Het is weer zover. Ik schrijf dit vanuit Oregon, de Verenigde Staten, en ik heb vreselijke heimwee. Naar thuis. Ik weet dat er nu mensen zijn die denken: maar heimwee komt toch alleen bij kinderen voor? En: heimwee heb je toch zelf in de hand? Daar kies je toch zelf voor? Nee, zo zit het niet helemaal. Ik heb regelmatig ontzettend veel last van heimwee, terwijl ik toch echt dertig ben en ik heel veel reis. Omdat ik weet dat er nog veel misverstanden over heimwee bestaan, wilde ik er een stuk over schrijven. Misschien helpt het mezelf ook en anders hoop ik in ieder geval dat ik meer begrip kan creëren of dat ik er iemand die ook last heeft van heimwee, een beetje mee kan helpen.
Hoe voelt het om heimwee te hebben?
Ik weet dat het voor veel mensen moeilijk is om voor te stellen. Mensen die nog nooit last hebben gehad van heimwee – ook als kind niet – hebben denk ik echt geen idee hoe het is als de heimwee je overvalt. Ik zal het in een paar zinnen proberen te omschrijven.
Als ik heimwee heb voel ik me eenzaam, verloren, angstig, nerveus (en dat al vaak dagen van tevoren,) lichamelijk niet in orde (ik heb vooral veel maagpijn en soms knallende hoofdpijn – beide door de stress,) ik mis alles en iedereen van thuis, ik heb de hele tijd het gevoel dat ik in huilen kan uitbarsten en soms gebeurt dat ook, ik kan niet genieten, ik slaap slecht of gewoon helemaal niet en tegen iedereen die zegt dat ik ‘gewoon moet genieten’ wil ik schreeuwen, ook al weet ik dat iedereen het goed bedoelt.
Het voelt alsof de dagen eindeloos lang duren en de periode dat je weggaat is bijna niet te overzien. Je hoofd wéét: het is maar een week. Je gevoel zegt: hier komt nooit een einde aan. De dagen duren láng en de nachten zijn soms gewoon bijna niet door te komen, zó langzaam lijkt de tijd te gaan.
Ik wil steeds controleren wat er thuis gebeurt. Hoe laat is het thuis? Wat zou ik nu aan het doen zijn als ik thuis was? Wat deed ik vorige week om deze tijd, toen ik nog gewoon lekker veilig thuis was? Mis ik niet van alles? Gaat het leven gewoon door als ik er niet ben? Kortom: heimwee hebben staat 100% haaks op mindful zijn. Iets wat je ook maar moeilijk kunt afdwingen.
De allerergste heimwee die ik ooit heb gehad in mijn leven, was in Suriname. Daar werd ik wakker met het gevoel alsof er een donkere deken over me heen lag. Ik voelde me echt depressief en bang, had nergens zin in, at niet, sliep niet, wilde mijn appartement niet uit en uiteindelijk ben ik dan ook eerder naar huis gegaan dan gepland, omdat het gevoel gewoon níet over ging. Naar die trip kijk ik met gemengde gevoelens terug. Lang durfde ik niet alleen op reis, behalve dan naar Berlijn (maar daar wonen vrienden,) totdat ik dacht: maar toen was ik zoveel jonger, ik heb er nu vast geen last meer van. Helaas. Niks bleek minder waar. Afgelopen oktober in Nepal ben ik ook nog weer helemaal kapot gegaan van de heimwee. En met kapot gegaan bedoel ik dat ik mezelf een paar dagen heb opgesloten, uren heb gehuild en heb gekeken naar tickets, om eerder naar huis te gaan. Wat een bespottelijk plan bleek, want ik ging maar een week. Na drie dagen was het gelukkig over, waardoor ik van de laatste vier dagen nog heb kunnen genieten – ik zeg eerlijk; tot op zekere hoogte. Ik zou het zeker niet overdoen in mijn eentje, naar zo’n ver land.
Ik heb de ergste heimwee als ik alleen op reis ben. Ook als ik met een groepsreis mee ga, maar daar toch als een individu ben. Wanneer ik met iemand weg ga die dicht bij me staat, is het veel minder erg tot bijna niet aanwezig. Ik zeg bijna, omdat er nog steeds allerlei dingen te missen zijn, zoals mijn katjes, het huis en mijn eigen dagelijkse routine. Mijn lieve vriendin Merlin zei daarover gisteren tegen me: ‘Maar het is ook logisch dat je heimwee hebt, want je hebt een hoop mooie dingen te missen.’ Dat is waar. Het verschil met reizen met iemand samen is dat ik dan minder angstig ben, waardoor ik me wat beter kan overgeven aan het feit dat ik nu eenmaal niet thuis ben. De heimwee gaat dan sneller over.
Ik hield vroeger al niet van lang van huis weg gaan. Na drie weken vakantie was ik enorm blij om weer op mijn eigen kamertje te kunnen spelen, met mijn eigen spullen. Ook al waren mijn broertje, ouders en de hond dan al die drie weken gewoon bij me. Het is voor mij gewoon heel erg fijn om thuis te zijn, of om in ieder geval te weten dat ik naar huis kan, wanneer ik dat wil.
Het is wisselend hoe lang zo’n heimwee-aanval duurt. Soms duurt het een dag of twee, soms een week of twee en soms blijft het gewoon de hele trip sluimeren. Het hangt van veel dingen af. Bijvoorbeeld van hoeveel ik te doen heb en dus afgeleid word, maar ook van mijn lichamelijke conditie. Als ik niet goed slaap en niet goed kan eten door de maagpijn, duurt het langer. Gek (en jammer) genoeg heeft de duur van de heimwee niet veel te maken met hoe leuk ik het ergens vind. Ik kan het ergens geweldig vinden, maar toch kapot gaan van de heimwee.
Ik vind het afschuwelijk om heimwee te hebben en ik zou niks liever willen dan dat ik het nooit meer kreeg. Immers, ik moet ook nog al eens op reis voor mijn werk, nog los van het feit dat ik zelf mooie reisjes wil maken. Ik begin te geloven dat ik gewoon één van die (vele!) volwassenen ben die hun hele leven lang last van heimwee houden en daar kan je dan maar beter mee leren omgaan, op een gegeven moment.
Hoe ga ik om met heimwee?
Ook al ben ik dan inmiddels een heimwee-expert door alle keren dat ik er al last van heb gehad, het is niet dat het gewoon niet meer terugkomt. Helaas. Misschien ooit, maar ik houd er maar rekening mee dat ik iedere keer mijn trucjes zal moeten toepassen om het ergste te voorkomen. Hoe ik dat doe?
Vooral door mezelf dingen te gunnen. Wanneer je iemand vertelt dat je heimwee hebt, komen er vaak allerlei goedbedoelde adviezen. Van geen contact met het thuisfront hebben en er gewoon keihard doorheen gaan, tot juist zo vaak als je wilt Facetimen met het thuisfront – en alles er tussenin. Mijn advies en wat voor mij helpt? Gewoon jezelf precies dat gunnen waar je lichaam en je gevoel naar vraagt. Ik heb contact met thuis wanneer ik dat wil. Ik kijk naar foto’s wanneer ik dat wil. Ik luister muziekjes waar ik rustig van word wanneer ik wil. Ik eet en drink wat ik wil. Ik doe dutjes wanneer dat kan. Ik lees het ene moment een boek om mijn gedachten af te leiden en het andere moment ga ik juist een lijstje maken van alle fijne dingen van thuis waar ik dankbaar voor ben, of maak ik plannen voor wat ik ga doen als ik weer thuis ben. Ik forceer mezelf niet om géén heimwee te hebben en accepteer gewoon dat ik het heb. Meestal gaat het dan het snelste over.
Echter, dat werkt voor iedereen verschillend. Ik denk dat het wat dat betreft net als met andere ‘dingen in je hoofd’ is: er is niet één aanpak en je moet jezelf vooral niet dwingen de aanpak van een ander te volgen. Over het algemeen geven je lichaam en je verstand best wel aan waar het behoefte aan heeft. En natuurlijk, de grootste behoefte is waarschijnlijk om naar huis te gaan, maar wanneer dat niet kan (of wanneer je daaraan niet wilt toegeven,) kun je iets zoeken wat daar het dichtste bij in de buurt komt. Voor mij helpt dat, ik hoop dat jij ook een manier vindt die de heimwee dragelijk maakt voor jou. Een andere manier is natuurlijk om ervoor te zorgen dat je gewoon geen heimwee meer krijgt, door niet weg te gaan. Maar daarmee kun je jezelf beperken en dat is wat ik persoonlijk niet wil.
Wat doe je jezelf dan toch steeds aan?
Ja, dat vraag ik mezelf ook regelmatig af wanneer ik weer op een trip ben en heimwee heb. Ik heb ook al ontelbare keren tegen mijn vriendinnetje gezegd: ‘herinner me er alsjeblieft aan dat ik dit niet meer moet doen’, en toch blijf ik het doen.
Iemand zei vorige week tegen me: ‘jij bent een wereldreiziger die het liefste thuis blijft.’ Dat is precies wat het is. Waarom blijf ik dan toch reizen? Omdat ik reizen echt fantastisch vind. En vreselijk tegelijkertijd. Het allerliefste ben ik thuis, maar dan zie je zo weinig van de wereld. Ik heb het er wel voor over, maar ik merk wel dat ik nu in korte tijd even te veel van mezelf heb gevraagd op heimwee-gebied. Hierna wil ik dus even een tijdje niet te ver weg en ook niet alleen.
