In een gezellige bar in Berlijn zitten mijn vriend Maarten en ik drankjes te drinken. Er zijn drie meisjes, waarvan we er slechts één kennen. Eén van de twee onbekende meisjes praat veel, en hard, maar ze is grappig en dat is leuk. We hebben een goede avond. Wanneer we de bar verlaten, ietwat sentimenteel door de door ons zo geliefde kaneelwodka, vragen Maarten en ik elkaar wat we van de meisjes vonden. ‘Leuk, maar ze praatte wel hard?’ is onze conclusie. En ook: ‘eerst dacht ik alleen maar, wat praat ze hard, maar eigenlijk was ze heel aardig.’ Dat ‘eigenlijk’ zegt alles al. Blijkbaar heeft het meisje in kwestie haar aardigheid moeten bewijzen tegenover ons. Ik vind het tamelijk gênant om toe te moeten geven dat iemand zijn aardigheid aan mij moet bewijzen – ik wil er namelijk gewoon vanuit kunnen gaan dat mensen aardig zijn.
Het valt me op hoeveel mensen zéggen openminded te zijn, maar nog altijd ‘afknappen’ (ugh, dat woord alleen al,) op vreselijk onbelangrijke dingen. Hoe vaak ik nog mensen hoor zeggen dat iemand te veel tattoos heeft, te aanwezig of te verwijfd is, een te uitgesproken mening heeft of dat ‘eigenlijk alles aan hem of haar fout is,’ – dat maakt me best een beetje triest. Misschien zijn we ook te veel gaan geloven in de maakbaarheid van het perfecte plaatje. We kunnen tegenwoordig zo zorgvuldig uitzoeken met wie we omgaan, hoe onze perfecte partner eruit moet zien, wat hij of zij allemaal in huis moet hebben en hoe onze vriendenkring in perfecte balans zou moeten zijn. Bestaat er überhaupt zoiets in het echte leven? Ik denk het niet.
Later, op een feestje, kust mijn vriend een ontzettend knappe en sympathieke man en ik kon de rest van de avond niet vrolijker zijn. Ik wil mijn vrienden blij zien. Maarten en ik evalueren de avond, wanneer we thuis zijn in ons tijdelijke appartement. Hij zegt me dat hij verbaasd was dat zo’n knappe man interesse in hem had. En hoewel ik eigenlijk alleen maar wil roepen: ‘doe normaal! je bent zelf de allerleukste man!’, denk ik alleen maar: ik voel je zo. Wat is het toch dat we altijd zo anders naar onszelf kijken dan een ander doet? Waarom vinden zoveel mensen (inclusief ikzelf) zichzelf eigenlijk maar medium leuk? Medium intelligent, medium knap? Medium grappig? Terwijl we, als ik naar de fantastische mensen om me heen kijk, toch echt wel iets meer dan medium leuk zijn.
Het gevaar is dat we niet alleen oordelen over onszelf, maar dat we ook oordelen over hoe ánderen over ons oordelen. En hoe onaantrekkelijk ik het ook vind als mensen zichzelf altijd maar omlaag halen, zelf doe ik er soms net zo hard aan mee. Vaak zelfs. Waarom is het zo moeilijk om dit niet te doen? Waarom moeten we onszelf altijd zo langs een graadmeter leggen en vergelijken met anderen? Nu weet ik heus wel dat vergelijkingen maken helemaal niet zo gek of erg is. Maar waarom kunnen we niet gewoon eens afwachten hoe een ander op ons reageert, zonder van tevoren al te hebben bedacht: ‘hij/zij zal wel dit en dat van me denken?’ Het is eigenlijk niet eens eerlijk tegenover de persoon in kwestie. Je geeft de ander in feite geen eerlijke kans om jou te ontdekken zoals je bent, want er ligt een filter van onzekerheid en vooringenomenheid (‘ik zal wel niet goed genoeg zijn,’) overheen.
Wat zou het bevrijdend zijn om eens écht zonder oordelen naar elkaar te kijken. Zonder oordelen over uiterlijk, leeftijd, afkomst, religie – gewoon eens af te wachten wat de persoon in kwestie te bieden heeft. En dan niet op een ‘we zullen wel eens even zien’ manier, maar op de meest open manier mogelijk. Gewoon afwachten. Ik weet dat het moeilijk is, dat vind ik zelf ook. Eigenlijk hoopte ik jullie de gouden tip te geven, maar die blijft uit. Sorry.
Het enige dat ik weet is dat je het wel kunt leren, langzaamaan misschien. Zelf ben ik opgegroeid met een tamelijk strikt beeld van wat ik leuk hoor te vinden en wat niet. Ik worstel me daar langzaamaan van los, door juíst in contact te treden met mensen van wie ik vroeger zou hebben gedacht: hmm, ik weet het niet. Dat resulteert in leuke ontmoetingen en inspirerende gesprekken – misschien ook niet meer dan dat, maar dat is oké en ik word er heel blij van.
