Om maar meteen ironisch (je zult later merken waarom,) te beginnen: ik schrijf deze post vanuit mijn hotelkamer in Keulen. Ik ben hier om street-art te spotten en groene hotspots te bezoeken. Iets wat ik heel erg graag doe. Maar toch dacht ik vanmiddag, toen ik aan mijn iced matcha latte zat (nee hoor, geen probleem als je niet weet wat voor drankje dat nou weer is,) met een beetje weemoed terug aan Zwitserland. En toen besloot ik maar even wat gedachten op papier te zetten, als laatste deel van mijn Swiss Grand Tour verslagen.
Kijk, het is zo. Ik ben in principe best wel een buitenmeisje. Ik ben geboren en getogen in Friesland, in een klein dorp. Daarna heb ik ruim 10 jaar in de Achterhoek gewoond. Ik heb een hoop bomen gezien in de eerste 20 jaar van mijn leven. Daarna verhuisde ik naar Hoofddorp en ik denk dat de kerosine-dampen (van Schiphol, you get it?) mij toen naar het hoofd zijn gestegen. Opeens was ik een stadsmeisje. Voor minder hip dan Amsterdam deed ik het niet en ik besloot dat ik een héleboel steden, over de hele wereld, wilde bezoeken. Ik ging nog één keer op vakantie naar Suriname, maar daarna werden het stedentrips. Ik heb letterlijk 10 jaar lang geen andere vakantie gehad.
Ik hou van steden. Ik hou van de dynamiek, van de mensen, van de restaurantjes en de koffietentjes, van de street-art en van alle leuke dingen die er te doen zijn. Na zes jaar in Amsterdam te hebben gewoond en nu naar Rotterdam te verhuizen, kan ik me ook niet meer voorstellen hoe het zou zijn om in een dorp of een kleine stad te wonen. Ik vind het wonen in een stad met veel mogelijkheden gewoon heel erg fijn. Er is alleen een maar.
Die maar is dat ik soms wel eens volledig overprikkeld raak. Maar echt, totaal. Dan weet ik van gekkigheid niet meer waar ik nu nog koffie moet drinken. Of dan vragen vrienden of we uiteten zullen gaan en dan heb ik er gewoon geen zin in, omdat ik al zo vaak uiteten ben geweest. Of dan raak ik helemaal geïrriteerd door alle toeristen die eigenlijk helemaal niet kunnen fietsen, maar het toch doen. (daar heb je in Rotterdam overigens beduidend minder last van, dat is prettig.) Die overprikkeling zit in alles. Geluiden, geuren, te veel mensen om me heen, maar ook: te veel keuzes. In grote steden zijn gewoon te veel keuzes te maken, vind ik.
En soms wil ik gewoon helemaal niet hoeven kiezen. Wanneer mensen vragen of ik vegan eten niet beperkend vind, omdat je in een supermarkt het grootste gedeelte van de schappen moet overslaan, antwoord ik: dat is juíst het mooie. Dat je het grootste gedeelte van de supermarkt kúnt overslaan. Ik word nerveus als ik moet kiezen uit dertien verschillende craft-biertjes in het zoveelste hipstercafé. En het verschil tussen een flat white en een latte weet ik nog steeds maar amper te benoemen, dus laat alle andere koffie-opties alsjeblieft maar achterwege. (oké, ik geef toe, ik word heel enthousiast van koffietentjes waar ze vijf verschilde soorten plantaardige melk serveren. En toch neem ik altijd dezelfde.)
Toen ik vanmiddag op een gammel vintage krukje zat, met een flink te dure iced matcha latte, voor een prachtige, maar ook ingewikkelde, raamschildering op een ruit van een ultra hipster tentje, toen dacht ik: dat biertje in Schaffhausen, dat was toch wel heel erg fijn. Die dronken we op een terrasje van een tentje waarvan ik eerst echt dacht: ja doei, daar ga ik niet zitten hoor. Stom, saai. Dus liep mijn reisgenoot geduldig een rondje met me door de stad, op zoek naar een meer Instagramwaardig café. Ze lachte me uit hoor, dat weet ik nu. Op dat moment dacht ik nog: we vinden allebei dat het hipper moet. Maar ik bleek dat vooral te vinden. Dat is dan dus toch die blogger in mij. Ze zei: ‘Ach, daar ben je een storyteller voor. Er moet wel iets te vertellen zijn.’ Daar heeft ze dan ook weer gelijk in. Vleugje drama erbij en je hebt je blogpost, hoor.