Mijn vriendinnetje en ik maken plannen om een lange reis te maken naar Nieuw Zeeland en Australië. Je snapt: daar heb ik gemengde gevoelens over. Toch wil ik dat soort avonturen niet uit de weg gaan en weet ik zeker dat alles uiteindelijk wel goed komt. Goede voorbereiding en zorgen dat ik mezelf de ruimte gun zijn daarin het belangrijkste. Ook is het voor mij heel belangrijk gebleken om ervoor te zorgen dat mijn reisgenoten op de hoogte zijn en een beetje meer inzicht krijgen in hoe het voor mij is om heimwee te hebben. En, heel belangrijk: duidelijk maken dat ik me niet aanstel en me heus ook niet voor mijn lol zo voel. Wanneer ik voel dat ik begrepen word door mijn omgeving, scheelt dat al enorm voor alle angstgevoelens en het verdriet.
Heimwee bij volwassenen serieus nemen
Ik hoop van harte dat mensen heimwee bij volwassenen serieus nemen. Niet omdat ik uit ben op jullie medelijden (dat maakt mijn heimwee tenslotte ook niet minder ;)) maar omdat ik weet hoe frustrerend het is als mensen het niet begrijpen. Ik snap natuurlijk van mijn kant ook dat er heel veel mensen zijn die absoluut níet snappen hoe zoiets voelt of waar het vandaan komt. Als je het nooit hebt gevoeld, of gewoon het niet in je hebt om heimwee te krijgen, dan is het waarschijnlijk ook best wel lastig om het je voor te stellen. Maar als je het hebt, is het menens. En dan is het ontzettend fijn en helpt het enorm als je omgeving begripvol reageert.
Toen ik nog in het onderwijs werkte, was ik stagebegeleider voor leerlingen die in Nederland een hotelstage liepen. Vaak waren dit de leerlingen die niet op stage naar het buitenland durfden. Iets wat maar weinig collega’s begrepen en waar veel mensen luchtig of makkelijk over deden. Soms werden er zelfs leerlingen gepusht om toch maar naar het buitenland te gaan – onder het mom ‘doe nou maar, geniet nou maar,’ – en dat waren vaak de leerlingen die helemaal gesloopt thuis kwamen na een week of twee, met een afgebroken stage die vervolgens in Nederland weer opgepakt en gefixt moest worden. Ik vind niet dat je mensen – vooral jonge mensen niet – moet pushen om zich over heimwee heen te zetten. Reizen is niet iets wat moét om gelukkig te zijn. Of wat moét, omdat je anders geen volwaardig lid van deze maatschappij bent. Reizen moet je volgens mij alleen maar doen voor jezelf, als je het zelf wilt. Het mag gerust een beetje leuk blijven allemaal.
Goed, het is nu 06:36 in Oregon. En 15:36 uur bij jullie. Ik ga nog even wat berichtjes sturen en dan een douche nemen en me klaar maken voor een nieuwe dag vol met activiteiten. Ik ben hier nu één nacht en heb er nog zes te gaan. Ik hoop dat ik straks terug mag kijken op een week waarin ik toch nog heb kunnen genieten, want het is hier prachtig en het is een fantastische kans dat ik hier naartoe mocht voor mijn werk. Ik ga er het beste van maken, zonder dingen van mezelf te vragen waar ik niet gelukkig van word. Een fijn weekend alvast!
Foto: Aline Bouma
Toen ik een jaar in het buitenland aan het studeren was heb ik de eerste week elke ochtend eerst een paar uur gehuild voor ik aan mijn dag begon ;) Maar aangezien terugkeren geen optie was ben ik er na een tijd overgeraakt, en na dat jaar had ik heimwee naar het buitenland toen ik terug was!
Ach ja, dat klinkt ook zo herkenbaar. Ik had het bijvoorbeeld moeilijk met weggaan uit Nepal. Terwijl ik het er eerst VRESELIJK vond. De mens is een gek ding he? ;)
Veel liefde voor jou❤ Ben trots dat je dit deelt
Echt Mees, ik heb geen idee wat ik zonder jou zou moeten in mijn leven. <3 Dankjewel voor alles.
Moet beetje huilen hoor❤❤❤❤❤?
Heel herkenbaar!
In onderzoeken wordt wel gezegd dat het te maken kan hebben met hechtingsproblematiek in de jeugd. Wellicht zou je hier meer over kunnen lezen, want in bepaalde gevallen schijnen er dan wel oefeningen of therapie mogelijk te zijn.
Sterkte!
Hmm, dat klinkt best wel plausibel inderdaad. Nouja, hoe het ook komt, het is gewoon vervelend en je moet leren er mee om te gaan :)
Jeetje meid wat een naar gevoel moet dat zijn! Ik ken het zelf helemaal niet (ik woon al meer dan 2 jaar buiten Nederland), maar soms krijgen we wel bezoek die wel heimwee heeft naar Nederland. Ik vind dat ook lastig mee om te gaan omdat ik het zelf niet ken. Heel fijn dus je artikel te lezen, nu weet ik beter wat er in iemand omgaat op die momenten. Dank!
Wat fijn om te lezen dat je op die manier iets aan mijn artikel hebt. Ik kan me ook oprecht voorstellen dat het heel lastig is om op iemand met heimwee te reageren, als je het gevoel zelf niet kent. Je denkt dan waarschijnlijk: mar we hebben het toch goed hier? We hebben het toch leuk? Het is lastig te begrijpen waarschijnlijk dat dat voor de ander gewoon echt niet zo voelt – misschien voor een paar dagen, ook al willen ze nog zo graag!
Jeetje wat een naar gevoel moet dat zijn! Ik ken het zelf helemaal niet (ik woon al meer dan 2 jaar buiten Nederland), maar soms krijgen we bezoek die wel heimwee heeft naar Nederland. Ik vind dat ook lastig mee om te gaan omdat ik het zelf niet ken. Heel fijn dus je artikel te lezen, nu weet ik beter wat er in iemand omgaat op die momenten.
Hey Merel, dankje voor dit artikel, het heeft me echt geholpen. Ik herken mezelf er zo erg in. Ik zit nu 10 dagen bij een paardenstal voor een internship. De eerste dag overviel de heimwee mij ook opeens met hele erge huilbuien. Terwijl ik mij niet eens bewust was dat ik last van heimwee heb. Liefs Merel (een naamgenoot)😉
Heel, heel herkenbaar! Ik ben vanuit Zuid Afrika eerder naar huis gevlogen omdat het echt niet ging. Maar ik ben tegelijkertijd gek op reizen. Wat mij tot nu toe helpt is het per dag bekijken, ik maak er wat van morgen, en als het niet gaat dan kan ik altijd naar huis. Dank voor je fijne stuk!!
Zo zo herkenbaar! Per dag bekijken is ook beter voor mij. Ik heb de neiging om de hele week te willen overzien, maar dat is inderdaad niet handig. En iedere goede dag is er eentje! Dankjewel voor je lieve berichtje.
Merel, ik realiseer me ineens dat ik op twitter tegen je heb gezegd dat Portland de geweldigste stad ooit is en dat je het vast fantastisch vindt. Misschien wilde je op dat moment ook wel tegen mij schreeuwen. En dat terwijl ik je zo ontzettend goed begrijp.
Bij mij begon de heimwee tijdens een werkweek op de basisschool. Ik stond te springen om te gaan en tijdens de eerste nacht werd ik zó overvallen door heimwee dat ik die nacht bij de leiding mocht slapen en mijn moeder me de volgende dag moest komen ophalen. Daarna ging het zo slecht dat ik overdag niet gewoon naar school kon van de heimwee. Dat heeft meer dan een jaar geduurd. Ook tijdens de zomervakantie, als we naar een tropisch oord gingen was ik nooit echt happy. Mijn zus huilde in het vliegtuig als we weer terug naar huis gingen en ik was dolblij dat ik weer terug naar huis mocht.
Tijdens een studiereis naar Italië heb ik ook op rammelend hotelwifi gezocht naar vliegtickets (we waren met de bus, maar ik moest en zou naar huis). Gelukkig hebben mijn studiegenoten me er toen doorheen getrokken.
Precies om de heimwee reden durf ik dus niet alleen op reis. Stel dat ik een paniekaanval krijg. Twee jaar geleden ging ik met mijn lief voor vijf weken naar Amerika en ik zou het zo weer doen. Omdat ik samen met hem was had ik geen echte heimwee, maar toch blijft het ‘idee van thuis’ me altijd achtervolgen.
Wat bij mij altijd hielp was het idee dat ik altijd weg kon als ik echt compleet in paniek raakte. Het idee dat ik per se moest blijven waar ik was beangstigde me. Als ik nu last heb van heimwee dan probeer ik te denken: als het moet dan kan ik weg. Ik kan middenin de nacht een vliegtuig pakken. Desnoods ga ik lopen. Maar het kán.
Veel sterkte daar en weet dat je niet alleen ben! (Voor zover dat helpt)
Ah Vera, je berichtje ontroert me zo. Zo lief, dankjewel. Je hebt geen idee hoe goed zoiets me doet . dankjewel.
Wat lief dit! Heel graag gedaan Merel.
Wooow wat een artikel! ? idd altijd thuis best.. Heb ik ook al voorgehad ? doe zo veel mogelijk dingen die je thuis ook zou doen ? en het komt wel goed!
