Ik ben Charlot, 22, en ik heb ongeveer vijf jaar anorexia. Ongeveer, want het is moeilijk te zeggen wanneer het precies begon. Heel geleidelijk groeide het anorexiadeel van mij, tot het ongeveer een jaar geleden bijna uit mijn lichaam barstte. Nu gaat het gelukkig beter, maar merk ik ook nu pas hoe ver weg ik was. Ik woog twintig kilo minder dan toen ik achttien was maar omdat het afvallen zo geleidelijk ging, lukte het me om in ieder geval mezelf wijs te maken dat het wel meeviel. Toch was mijn gewicht niet het grootste probleem. Veel erger vond ik het om te merken hoe veel invloed de anorexia kreeg op mijn leven.
Langzaam nam het alles over. Ik stopte met mijn studie, verbrak mijn relatie en joeg het grootste deel van de mensen om me heen weg. En met alles wat ik kwijt raakte kwam er een beetje anorexia bij. Al die tijd vond ik dat ik een aansteller was. Een slappeling. En keek ik vol afgrijzen naar televisieprogramma’s over anorexia, daarna nog meer overtuigd van mijn eigen aanstellerij. Hoewel ik al een hele tijd in therapie was, bleef ik overtuigd van mijn overduidelijke eigen verantwoordelijkheid in het geheel. Ánderen hadden een eetstoornis, ik gebruikte het alleen maar als excuus om niet mee te hoeven doen aan het normale leven. Natuurlijk merkte ik wel dat mijn lichaam veranderde, maar ik zag mezelf niet zoals anderen dat zagen. Ik heb het dun zijn nooit mooi gevonden, geen seconde. Dat is denk ik een van de meest hardnekkige misverstanden die er zijn over Anorexia. Er zijn vast mensen die het prachtig vinden om alleen nog maar uit botten en vel te bestaan. Maar als ik het deed uit schoonheidsoverwegingen was ik niet doorgegaan tot mijn ouders moesten huilen als ze me zagen. En was ik gestopt toen alles zeer ging doen, ik altijd uitgeput was, het altijd koud had en eruitzag als een stok.
Beter worden gaat niet van de een op de andere dag, dat is me wel duidelijk geworden. De therapie bij HumanConcern heeft me ontzettend goed geholpen. Hun uitgangspunt is dat je eerst de onderliggende oorzaken van je eetprobleem moet aanpakken, voor je verder kunt met het fysieke deel. Heel anders dan in klinieken voor eetstoornissen, waar het aankomen een veel groter deel van de behandeling beslaat. Als je anorexia of een andere eetstoornis hebt ben je ziek. Dat kan ik niet genoeg benadrukken. Pas als je het ziet als een ziekte, als iets wat buiten jezelf staat, kun je er iets tegen doen. En het langzaam winnen.
Ik weet dat er nog talloze mensen in Nederland zijn met een eetprobleem, in meer of mindere mate. Daar wil ik ontzettend graag íets voor doen. Een van de grootste veranderingen in mijn houding ten opzichte van mijn ziekte kwam door het lezen van De ana-files van Rianne Meijer. Eindelijk was er iemand in wie ik me wél herkende, iemand die precies zei wat ik bedoelde. Ik ben haar eeuwig dankbaar. En als ik ook maar een fractie voor iemand anders kan betekenen van wat zij voor mij heeft betekent, is het al geweldig. Mede door haar besloot ik een tijdje geleden om een weblog te beginnen met als inspiratie de boeken van Sophie Dahl. Ik had al veel voor mezelf op een rijtje gezet maar vond het tijd om hardop te gaan schrijven; verhalen over mijn ziekte in combinatie met recepten. Daar ben ik net mee begonnen maar ik hoop dat het iets kan bijdragen aan een beter, of in ieder geval een minder verkeerd beeld van mensen met een eetstoornis. Ik nam me voor om iets te doen met mijn ergernis aan het verkeerde beeld van eetstoornissen en wat misverstanden uit de wereld te helpen. Uit mijn wereld op zijn minst.