Goed, we eindigden toch op dat terras, waar maar één soort bier te koop was. En, ja, natuurlijk was dat het lekkerste biertje van de week. Want we hadden gewoon heel veel zin om te zitten in de zon, en we hadden ook gewoon heel veel dorst. En de gesprekken waren leuk en het uitzicht ook. En de mensen die voorbij kwamen vermakelijk. Tja, het was gewoon heel erg prima. Nu moet ik wel om mezelf lachen, want jemig, ik lééf ook gewoon echt van kunstzinnige latte-art naar perfect gestileerde salade. Ik denk in Instagrams. Het is gewoon de waarheid. Dat is nou eenmaal hoe mijn leven er momenteel uitziet.
Los van de niet-zo-bruisende stadjes in Zwitserland, bracht de Swiss Grand Tour me nog iets anders. Natuur. Heel veel daarvan. Heuvels en bergen. Meren en zonsondergangen. Veldbloemen en koeien met echt heel hard rinkelende bellen om hun nek. Frisse lucht en zonneschijn. Kabbelend water en hier en daar zelfs een roofvogel. Je zou kunnen zeggen dat ik in vijf dagen meer natuur heb gezien dan in de tien jaar daarvoor. Ik was er een beetje door overdonderd. Ik vond het allemaal even mooi en indrukwekkend. En wat me nog het meest verbaasde van alles, was dat ik niet eens overal foto’s van wilde maken. Ik wilde gewoon om me heen kijken en alles in me opnemen en heel diep ademhalen voor zoveel mogelijk frisse lucht.
Rondrijdend met de auto door het veranderde landschap, boodschappen halend bij de plaatselijke supermarkt en neerstrijkend in het gras bij een meer, met die boodschappen, realiseerde ik eens te meer hoeveel ik de natuur had gemist. Dat hele uit de stad weg zijn, zonder plan rondrijden en maar kijken welke mooie plekken je tegenkomt, wow, ja, wat een openbaring. Ik wil dat vaker. Hoe leuk ik steden ook vind, ik heb het idee dat het voor mij helemaal geen kwaad kan om die stadsgrenzen eens wat vaker te verlaten.
Maar goed, ja tamelijk paradoxaal verhaal natuurlijk, zo vanuit mijn hotelkamer in Keulen. Ik bedoel, laten we eerlijk zijn, morgen zie je op mijn Instagram weer allemaal hippe tentjes opduiken, daar kan je maar op rekenen. Ach, ook dat is prima. Ik denk dat er een beetje evenwicht mag zijn. Zo denk ik voor mijn vakantie naar Marrakech nu na over een dagtrip naar een locatie buiten de stad. Een mooie vallei wil ik zien. En ik ga er vanuit dat ik in Nepal een flínke portie natuur te verwerken ga krijgen. Maar dat rondrijden met een auto door mooie landschappen in Europa, dat wil ik zeker ook nog meer doen. Wie weet maak ik de Swiss Grand Tour (1600 kilometer in totaal,) ooit nog eens af. Hoe tof zou dat zijn?
Ben ik de enige ver-Instagramde hier? Of zijn jullie met mij? Wie gaat er mee op roadtrip in mijn toekomstige elektrische Volkswagenbus?
Ben je benieuwd naar de Swiss Grand Tour? Ik schreef er vier verslagen over! Zie hier deel 1, 2, 3 en 4. Veel lees- en kijkplezier!
Wat een heerlijk artikel weer Merel :)
Ik herken het wel een beetje, dat op zoek gaan naar meest instagram-waardige momenten of plekken!
en tijdens mijn rondreis door Polen was ik maar wat blij dat we na ruim een week steden bezoeken in de bergen bij Zakopane konden wandelen, wat een verademing! :) een beetje van allebei in een vakantie werkt voor mij het beste, dan kan ik zowel de stad als natuur het beste waarderen :)
En JA! Sowieso wil ik mee op reis in een VW busje! maakt me niet eens uit waar naartoe haha :p
Gezellig Hilde, je staat op de lijst :) haha!
Mooi reflectief stuk! Dat lijkt me lastig aan fulltime blogger zijn: dat je telkens die afweging moet maken om toch iets te doen wat instagram-waardig is, in plaats van waar je nu echt zin in hebt . Het dagelijks leven (een wandeling in de natuur, in een tuin zitten, naar de vogels kijken) is misschien niet altijd even hip maar daarom natuurlijk juist heel fijn en ontspannen.
Precies. Ik denk in beelden en verhalen, merk ik iedere keer weer. Bij alles wat ik zie of meemaak denk ik: hoe ga ik dit overbrengen? Soms dodelijk vermoeiend, haha ;)
Zwitserland is zo mooi. Gaaf dat je daar bent geweest. Ik ben zelf niet zo van de steden en als ik op vakantie ga wil ik ook echt wat van het land zien. En lokale lekkernijen proeven. Jij bent voor je werk natuurlijk ook altijd bezig met ” presentatie” voor je blog zijn mooie foto’s nodig dus dan is het ook wel logisch dat je opzoek gaat naar het juiste plekje, tentje, kopje koffie… Het zit er nu eenmaal in. Misschien is het dan juist een leuke uitdaging om meer de wat “rauwere” kant op te zoeken? Als je snapt wat ik bedoel?
Ja, zeker. Je snapt het heel goed :) En ja, dat is ook zeker wat ik wil doen. Op zich denk ik dat ik het al wel doe, doordat k altijd op zoek ben naar alternatieve plekken. Je zult op mijn blog niet gauw een artikel over een fancy 7-sterren restaurant of een high class cocktailbar zien verschijnen, maar eerder over een krakersinitiatief waar je goede vegan burgers kunt eten. Maar ik wil niet alleen maar over restaurantjes schrijven. Ik zou meer op zoek willen naar de verhalen achter duurzame initiatieven en meer op pad willen op locatie, in plaats van restaurant-hoppen, zoals ik dat inmiddels noem :)
Mooi stuk! Kom net zelf uit Oostenrijk, de natuur vond ik zo overweldigend en prachtig. Niet op zoek naar de hipste tent maar plaatsnemen op het eerste de beste “suffe” terras, gewoon omdat er belangrijkere zaken zijn. Volgend jaar wil ik een lange reis gaan maken, met vooral veel natuurschoon <3
IK OOK!! En Oostenrijk wil ik ook heel graag zien trouwens. Maar jaar, een natuurreis, dat lijkt me geweldig.
ga ZO SNEL mogelijk weg uit Marrakech. Neem de lokale bus naar het zuiden. Echt, doe het. Get yo ass naar Ourzazate, of nog verder naar beneden, naar M’Hamid, en vanuit daar in een fourwheeler de Sahara in.
ok ok :) haha
Ahh superleuk, wat een goed verhaal!
Thanks Claudia!
Wat een geweldig artikel. Ik betrap me er soms ook op dat ik echt op zoek ben naar een plekje waar ik foto’s kan maken en misschien over kan schrijven, terwijl ik eigenlijk gewoon met een vriendin wil kletsen met een kopje koffie erbij. Ik hou eigenlijk ook zoveel van rust en natuur. Ik kom net terug van drie weken wandelen in de Pyreneeën en daar heb ik dat nog eens dubbel en dwars ervaren. Goed, genoeg nu. Wat ik eigenlijk wilde zeggen, is dat je een heel fijn artikeltje hebt geschreven. <3
Dankjewel :) En volgens mij gaat het allemaal om evenwicht, dus het kan allebei :)
Wat een mooi verhaal. Ik kan het me wel voorstellen, voor mij heeft dit ook te maken met vega eten, in de stad kun je gewoon beter terecht. Je bent gewend om weinig keuze te hebben, maar als je dan wel ineens ergens een vegan cupcake/vegetarisch kaasbroodje/vul maar in ziet, dan moet je hem ook proberen. Verder houd ik ook van de (live) muziek die een stad te bieden heeft en eventueel de ethische winkels. Maar tegelijk heb ik ook ervaren dat mijn vakanties in de natuur (ik wissel het vaak af) toch een stuk rustgevender zijn, zonder al die keuzes.
