Deze blogpost schrijf ik vanuit het MichelBerger hotel in Berlijn. Ik overnacht hier niet, maar ik werk hier graag. De sfeer in dit hotel is lekker relaxed en de wifi is goed. Oh, en de koffie ook. Ik ben gisteren weer aangekomen in mijn lievelingsstad en boy, ik ben alweer door duizend emoties heen gegaan. Er is geen andere plek – althans, die heb ik nog niet gevonden – die me zóveel inspiratie geeft, dus ik schrijf alsof mijn leven er vanaf hangt.
Het ding is: vorig jaar dacht ik dat ik naar Berlijn ging verhuizen. Ik kom al tien jaar erg graag (en zeer regelmatig) in deze stad en ik voel me hier ontzettend thuis. Hier wonen leek me zo ongeveer het hoogst haalbare en ik zag het al helemaal voor me: naar alle feministische feestjes, werken in de hippe ‘blogfabrik’ en iedere dag koffie drinken bij een ander hip koffietentje. Wat ik een beetje leek te vergeten, was dat het leven, ook in Berlijn, weer een keer normaal zou worden. Het leven is natuurlijk geen doorlopende vakantie.
Wanneer je zo’n avontuur samen met iemand aangaat is dat misschien anders. Dan start je samen weer ergens iets nieuws. Er zijn ongetwijfeld genoeg mensen te vinden – ook hier, tussen mijn lezers – die voor zo’n solo avontuur hun hand niet omdraaien. Het misschien zelfs geweldig vinden. Maar ik ken mezelf inmiddels een beetje: ik moet dat niet willen. Ik bedoel, we weten allemaal hoeveel heimwee ik al heb als ik een week op reis ben. Is voor niemand leuk.
Je kunt het – soms – niet allemaal hebben
Vorig jaar rond deze periode gebeurden er wat dingen in mijn leven die best wel heftig waren. In die periode merkte ik: ik kan dit allemaal wel aan, maar dan wel graag met een paar mensen die mij lief zijn om mij heen. Er zijn een paar mensen die ik graag dichtbij me heb, en dat ging niet in Berlijn. Dat, en omdat ik inzag dat het leven geen doorlopende vakantie is, en dat ik eigenlijk toch wel graag een beetje wilde gaan settelen, zorgde ervoor dat ik van gedachten veranderde en in Nederland bleef. En omdat ik toch al had bedacht dat ik iets anders wilde, besloot ik wel uit Amsterdam weg te gaan en naar Rotterdam te trekken. In het kader van ’toch een beetje uit die comfortzone.’ En dat was goed voor me.
Maar je raadt het al: ik kwam hier gisteren aan en werd plotseling overspoeld met ‘ik had toch moeten verhuizen-‘ gevoelens. Voor wie Berlijn een beetje kent: ken je de route die de U1 aflegt, over de brug, richting Kotti? Je rijdt dan met de Ubahn over een brug, over het water. En op de een of andere manier krijg ik het altijd voor elkaar om in die U1 te zitten als de zon net ondergaat, zo boven het water. Dat is om het drama-effect nog maar even een beetje te vergroten. En toen ik bij Kotti aankwam, ontmoette ik daar mijn beste Berlijnse vriendinnetje Suus. En we aten bibimbap bij mijn favoriete Koreaanse restaurantje. Daarna wandelden we door de buurt, om nog ergens een ijsje te eten en een cocktail te drinken. Het was ook nog zo’n perfecte lentevond – dat kon er nog wel bij. Zucht.
Waarom is het toch zo verrekte lastig om gewoon eens blij te zijn met wat je hebt? Ik heb een goede en leuke baan, een mooi huisje in Rotterdam, fijne vrienden om me heen en alle vrijheid om te doen en te laten wat ik wil. Zoals bijvoorbeeld om zo vaak als ik wil in de trein naar Berlijn te stappen. En toch roept deze stad keer op keer weer dat gevoel bij me op. Moet ik hier dan niet meer naartoe, om dat gevoel maar niet meer te hebben? Dat is geen oplossing. Net zoals dat het ook geen oplossing is om alsnog alles op te geven en toch naar Berlijn te vertrekken. Ik ken mezelf: binnen een paar jaar is het allemaal weer normaal geworden en is er ongetwijfeld weer een andere plek waar ik wil wonen.
