor je soms (mede) klein gehouden wordt.

  2. Mooi stuk! En damn, dat citaat uit Chelsea Girls raakt me dus echt enorm.

  3. Oh fuck, bijna 40 en nog zo veel paaseieren om terug te vinden… Maar ook best schoon, weten dat er zoets te rapen valt, al het je het veel vroeger kunnen hebben. Maar sommigen vinden het nooit terug, weten niet eens dat ze het hebben verstopt en dat is erger hé!

  4. A soldier of peace in the army of love…
    Dank voor het mooie stuk..! Ik kijk uit naar het volgende!

  5. Mooi geschreven zeg. Mooi om voor mij ook eens over na te denken en na te gaan wat voor activist ik ben.

    1. Leuk dat je dat zo zegt, want je impliceert daarmee: ik ben al een activist, ik moet alleen nog uitzoeken wat voor soort. Goed zo :)

  6. Fijn dat je weet waar je voor staat en er voor gaat!! Ik was vroeger vooral een dierenrechtactivist en nu ben ik daar nog wel min of meer mee bezig. Ook ben ik enorm begaan met het milieu en anders leven, minder werken etc.

  7. Wat een heerlijk blog weer Merel! En ja dat vind ik zo herkenbaar paaseieren zoeken die je zelf hebt gelegd❤️ Ik ben ook een femisinist in wording (of ben ik het eigenlijk al 😂) het voelt ook een beetje als thuiskomen, prachtig! Keep them coming ik lees heel graag met je mee!

  8. Wat heb je dat prachtig opgeschreven! Ik ben een positieve activist denk ik. Ik probeer op allerlei manieren de wereld iets mooier en blijer te maken, zonder dat dit direct in een hokje past of aan een sekse hangt.

  9. Prachtig stuk! En nu voel ik me heel suf dat ik zaterdag niet durfde om in Mn eentje naar de slutwalk te komen 🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️. Next time?!

    1. Nou, maar dat is ook wel een dingetje hoor, zo in je eentje. Dat zou ik ook niet gedurfd hebben. Dus niet te streng voor jezelf zijn en volgende keer een bondgenoot (of meerdere) zoeken :)

  10. Wat een mooi artikel. Ik vind je verhaal prachtig en zo mooi hoe je de afgelopen jaren steeds vaker dat gevoel van ‘dit zijn mijn mensen’hebt ervaren! Het thema zet mij zeker aan het denken. Ik weet zeker dat er dingen zijn waar ik voor sta, waar ik veel meer mee kan doen dan ik op dit moment doe. Het borrelt soms ergens, soms vaag, soms veel duidelijker. Complimenten voor hoe je dit zo inspirerend geschreven hebt!

  11. Mooi stuk! Ik ben zo blij met je alinea over feministen die zich alsnog blijven verontschuldigen. Ik blijf me verbazen als vrouwen zeggen: feminisme is echt geen geitenwollensokken-aangelegenheid, en ik laat echt geen okselhaar staan hoor! Of inderdaad, ik ben wel een feminist, maar niet zo’n lastige hoor! Ik hoop dat vrouwen steeds meer zullen begrijpen dat dat soort verontschuldigingen juist onderdeel zijn van het probleem waartegen ze vaak vechten.

    En als ik dan toch iets aan het schrijven ben hier, neem ik ook maar de kans om het volgende te zeggen: ik volg je al een tijdje, volgens mij sinds 2014, en ik vind het geweldig om te zien hoe je groeit en hoe onze ontwikkeling op een bepaalde manier ook parallel loopt (zonder hele duidelijke overeenkomsten overigens. Jouw verhaal is heel anders dan het mijne). Heel fijn om voorbeelden te hebben van vrouwen die óók zoekende zijn in hun activisme, en dit niet als een statische attitude zien. Dank je wel :)

  12. Voor mij is feminist zijn net zo vanzelfsprekend als het hebben van wenkbrauwen. Want waarom zou je géén feminist zijn? Hoe zou je tegen vrijheid, onafhankelijkheid, zelfstandigheid, autonoom en gelijk zijn kunnen zijn? Ik kan geen enkele reden verzinnen.

    Superfijn dat je gelijkgestemden hebt gevonden en steeds meer aan het vinden bent. Dat eindigt een boel gevoelens van eenzaamheid. Geniet ervan! Ik heb het ook nog steeds, dat als ik een type als Hanna in Girls zie of een boek als Valse Verwachting van Naomi Wolf lees, dat het voelt als thuiskomen bij hechte familie. Ik herken mezelf dan zo sterk in anderen dat ik ervan zou kunnen janken.

  13. Wat een fijn stuk, en wat een herkenning. Dat gevoel van ‘dit zijn mijn mensen’ ken ik, en ik besef ook steeds meer dat ik die mensen nooit (meer) en voor geen goud uit mijn leven wil laten glijden. De zoektocht naar activisme herken ik ook, op een soort zelfde manier als jij de groep feministen tijdens de quiz in Berlijn ervaarde: sommige mensen weten zoveel, ik heb nog zóveel te leren. Bij mij leidt dat tot een gevoel van ‘wie ben ik om te zeggen wat ik vind? Wat als ik iets stoms zeg, iets ongenuanceerd, omdat ik ergens niet genoeg vanaf weten?’ Het positieve gevolg is dat ik graag in onderwerpen duik om me een mening te kunnen vormen, maar het negatieve gevolg is dat ik alleen vriendenkringen en niet de grote boze wereld in durf te gaan met die mening. Dus heel veel waardering en dank dat jij dat wel doet, en ik hoop dat er nog heel veel delen zullen volgen over het vormgeven van jouw activisme, zodat ik en anderen daar inspiratie, moed en lessen uit kunnen halen :)

Laat een antwoord achter aan Dingen Die Fijn Zijn Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *