Het was even stil hier voor een weekje of twee. Ik heb het druk met nieuw werk (daarover zal ik jullie later meer vertellen,) en ik was achter de schermen bezig met dingen als stapels boeken lezen (what’s new?) en podcasts opnemen. Dus vandaag hoop ik het goed te maken met je door je van wat lees- en luistervoer te voorzien.
Foto’s: Bette de Wit
Gisteren kreeg ik een mail van een diëtiste. Ze volgt mijn Instagram stories en had opgemerkt dat ik de laatste tijd niet de ‘fitste versie van mezelf ben.’ Het leek haar goed als ik met haar zou gaan samenwerken, zodat ik wat kon afvallen en daarmee gezonder én gelukkiger kon worden. Zelf was ze van 105 naar 65 kilo afgevallen en nog nooit zo gelukkig geweest. Dat gunde ze mij ook.
Er stond al een blogpost over dit onderwerp op de planning, maar de mail van de diëtiste gaf me het zetje dat ik nodig had om dit stuk te schrijven. Ik schreef een verhaal dat ik vanmorgen teruglas en waar ik een boze kant van mezelf in terugzag die ik eigenlijk niet herken. Of waar ik niet trots op ben.
Het was duidelijk dat de mail me dusdanig geraakt had dat ik er van alles over kwijt moest, maar eigenlijk wil ik geen boze stukken publiceren op mijn blog en dus herschreef ik het verhaal. Dat is het verhaal dat jullie vandaag lezen.
Laatst kocht ik een oranje pak in New York. Ik zeg erbij dat het een oranje pak is, omdat: hoe vaak zie je nou iemand in een oranje pak en dat het ook nog mooi is? Ja, ik bedoel, ik zie ieder jaar op Koningsdag een heleboel mensen in oranje pakken, maar dat is niet het soort pak dat ik bedoel. Ik kocht een classy broekpak, maakte een foto van mezelf in dat pak en tweette iets in de trant van ‘omdat ik vrouwen in pak altijd zo leuk vind, besloot ik er zelf eentje te worden. Ik dacht altijd dat pakken geen goed idee waren voor dikke vrouwen, maar tadaaa!’ De reacties waren heel erg positief. Veel mensen wilden weten waar ik het pak vandaan had of vertelden me dat het me fantastisch stond. Ook kreeg ik een stuk of tien keer te horen: ‘dikke vrouwen? jij bent toch helemaal niet dik?’ En hoewel dat ongetwijfeld als compliment bedoeld is en ik niemand iets kwalijk neem, wil ik daar toch graag iets over kwijt.