Intern versus extern
Geloof me als ik zeg dat ik het een uiterst irritante eigenschap van mezelf vind, dat nooit echt 100% tevreden zijn. Ik vind het ook een irritante eigenschap van de mensen om me heen die er ook last van hebben – ook al ben ik zelf net zo ‘erg.’ Het is die rusteloosheid, het altijd blijven denken aan wat er beter of interessanter zou kunnen. Het ene moment wil ik huisje, boompje, beestje, het volgende moment wil ik de wereld rondreizen. Soms ben ik heel oké met mezelf, het volgende moment moet alles beter en leuker. En dat terwijl ik heus in zie dat ik een ontzettend leuk leven heb. En dat ik vreselijk veel geluk heb met het feit dat ik gezond ben en de middelen heb om leuke dingen te doen.
Dat is ook waarom ik het zo’n vreselijk irritante eigenschap van mezelf vind: omdat ik weet dat er mensen zijn die dit allemaal níet hebben. Die mensen ontmoet ik zelf ook; jonge mensen die ziek zijn, verslaafden die geen huis hebben, arme mensen in ontwikkelingslanden die al blij zijn om hun kinderen eten te kunnen geven. En ik? Ik zit te piepen over dat het misschien tof toffer zou zijn om in Berlijn te wonen, want daar is alles beter… of zo?
Nee, natuurlijk is hier niet alles beter. Kijk, je kunt blijven verhuizen. Je kunt ‘digital nomaden’ tot je erbij neervalt – maar je neemt jezelf overal mee naartoe. Als er sowieso iets is wat ik de afgelopen jaren heb geleerd, is dat je soms eerst dingen moet oplossen, voordat je verder kunt. Zoals jullie weten, omdat ik hier vaker open over vertel, ben ik al een paar jaar in therapie. Op dit moment gaat het niet heel erg goed met me en heb ik veel last van paniekaanvallen. Eigenlijk zit ik best wel middenin een crisis en heb ik intensievere therapie nodig om daar weer doorheen te komen. Dat gaat me lukken, maar het is wel een lange weg gebleven.
Mijn leven is in de ogen van sommige van mijn lezers perfect. Regelmatig krijg ik berichtjes van lezers die jaloers zijn op alles wat ik mag doen voor mijn werk, de plekken waar ik kom, de spullen die ik heb…en ik snap het. Zo kijk ik soms ook naar andere mensen. Zo kan ik kijken naar mensen die ontzettend succesvol zijn in hun werk en de hele wereld over reizen, maar ik kan zo ook naar een vriendin kijken die heel erg gelukkig is met haar gezin en geniet van de fijne tijd die ze met haar zoontje heeft.
De kern van dit gevoel is: ik kan dit ook allemaal hebben. Het kan. Maar dan moet je soms eerst wel interne dingen oplossen, in plaats van alleen naar externe geluksfactoren te kijken. Ik kan blijven dromen over het wonen op allerlei leukere plekken, of het hebben van nog meer succes in mijn werk. Ik kan denken dat ik twintig kilo moet afvallen of dat ik andere dingen aan mijn uiterlijk moet veranderen, meer geld moet verdienen of een spannender sociaal leven moet hebben. De grap is: het zal intern nog altijd dezelfde Merel zijn, die al die dingen doet of heeft. En als die interne Merel niet gelukkig is, omdat er dingen nog niet opgelost zijn, dan zullen die externe dingen nooit een langdurige oplossing kunnen bieden.
Weet je wat ik de komende dagen ga proberen? Om gewoon te genieten van wat ik heb. Van deze dagen in mijn favoriete stad, met mijn vriendin, met hopelijk een beetje zon, lekker eten en goede koffie. Ik geniet volop en als ik naar huis ga, dan wil ik niet sip of verward zijn, omdat ik maar moet blijven denken aan ‘had ik dan toch…?’ Wat heeft het ook voor zin? Je komt er niet verder mee, het helpt je niet om altijd maar zo te blijven denken.
Dat waren weer 1400+ woorden over alle wijsheid die Merel in pacht heeft. Nou, niet dus. Obviously. Misschien lees je dit en denk je: ok, gelukkig, ik ben niet de enige die altijd maar nadenkt over wat er beter moet. Of misschien denk je: jemig wat een overdreven gedoe. Bedenk je in beide gevallen: we’re only human. Ik weet zeker dat we allemaal ook maar gewoon ons best doen om er het beste van te maken :) Als je iets kwijt wilt over dit onderwerp, dan mag dat, zoals altijd, uiteraard bij de comments. Fijne dag!
Wat mooi geschreven! Grappig want als ik naar jou kijk denk ik inderdaad: wauw die heeft alles! Maar vriendin A of B heeft dat misschien als ze naar mij kijkt. Het gras is altijd groener en er is altijd wat beters. Desondanks kan die rusteloosheid je ook weer mooie dingen brengen. Nieuwe ideeen of inspiratie, zoals deze blogpost. Ik denk soms wel dat we door al die luxe veranderd in “rupsjes nooit genoeg” haha.