Voor mij is Berlijn de plek om hiermee te oefenen. Ik praat met mensen en laat met me praten. Dat laatste is ook nog wel een ding, hoor. Zelf het initiatief nemen om met mensen te praten is niet makkelijk, maar toenadering van mensen toelaten kan minstens net zo lastig zijn. Ook dat is iets wat je kunt trainen, vooral door het gewoon te doen. Lekkere dooddoener hè? Het gewoon doen. Ja, sorry, ik heb geen andere concrete voorstellen, je moet het gewoon echt doen. Denk maar aan wat je allemaal níet te verliezen hebt.
Zelf ervaar ik dagelijks hoe het minder oordelen over anderen van enorme meerwaarde kan zijn, in je hele leven. Door de jaren heen heb ik vriendschappen opgebouwd, ben ik verliefd geworden, heb ik allerlei dingen geleerd, ben ik op plekken geweest waar ik anders nooit zou komen, heb ik avonturen beleefd en ik heb kansen gekregen die anders misschien nooit op mijn pad waren gekomen. Dat gun ik iedereen.
Hoe sta jij hierin? Als je heel eerlijk naar jezelf kijkt: oordeel jij snel over een ander, of iets óf over jezelf? Zou je hier iets in willen veranderen? Deel gerust je gedachten bij de comments!
Foto: Aline Bouma.
Ik vind dit een lastige. Ik oordeel namelijk heel makkelijk over mijzelf en merk dat ik daardoor ook makkelijker oordeel over anderen. Wat er weer toe leidt dat ik moeilijker contact zoek want “ze zullen wel dit of dat van mij denken”
Mijn eigen oordeel belemmert mij vaak in eerste instantie dus dat zal ik eerst los moeten laten.
Hè Merel…wat ben je toch een fijn mens! Zoveel meer dan medium leuk! En wat fijn dat je zulke artikelen schrijft…dankjewel!
Stof tot nadenken. Ik oordeel niet alleen hard over mezelf, ik stel hele hoge eisen aan mezelf. En dat doe ik ook aan anderen. Dat is wel eens lastig ja. Ik probeer dat minder te doen, maar dat is best lastig en lukt niet altijd. Live and learn ;)
Hmmm wat een fijn artikel! En ja oordelen over mezelf en een ander doe ik zeker. Er zijn dagen dat het beter gaat en kan zeggen Let it be. Maar er zijn ook dagen dat het minder gaat en denk whaahhh ik zie er niet uit of grrr wat een vervelend persoon om zo mijn ruimte in te nemen (in de tram). Sinds ik moeder ben, vind ik het wel makkelijker om dingen los te laten….
Wat een goed verhaal, echt een eye opener..
Eerlijk, ik oordeel (vaak onbewust) heel snel over anderen, en net zoveel over mezelf eigenlijk. Achteraf denk ik dan altijd: Waarom dacht ik dat!? Want, diegene is helemaaal niet raar/luidruchtig/bijdehand en ik ben wel goed genoeg voor dingen. Stof tot nadenken dit artikel! Working on it…
Ik probeer het nie te doen, maar het lijkt zoiets automatisch te zijn, dat er een soort mechanisme is dat we meteen *pling* een oordeel klaar hebben. Het is ook echt iets waar ik ook het laatste jaar wel bewust mee bezig ben. Ik ontmoet op mijn werk mensen met wie de meeste mensen niets te maken willen hebben, die maar voor jaren opgesloten zouden moeten worden, maar ik ontmoet ze echt, praat met ze. En dat leert me wel dat niet alles zo zwart wit is, soms ben ik verbaasd hoe “normaal” iemand eruit ziet, of soms ben ik verbaasd wat voor toch wel lieve persoon er achter het “criminele” uiterlijk zit.
Maar dan toch, als ik in de trein zit, en een stel lelijke schoenen zie ofzo, dan denk ik meteen.. ugh hoe kan je die nou aanschaffen.. het is zo lastig!
En dan nog inderdaad je laten benaderen, dat is wel een goed leerpunt voor mij waar ik momenteel mee bezig ben, zo lastig.
Ik kan er zo mooi over nadenken, maar het oefenen is best lastig, je blijft toch vaak in je comfort zone hangen.
Mooi artikel Merel!
Inderdaad heel gek hoe snel we oordelen over onszelf en anderen. Ik denk altijd dat ik dit niet doe, maar onbewust denk ik ook dat iedereen het automatisch doet. Een soort van eerste indruk verwerken en er direct iets ‘aanhangen’ zoals ‘leuk of niet leuk’. Gek eigenlijk.