Goed komt het sowieso. Altijd :)
Wat goed dat je hier over schrijft. Het hebben van heimwee stopt niet opeens zodra je volwassen bent. Mensen zullen er alleen niet snel over vertellen. Daarom heel goed dat jij dat wel doet. Mooi ook om te lezen dat je jezelf toestaat om te voelen wat het met je doet. Door te huilen laat je de spanning los en kan de energie weer stromen. Fijn dat je trucjes hebt bedacht om er weer bovenop te komen of om je te laten afleiden. Hoe zou het voor je zijn als je die trucjes in de toekomst niet meer nodig hebt? Dit us mogelijk. Het vergt wel van je dat je op zoek gaat naar de oorsprong van jouw heimwee. Spannend? Ja! Maar zeker de moeite waard. Zodra je de oorsprong weet, kun je het helen en voorgoed loslaten. Mocht je interesse hebben dan kan ik je er meer over vertellen. Liefs Kim
Ja, het valt mij ook op dat er heel weinig over wordt gepraat, terwijl het volgens mij iets is wat heel veel voorkomt. Misschien schamen mensen zich ervoor?
Wat een herkenbaar verhaal! Ik heb afgelopen zomer voor het eerst heimwee gehad, en om die reden mijn solo wandeltocht door Noorwegen afgebroken. Het landschap was prachtig, de mensen lief, het wandelen zwaar maar heerlijk… Maar ik miste mijn vriend ongelofelijk hard, ik huilde mezelf in slaap, ik had geen honger, was bang voor omgevingsgeluiden (terwijl ik al sinds mijn 8e kampeer)… Op de 6e dag ben ik terug richting vliegveld gegaan en heb mijn vlucht omgeboekt. Die laatste avond in een hotel ipv tent en die lastminute zondagvlucht waren samen duurder dan de rest van de trip + voorbereiding bij elkaar, maar ik ben nog nooit zo blij en opgelucht geweest dat ik naar huis kon.
Stiekem denk ik dat ik diep in mijn hart een Hobbit ben. En jij misschien ook. ;-) De buitenwereld is heel interessant, en als je niet op je voeten let, voeren ze je overal mee naartoe! Maar uiteindelijk is het toch het fijnst om thuis te zitten met een pot thee, zelfgebakken cake en een goed boek :)
haha een Hobbit. Wie weet ;) Mooi dat je je persoonlijke verhaal hier deelt. Dankjewel.
Ah Merel, wat ben je toch heerlijk eerlijk <3 zulke posts van je waardeer ik nog zoveel meer dan de rest.
Maar mèn wat SHIT ook. Duizend kusjes, alle liefs en vooral ook sterkte om je door de dagen heen te slepen. Hopelijk wordt het snel minder slepen en vooral genieten, dat gun ik je zo. xxxxxx
Dat is lief van je Marlou, thanks. xx
Waarom ga je dan niet eens goed op zoek naar welke manier van reizen je wel goed bevalt? Het lijkt me zo’n verspilling om dan zo ver te reizen en je zo vreselijk te voelen. Ik heb het ook al eens gehad en toen was ik weg met mensen waar ik toch niet echt zo’n goede band mee had. Ik ga daardoor ook niet veel herinneringen ophalen van die reis. Doe ik dus niet meer. Wat je niet blij maakt, moet je toch niet elke keer doen? Ik snap dat je heel graag wilt reizen, maar misschien moet je de manier waarop je reist eens onder de loep nemen? Het lijkt me voor jou ook fijner om zonder heimwee op reis te zijn. Anders is je reis voorbij voor je ’t weet. Ik ben ook een heel gevoelig en emotioneel persoon, dus ik snap je volkomen. Maar volgens mij kan het ook anders :)
Daar heeft het voor een deel mee te maken inderdaad, maar ik kan ook helemaal overspoeld worden door heimwee gevoelens als ik dichtbij huis ben, maar gewoon niet naar huis toe kan. Daar heeft het vooral mee te maken bij mij. Het gevoel dat ik niet zelf in de hand heb wanneer ik weg kan. En voor mijn werk – perstrips – heb ik het gewoon bijna nooit zelf voor het zeggen hoe ik wil reizen. Het wordt allemaal voor je bedacht en geregeld. Wat geweldig is, maar voor iemand met heimwee wel een hele opgave.
Ik vind het onwijs stoer dat je ondanks je heimwee toch op reis gaat. Het is zoveel makkelijker om thuis te blijven. Goed ook dat je dit deelt. Ik was me er niet zo van bewust dat er mensen zijn die hier serieus last van hebben (hoewel ik zelf agorafobie heb; ik kan wel vergelijkbare symptomen hebben als ik op reis ben). Ik hoop voor je dat je er een modus in vindt.
Dank voor je reactie. Agorafobie, daar heb ik dan weer geen idee van. Heeft dat met angstaanvallen te maken?
Heimwee is een gevoel dat ik maar een paar keer heb gehad en wat alweer een hele tijd geleden is. Ik ben iemand die aan mensen vast hangt qua ’thuisgevoel’. Verhuizen en reizen zijn voor mij dus vrij eenvoudig met de juiste mensen.
Mijn zus is echter heel anders en ik herken een deel van wat jij schrijft in wat zij vertelt. En toch ging ze op Erasmus, haar eigen keuze, omdat ze de ervaring op z’n minst wilde hebben! Ik heb haar daar eigenlijk alleen maar voor bewonderd. En wat jou betreft, denk ik hetzelfde. Heimwee overkomt je, daar kies je niet voor. Dus chapeau, dat je toch die reisjes aandurft en telkens weer je manier weet te vinden om met het gevoel om te gaan.
Btw, jouw strategie (het aanvaarden, er niet tegen vechten maar gewoon luisteren naar waar je nood aan hebt) werkt volgens mij voor alle minder fijne gevoelens.
Dankjewel en wat lief dat je begrip hebt voor je zus. Overigens, voor mij helpt het zeker ook om een thuisgevoel bij mensen te vinden. Ik ben ook een paar keer verhuisd in mijn jeugd, door het hele land, en dat heeft ook niet geholpen. Veel heimwee gehad naar oude vrienden, scholen, enz. Misschien heb ik me nooit echt helemaal meer thuis gevoeld, of zo.
Lieve Merel, wat vervelend – maar waarom doe je dit jezelf aan? Misschien helpt het om het rustig op te bouwen en bijvoorbeeld tegen jezelf te zeggen dat je dit jaar n Europa blijft. Dan ben je tenminste zo thuis als je wil en dan voelt alles ook minder ‘vreemd’. Je hoeft helemaal niet naar Australië en sommige dromen kun je misschien beter uitstellen tot je er echt aan toe bent.
Ik heb altijd het gevoel als ik jouw reisverslagen lees dat je ergens vecht met het idee dat je zou moeten reizen – ook al weet je tegelijkertijd dat dat helemaal niet hoeft, zoals je over je leerlingen ook zegt.
Ik heb zelf nooit heimwee en woon veel en vaak in het buitenland. Maar dat heeft ook weer zijn nadelen, want ik voel me nergens echt thuis omdat ik niks mis. Is vast ook niet helemaal gezond :) Doe gewoon lekker waar je je goed bij voelt! Of neem een gast blogger voor de tripjes (bied me graag aan ;)), of vertel pr bureaus dat je alleen gaat als je iemand mee kan nemen, een vriendin of je vriendinnetje. (wat leuk trouwens dat je een vriendinnetje hebt!) In een relatie krijg je sowieso meer heimwee -of ik ik elm geval- omdat je iemand zo intens mist, maar dat is juist ook wel mooi toch? Maar misschien is samen op pad dan de oplossing!
Nouja, wat ik mezelf aan doe is dus dat ik het wil heel graag wil en het niet in mijn aard ligt om dingen uit de weg te gaan. Er is eigenlijk geen uitdaging die ik niet aan ga. Ik wil gewoon heel graag veel van de wereld zien, ook als dat betekent dat het moeilijk voor me is. Achteraf ben ik altijd heel blij en trots. Plus: it comes with the job. En nee zeggen tegen mooie persreizen is óók heel lastig. Het voelt dus soms als het kiezen tussen twee kwaden, waarbij ik achteraf dan vaak toch heel blij ben dat ik het heb gedaan en een volgende keer toch weer ja zeg.
Sorry, ik hoop niet dat je het een vervelende reactie vond! Ik bedoelde het in elk geval niet zo. Maar het lijkt me in elk geval heel rot om dat gevoel telkens zo te moeten ervaren – maar super goed natuurlijk dat je probeert om het deels te overwinnen en het toch probeert, en er zo open over schrijft. Wie weet wordt het zo ook vanzelf wel minder en vindt je manieren waarop het minder wordt. Dat hoop ik in elk geval!!
Aw, heimwee is zo’n naar en verstikkend gevoel! Ik ben sinds kort verhuisd en heb af en toe ook last van heimwee naar mijn oude plek. Dat komt vooral omdat ik nu veel alleen ben en mijn vrienden en familie in een andere stad wonen. Ik vind het knap dat je je verhaal deelt en desondanks ook gewoon op reis gaat!
Verhuizen is ook lastig! Heb het inmiddels zo vaak gedaan – door het hele land heen – dat het me nu prima af gaat, maar ik was ook wel weer even bang voor heimwee toen ik van Amsterdam naar Rotterdam vertrok. Ooit went het wel, maar het is echt een kwestie van door de zure appel heen. Plus, ik geef mezelf altijd de permissie om terug te mogen als ik dat echt wil. Dat helpt.
Ik zou zo met je willen ruilen hoor… ;-). Ik heb pas voor het eerst in mijn leven heimwee gehad toen ik besloot in Nicaragua te blijven wonen. Na een half jaar ging het me ineens zó tegen staan. Zat ik dan, met mijn toffe beslissing om ‘nooit meer naar huis’ te gaan. Het was echt vreeeselijk! Ik heb er alleen nooit last van als ik op vakantie ga, want voor ik het weet, zit ik weer thuis op de bank. Succes nog even hoor!
Zo zie je maar, niemand is gelijk :)
Ik heb 3 jaar geleden ineens extreme heimwee gehad/gekregen (was ook wel tikkeltje overwerkt) droomvakantie geboekt met mijn vriend naar Santorini en het enige wat ik wilde was zsm van dat rot eiland af en naar huis. Kon niet goed eten en had een extreme knoop in Mn maag. Toen ik in het vliegtuig naar huis stapte viel er 100 kilo van mn schouders af. Nu ga ik wel op vakantie alleen weet ik dat dit gepaard gaat met misselijk/moeilijk kunnen eten en kost het me heel veel energie de eerste dagen. Iedereen zegt WAAROM doe je dit jezelf aan? Thuis blijven en toekijken hoe iedereen op vakantie gaat maakt mij ook niet gelukkig! Door de uitdaging toch aan te gaan kun je ook positieve momenten (ja die zijn er ook) uit je trip meenemen die je weer wat zekerheid en zelfvertrouwen geven. Ik voel en ken je struggle. What doesn’t kill you makes you stronger denk ik maar zo :)
Oh renee, ik herken dit zo. Ik snap echt de reactie: waarom doe je het jezelf aan? Maar als je je bij alles waar je bang voor bent laat tegenhouden om dingen te doen, dan ga je jezelf op een gegeven moment zoveel beperkingen opleggen. en inderdaad, kijken naar anderen die het wél kunnen, dat is mogelijk nog verdrietiger. Achteraf ben ik altijd heel trots op mezelf en ook blij dat ik ben gegaan, omdat het een ervaring is die niemand mij ooit afpakt. Maar makkelijk is het zeker niet. I feel you!
Ik begrijp je heel goed. Ik ben acht jaar stewardess geweest. Fan-tas-tisch. Maar elke keer dat ik weg moest, wilde ik niet. Dat weggaan was voor mij het allermoeilijkst. Verschrikkelijk. Dat je denkt: als ik nu van de trap val en mijn been breek, dan hoef ik niet…. Ik vond het werk zelf echt helemaal leuk, ik hou van dat verzorgende, het contact met al die verschillende mensen. Als ik weg was, belde ik niet naar huis (dit is voor het smartphone- en internettijdperk) omdat ik dan te veel heimwee kreeg. Dat was voor mij dé manier. Ik heb dus ook ontzettend genoten, gelukkig, omdat ik wist wat voor mij het beste was. Maar zodra mijn zoontje werd geboren ben ik gestopt. Weg van mijn kind, dat kon ik gewoon echt niet. En toen ben ik met heel veel plezier heel ander werk gaan doen. Ook weer super leuk.
Ik ben dus heel blij dat ik wel heb doorgezet, maar ook heel blij dat ik uiteindelijk toch gestopt ben ;-)
Ik vind overigens helemaal niet dat je ‘moet’ reizen om ‘echt geleefd’ te hebben! Hoe waardevol je leven is, wordt niet door dat soort dingen bepaald…
Groetjes, Hanneke
Hanneke, je had het wat mij betreft niet mooier kunnen zeggen. En wie kan hier beter over meepraten dan iemand die 8 jaar lang iedere keer toch op reis is gegaan, ook al wilde ze niet? Ik vind het enorm dapper van je. Stiekem moest ik lachen over je stukje over ‘als ik nu mijn been breek, dan hoef ik niet.’ In de auto naar Schiphol – om naar Amerika te vliegen – kwamen we in de file te staan. Ik dacht eventjes: als ik nu mijn vlucht mis, dan hoef ik niet. Dus… ik snap je helemaal ;)
Wauw stoer van je om dit te delen.
Fijn voor mij, omdat het zo herkenbaar is!
Mooi dat je schrijft dat volwassenen met heimwee ook gewoon bestaan :)
Ik hoop dat je lekker kan genieten. Ik zag net je instragram story en ik geniet mee!
Fijn dat je er iets aan hebt :)
Leuk dat je mijn insta story volgt! Ik zie echt te gekke dingen hier!
Zo dapper dat je dit deelt en dat je daar toch gewoon heen gaat. Mooi om te lezen! ?
Thanks! x
HEIWEE…ik heb er ontzettend veel last van. Al vanaf kinds af aan ben ik heimwee gevoelig. Zelfs nu als volwassen vrouw heb ik er nog steeds last van, zelfs als ik met mijn gezin op vakantie ben, heb ik het moeilijk de eerste dagen en een week vind ik dan meestal ook lang zat! Ik ben net een kat…die houden ook niet van verandering van omgeving. Maar het is wel ontzettend lastig, want ik ben gek op reizen en mooie plaatsen bezoeken, maar ja ik slaap nu eenmaal het liefst thuis en dat gaat dan niet helaas.Ooit heb ik eens in eens enkele maanden in Frankrijk gewerkt in een vegetarisch restaurant, dat is het langste dat ik ooit van huis geweest ben, maar ben inderdaad ook teruggegaan vanwege heimwee. Ik heb zelfs moeite met verhuizen naar een andere straat of stad erg he. Daarom vind ik het van jou zo ontzettend knap dat je alleen op vakantie gaat, want dat is natuurlijk wel een super uitdaging. En je doet het toch maar mooi ondanks je heimwee, daar mag je best trots op zijn hoor, je laat je niet klein krijgen door je gevoelens . Ik vind het super stoer van je… en uiteindelijk heb je het toch maar mooi weer gedaan!! Zo op naar je volgende uitdaging…want Australie en Nieuw Zeeland is toch wel een geweldige overwinning, alhoewel je die dan beter wel samen kan doen, dan kan je in ieder geval je gevoel delen en kan je misschien meer genieten, wat natuurlijk een must is voor zo’n geweldige reis!
Dankjewel voor het delen van je persoonlijke verhaal Yvonne. Heel fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die dit herkennen. Voelt toch een stuk minder eenzaam:)
Het heimweegevoel dat je omschrijft herken ik voor de volle 100%. En ook: nieuwe plekken, zo veel prikkels, het gevoel niet naar huis te kunnen wanneer ik dat zou willen, jakkes. Ik heb gelukkig het voordeel dat ik thuis gewoon goed op mijn plek zit, de behoefte om te reizen heb ik niet. Ik vind het daarom echt héél erg knap dat je ondanks de heimwee en de haat-liefdeverhouding met reizen het tòch doet en daar een balans in probeert te vinden. En dan schrijf je er ook nog zo’n uitgebreid persoonlijk artikel over. Zo goed <3
Dankjewel Iris. Doet me goed. Overigens, iedereen dealt hier op zijn eigen manier mee he? Dus dat jij ervoor kiest om niet te reizen en thuis lekker op je plek te zitten, daar heb ik dan op mijn beurt weer bewondering voor. Ik ben daar te onrustig voor en ben bang dt ik van alles mis. Het is dus nooit goed ;) Het menselijk brein is een gek ding.
Lieve Merel, ik vind je een kanjer! Omdat je eerlijk vertelt wat er in je omgaat en omdat je je eigen weg gaat. Applaus voor jou ??
Dat is lief, dankjewel voor het lezen :)
Wat een mooi,ontroerend en boeiend artikel.
Ik herken me hier ook in en ik ben dubbel,zo oud als jij.
Heimwee gaat helaas niet over, je moet een manier zien te vinden om ermee te dealen.
het heeft me jaren gekost om te accepteren dat ik nu eenmaal zo ben,en dat dat kennelijk bij mij hoort.Nu ik tegen de 60 loop ,vecht ik er helemaal niet meer tegen: het is zoals het is. Klaar.Dan maar huilen ,kapotgaan van ellende en bijna tegen het ziekzijn aan zitten,maar vanaf het moment dat je je erbij neerlegt,is het bijna al aan het verminderen.
Dat is mijn ervaring.
Maar het grootste geluk is dan nog altijd de thuiskomst: die bijna euforische opluchting,alsof er een last van je schouders afvalt.Iemand die geen heimwee kent,herkent dit gevoel niet,maar het is een puur geluksgevoel.
En dat te mogen ervaren noem ik nu een voorrecht.Blij te zijn met jezelf in je eigen vertrouwde omgeving en blij en happy te zijn met je huidige leven,want dat is het gewoon.Eigenlijk is dat heel byzonder,als je het zo bekijkt.!
Dank voor het delen van je persoonlijke verhaal! en wat je zegt is precies hoe het voor mij ook werkt: tegen de tijd dat ik me eraan overgeef, is het vaak ook alweer over. Soms ook niet, dat is ook oke. Achteraf ben ik in ieder geval altijd heel blij dat ik zo dapper ben geweest om te gaan :)
Wat heb je het ontzettend mooi geschreven, ik denk dat het hiermee ook tastbaarder is voor mensen die het eigenlijk niet kennen. Het is zoiets lastigs. Ik heb er zelfs gelukkig maar een klein aantal keer last van gehad, en de laatste keer zou ik niet eens één twee drie weten (dat lieg ik, dat was toen ik de laatste keer in IJsland was, maar dat was met een hele goeie reden)
Ik ben de laatste maanden heel erg bezig met mindset en ik denk dat het hier ook een beetje van toepassing is. Doordat je van te voren al zo bezig bent met de heimwee, is het more likely dat je de heimwee ook gaat ervaren als je eenmaal weg bent. Het goede versterkt het goede, maar helaas versterk het slechte ook het slechte. Daarmee is het niet op te lossen, maar ik hoop dat je door middel van afleiding en je heel erg bewust zijn van je heimwee, het toch nog even kan laten gaan en nog kan genieten van de resterende dagen!
True. Ik weet dat het waar is wat je zegt. Maar heimwee hebben is wel zoiets groots en aanwezigs, daar kan je gewoon heel lastig omheen. Voor mij helpt het juist om actief te accepteren dat ik het heb. En zoals nu, om erover te praten. Dat maakt dat ik me er minder eenzaam onder voel en dat het oké is en wel weer over gaat.
Ik heb zelf geen last van heimwee — volgens mij als kind ook niet, of toch niet dat ik me kan herinneren — maar begrijp het wel doordat je het zo duidelijk neergeschreven hebt. De menselijke geest is een raar iets. Hopelijk heb je er ooit minder last van. Bedankt voor je eerlijkheid en openheid. :-)
Graag gedaan :) En ja, de menselijke geest is een heeeeel raar iets. Maar écht. ;)
Mooi stuk, dankjewel! Ik wens je een fijne tijd in Amerika en hoop dat je mooie dingen doet en ziet!
Ik heb ook last van heimwee en dat is moeilijk. Ik begin langzaam aan reisjes te maken, en vind het heel spannend maar doe het wel =] Ik ga in februari tien dagen weg en in het voorjaar drie weken !!! Dat gaat het langste worden dat ik ooit van huis ben weg geweest[. Ik ga naar Nepal en vind het heeeel eng maar heb er ook onwijs zin in. En ik ga er iets moois van maken <3
Wat ontzettend knap van je dat je het gewoon probeert Malou. That’s the spirit! En Nepal, wow, je gaat het geweldig vinden. Wees erop voorbereid dt je heimwee best wel even heftig kan zijn, want: jetlag en cultuurshock. Maar de mensen zijn er ongelooflijk vriendelijk en het eten is er lekker. Je kunt overal naartoe met de Bollywood-bus. (ik hield hiervan!) Het is er lekker warm, het is er prachtig… kortom, als er een land is waarvan ik denk dat je je er thuis kunt gaan voelen, dan is het Nepal. Heel veel succes ermee!
En daar zit ik dan: jaren gereisd en van huis geweest, maar het daar altijd huiselijk gemaakt. En nu: in London, voor het eerst in 7 jaar (=sinds kinderen) langer dan een dagje van huis. Alleen, omdat ik zo graag alleen ben. En doodongelukkig. Manisch op zoek naar continu internet want contact met thuis willen houden en niet in staat te genieten. Ik zoek vooral naar plekjes om te zitten en te doen wat ik thuis ook doe: beetje blogjes lezen, beetje fröbelen, beetje lezen. Maar ik zou het liever thuis doen…. Kortom: herkenbaar al had ik het zelf niet herkend als heimwee maar als moeite met weg zijn na zoveel jaren gefocust op thuis. Maar misschien is het dat wel…
Ah meissie. Ja. Kut he? Accepteer alsjeblieft maar gewoon dat het tegenzit en dat het anders uitpakt dan je had gehoopt. Dat mag ook. Niet alles hoeft altijd te lukken of volgens plan te gaan, of geweldig te zijn. Het is nu even heel zuur, maar je gaat hier op terugkijken met zoveel trots en ook met zoveel meer begrip voor jezelf. Sterkte. Liefs!
Oh en als ik je een tip mag geven: waar ik heel gelukkig van word in Londen, is een bezoekje aan de Wholefoods supermarkt. Die is gigantisch, er is ontzettend veel lekker eten te vinden en er is een foodcourt, waar veel mensen alleen zitten te lunchen – daar hoef je je dus niet ongemakkelijk over te voelen. Ik vermaak me rustig een dik uur in deze supermarkt. Echt de moeite waard!
Oh nee Merel, wat onwijs vervelend voor je! Ik heb het maar 1 keer gehad toen ik heel klein was, dus ik kan me het gevoel (gelukkig) niet meer herinneren. Ik vind het onwijs knap van je dat je wel gewoon stug door blijft reizen, ik zou me heel goed voor kunnen stellen dat het je tegenhoudt. Ik hoop dat je er deze reis naar Oregon snel overheen komt en het weer leuk gaat vinden. Wellicht dat het delen van dit gevoel met ons allemaal een klein beetje helpt! Digitale knuffel voor jou!
Ik ben blij te kunnen melden dat het een heel stuk beter gaat :) Dag 3 was een heel stuk makkelijker dan dag 2. Hopelijk vanaf nu iedere dag beter :)
Ohhh zo herkenbaar! Ik was ook op uitwisseling, en ik vond het echt kei leuk maar zo vaak wilde ik terug. Het zit mij ook vaak dwars omdat ik ook zo erg van reizen hou maar dan toch een soort heimwee heb… Terwijl het dan thuis eigenlijk best saai is… Mij helpt het altijd als ik me besef dat je overal dezelfde persoon bent, alles van jou is hetzelfde! Je voeten, je ogen, je buik. En dat ook overal mensen wonen en het maar 1 aarde is. En vooral heel veel om je heen kijken en alle mooie details in de straten en natuur bekijken :)
Dat vind ik ook een heel mooie tip en gedachte! Thanks voor het delen.
Prachtig artikel Merel. En mooie reacties ook. Ik vind je persoonlijke artikelen ook de allermooiste. Ik ken het gevoel zelf niet, maar door dit artikel heb ik gelijk meer begrip voor mensen (kinderen en volwassenen) met heimwee. Terwijl ik dit artikel las hoorde ik Adele zingen
I miss the air I miss my friends
I miss my mother I miss it when
Life was a party to be thrown
But that was a million years ago
Wauw. Het liedje (Million Years Ago) gaat niet over heimwee maar precies deze woorden horen terwijl ik je artikel las was bijzonder.
Liefs voor jou
Prachtig zeg. Dankjewel! <3
Aw Merel, wat naar zeg! Stoer dat je het toch blijft proberen. Heel knap!
Ik heb zelf dat ik sinds mn burnout ineens mega in paniek kan raken. vooral in de trein. Het voelt alsof ik de controle verlies. Vreselijk. Een paar uur in de trein is echt een hel. Laatst probeerde ik het weer en liep het helemaal fout af.. en dan wil ik ook nog een keer met de trein naar berlijn. Pff hoe dan??
Wat een fijn artikel! Ik ben zelf 20, en ik woon nu voor mijn derde jaar in het buitenland voor mijn studie. In het begin was er niks aan de hand (mijn vriend en zijn familie wonen hier)en ik had nog nooit heimwee gehad, maar naarmate de maanden voorbij gingen voelde ik steeds meer heimwee. Zelfs zo erg dat ik dan gewoon in huilen uitbarst en in paniek raak, gewoon dat gevoel dat je absoluut niet meer wil zijn waar je nu bent, naar huis toe dus. Dit komt ook omdat ik me hier niet op mijn plek en alleen voel. Maar het is zo fijn om jouw tips te lezen en te weten dat ik niet de enige ben die me zo kan voelen. Bedankt Merel.
[…] overgewaaid – zoals altijd na een dag of twee, drie. Dankjewel voor alle lieve reacties op mijn artikel over heimwee bij volwassen. Fijn om te lezen dat veel mensen er iets aan hebben […]
Ik ben een jaar naar Australie geweest. De eerste twee nachten had ik echt vreselijke heimwee, en vroeg ik me af waarom ik er in godesnaam aan begonnen was. Maar dat ging al heel snel daarna over, en uiteindelijk heb ik echt de tijd van mijn leven gehad! En het was voor mij ook een jaar waarin ik heb leren loslaten en heb leren wennen aan dingen, en aan onbekende nieuwe plekken die niet ‘goed’ ruiken (bij sommige geuren heb ik een slecht gevoel) en waar ik niemand kende. Uiteindelijk ging ik zelfs kicken op onverwachtsheden, terwijl ik er als kind en ook als jongvolwassene nooit zo goed mee om kon gaan. Ik denk dus dat je wel kunt groeien in die dingen. Bij mij heeft het geholpen om mezelf te pushen. En dat doe jij ook! Ik kan dus voors en tegens verzinnen van zo’n langs reis naar Australie: misschien past het niet bij je en is de heimwee toch te sterk en gaat ie niet weg; maar misschien is het juist ook een kans om eroverheen te groeien. De ervaring moet het leren :)
Heel veel succes!!!
Thanks :) Heb ik ook vertrouwen in!
Heimwee is zo herkenbaar… ik kreeg er meestal savonds last van. In een vreemd bed slapen verschrikkelijk. Dan ga ik de meest gekke dingen missen wat ik thuis heb .. mn plantjes, mn “eigen” eten .. call me crazy maar zelfs zn eigen huisje schoonmaken mis ik dan. Gelukkig is er overdag genoeg afleiding en maak je een hoop toffe dingen mee die je thuis weer niet zou doen. En vaak duurt t maar even voor je t weet is de tijd voorbij en ga je weer naar huis. Wel onwijs cool dat je ondanks je erge heimwee toch blijft reizen. Misschien is t de laatste tijd een beetje te veel achter elkaar geweest dat je er daarom zo erg last van hebt? Dan is een tijdje thuis misschien niet zn gek idee?