Lieve Merel
Wat eerlijk en mooi geschreven
Wat jij hebt,heb ik weer met spullen
Nooit genoeg,het ene is al gekocht en nog niet bezorgd
En al op zoek naar het volgende
Terwijl ik wil sparen voor echt mooie dingen
Zo erg vanzelf
Daar baal ik wel erg van
Maar blijkbaar niet genoeg om te stoppen
Anyway 😊Veel plezier in berlijn nog
Geniet ervan!!!!
Mooi geschreven! Herkenbaar hier en daar, ik denk voor velen. Het kan altijd beter, mooier, sneller of groter. De kunst is om te waarderen wat je hebt, niet altijd even makkelijk. Ik wens je nog mooie dagen toe daar, geniet er zo veel mogelijk van!
Wat herkenbaar. Ik heb net een 10 weekse mindfulness cursus afgesloten omdat ik zo’n behoefte had aan in het nu leven. Om nu tevreden te zijn met alles wat er is. Ik ben namelijk dol op mijn digitale agenda, lijstjes en to-do’s. Alles inplannen, bedenken. Maar dan ben je alleen maar met de toekomst bezig. Of het hielp? Soms. Sommige dagen gaat het super goed maar soms ben ik alleen maar ergens heel ver weg ;-)
Mooi geschreven! Ook veel herkenbaar.
Ik zit het laatste half jaar ook in een soort ‘zoektocht’ met mezelf om het zo maar even te noemen :)
Wat mij de afgelopen tijd erg heeft geholpen is te focussen op waar ik dankbaar voor ben in mijn leven. Dit doe ik nu iedere dag en schrijf ik ook op. Iedere ochtend minstens 10 punten in een mooi boekje. Daarna lees ik ze hardop voor voor mezelf. Nu ik dit enkele maanden doe voel ik mij zoveel positiever en blijer. Ik denk hier elke dag bewust over na en ‘verzamel’ voor mezelf momenten om op te kunnen schrijven. Hierdoor let ik er veel meer op dan voorheen. Ik sta nu veel dankbaarder in het leven ten opzichte van dingen die ik voorheen vanzelfsprekend vond. Daarbij ben ik ook dankbaar voor negatieve/minder leuke dingen, die mij vaak weer wat leren.
Iets wat ik vanmorgen bijvoorbeeld opschreef was dat ik zo dankbaar ben dat het buiten naar lente ruikt en dat de vogels fluiten. Heel simpel, maar het helpt mij enorm. Natuurlijk weet ik dat dit niet alles omvat of niet alles zal veranderen maar het heeft mij in ieder geval erg geholpen :)
Heel veel succes en kracht voor jouw ‘zoektocht’ Merel! :)
Herbenbaar! Mooi geschreven ook ❤️
Goed dat je erover praat/schrijft, vooral blijven doen ook. Viel Glück
Ik probeer de laatste tijd wat vaker mijn eigen beste vriendin te zijn, en dat helpt! Als je jezelf voor de kop slaat om iets dat je (niet) deed, dacht, zei,… bedenk dan even of je even streng zou zijn tegenover je beste vriendin. Wellicht niet he, wellicht zou je denken dat het toch wel super is dat ze dat doet/durft/denkt…
Waarom zijn we strenger voor onszelf dan voor anderen? En waarom is “goed” voor onszelf niet genoeg, en voor anderen wel? Die druk leggen we onszelf helaas op…
Mooi beschreven en een mooi inzicht. Iedereen heeft zijn eigen struggles, maar dat kun je makkelijk vergeten als je alleen de buitenkant ziet. Geniet van Berlijn!
Jeetje, zoveel fijne levensles-achtige-dingen in één artikel. Dit soort artikelen zijn altijd mijn lievelings – dankjewel dat je zo open bent en er zo fijn en leuk en mooi over schrijft (: Ik hoop dat je nog heel veel fijne momenten hebt in Berlijn de komende dagen. Liefs!