Oh, dit is zo ongeveer de blogpost die ik zelf al een tijdje wil schrijven! Dankjewel :-)! Ik oordeel heel makkelijk over mezelf maar ben zwaar allergisch aan oordelen over anderen. Zéker als het gaat over uiterlijke dingen of eerste indrukken (bijvoorbeeld bij een nieuwe stagiair op mijn werk, ik ben voor ze verantwoordelijk en krijg dan vaak van sommige collega’s na één dag al een boel commentaar over ze te horen terwijl ze misschien gewoon wat onzeker waren op hun eerste stagedag). Of racisme, daar kan ik zo boos om worden, want dat iemand een andere huidskleur heeft is toch net zoals dat ik blauwe ogen heb en jij groene (bij wijze van spreken), dat maakt die persoon toch niet vies of lui of vervelend of dom of…? Ik vind dat juist altijd superinteressant om met mensen van andere culturen in contact te gaan. Enfin, maar wat mezelf betreft heb ik wel nog heel veel te leren :-).
Wow Merel wat een prachtig stuk heb je weer geschreven, zo eerlijk en oprecht. Dit is ook iets waar ik erg veel mee worstel. Ik zal niet al te ver in detail treden hihi maar korte versie: ik ben vroeger erg gepest en heb me toen zoooo vergist in mensen, begreep echt even niks van het leven en voelde me heel erg eenzaam. Ik merk dat dit zo’n invloed op me heeft gehad en ik merk dat ik vaak in een paar seconden een gevoel bij iemand kan hebben “oh, haar vind ik niet leuk” bijvoorbeeld. Misschien vanuit het oogpunt van een fotografe dat ik ook extra gespitst ben op een algemeen plaatje. Een soort zelfbescherming en eerlijk gezegd komt vaak ook wel later uit dat mijn gevoel klopte maar toch vind ik het zo’n rot eigenschap. Mijn voornemen voor dit jaar was om met minder jaloezie/envy naar ander te kijken. Als fotografe (en dit geldt voor alle creatieven of mensen die een eigen bedrijfje of blogje hebben) kijk je constant naar anderen en word je soms overspoeld door al het prachtige werk dat iedereen doet. Ik heb volgensmij dit wel eens eerder gezegd maar ik probeer het nu te vergelijken met een mooi schilderij wat ik in een museum zie hangen, bijvoorbeeld van Van Hogh. Dan kan ik daar ook van genieten zonder dat ik negatieve gevoelens heb en baal dat ik het niet zelf heb gedaan. Zo probeer ik nu ook naar anderen te kijken en het werkt echt! Zo heerlijk! Het is soms makkelijk om naar iemand of iemand werk te kijken en te denken “oh hij/zij heeft altijd perfecte klussen”maar je weet niet wat erachter schuilt, hoe hard diegene heeft moeten werken voor dit plaatje, hoe rot hij/zij zich misschien wel voelde tijdens deze shoot etc. Een beetje afgedwaald van het onderwerp maar sluit er toch een beetje bij aan :).
Van Gogh dus hihi!
Hoi Hanke, totaal off-topic maar ik heb even op de link naar je website geklikt en ik wil je graag complimenteren met je werk! Wat een prachtige foto´s maak jij. Zo mooi :) :)
Wat een mooi stuk en tof dat je dit onderwerp aanboort.
Ik denk dat iedereen, vaak zelfs onbewust, meteen een oordeel of mening over iemand heeft. Ik merk vaak dat ik het zelf wel heb. Ik vraag me af of dat zomaar uit te zetten is.(?) Maar zit de kracht dan niet in je eigen openheid om dat oordeel of de mening die je maakt over mensen, aan te vechten? Door erbij stil te staan dat je in dat enkele moment een oordeel hebt geveld over iemand dat misschien niet terecht of compleet is en open te staan om iemand echt te leren kennen (wat je eerste oordeel ook was).
Ik probeer altijd om positief naar mensen te kijken, elk oordeel dat ik zou hebben zacht te maken. Al lukt dat me misschien ook niet in elke situatie. Ik hou niet van harde of negatieve oordelen. Ik vind het enorm moeilijk om om te gaan met oordelen van anderen over derden die meteen negatief zijn.
Lastig om zo in één keer te verwoorden wat ik bedoel maar hopelijk komt het een beetje over. Het geeft zeker stof tot nadenken.
Merel, wat ben je een tof mens!
Wat ik persoonlijk merk over oordelen is, hoe meer je open staat voor andere, hoe minder snel ze ook oordelen over jou. Of dat echt zo is of dat het in je hoofd zo lijkt door je eigen mindset, laat ik in het midden. Het geeft mij in elk geval een bevrijdend gevoel.