Mijn favoriete vakanties/reizen van de laatste jaren zijn de combi: veel in de natuur en kamperen, maar tussendoor ook een paar leuke steden bezoeken. Van mijn laatste vakantie waren +- 13 dagen in de natuur (wel incl (berg)festival) en +- 4 dagen in grote steden. Echt heerlijk <3
Hihi, grappig, denken in instagrams. Ik ben (nog niet) mee met het instagramgebeuren, maar ik geloof dat ik ook wel eens freaky zou kunnen worden eens het zo ver is…
hahaha ja, dat kan ;)
<3
Grappig, ik ben geboren en getogen in Amsterdam maar doe totaal niet mee aan die hipheid en voel ook geen druk of keuzestress. Geen koffietentjes, geen hipsters. Ik doe er niet aan mee.
En toch ben ik dol op de stad, vanwege het gemak.
Wat een goed en eerlijk artikel Merel! Ik snap het helemaal van die Instagram-waardige plekjes, maar het is goed dat er ook nuchtere mensen in je omgeving zijn die erom moeten lachen en je laten inzien dat de “simpele, saaie” plekjes niet altijd overgeslagen hoeven te worden. ;-) En ik denk dat je vanaf Marrakesh wel hele mooie trips naar het Atlasgebergte of naar de Sahara kan maken, dus genoeg keuzes voor natuurschoon (o jee!) ;-)
Zo’n trip wil ik zeker maken :) En ook ik ben blij met de nuchtere mensen in mijn omgeving. Zelf ben ik eigenlijk ook hartstikke nuchter, maar in dit bloggerswereldje is het nog wel eens lastig om dat te onthouden :)
Ik ben ook naar Marrakech geweest en vond Essaouira echt geweldig en veel leuker dan Marrakech. We zijn daar twee dagen geweest. Verder is het voormalige huis van Yves Saint Laurent met prachtige tuin echt de moeite waard. Marrakech zelf vind ik benauwd met te veel brommers in de krappe medinas en het gaat er echt alleen maar om zoveel mogelijk geld uit je zak te kloppen. Kijk ook uit met zilveren sieraden kopen of edelstenen want het meeste is vervalst inclusief zelf gemaakte zilvermerken en vervalste antieke Perzische tapijten ?
OOh zaaalig! ik vertrek vrijdag naar zwitserland op vrijwilligersvakantie met Intersic! :o
Wat cool! Heel veel plezier en geniet van de schone lucht in de bergen :)
ik bedoel INTERSOC :) oepsie!
O, als we allemaal die frisse berglucht konden opsnuiven bij het open doen van ons raam.. Ja, de natuur is zo fijn! Een paar dagen gras en bomen en bergen om je heen doen je echt zo goed!
Prachtig, die Swiss tour, ik smul met je mee!
En verder is je verhaal heel herkenbaar. Zelf ben ik ook blogger en ineens, 5 jaar geleden, was ik helemaal klaar met leven in de stad. Nu wonen we 3 jaar in een dorp bij de bossen en heuvels (Veluwezoom) en het is een verademing. Ik voel me nog elke dag bevrijd, eigenlijk. Ik geniet nu als ik in de stad ben, omdat ik ervoor heb gekozen, niet omdat het de hele dag op me af komt.