Ontzettend herkenbaar. Ik ben 10 jaar geleden 2 weken in India geweest (ik ben nu 50, dus reken maar uit). Ik ging kapot van de heimwee. Zelfs in eigen land schuurt het als ik weg ben. Ik mis man, hond, huis, straat, alles….. Daar tegenover staat (ook herkenbaar) dat ik aan het einde van bijvoorbeeld een lekkere kampeervakantie in tranen ben, omdat we weer naar huis ‘moeten’.
Wat heftig zeg. Ik vind je wel echt een stoere chick. Je weet dat je ook gewoon niet kunt reizen zodat je die heimwee niet voelt, maar jouw drang om de wereld te zien is zo groot, dat je het ondanks alles toch doet. En dat vind ik echt knap. Misschien heb je er niks aan als je heimwee hebt, maar dat je zo doorzet en liever nieuwe dingen wilt zien/leren tijdens het reizen, geeft wel aan dat je een sterk persoon bent.
Thanks, dat is lief !
Oooooh Merel zo herkenbaar. Ik kon als kind al niet bij de buren slapen. Schoolkamp in groep 8 vond ik de hel en laat ik maar helemaal zwijgen over een skivakantie met de havo klas. En ja dan ga je wel een baan opzeggen en reizen door Australië en Nieuw Zeeland. Knettergek ben je dan toch? Ik heb de eerste week toen ik op reis zat zoveel gehuild en niet geslapen. Zo vaak gedacht… Ik ga naar huis. Uiteindelijk ging ik heb per dag bekijken en toen ging het beter. Ik kon pas na 2,5 week genieten van mijn reis. En ja uiteindelijk ben ik 4 maanden weggeweest. En toen ik thuis kwam moest ik weer huilen omdat ik zo’n heimwee had naar Australië…….. Zolang ik met Dennis, vriendinnen of mijn zus op vakantie ga gaat het prima. Maar voor langere tijd alleen weg? Ik denk dat ik kapot zou gaan van de heimwee.
Oooooh Merel zo herkenbaar. Ik kon als kind al niet bij de buren slapen. Schoolkamp in groep 8 vond ik de hel en laat ik maar helemaal zwijgen over een skivakantie met de havo klas. En ja dan ga je wel een baan opzeggen en reizen door Australië en Nieuw Zeeland. Knettergek ben je dan toch? Ik heb de eerste week toen ik op reis zat zoveel gehuild en niet geslapen. Zo vaak gedacht… Ik ga naar huis. Uiteindelijk ging ik heb per dag bekijken en toen ging het beter. Ik kon pas na 2,5 week genieten van mijn reis. En ja uiteindelijk ben ik 4 maanden weggeweest. En toen ik thuis kwam moest ik weer huilen omdat ik zo’n heimwee had naar Australië…….. Zolang ik met Dennis, vriendinnen of mijn zus op vakantie ga gaat het prima. Maar voor langere tijd alleen weg? Ik denk dat ik kapot zou gaan van de heimwee.
Ah Suusje. We snappen elkaar :) Komt allemaal goed met ons!
Bedankt voor je openheid en dit artikel! Ik heb altijd last gehad van heimwee, toen ik op kamers ging was het echt heel erg. Mijn moeder die me huilend bij de bushalte afzette… En de hele weg tot mijn kamer blijven huilen… Heeft een half jaar geduurd voordat dat goed ging en vooral het feit dat mensen doen alsof het iets voor kleine kinderen is was verschrikkelijk. op een gegeven moment kreeg ik de kans voor mijn studie 5 weken in Azië te studeren en toen heb ik gedacht “nu of nooit”. Ik heb daar heel wat afgejankt maar uiteindelijk een toptijd gehad. Ik ben nog een keer gegaan maar dan voor een paar maanden en ook toen de eerste weken mijn ogen eruit gejankt. Het hielp mij om het te accepteren en mezelf te verplichten dingen te gaan doen. Daarnaast wel een heleboel idd doen waar je zin in hebt en waar je gevoel naar staat. Helaas gebeurde toen waar ik bang voor was en moest ik noodgedwongen van het een op het andere moment midden in de nacht zorgen dat ik terug kwam in NL ivm een familienoodgeval. Daarna ben ik nog wel een keer gegaan maar de heimwee was de hel. Ik probeer het nu weer op te bouwen want ik snap jou helemaal: het gevoel dat er zoveel te ontdekken valt is voor mij sterker dan de heimwee, en ik zie het als iets wat ik nou eenmaal heb maar waar ik doorheen kom!
Heel herkenbaar :)
Hee Merel,
Je verhaal komt ook zo goed over omdat je het zo eerlijk en puur en knap op “papier” kan zetten. Alleen al daarvoor lees ik het artikel af.
Ik wilde zeggen dat ik heimwee totaal niet herkende.. maar dat is zo niet waar!
Ik houd van reizen verweg of dichtbij en kan makkelijk een maand wegblijven van huis. Nu ik ouder word ben ik wel steeds dankbaarder om ook weer thuis te komen en te bedenken hoe fijn ik het thuis heb. Ik mis vaak alleen mijn diertjes.
Maar ik heb wel 1,5 jaar in Maastricht gewoond (voor mij ook andere kant van het land) en wat heb ik een heimwee gehad. Het was mijn eigen keuze even los van alles. Vind het nog steeds een van de mooiste steden van NL. Maar uiteindelijk mij zo niet thuis gevoeld. Elk weekend reisde ik op een gegeven moment terug naar vrienden en omgeving Hilversum en het voelde als thuiskomen. Ik had werk in Maastricht een leuk appartement in het centrum en veel leuke nieuwe mensen leren kennen. Ik woonde er met mijn vriend samen. Maar was er dood ongelukkig. Heimwee, terug willen, huilbuien etc.
Na 1,5 terug gegaan. Zo blij dat ik de stap heb genomen. Nu bijna 2 jaar terug. Er is zoveel gebeurd maar ben zoveel gelukkiger nu.
Liefs,
Ik kan me nog herinneren dat ik deze post heb gelezen. Momenteel zit ik in Japan, een geweldige reis en ervaring die er bijna op zit. Nog 3 volle dagen en dan ga ik naar huis. Eindelijk. Want ook ik heb last van heimwee als volwassenen.
Ik ben hier 2 weken, en de eerste week was ontzettend leuk. Ik en mijn reisgezelschap waren overdag erg druk en savonds vielen we uitgeput maar voldaan in slaap. Niks aan de hand, tot een paar dagen geleden. Ik voelde me futloos, eenzaam, huilerig en kon alleen nog maar aan thuis denken. Die ochtend heb ik ook tegen mijn reisgezelschap gezegd dat ze zich de ochtend zonder mij moesten vermaken en dat ik me later op de dag bij hun aansloot. Zo gezegd, zo gedaan en het gevoel ging weer weg. Het bleef de dag daarna ook weg. Maar vandaag was het weer raak. In de ochtend/middag heb ik nog tijd met mijn vriendinnen doorgebracht en een prachtige tempel gezien. Daarna heb ik me afgezonderd en ben naar het hostel gegaan, waar ik de hele namiddag en avond in mijn eentje in bed verbleef. Huilen, sombere gedachten en verlangen naar huis. Tegelijkertijd kan ik mezelf voor mijn hoofd slaan dat ik deze dag ‘verloren’ heb laten gaan. We hebben maar zo kort! Maar toen herinnerde ik mij deze blogpost, en na hem weer gelezen te hebben voel ik me iets beter. Heimwee is ontzettend vervelend, maar niet abnormaal. En hoewel de middag en avond ‘verloren’ zijn heb ik in de ochtend wel een prachtige tempel gezien. En met dit inzicht kan ik op tijd naar bed, zodat ik morgen fit ben voor een nieuwe dag. Het was een prachtige reis en die laatste dagen ga ik proberen goed af te sluiten. En dan heerlijk op naar huis!
Hi Michelle, wat vervelend dat je last hebt gekregen van heimwee. Maar wat goed dat je deze post er weer bij hebt gepakt en het opnieuw hebt gelezen. Je bent zeker niet gek of vreemd dat je hier last van hebt… het overkomt de besten ;) (en de grootste wereldreizigers, zo blijkt maar weer) Bedenk maar hoe fijn het gaat zijn om straks en weer thuis te zijn en terug te kunnen kijken op een geweldige ervaring. Want, zo moet je niet vergeten, je bent wel gegaan! En je hebt een prachtige tijd gehad. Ik ga niet zeggen dat je nog moet proberen te genieten, want ik weet zelf hoe irritant het is als mensen dat zeggen ;) Maar ik ga wel zeggen dat ik hoop dat je straks terugkijkt op een fantastische reis en dat zelfs de laatste dagen, ondanks de heimwee, mooi waren. Sterkte met de rottige gevoelens. Veel liefs!
❤❤❤❤❤❤
[…] maar toch vind ik het belangrijk. Ik deel van alles met jullie. Of het nou gaat over het hebben van heimwee, afvallen of over hoe lastig ik het vind om te ontspannen – dan ook […]
Pfff ik zit nu op Bali en wordt gek. Ik Moet Hier Weg. Omboeken kost 800,- maar ik heb het er voor over. Als dat uberhaupt gaat lukken… andere optie is bijna 2000,- aan kosten…. ik overweeg het. De heimwee heeft me compleet overvallen….
Wat een herkenbaar en confronterend blog. Herkenbaar omdat ik vroeger ook ontzettende heimwee heb gehad. Als mijn ouders mij op schoolkamp wegbrachten, koos ik altijd nog een hele lange wandelroute uit, zodat ze nog zo lang mogelijk bij me bleven. Later toen ik een relatie en zelf een gezin kreeg, ging het beter. Maar nu zijn mijn beide ouders overleden, daarom confronterend. Want ik kan dus nergens meer naar toe met deze emotie. Als je op reis bent en heimwee hebt, is er altijd de wetenschap dat je ooit weer naar huis gaat. Ik heb niks meer. Dank voor het lezen. Misschien heet dit niet heimwee, maar het is wel hetzelfde gevoel.