Wat leg je hier bij mij de vinger op de zere plek! Ik ben zelf super onzeker maar ook een ster in het oordelen over anderen….En die anderen laten me zo vaak mijn eigen ongelijk zien!
Ik vind dit weer een prachtig goed geschreven stuk en ik deel het graag!
Jouw mindstyle-artikelen (mag ik dat zo noemen?) zijn altijd zo fijn, echt stof tot nadenken waar je veel inspiratie van krijgt. Ik oordeel zelf ook vrij snel over anderen en met name wat zij over mij denken, inderdaad. Dat gevoel dat mensen mij ’toch niet leuk vinden’ om tal van uiteenlopende redenen heb ik met pieken en dalen. Momenteel heb ik er weer vele last van en waarschijnlijk is dat juist omdat ik niet met zoveel mensen in contact treed. Dus misschien als ik dat gewoon weer eens wat vaker doe, dat dat gevoel dan ook afneemt. (: Maar ja, daar kom ik maar op één manier achter natuurlijk, door het doen, inderdaad. ;)
Wow, wat een mooie blog! Ik denk inderdaad dat mensen (en ikzelf dus ook) vaak iets te snel oordelen over anderen, maar dat je dit voor een groot deel ook wel automatisch doet. Gewoon omdat het makkelijk is, maar het is inderdaad niet eerlijk tegenover de ander toe. Soms oordeel ik daardoor ook meteen over mezelf: “Oh hij/zij zal wel zus-of-zo in elkaar zitten, dus dan vinden ze me sowieso al niet aardig”. Ook niet zo heel eerlijk, eigenlijk ;)
Ik vind dit echt een prachtig stukje. Ik probeer zelf ook heel ‘open-minded’ te zijn, maar kan af en toe ook echt enorm afgeven op mensen zonder dat daar echt een reden voor is (I know hele slechte eigenschap, working on it). Je artikel inspireert me echt om die gedachte los te laten. En misschien als ik het bij andere kan, dan ook bij mezelf. Ik denk dat de wereld echt een veel mooiere plek zou worden als we niet meer veroordelend zouden denken vóór anderen en over anderen. Bedankt voor dit mooie stukje dat mijn dag weer goed heeft gemaakt :)
Ik heb een goede vriend die blind is en soms ben ik jaloers op hem omdat hij minder vooroordelen heeft naar mensen toe . Hij heeft en waarschijnlijk ook daardoor, veel vrienden.
Is Jamie nog een onderdeel van de groene meisjes?
Eigenlijk niet, maar ze blijft nog steeds recepten delen op degroenemeisjes :)
Inspirerend stuk, Merel! Ik heb zelf ervaren dat alleen reizen me veel minder oordelend heeft gemaakt. Doordat je alleen bent en soms juist ook wel is een praatje wil maken of met iemand wil eten, moet je wel anderen aanspreken waarvan je eigenlijk denkt, uhm, deze persoon zou ik normaal never aanspreken. En dan blijkt dat ineens een superleuk, interessant, cool iemand me wie je gaat rondreizen! Don’t judge a book by it’s cover :)
Och hemel wat een spiegel. Ik oordeel best snel, over anderen en ook vooral over mezelf. Maar sinds ik me daar bewust van ben doordat ik steeds meer nieuwe mensen leerde kennen, kan ik dat ook goed aan de kant zetten. En daar ben ik erg blij mee. Soms is mijn hoofd nog een ‘Mein gott serieus?’-walhalla als ik een nieuw persoon leer kennen maar zodra ik dat merk, zet ik het (als het kan, soms ís het gewoon gegrond ;) ) uit en ik heb daardoor zoveel leuke lieve mensen om me heen nu. Het oordelen over mezelf uitzetten, gaat niet zo gemakkelijk jammer genoeg maar ik begin wel steeds meer vrede te hebben en mezelf te accepteren zoals ik ben dus ach, ik weet dat ik er mag zijn, ook al vind ik mezelf soms gewoon een beetje medium.
Goed stuk weer! Ik ben zo blij dat je steeds meer schrijft over andere belangrijke dingen in het leven dan eten ;)
Ik denk dat oordelen iets menselijks is. Het is zó moeilijk om het niet te doen! Maar ik denk niet dat oordelen zelf helemaal het probleem is, als je je oordeel maar durft aan te passen. Dat is het belangrijkste: dat je je oordeel kunt veranderen.
Xxx!