Wat ik merk met de natuur: die maakt zichzelf (deels). In de natuur ben je bijna ’te gast’ in een andere wereld, die zich weinig aantrekt van het handelen van mensen. In de stad wordt alles door mensen gemaakt, bedacht, soms briljant, soms geforceerd, soms omdat iedereen het zo doet. De stad waar wij woonden werd ook steeds meer hipster-gericht en voor mij werd dat op een gegeven moment beknellend. Ik prikte er doorheen, vond het een one tric pony worden. Tegenwoordig vind ik een vleugje hip juist weer leuk, omdat ik het dan zelf opzoek. Maar vooral met mate. En nu blog ik over de natuur, over zwijnen die we tijdens ons avondrondje tegenkomen, onze kippetjes, het dorp, de hele gewone, kleine dingen. Ik kijk met veel plezier bij anderen op Instagram; prachtig, beeldverhaaltjes. Maar dat je gaat denken in: ‘is het een interessant plaatje’ is denk ik een niet te vermijden bijwerking ;-). Zolang je dat relativeren kunt, is er denk ik weinig aan de hand. Als ik jouw tekst lees, en je andere blogteksten, zie ik een soort zoektocht naar ‘echtheid’ en jezelf zijn / zijn wie je werkelijk bent. En dat is een waardevol tegengeluid bij al die blogs die toch vaak alleen maar aansluiten bij het plaatjes maken, een stijl neerzetten die mensen willen zien (of die gemaakt is door de commercie) en daarmee bijdragen aan een beeld van hoe geweldig en good looking je leven moet zijn. Terwijl we stiekem allemaal onze ‘gewone’ kanten en behoeften ook hebben (denk ik). Dus: ga alsjeblieft op lekker tuttige Zwitserse terrassen zitten, en blog erover, dan zal het Instagram virus nooit echt helemaal vat krijgen. :-)
Ik probeer eigenlijk altijd zo echt mogelijk te zijn. Ook in het dagelijkse leven en op social media. Het is niet altijd pretty en fancy, maar hey, dat is het leven ook niet :) Thanks voor je berichtje!
Ik ben eigenlijk best wel blij dat je zelf iets beschrijft wat ik het enige kritiekpuntje vind van deze blog. Vergist je niet, ik HOUD van De Groene Meisjes, maar soms mist ik wat culturele achtergronden in de reisjes die jij (of jullie) maken. Ik ben blij dat je zelf beschrijft in een ‘instagram-modus’ te zitten. Persoonlijk zal ik het leuk vinden als je ergens bent ook iets verder te kijken naar wat de groene ontwikkelingen zijn van de mensen in deze stad of plek. Of meer interviews met de bewoners van deze stad om te zien wat er nou eigenlijk leeft maar nog niet in daglicht is gezet. Of kijken naar een nieuwe start-up voor iets nieuws. Het plaatje is soms iets te romantisch en net iets te hip. Ik denk dat er meer te laten zien dan hotspots, eettentjes en festivals op groen gebied.
Ik hoop niet dat dit super hard aan komt, want dat is niet mijn bedoeling.
Ik ben dan ook heel blij verrast dat je naar Nepal gaat, omdat ik dan denk dat je wat meer over de samenleving zelf laat zien. En daar ook heel benieuwd naar ben.
Oh nee, ik zie dat helemaal niet als kritiek, maar echt als opbouwende feedback. Het is dan ook iets waar ik de laatste tijd zelf veel over nadenk en waar ik graag meer mee wil. Het is alleen best wel lastig om dit te vormen, aangezien de persreizen altijd al helemaal voor gevormd zijn, om het zo maar te zeggen. Op persreis kan ik meestal niet mijn eigen gang gaan, maar heb ik een programma te volgen. Maar op vakantie natuurlijk wel. Zo heb ik voor Marokko een kook workshop geboekt, omdat ik meer wil leren over traditionele veganistische gerechten en had ik in Keulen een leuk gesprek met een eigenaar van een fair fashion zaak. Dus ook in steden kan het :) Maar wat zou ik graag op zoek gaan naar alle verhalen achter duurzame initiatieven, wereldwijd. Lijkt me geweldig. Laat ik in Nepal dan maar beginnen :) Thanks!