Omdat je van niets eten niet ineens normaal gaat eten, ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe manier van eten en ben daar eigenlijk nog steeds mee bezig. Daarbij kun je je natuurlijk afvragen wat ‘normaal eten’ inhoudt. Voor mij is ‘normaal’ nu veel groente, zo min mogelijk dierlijke producten en wat superfood- en rauwe invloeden. Toch geloof ik niet zo in labels als vegetarisch of veganistisch, ik denk dat je vooral goed moet nadenken over wat je eet en daar niet meteen een sticker op hoeft te plakken. Op die manier ontneem je anderen ook meteen de kans om je aan te spreken op je gedrag, iets wat bijna altijd lijkt te gebeuren bij vegetariërs en al helemaal bij veganisten. Belachelijk, maar je lijkt altijd in een hoek gedreven te worden waardoor je je steeds aan het verdedigen bent. En dat vond ik doodvermoeiend. Dus doe ik het nu op mijn manier, zonder het te benoemen. Voor mij werkt dat het beste. Dat nadenken over eten is volgens mij wat er nogal vaak mis gaat want als je nadenkt over wat je koopt dan kan ik me niet voorstellen dat je thuiskomt met een kiloknaller.
Voor inspiratie lees ik heel veel kookboeken en volg ik net als de Groene Meisjes een heleboel eetblogs. Ik ben eigenlijk de hele dag bezig met eten; ik werk in een eetwinkel en schrijf en lees dagelijks over eten. Toch is eten bijna altijd een taakje, en nooit echt onbezorgd. Dat blijft voorlopig nog wel even zo, en misschien wel altijd.
Ik ben heel blij met bijvoorbeeld 101cookbooks.com, mynewroots.com en ohsheglows.com. Zij laten in hun recepten zien dat heel erg lekker en heel erg gezond een perfecte match kan zijn, anders dan de meeste mensen denken. De tijd van Sonja Bakker, veel vlees en weinig groenten komt door dit soort mensen misschien ook in Nederland eindelijk tot een einde.
Met de carrotcakesmoothie van Angela Liddon van ohsheglows.com in mijn achterhoofd is dit een van mijn favoriete ontbijtjes: Doe een geraspte wortel met een cup granen- of notenmelk naar keuze, een bevroren banaan in stukjes,een paar ijsklontjes, koekkruiden, wat druppels stevia, een paar dadels, een handje gemengde kiemen, een halve avocado, een klein beetje vanille proteïnepoeder en wat chiazaadjes in een blender of gebruik een staafmixer. Bestrooi met geraspte kokos, wat geroosterde pitten en drink it while it’s cold!
Lieve Charlot, dankjewel voor je openhartige verhaal. Je mag ontzettend trots op jezelf zijn! Wil jij iets vragen of zeggen over dit onderwerp? Laat dan hieronder een reactie achter. Gelieve rekening te houden met het feit dat dit een persoonlijk verhaal is. Bij voorbaat dank voor het respect!
Maar wat is je blog dan!
Super geschreven! Ik ben benieuwd naar je blog :)
Wat een dapper, sterk kind ben je toch!
Dit is de blog van Charlot:
http://charlotvanscheijen.blogspot.nl/
XXXHarriet
Wat bijzonder dat je hier je verhaal met ons wil delen. Je hebt het mooi beschreven ook vind ik. En ook ik ben benieuwd naar je blog!
Wow, dankjewel. Ik hoop dat je mijn blog leuk vindt!
Oh, ik zie het nu hierboven staan, meteen even lezen!
echt knap!
Wat lief, dankjewel!