Heel mooi stuk weer Merel! Ik herken dit heel erg en dit is echt wel een ding in de maatschappij tegenwoordig. Ik probeer vooral gewoon eerst te luisteren naar mensen en even af te wachten en inderdaad met een open houding. Natuurlijk heb je altijd een eerste beeld van iemand, maar die kan je ook gewoon aan de kant schuiven en iemand echt ontdekken. Ik denk dat er in elke persoon iets tofs zit en ben daar ook altijd benieuwd naar. Ik ben vooral heel kritisch voor mezelf, waar ik anderen juist wel die ruimte gun. Ik kan mezelf heel bestraffend toespreken. Uiteindelijk zou ik dus liever voor mezelf moeten zijn. Want waarom zou ik alleen voor anderen zo begrijpend zijn en niet voor mezelf? Dat is ook wel een beetje een tegenovergestelde wereld.
Wat een mooi artikel, dank voor het delen. :)
Ik heb geen gouden tip, wil wel delen wat mij helpt.
Wanneer ik mezelf op oordelen betrap, veroordeel ik mezelf daar niet voor;
ik neem het waar en geef mezelf vervolgens een compliment voor wat ik ermee doe:
open het gesprek aangaan, waarin ik mijn oordeel niet laat merken, maar op zoek ga naar wie
de ander werkelijk is.
Voor mij werkt het het beste om de ander te laten zijn wie hij / zij is als ik dat ook van mezelf
mag zijn. :)
En hoewel ik zeker geloof dat het mogelijk is om mensen onbevangen tegemoet te treden en dit mij ook regelmatig lukt, besef ik ook dat oordelen een functie heeft, ontstaan uit tijden waarin wij dit snel moesten kunnen om te kunnen overleven. Natuurlijk gedrag dat nu niet altijd meer even functioneel is, maar wel begrijpelijk.
Groetjes,
Clarissa
Prachtig geschreven! Ik ben het met je eens, doch is het heer erg moeilijk. Onze cultuur is zo, dus het effect en de druk ervan is altijd aanwezig. Hoe dan ook, vind ik als mensen iets te klagen hebben over iemand noem ik altijd iets positiefs op. Gewoon voor de contra. Dan zeggen ze vaak ook, ja dat klopt wel ja. Maar daar hadden we het niet over. En dat weet ik, daarom gooi ik het er altijd in. Het leuke is dat ik altijd wel iets leuks zie aan iemand. Of het nou de kleding is, de sieraden of dat het haar fantastisch zit. Dit zeg ik dan ook gewoon :) Je hele kijk op mensen veranderd hier compleet door. Let wel, het heeft tijd nodig voordat je je patronen doorbreekt en minder oordeelt. Want nooit oordelen lukt je bijna niet.
Haha, dit artikel komt precies op het goede moment voor mij =) Een half uurtje geleden stond ik namelijk nog te wachten tot ik de weg over kon steken, samen met een ander meisje. Eén of andere gozer vond het nodig om vanuit zijn auto ‘Hé lelijkerd!’ naar één van ons te roepen. Serieus vent, waarom?! Gelukkig ben ik inmiddels zover dat ik dat niet meer geloof, dus ik ga er mijn dag niet door laten verpesten. En bovendien heb ik vandaag iemand in de supermarkt gezien die zingend en fluitend de boodschappen deed en daar werd ik blij van, dus ik houd mijn blik open en positief ^^
Wat een goed stuk weer Merel! En ook voor mij klinkt het erg bekend in de oren. Het is zo moeilijk om neutraal iemand te leren kennen, onbewust heb je altijd al een eerste oordeel voor iemand. Begin van mijn tijd hier leerde ik een collega kennen waarvan ik dacht: ‘oef, zij is zo’n meisje dat alles goed doet, fantastisch is, ontzettend knap is, en waarschijnlijk ook een tikkeltje arrogant.’ en hierdoor voelde ik me zelf dan weer minderwaardig. Zo stom, uiteindelijk denk ik dat zij de leukste collega van iedereen is hier. En ze heeft mij echt veel zelfvertrouwen gegeven door mij ook aardig te vinden, een drankje met me te willen drinken, me bij het personeelsfeest te betrekken omdat ze me alleen zag staan. En ja, ze is inderdaad fantastisch, spontaan, knap, slim, lief. Waarom voelde ik me daardoor bedreigd? Waar komt dat nou vandaan? Zo gek! En zo onnodig, en zelfs een beetje onaardig.
Echt een stuk om over na te denken.
Ik leerde mijn vriend kennen zonder te weten dat hij geheel bedekt was met tattoos (behalve handen/voeten/gezicht). Nu vind ik dat erg mooi, maar ik ben dus op hem gevallen zonder daarover te kunnen oordelen.