Herkenbaar. Wat het vervelende is met heimwee is dat het zo onvoorspelbaar is bij mij. Heb 8 maanden fluitend in Spanje rondgelopen, maar barstte in huilen uit toen we een week in Luxemburg waren. Wellicht omdat ik in Spanje een soort van “thuis” had gecreërd. Eerste stage in het buitenland 10(!) weken heimwee gehad, toch doorgezet en uiteindelijk de volgende 10 weken kunnen genieten. Wat helpt is wisselend, maar bij mij is het toch zo min mogelijk contact hebben met het thuisfront.
Ik reageer normaal nooit op blogs maar je verhaal heeft me echt geraakt! Ik herken het heel erg maar gelukkig wel in iets lichtere mate. Ik zit momenteel in de laatste week van mijn 2.5 maand durende soloreis en ook al heb ik het echt fantastisch gehad, ik heb echt ook heel veel zin om volgende week lekker weer thuis op de bank te zitten. Sowieso heb ik altijd als ik langer wegga (ik heb ook in het buitenland gestudeerd) dat ik de eerste avond echt denk ‘wtf waarom doe ik dit mezelf aan’. Nou zegt iedereen met reizen dat je er even doorheen moet maar dat je je daarna nooit meer echt alleen voelt, maar ik heb best een lastig begin gehad en soms ook echt dipjes, maar ik ben nu op het einde wel megatrots op mezelf en ik heb wel leren accepteren dat ik nou eenmaal erg gehecht ben aan thuis en het misschien niet voor mij weggelegd is om langer dan een paar maanden op pad te gaan. Heel fijn dat je er zo open over durft te zijn want ik kan mijn heimwee ook niet bij al mijn vrienden kwijt zonder alleen maar te horen dat ik niet teveel moet nadenken en gewoon moet genieten. Heel veel reisblogs hebben het alleen maar over de dip na het reizen en nooit meer naar huis willen. Ik probeer het maar gewoon positief in te zien en ‘gewoon’ te genieten van naar huis gaan!
Hey herken zoveel van Dit! Als ik thuis ben wil ik reizen als op reis ben wil ik naar huis. Continu die discussie in jezelf dat je moet genieten omdat je nu moet leven, maar toch niet volop kan genieten omdat je op zo’n heimwee moment alleen maar naar huis wilt. Iedereen denkt wel.. zozo stoer lekker reizen, echte levensgenieter, maar ondertussen… Fijn om toch te weten dat ik ook daar niet alleen in ben daarin! Bedankt groetjes
Ik lig in mijn tent in Argentinie. Ben met mijn lief op fiets vakantie voor 8 weken. Voor het eerst van mijn leven ( ik ben 54 mijn partner 57)zo lang omdat ik een keer wilde. Tijdens vakanties in Europa baal ik als ik weer terug moet. Lang gespaard in tijd en geld. Ik ben hier nu een week. Argentijnen zijn vriendelijk en hulpvaardig, maar ik heb heimwee. Ik slaap vrijwel niet, heb geen honger en eet omdat het moet. Ik ben angstig, voortdurend in paniek.
Ik wil het liefst morgen naar huis. Met de fiets in Buenos Aires komen, naar een busstation fietsen, zien dat fietsen mee mogen, fiets verpakken enz enz. Terugvlucht bekeken, ook nog eens de hoofdprijs. Voor 2 personen minstens €2000,-
Ik vind het hier bovendien vreselijk stressvol op de wegen, echt eng. Ik dacht in Europa, Spanje, Italië, Griekenland wel iets gewend te zijn.
Wel gedeeld met mijn partner, voor hem is mijn angst, tranen ook afschuwelijk.
Ik weet niet goed hoe het verder moet. Het fijne hier is het weer, thuis is het nu herfst. Maar ja als ik niet kan genieten maar ziek ben van angst, en me zo ontheemd voel……
Fijn om te hebben gedeeld.
Hoi Merel! Wat heb je dat treffend op geschreven. Heel herkenbaar en dat voor een coach. ;-) Bij mij is het in mijn jeugd ontstaan door een traumatische ervaring en een scheiding van mijn ouders. Officieel noemen ze het seperatieangst wat beter bekend staat onder verlatingsangst. Je kunt je er totaal door overmand voelen. Dat schrijf jij eigenlijk heel mooi op, wat er dan gebeurt. Dank je wel voor het delen in elk geval. Gedeelde smart is halve smart. ;-) En veel plezier met je reizen!
Wat herkenbaar. Als kind al vreselijk heimwee gehad. Van de 3 weken vakantie in Drenthe was ik er 2,5 ziek., elk jaar weer. Bij vriendinnetjes logeren…. dan wilde ik met 5 minuten naar huis. En die vriendinnen woonden maar 10 minuutjes fietsen. Kamp groep 8 ging mijn moeder mee anders ging ik niet. Buitenlandse reis op meao, ik ging niet mee, als enige. Huwelijksreis wilde ik na een week alweer naar huis. Schiphol vind ik de hel op aarde. Als ik eenmaal douane door ben dan gaat het tegenwoordig wel. Maar het liefste ga ik naar Terschelling, want daar voel ik mij thuis. Ik heb het zelf altijd benoemd en heb mij er nooit voor geschaamd, maar het heeft altijd gezorgd voor veel onbegrip. Maar ben enorm trots op mijzelf. Ik ben met mijn dochter alleen naar Corfu geweest. Man en zoon bleven thuis. En….niet gehuild op Schiphol én een heerlijke week gehad! Maar ook weer blij dat ik naar huis mocht:-)
Er is helemaal níks mis met naar Terschelling gaan. Sterker nog, het is 1 van mijn lievelingsplekken op aarde :)
Al is deze blog uit 2017, na het artikel op rtl nieuws deze blog alsnog gelezen en jeetje wat n herkenning. Ik ben nu 53 en mijn heimwee is er nog steeds. Misschien wel bewuster als vroeger of ik begrijp t eindelijk.
Als kind kon ik niet uit logeren, maar later gingen vakanties wel prima. Bij een eerste baan kon ik als manager een eigen winkel runnen… in Den Helder. Kon t niet en bleef in Utrecht werken.
In mijn jaren met partner overal op vakantie geweest, veel in europa gezien. Achteraf zie ik patroon dat ik vaak lichamelijke klachten had die de heimee veroorzaakte, wellicht omdat het zo onderbewust zat.
Later ook naar Mexico, Amerika en Azie geweest. Ook doodmoe en in tranen de eerste dagen. Daarna ging t meestal wel weer. Tot een 2e keer naar Thailand ik op de eerste nacht in Bangkok totaal instorte. Mega paniek aanval (al wist ik toen niet wat dat was) en zeer somber. Binnen 3 dagen zat ik weer in t vliegtuig naar huis. Gebroken en verdrietig. Gelukkig heb ik hele lieve partner die me steunt, al begrijpt hij het gevoel niet.
Sinds ik vorig jaar bijna een burnout had en thuis in de tuin een mega paniekaanval kreeg ben ik eea gaan uitzoeken. Hoezo n rotgevoel als ik nog thuis ben. Later bleek de gedachte aan ‘ik moet nog de vakantie regelen’ de trigger te zijn.
En nu?
Ik heb langzaam met therapie, mindfullness en lezen over dit onderwerp geaccepteerd dat ik geen avonturier en wereldreiziger ben. Al heb ik mooie landen gezien. Ik heb dit gewoon, en kan geen verklaring vinden. Al ga ook ik vakanties niet uit de weg, voorlopig is Europa met de auto het prettigst. En dan zonder teveel plannen, eisen en moeten. Ik doen, net als jij, rustig aan, als ik moe wordt slaap ik, als ik geen honger heb, eet ik minder en zo wordt het toch nog een goed vakantie. Ik heb ook n eigen bedrijf met mn zus (die al staat te juichen als ze op reis mag) Maar voor werk naar buitenland is te te veel. Beurzen etc laat ik na deze laatste ervaring aan haar over. Voor alles is n oplossing, ze neemt gewoon iemand anders mee. Zij krijgt energie van reizen, mij kost t alkeen maar energie.
Ik geloof dat heimwee een onderdeel is van je niet graag willen verplaatsen of veranderen. (verhuizen, andere baan, etc). Dat uit zich dan met name in vakanties. Naast te veel willen, over grezen gaan en controle te willen hebben.
We komen er wel!
Succes allemaal!
wat een fijne reactie, dankjewel Bianca!
Hier een ook groot heimwee probleem bij mijn 15 jarige dochter. Toen ze klein was had ze het in lichte vorm, klachten zoals buikpijn/hoofdpijn, wat met veel afleiding goed onder controle te houden was. Het wordt echter steeds erger, tijdens de laatste vakantie(van 8 dagen) alleen maar huilen, bijna niet eten/slapen, tot compleet overstuur/in paniek zijn.En dat terwijl iedereen mee was op vakantie, het is echt de heimwee naar huis. Na 3 dagen ben ik met haar teruggevlogen en de rest is achtergebleven. Zodra ze op het vliegveld was, had ik weer een gezellig en vrolijk meisje bij me.
komende vakantie is al erg lang geleden geboekt, mede op haar verzoek daar naar toe, omdat we er al 10 x eerder zijn geweest en het dus een vertrouwde plek is. Maar…het is al een week huilen en niet lekker zijn hier.Ik wil niet/ik ga niet….straks gaat het weer helemaal fout , hoofdpijn/buikpijn/diarree enz.Dus nu al stress vooraf.