Ontzettend knap dat je je verhaal durft te delen, heel veel respect. Ik zit zelf ook in behandeling bij Human Concern en ga snel kijken op je blog. Ik herken me erin dat ik ook nog echt aan het zoeken ben, nu ik weer ben begonnen met een volledig eetpatroon opbouwen. Ik weet zeker dat het nog veel meer uit je leven kan verdwijnen, net zoals de therapeuten bij HC ook helemaal genezen zijn. Take good care en succes met je blog! Ik ga je volgen! Liefs Sanne
Dankjewel! Heel erg fijn om te horen dat je dat herkent. Het is zoeken, en dat is lastig maar gelukkig ook leuk. Ik hoop dat HumanConcern blijft groeien, zodat zo veel mogelijk mensen op hun manier geholpen kunnen worden. Daar hoor je toch nog steeds te weinig over vind ik, hoop dat daar ook verandering in komt. Bij gebrek aan beter: zet ‘m op, ik hoop dat je beter aan het worden bent. Liefs Charlot
Wat een mooi verhaal. En ik ben het hlemaal eens met het stuk over het nadenken over wat je eet. Dat probeer ik onze kindjes ook zo veel mogelijk mee te geven.
Dankjewel, ik denk ook echt dat dat het allerbelangrijkste is. Wat goed dat je dat je kinderen meegeeft! En wat zou het goed zijn als meer mensen dat deden. Als ik zie hoe veel kinderen helemaal verkeerd te eten krijgen en geen idee hebben waar hun eten vandaan komt, vind ik dat echt schokkend. Daar is nog heel veel te winnen denk ik, lijkt me ook echt leuk om iets mee te doen. Denk dat er op scholen ook nog heel veel gedaan kan worden op dat gebied.
Ik ben nog maar net begonnen met mijn blog en het is dus nog erg amateuristisch en daar wil ik best verandering in brengen. Zijn of kennen jullie iemand die verstand heeft van blogs mooi maken zonder daar vermogens voor te vragen: please let me know!
Super Charlot dat je dit doet! Heel veel succes. Ik ga je volgen! Ik ben super trots op je, ga zo door!
dankjewel lieverd!
Wat ben ik trots op jou. Petje af, mop.
Lieve Charlot,
Ik heb heel diep respect voor je en ben supertrots op mijn nichtje!!!!
Heeeeeele dikke kus!
Echt fantastisch! Je blog is geweldig, maar dat wist je al :) En nog één ding: Stop asjeblieft nooit met schrijven.
De hartelijke groeten
Ben ontroerd en onder de indruk van je verhaal. Je blog is een openbaring: wat kan jij beeldend schrijven. Ga er mee door en vooral bergopwaarts! Liefs Monique
Er gaat een wereld voor me open, wat een kracht spreekt er uit jouw verhalen. Ik hoop dat je veel mensen kunt helpen met beter en lekker eten en begrip voor mensen met eetstoornissen.
Respect
Knap dat je hier je verhaal durft te doen, ik heb ook een lange tijd met anorexia geworsteld maar kan het gelukkig nu elke dag een beetje meer loslaten. Ik weet niet of ik ooit volledig zal genezen zijn, want hetblijft natuurlijk een gevoelig punt maar ik blijf er wel in geloven, het leven is zoveel makkelijk zonder anorexia. Ik hoop dat het bij jou ook in stijgende lijn zal blijven gaan!xx
Mooi, goed, krachtig verhaal! Het geeft ons onwetenden inzicht en je lotgenoten kracht en herkenning. Ga door met schrijven en laten we een uitgever zoeken! Kus
Knap dat je hier je verhaal verteld met naam en foto! Ook voor mij herkenbaar, want heb ook anorexia gehad, maar inmiddels volledig van de anorexia af. Dus helemaal zonder eetgestoorde gedachtes en angsten. Ik dacht ook dat ik dat nooit zou kunnen bereiken en ’t altijd nog een klein beetje aanwezig zou zijn, maar dat hoeft dus helemaal niet zo te zijn. Gewoon op de goede weg doorgaan en dan komt ’t vanzelf!
Zet ‘m op!
Mooi geschreven. En ik was graag je duwtje, kan jij nu weer anderen verder duwen.
Ik lees het nou al voor de derde keer geloof ik. Vind het zo mooi en dapper en goed geschreven en… enzovoorts! Heel veel liefs, je fan van het eerste uur!