Mooi geschreven. Goed dat je dit beseft. Voor mij ook herkenbaar. Maar dan van ex partner. Het is niet alleen maar slecht he. Want het zet je ook aan toe actie, avontuur en je neemt hierdoor risico’s die je anders misschien niet zou durven. De keerzijde is echter dat het je ook wat kan kosten. Ex wou ook altijd groter, meer, wilder, spannender, grootser leven. Het heeft ons onze relatie gekost. En wat blijkt. Het leven zonder mij word niet heel veel anders. Nog niet eens beter. Je neemt jezelf mee. Dat zei ik hem toen al. En hij moet schoorvoetend toegeven dat ik gelijk had. Hij kan er niets aan doen zegt hij. Rot voor hem. Ik heb weinig, qua spullen en geld. Toch voel ik mij steenrijk. Tevredenheid en waarderen wat je hebt is niet in geld uit te drukken. Ik ben dankbaar dat ik geen last heb van de gevoelens zoals jij en ex hebben. Ik hoop dat je je rust vind.
Ah, dat gevoel heb ik ook zo vaak! Irritant! Wel fijn dat je zo’n stad hebt gevonden, je tweede thuis. Er gewoon zo vaak als je kan heen gaan of eens een tijdje een sabbat gaan nemen? :) ik heb dat met versailles. Ik ben er intussen al 4x geweest denk ik? Binnenkort wil ik er eens solo heen, het alleen ervaren. Eigenlijk hebben wij alles. Een baan, ’t geluk om te reizen,… Het nadeel is dat we ook steeds meer willen! We vergeten te genieten van de kleine dingen… Dat mogen we niet verleren!
Lieve Merel,
Wat een herkenning!
Ik zit precies zo in elkaar en vind het ook niet echt een prettige eigenschap.
Ik heb na heel lang wikken en wegen besloten om per sept mijn baan op te zeggen.
Zegt mijn man gister doodleuk: “de laatste weken in augustus zit je vast weer huilend op de bank omdat je spijt hebt..”.
En tja, ik weet dat dit de goede beslissing is maar dat hij waarschijnlijk ook gelijk heeft. Knopen doorhakken en daar dan weer over twijfelen, het gevoel dat het nooit de juiste keuze is. We maken het onszelf (en onze omgeving) soms heel moeilijk. Dus bedankt voor je blog, ik kan je geen goede tips geven, maar herkenning is soms ook heel fijn 😉.
En geniet nog even van prachtig Berlijn!
Lieve merel onwijs openhartig geschreven! En het is echt heel erg herkenbaar. Ik ga bijna afstuderen en plan mijn leven/ of zie alleen maar hoe het na mijn afstuderen zal zijn. Dat is natuurlijk onzin, want ik kan ook omdenken: hey geniet nu van je ‘vrije studententijd’ straks moet je 5 dagen in de week van 9-5 werken!
Ik wens je heel veel plezier in Berlijn!!
Oh ja! Ik wil je ook graag verwijzen naar het kanaal op YouTube van Sannyzoektgeluk. Zij heeft een tijdje terug een mooie video gemaakt met Lou Niestadt waar ze uitgebreid over dit onderwerp spreken.
Ik denk dat het ook een beetje aan onze maatschappij ligt dat het gras altijd groener lijkt aan de overkant. Zeker door alles wat je op social media ziet voorbij komen. Goed dat je dit bij jezelf ook herkent en fijn dat je er zo openhartig over schrijft. Als ik terug denk aan je eerdere artikel, heeft het dan misschien ook niet een beetje te maken met zelfliefde? Ik hoop in ieder geval dat je je snel beter voelt en veel plezier hebt in Berlijn! :)
Zo ontzettend herkenbaar. Ben er gewoon even helemaal stil van. Food for thought ook. Dank voor het openhartige delen!
Lieve Merel,
Wat een fijn en herkenbaar verhaal. Ik zit middenin zo’n zelfde zoektocht. Vandaag met een lifecoach kennismaking gehad. Onrust in mijn hoofd, denkend op zoekt te zijn naar rust, focus en zingeving. Jij slaat bij een aantal dingen voor mij de spijker op de kop! Ik kan soms niet goed tot uiting brengen wat ik nu precies wil of waar ik naar op zoek ben, maar wat jij omschrijft is precies zoals ik me nu voel. Dat wat jij met Berlijn hebt, heb ik met San Francisco😊. Ik hou van avontuur en nieuwe dingen, maar wil ook graag leren hoe ik meer kan leven in het hier en nu. Genieten van wat ik heb, ik heb een prachtig leven, fijne vrienden en collega’s en een hele lieve man. Het ontbreekt me aan niets.
Dank voor je verhaal, het inspireert en motiveert.
Sharon
Héél herkenbaar, dat gevoel van in Berlijn te willen wonen. Iedere keer als wij er zijn (sowieso 2x per jaar) verzucht mijn wederhelft ook: “ik zou hier zo graag willen wonen” en “ik zie er nu al tegenop om hier weer te moeten vertrekken”.