Door mijn werk in de gehandicapten zorg ben ik denk ik ook meer open minded geworen: iedereen mag zijn wie hij/zij is. Maar neutraal naar iemand kijken blijft een lastig iets, je neemt toch je eigen normen/waarden/angsten etc. mee.
Wat een mooi artikel! Naar het buitenland verhuizen is een hele goede manier om dit te leren! :) Ik heb nu vriendschappen gesloten met mensen die ik “vroeger” misschien wel zo “afwijzen”, of sterker nog: niet eens meer in aanraking was gekomen!
Mooi stuk vrouw, en heel waar! Ik heb over iets vergelijkbaars net mijn nieuwe column voor Marie Claire geschreven. Ik betrap mezelf ook continue op dat veroordelende, het is zo ‘normaal’ om dat te doen terwijl het eigenlijk belachelijk is. Want ik denk dat we doordat we zo streng zijn voor anderen nog strenger zijn voor onszelf. Echt iets om bewust aan te werken. Ik zeg steeds tegen mezelf: Kindness is cool. Kindness is cool!
Super mooi geschreven <3 Sinds ik voor een zo groot mogelijk deel mijn verwachtingen overboord heb gegooid is het leven zo veel leuker! Want hoe vaak heb je wel niet bepaalde verwachtingen over situaties of mensen. Of een studie? En dan aan het einde die akelige vraag; voldeed het aan je verwachtingen? Geen idee! Want die had ik niet :) Dus hoera! In dezelfde lijn van oordelen over mensen. Laat het los en het leven wordt (nog) leuk(er)! Liefs
Wat een mooi en verhelderend artikel! Maar toch wat confronterend. Ik heb inderdaad nog steeds te snel een oordeel over een ander klaar staan en ik ben ook enorm hard voor mezelf. Het betert wel met de jaren en ik probeer er meer en meer aan te werken :)
Mooi stuk! En ja heel herkenbaar. Al is het bij mij een beetje vreemd eigenlijk, ik oordeel namelijk wel én niet snel over mezelf en anderen. Het hangt er namelijk helemaal vanaf waar en met wie ik ben. Ik oordeel normaal niet zo snel over mezelf, maar bijvoorbeeld wel als ik nieuwe mensen ga ontmoeten die belangrijk zijn voor mijn vriend bijvoorbeeld. En ook met mijn directe familie erbij. Maar buiten die situaties weer niet. Oordelen over anderen doe ik niet zo snel normaal gesproken, ik vind mensen eerder altijd heel leuk. Behalve in dezelfde situatie wanneer ik ook oordeel over mezelf. Ik denk dat het (bij mij iig) ook iets te maken heeft met een soort van onderliggende irriatie of frustratie en onzekerheid over iets. Zo voel ik me onzekerder met mijn schoonfamilie erbij, omdat hier altijd alles zo perfect mogelijk moet. Ik heb het idee dat ik uit frustratie daarover ga oordelen. Of zoiets… haha In ieder geval wel iets waar ik vanaf wil.
Wat een mooie en inspirerende tekst! Ik zou m boven mijn bed willen hangen als reminder!
Wat een mooi, fijn geschreven artikel! En zó mee eens! Ik geloof dat níet oordelen voor stervelingen als jij en ik bijna onmogelijk is, maar tegelijkertijd zie ik een open geest als een streven (het hoogste streven?) waar we elke dag mee bezig zouden moeten zijn. Als is het maar op sommige momenten, die je helpen om een keer wél de richting op de fietsen van een plek die je niet leuk lijkt. Of wél het gesprek aan te gaan met de persoon die jou een beetje vreemd lijkt. Of dingen te laten zijn zoals ze zijn, zonder jezelf er onnodig aan te irriteren. Ik houd er achteraf in ieder geval altijd een goed gevoel aan over en het brengt je echt verder als mens.
“Verwacht niks, krijg alles” :)
Fijn stuk om zo half op de dag te lezen en de rest van de dag mee te nemen. Dankjewel!
Grappig dat mensen beamen ‘ik wil ook niet oordelen!’, om dan af te sluiten met ‘wat ben je toch een leuk mens’… Echt niet oordelen is ook geen positief oordeel geven, maar inderdaad: gewoon mensen laten zijn.
Wat een mooi artikel waarmee je mij aanzet tot nadenken.
Niet oordelen is een “kunst”, maar wel iets wat je met heel veel oefenen kunt leren (althans, dat denk ik ;-)).
We leven helaas in een maatschappij waar aan alles een oordeel word gekoppeld.
Toen ik een tatoeage liet zetten zeiden ze in de winkel voor de grap “welkom bij de aso’s .” Aangezien dat het beeld is wat heerst met betrekking tot mensen met een tatoeage.