Het is een autorit van 1200 km en totaal 2,5 week van huis. Kromme is dat ze wel heel graag reizen wil, zit vaak naar laden en vakanties te kijken, wil de toerisme kant op en stewardess worden.
Al dagen stress hier in huis dus, je kunt mij inmiddels opvegen. Een homeopaat ingeschakeld die wat heeft gemaakt op haar gericht in de hoop dat ze wat rustiger wordt ed.
Toen kwam ze zelf met de optie om later te komen met het vliegtuig, met haar broer(21 jaar) en zijn vriendin mee.Die komen voor een weekje ook die kant op.En terug met ons mee in de auto. Dan is ze iets meer dan een week van huis ipv 2,5 week. Er is ook een vriendinnetje op de camping, veel afleiding, dus ze hoopt dat het dan beter gaat.
Na lang denken, wat gaan we doen, alles maar annuleren, haar gewoon toch in de auto zetten en gaan enz enz….toch besloten een ticket te boeken zodat ze later komt. Moeders nu nog meer stress…8 dagen zonder kinderen .Nu heel hard duimen dat ze “braaf”wel het vliegtuig in gaat stappen, ik heb pas rust zodra ik weet dat ze erin zit denk ik. En dan hoop ik maar dat ze een geweldige week gaat hebben daar op de camping, zodat alle stress en ellende niet voor niks geweest.Duimen jullie mee
Ik kan me je zorgen helemaal voorstellen! Het lijkt me ook lastig als je kind er last van heeft. Zo te horen denken jullie heel erg met haar mee en houden jullie rekening met haar. Weet je wat het is? Het feit dat jullie erkennen dat het er echt is en het de ruimte geven is al heel fijn en belangrijk als je het mij vraagt. Veel mensen doen alsof het aanstellerij is.. maar dat is echt niet zo!
Overigens, dat heimwee hebben en wel (veel) willen reizen ken ik maar al te goed!
Veel succes en sterkte ermee <3
Deze woorden zijn precies de woorden die ik momenteel voel. Ik zit voor 2 maanden in het buitenland voor werk, de eerste 7 dagen zijn voorbij mede dankzij mijn moeder die me vergezeld heeft tijdens mijn eerste week. Vandaag heb ik haar teruggebracht naar het vliegveld en de tranen blijven maar stromen. Ondanks het feit dat de eerste week voorbij is, maakt het gevoel van de 8 resterende weken me gek. Een gigantische berg waar ik tegenop kijk. Ik heb helemaal alleen, in een vreemde stad, met een vreemde taal, in een vreemd appartement. Mijn vriend, ouders, zus, vriendinnen, ons huisje dat gebouwd wordt zijn allemaal in Nederland. Alles wat ik lief heb is daar, en ik ben hier een gevoel waar ik maar niet aan kan wennen. Dag in, dag uit de dagen tellen, nog 53 dagen dan mag ik naar huis, nog 52 dagen dan mag ik naar huis. Ik ga er vreselijk aan onderdoor en ben waarschijnlijk al heel wat kilo’s afgevallen van de stress. Vreselijk, ik hou van op vakantie gaan en kan enorm genieten van vakanties met mijn vriend. Maar alleen.. ben ik een klein hoopje ellende dat alleen maar naar huis wilt, een stemmetje in mijn hoofd dat me dit haarfijn iedere dag vertelt.
Oh lieve Laura, ik ken je niet, maar je woorden raken me zo. Ik weet precies precies precies hoe je je voelt en hoe moeilijk het is.
Het enige dat ik je mee kan geven is: doe alles waar jij je comfortabel bij voelt. FaceTime met je familie, schrijf van je af in een notitieboek of in mails aan vrienden, huil wanneer je moet huilen, eet en drink waar je zin in hebt.
Ik hoop van harte dat het bij jou net zo gaat als bij mij: dat het na een tijdje wat milder wordt en de scherpe randjes van de ‘pijn’ afgaan. Bij mij gaat dat vaak wel zo en dan kan ik zelfs stiekem een beetje gaan genieten.
Heel veel sterkte <3
Je hebt het heel treffend weten te verwoorden Merel. Ik ben een man, ‘stoer’ aan de buitenkant, en ook ik heb er altijd erg veel last van. Het is dus heus niet iets alleen voor kinderen. Ook kan ik me geen jeugdervaring bedenken waardoor dit veroorzaakt zou zijn.
Nu voorafgaand aan een reis voel ik me al gestresst. Het is een soort angst voor het feit dat ik angst ga krijgen. Bang voor het moment dat een paniekaanval uitbreekt en je inderdaad de controle niet hebt. En vooral dat je op het moment waarop de stress uitbreekt, niet in je vertrouwde omgeving bent. Ik weet nog niet of ik zal gaan…
Wat een dappere reflectie Peter, fijn om te horen dat meer mensen eerlijk durven te zijn naar zichzelf. Weet dat je helemaal niets hoeft. Niemand gaat je kunnen verplichten om te reizen als je dat niet wil :)
Hoi Merel,
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die dit ervaart!
Na vorig jaar vier weken een top vakantie (zonder heimwee) te hebben gehad, zijn een vriendinnetje en ik wederom op vakantie: nu drie weken Thailand. Begin van de tweede week ging het mis. Ik kreeg opeens een paniekaanval en kan sindsdien niet stoppen met denken aan thuis. Ik ben er letterlijk ziek van. Ik slaap slecht, houd weinig binnen en heb geen eetlust. Ondanks dat ik oprecht probeer te genieten van deze vakantie, is het erg lastig. Ik voel me dan ook erg lullig tegenover m’n vriendin. Hoe ga/ging jij hier mee om?
Gelukkig is onze laatste week aardig volgepland en zal ik genoeg afleiding hebben, maar stiekem ben ik aan het aftellen…
Groetjes,
Anne
Hi Merel! Je wilt niet weten hoe super blij ik ben met het lezen van jouw blogje. Ik lig op dit moment op mijn bed, ‘veilig’ afgesloten van de buitenwereld! Ik tel de uren af totdat ik morgen weer naar mijn werk kan gaan en deze ‘vrije tijd’ voorbij is.
Ik woon nu 1,5 jaar in Barcelona en ik ben denk ik nu na 3 weken pas achtergekomen dat dat verschrikkelijk donkere gevoel: wellicht heimwee kan zijn? Wat fijn om te lezen hoe jij dit ervaart, dat is precies hoe het voor mij ook voelt. Het gekke is alleen.. ik wordt ontzettend blij van het idee om naar NL te gaan. Eíndelijk mijn eigen vrienden, mijn familie en mijn zusjes om mij heen. Maar wat als ik daar dit gevoel ook blijf krijgen? Dit afschuwelijke verdrietige gevoel.
De enige troost is dat ik alleen maar aan mijn vrienden, familie en zusjes kan denken als ik mij zo diep ongelukkig voel. Dus ik hoop dat dit het is! Ik wil zo graag weer kunnen genieten van uberhaupt de dag. Ik ben ontzettend blij dat ik jou stukje heb gevonden en ik vind dat je super fijn schrijft! Ik ga je blogje zeker volgen :)
Wat fijn om te lezen dat je er iets aan hebt. Ik wens je veel sterkte <3
[…] slechte dagen. Ik kan het vergelijken met het gevoel dat ik heb als ik op reis ben en last van heimwee heb, alleen ben ik doorgaans gewoon thuis. Ik kan me somber of ronduit verdrietig. Soms ben ik […]
Heey
Ik was dingetjes aan het opzoeken over heimwee en kwam jou blog tegen. Ik heb namelijk ook zeer veel last van heimwee en ben namelijk bijna 18 jaar. Het doet me deugd om te horen dat ik hier niet alleen mee zit.
Ik ga over 2 weken en weekje op kamp en zie er zeer hard tegenop momenteel omdat ik nu al weet dat ik heimwee ga hebben. Ik ween de laatste 2 dagen al regelmatig omdat ik er tegen op zie naar het moment dat mijn ouders naar huis vertrekken en ik daar op kamp blijf.
Ik zag dat je berichtje al een paar jaar oud was en vroeg me af of jij een manier hebt gevonden om hiermee om te gaan. Heb je misschien nog enkele tips voor mij?
Lieve groetjes Elise
Ha Merel,
Goed artikel en mooi dat hier eens over geschreven wordt, je verhaal is super herkenbaar. Sinds 2016 heb ik 3 x een halfjaar in het buitenland gewoond en elke keer weer heimwee. Zelfs op een weekje zon vakantie komt het altijd om de hoek kijken. Hoe bizar is het dat je op dat moment niet over die paar dagen heen kan kijken en dat de tijd voorbij lijkt te kruipen. Voor mij helpt het inderdaad om niet boos te worden op jezelf en niet tegen de heimwee te vechten. Dan maar een potje janken en kijken of het wegebt. De heimwee heeft mij er nog niet van kunnen weerhouden om te stoppen met reizen, uiteindelijk is het het toch waard.
Nog een laatste tipje voor iemand die dit nu leest, probeer een beetje een routine te maken net zoals je dat thuis doet. Sta op ga een blokje wandelen probeer routine te krijgen in je eet patroon en pak je koffer uit, zet je spulletjes neer. Probeer van je hotelkamer/aparttement een soort kopietje van thuis te maken.
Warme groet,
Loes