Mooi verhaal en ik ga nu je blog bekijken – ben benieuwd, de verhalen en recepten van Sophie Dahl vind ik ook heel fijn om te lezen! Goed om te lezen dat je al zo ver bent en ik hoop – en ergens weet, want het bewijs is dit nu aan het typen – dat eten voor jou ook minder als verplichting/taak gaat voelen. :)
Ik ben ongelofelijk trots op wat je doet en niet te vergeten, al bereikt hebt! XX
Mooi geschreven! Ik heb zelf ook hulp gehad van Human Concern en ik ben er nog niet, maar gelukkig gaat het nu een stuk beter. Ik vind het ook heel prettig dat ze daar werken met ervaringsdeskundigen, dat werkte voor mij heel goed.
Wauw, wat ontzettend mooi geschreven en wat dapper dat je je verhaal doet! Je blog is trouwens ontzettend leuk :-) Ik ga je volgen!
Hai Charlot,
Mooi Mens!
Wat een inspiritatie, Motivatie, Moed, Lef,
Kracht, en niet, geheel, onbelangrijk Plezier,
lees ik hier. Het geeft mij een oor tot oor glimlach, dat zo wie zo, en je manier van schrijven,
zo gezellig, eerlijkheid en ook kwetsbaarheid . Uniek!
Koester deze mooie eigenschappen en kwaliteiten maar . Jou benodigdheden voor jou recept om op JOU manier de strijd tegen de Anorexia aan te gaan…en You know what?
You’ve pay them forward….By sharing them…:) Thanks.
Zeker aan mij,
deze.. mooie kwaliteiten : ook super ‘handig’ om die ellendige , vermoeiende, ontzettend o zo overbodige Anorexi-nee…( zeg ik dan maar weer),
door dat je ook deze dappere mooie stap hebt gezet, met het beginnen van je Blog!
ik ben ook helaas ‘gezegend’ met anorexia en na een lange zoektocht en omzwervingen ook in de armen van Human Concern mogen vallen.
En net als jou, heel dankbaar daar voor. Hulp die mij wel hoopvolle en voor mij een helpende hand kan zijn en ook is. Net als het bij het lezen van jou Blog : de ervaringsdeskundigheid….is iets wat voor mij , van meerwaarde is. EN misschien nog wel het meest helpend. En jij schrijft ook over JOU strijd, en kan voor mij eten ook een positieve lading geven. Thanks!
om mijn motivatie motor draaiende te houden en ook om uit mijn dip …te komen
blijf ik lezen!
Blijf jij schrijven?
Succes met elke stap, groot of klein, die je gaat zetten,
met mooie zonnestralen op je weg!
Dikke dank je wel glimlach.. van oor tot oor.
van mij,
&
ga zo door!
x
Lieve Charlot, wat kan jij toch goed schrijven!
Ik ben trots op je dat je zo positief uit zo’n diep dal
gekomen bent. Ga aub door !! Ineke
Lieve Charlot,
Wat fijn om zo over jou te lezen en wat fijn dat je (weer) in jezelf gelooft!
Liefs van de Zuurbiertjes
Lieve Charlot
Je stuk maakte een diepe indruk op mij. Blijf schrijven want dit kan je super goed.Denk vaak aan je.
veel liefs uit Groote Keeten van Anja.
Hallo Charlot,
wat een interessant en openhartig verhaal. Ik vind het erg goed dat je er zo open over kan praten.
Na aanleiding hiervan heb ik een vraag. Voor mijn opleiding moet ik met een groepje een onderzoek doen. En wij zouden graag wat vragen stellen aan iemand die anorexia heeft gehad. Wij vroegen ons af of jij misschien bereid bent een lijst met vragen te beantwoorden voor ons, deze zijn vooral gericht op de invloed van de media. We snappen het ook als het te veel gevraagd is. We horen graag van je.
Groetjes,
Nadia
hoi nadia, ik kijk hier eigenlijk nooit meer maar toevallig zag ik nu je berichtje. je kunt me mailen op charlotvanscheijen@gmail.com, misschien kan ik je helpen!
Hoi Charlot,
Wat een strijd he, die eetstoornis?
Ik heb er zelf ook al 23 jaar last van.
Ook ik ben bezig aan het opklimmen en schrijf er een blog over.
Misschien vind je het leuk om te lezen en heb je tips bij m’n strijd.
Je kunt me vinden bij: zijeetook.