Maar ook bij mijn laatste baan werd ik continue be-/veroordeeld: “O , dat is dom dat je dat niet weet” en meer van dat soort dingen.
Hierdoor werd ik zo onzeker dat ik niet meer wist hoe of wat ik nog moest doen om het “goed” te doen ( en wat is goed precies)….
Wanneer we elkaar eens gewoon mens laten zijn, met al z’n goed en zwakke kanten, dan zou het leven een stuk eenvoudiger worden.
Oh wat schrijf je toch goede dingen. Heel fijn om hier eens over na te denken. Goed bezig!
Ik kan me helemaal vinden in je verhaal. Ik vooroordeel zelf ook helaas nog iets te vaak, maar probeer mezelf dan streng toe te spreken door te zeggen dat dat niet mag. Stiekem doen we het allemaal een beetje: het helpt ons denk ik ook om ‘gevaar’ te herkennen (is het gevoel goed of slecht, moet ik hiermee verder gaan ja of nee). Toch kan er zomaar iets verrassends gebeuren als je besluit je gedachtes over een bepaalde persoon opzij te zetten.
Heel herkenbaar. Goed stuk ook! Ik merk aan mezelf dat ik de laatste paar maanden meer open sta bij mensen die voor mij niet in “het plaatje” horen (zeg maar). Alhoewel ik mezelf ook nergens bij vind horen, en daardoor vind ik het lastig om spontaan met iemand een praatje te maken. Omdat ik bang ben dat diegene gelijk over mij oordeelt
Wat een prachtig artikel Merel en zo goed om dit onderwerp eens onder de aandacht te brengen. Ik heb van jongs af aan eigenlijk niet veel geoordeeld over mensen. Ik ben vroeger namelijk zelf heel wat jaren gepest en weet hoe het is als mensen je oordelen op je uiterlijk, op je gedrag of gewoon op je karaktereigenschappen. Ik heb mijzelf dan ook altijd beloofd dat ik dit nooit zou doen en tot op de dag van vandaag gaat mij dit aardig af. Het is zelfs zo erg dat mijn vriend helemaal gek van mij wordt als hij weer eens zijn gezouten mening geeft en ik zeg: “je weet niet het hele verhaal”. Als iedereen zegt dat het een rotwijf of rotjoch is ga ik toch met degene praten om het voor mijzelf uit te vinden. Oordelen over mezelf is overigens een heel ander verhaal ;-) Vroeger was ik zo onzeker als de pest en vond ik niets wat ik deed goed. Tegenwoordig kan ik dit geluk veel beter loslaten, maar het oordelen is nooit helemaal weg helaas. Daar moet ik nog voor wat meer aan mezelf werken ;-) Wat ik in iedee geval kan zeggen is dat als je jezelf leert om minder over andere tr oordelen dat je echt veel leuke en lieve mensen kunt ontmoeten: op plekken en momenten waar je het het minste verwacht. Dat vind ik zelf een hele mooie gedachten en helpt mij iedere keer om niet altijd te oordelen over anderen.
Oordelen doen we allemaal wel. Iets met instinct enzo…ik dus ook. Alleen ben ik me er de laatste tijd veel bewuster van geworden en ik zit niet meer op mijn eigen kop omdat ik oordeel. Integendeel, oordelen mag van mezelf maar ik probeer niet in het oordeel mee te gaan. Als ik iemand dus veel tatoos vind hebben, ga ik niet afknappen op die persoon maar sta ik nog open voor een praatje.
Waar ik tegenwoordig dan wel op afknap is competitiepraat en ‘kijk eens hoe goed ik ben’… Maar dat zijn dan weer menselijke eigenschappen :-)
Ik denk dat iedereen (on)bewust een oordeel over iemand velt. Ik betrap mezelf er ook nog wel eens op. Maar dan probeer ik ook het goede in mensen te zien en het beste te denken. Ik vind het trouwens best grappig dat ik al heel mijn leven, en vast nog vaak de woorden ‘goh, wat kan jij goed Nederlands!’ zal horen. Of ‘goh, moslima en veganist? Mag dat wel van jouw geloof?’ Of ‘jij bent echt niet als alle andere Marokkanen!’ terwijl ze geen Marokkaanse mensen kennen. Maar hallo, ik ben in Nederland geboren en getogen, dus als ik zo’n opmerking krijg, moet ik er altijd om lachen. Die mensen zijn in ieder geval dan een ervaring rijker en ik ben blij dat ik ze uit hun sterotype wereld kan schudden. Maar that’s human nature I guess. En de invloed van de media wat mensen een (vaak verkeerde) beeldvorming schept. Leuk artikel, Merel! En leuk om andere groene meisjes gedachtes te lezen!
Mooi hoe je daar zo positief en vrolijk op reageert Halima!