Evenwicht is inderdaad het toverwoord, hoe vaak ik daar wel niet naar opzoek ben. Tussen alles, balans vinden in alles, ik blijf het vaak maar lastig vinden. Je hebt het echt enorm mooi beschreven, want ja, ik kies ook eerder voor een leuk tentje, als ik toch de keuze heb ;)!
Goed om af en toe toch even bij stil te staan.
Liefs Marlon
Dat is lief, dankjewel :) Volgens mij ben jij daar ook best wel goed in, als ik je zo op afstand een beetje volg altijd :)
Mooi verhaal en ik begrijp je heel goed.
7 jaar geleden ben ik vanuit Den Bosch verhuisd naar Vught (een dorp 5 km buiten Den Bosch).
Nou, van te voren vond ik het idee alleen al verschrikkelijk, wonen in een dorp, maar alleen daar kregen we het huis wat we zochten voor ons budget.
En aangezien mijn vriend op moment uit Frankrijk kwam om met mij te gaan samenwonen, was hij niet gehecht aan een bepaalde plaats en was hij groot voorstander van Vught.
Dus ok, ik ben met hem meegegaan en ik heb er geen seconde spijt van gehad.
Ik hou van de rust, het langzame tempo, het feit dat het groener is dan de stad en dat iedereen elkaar lijkt te kennen.
Heel rustgevend!
Verder moet ik eerlijk zeggen dat ik soms wel eens een beetje simpel wordt van alle die hippe en nog hippere plaatsen die voorbij komen op de diverse blogs.
Alsof het niet mogelijk is een interessant leven te leiden wanneer je niet in een bruisende stad woont.
Voor alle duidelijkheid, ik bedoel dit niet als kritiek maar het is slechts mijn eigen gevoel en ervaring!
Ik raak ook overprikkeld wanneer ik een dag in Parijs rondloop, al die toeristen, de drukte, alle geluiden…..ik ben dan altijd weer blij als ik thuis ben, hoe leuk ik Parijs ook vind.
Ik vond daarom jouw verslagen over Zwitserland erg leuk (ik heb zelf 2x een paar maanden in Zwitserland gewoond en herkende veel in je verhaal over de bergen en de natuur :-)).
Dus ik ben heel benieuwd naar je verhalen over Nepal.
Alvast veel plezier!
Ik ken ook iemand die in Vught is gaan wonen, in een oud klooster. Dat klonk zo perfect dat ik ook bijna wilde gaan ;)
Mooie en leuke blogpost om te lezen :-)
Herkenbaar stuk!
Ik weet niet precies hoe je Marokkoplannen er verder uitzien, maar ik kan je in elk geval het ecoresort L’ane vert (http://ane-vert.com/) van harte aanraden. Het is binnen een paar uur te bereiken vanaf Marrakesh en ligt direct aan de kust. Prachtige, rustige plek en het eten is ongelofelijk goed!
Mooi stuk! En ook wel herkenbaar, ik verhuisde 3 jaar geleden naar het platteland omdat ik wat meer rust en ruimte wou. Nu ben ik elke morgen blij met de frisse lucht, de bomen en de stilte. Als er nu eens een leuk koffietentje zou komen in het dorp, dan zou het helemaal top zijn. In afwachting trekken we gewoon in het weekend naar een stad om een portie latte’s en taart in te slaan :-)
IkgameeoproadtripinjeelektrischeVolkswagenbus!!
Bij dezen ^^
Of je dat zelf wilt is een ander verhaal, maar daar kunnen we het over hebben ;)
Ik herken mezelf (bijna) helemaal in dit artikel. Instagram ben ik sinds deze week écht aan het ontdekken. Om reisinspiratie op te doen, laat ik me meestal leiden door mijn pins op Pinterest. Wegdromen bij al die prachtige plaatjes, vind ik heerlijk. Ik ben trouwens gek op die langharige koeien. Wat een schatjes!