Heey Merel,
Bewustwording in alles, is het aller belangrijkste. En wil je iets veranderen in het snel oordelen van anderen, dan is het vaak iets wat je bij jezelf nog niet heb geaccepteerd. Begin bij jezelf en dan worden die oordelen/vooroordelen veel mindere knoop in je maag of maalt het veel minder snel in je hoofd.
Xjes Yvon
Amen, wat een dijk van een artikel Merel! Ik merk ook dat ik vooral op reis, als ik mijn eigen kader wat los moet laten, echt veel meer mensen in leegte kan ontvangen, en dus zonder oordeel of etiketje. En toch zul je dat ergens als mens altijd wel blijven doen. Je krijgt een gevoel of een indruk van iemand, dus je vult een leegte automatisch voor jezelf in. Stiekem zijn we allemaal verhalenschrijvers. Ik kan zo uren wegmijmeren over dat meisje met het mooie vlechtje dat haar lippen stiftte in de trein… Ik merk wel dat ik veel opener in dingen probeer te staan doordat ik echt naar anderen lúister en niet alleen zelf gehoord wil worden. Dan wordt het ook makkelijk om je minder te ergeren, want je begrijpt dat ieder verlangt naar erkenning van zijn/haar standpunt. Laat ruimte over voor een ander, dan mag je er zelf ook zijn :)
Het kan ook heel positief uitpakken, dat kijken naar mensen. Mooi is dat.
Heel mooi, Merel! Dank je wel!
Heel mooi artikel om eens goed over na te denken. Het willen en kunnen speelt voor mij ook een grote rol. Het oordelen naar anderen ben ik al lange tijd aan het afleveren. Open zijn, zonder verwachtingen, zonder conclusies te trekken. Dat doe je niet in een weekje, dat kost jaren, want oei wat zit het erin gebakken. Wat betreft mijzelf is het lastiger. Hoe graag ik ook niet wil oordelen over mijzelf, en dat ook al veel minder doe, blijft de angst een rol spelen, juist omdat ik vroeger toen ik klein was zo beoordeeld ben op mijn uiterlijk. Dit heeft een traumatisch effect op mij gehad en wellicht dat het daarom voor mij met willen en kunnen te maken heeft. Nogmaals, heel erg mooi artikel. Heel erg mooi geschreven.
Heel herkenbaar. En je hebt het heel mooi verwoord. Inspirerend :)
Jaa, dit Merel, echt! Wat een inspirerende tekst is dit, wow! In de huidige “tiener/jongerenwereld” wordt alles zo schrap vastgezet en moet je gaan fuiven en drinken en luisteren naar house etc. Oh en als je 16 wordt zou je een Sweet 16 moeten geven? Ik begin mezelf nu te ontdekken en ik ondervond dat ik dat fuiven totaal niet leuk vond, net zoals al die hedendaagse muziek, bah. Niet dat ik het niks vind maar mijn hartje gaat véél sneller staan van een fijne indie beat, snap je wat ik bedoel? En jeetje, ik had stiekem gehoopt dat die onzekerheid weg zou ebben, maar die wordt werkelijk erger met de jaren. Maar je hebt gelijk, want die onzekerheid zorgt ervoor dat ik me niet openstel. want “vindt die andere me wel leuk? Is het wel oké als ik dit zeg?” Merci voor deze fijne lap tekst, deed deugd om te lezen.
Iets anders wat me is opgevallen (en de laatste tijd helemaal): jij bent volgens mij helemaal op je plek in Berlijn. Wat fijn voor je.
Prachtig artikel!!
Mooi geschreven! Zonder dat ik het wil bevooroordeel ik mensen ook, het valt mij op dat het hele beeld dat ik aan het begin had ook helemaal niet klopte.
Je deelt misschien geen gouden tip, maar wel interessante info om over na te denken! Ik denk dat mensen van nature snel oordelen. Op die manier kun je mensen ook gemakkelijker in een hokje plaatsen en dat vindt ons brein weer handig. Als mensen in meerdere hokjes passen of misschien zelfs helemaal nergens in geplaatst kunnen worden weten we niet zo goed wat we met de informatie van die persoon moeten doen. Maar het is helemaal waar wat je zegt: je kunt het leren. De Jessica van 10 jaar geleden zou misschien helemaal geen praatje maken met mensen die ik momenteel spreek. Maar mensen waar je het soms niet van verwacht kunnen juist de meest interessante verhalen hebben of daar blijk je een onwijs goede klik mee te hebben. Om een lang verhaal kort te maken: goed artikel Merel!
[…] Waarom oordelen wij mensen eigenlijk zoveel? Merel schreef echt een heel mooi artikel over minder oordelen! […]