Mijn reactie is dan vaak: “Geniet er NU ten volle van dat je hier bent en sla zo veel mogelijk indrukken in je op, zodat je nadien kan genieten van mooie herinneringen”
Dat wens ik jou ook toe, dat je met volle teugen van Berlijn kan genieten, zonder de gedachte “wat als…”, en dat je harmonie mag vinden in je ‘interne’ Merel. Alle goeds gewenst!
There are seasons in life. Ik weet niet hoe oud je bent, zeg begin 20. Waar je op je dertigste wilt zijn is niet waar je nu bent. We plannen ons leven vaak niet op de lange termijn. Ik weet ook niet waarom. Er is niets mis met je realiseren dat je eerst nog een paar jaar nodig hebt, bijvoorbeeld sterker te worden in therapie. En ook om prioriteiten te stellen: wat vind je belangrijker, afvallen of … vul maar in. Succes ermee!
En dan op je dertigste naar Berlijn te gaan, dat was ik nog even vergeten. Het hoeft (en kan) allemaal niet meteen.
Wow, ik moet hier gewoon even op reageren…. Wat een herkenbaar stuk.
Ik ben momenteel al half jaar thuis met een burn-out en depressie. Wat jij schrijft heb ik precies zo; ik ben nooit geheel tevreden. Het is bij mijn altijd net niet. Ik kan nooit volle 100% ergens blij mee zijn. Het is altijd: ik had misschien liever…. Of de blijheid is van maar van korte duur. Ik heb altijd onrust. Die onrust wil ik ook altijd voor mezelf verklaren. Als dit anders zou zijn zou ik me veeeel beter voelen etc. Het ligt altijd ergens aan en dat wil ik dan veranderen.
Ik besloot afgelopen zomer het roer om te gooien en een huisje te kopen in Rotterdam. Ik woon al mijn hele leven in een middelgrote stad, midden in centrum, achteraf prima. Ik was al heel lang niet happy. En dacht dat dat helemaal aan “het huis” en “de stad” lag. Allemaal ontevredenheid. Maar niet gelukkig zijn zit vooral in jezelf (wat jij ook schrijft) In Rotterdam ging ik vaak uit en wonen wat vrienden. Daar moest het allemaal gaan gebeuren. Dit MOEST mij gelukkig gaan maken. Eigenlijk twijfelde ik enorm, maar luisterde hier niet naar. Heb me ook teveel gek laten maken door de huizenmarkt en me veel te veel op laten jagen. Toen ik de sleutel van mijn oude huisje inleverde voelde ik een steek in mijn hart. Mijn innerlijke stemmetje zei eigenlijk al: dit is geen goed besluit. Ik wil hier niet weg.
Ik woonde een maand in mijn nieuwe huis (vlakbij jou) en ik kreeg mijn eerste paniekaanval. En vele volgden.
Diagnose: burn-out. Ik ben een tijd bij ouders gaan wonen, weer in mijn oude stad. Nu na een half jaar begin ik steeds meer inzichten te krijgen. ja, ik heb ook een burn-out en ben uitgeput. Maar ik herstel niet. Zit vol met spanning. Ergens weet ik heel goed waar het door komt, ik heb spijt. Ik mis mijn oude huisje en mijn oude stad enorm. Het voelde veilig, ik was er thuis. Was er eigenlijk veel gelukkiger dan ik toen inzag. In Rotterdam voel ik me heel klein en het overweldigd me. Ik had het in mijn hoofd ge-idealiseerd. Wat je zegt: intern ben ik niet veranderd, dus extern was het geen oplossing voor me. Ik heb nu veel therapie en mijn ongelukkige gevoel lag aan hele andere dingen.
Het “nooit tevreden zijn met” was een harde les voor me. Door altijd bezig te zijn met “meer en anders” zag ik niet wat ik wel had. En ben nu in paniek.
Merel, welke besluiten je ook maakt, je innerlijke stemmetje weet altijd wat het beste voor je is ….
Mooi en helemaal waar!!! Geniet van Berlijn! X
Het is wat hè, dat voortschrijdend inzicht! ;-)
Al bij het lezen van de titel van je artikel kon ik niet anders dan ja knikken, want het is precies wat ik altijd zeg: je problemen neem je tóch met je mee. Ook dat niet tevreden zijn met wat je hebt is herkenbaar. In een tijdschrift las ik gisteren een stuk over het dertigersdilemma en de documentaire ‘Alles wat we wilden’, de titel van die documentaire slaat de spijker volgens mij al op zijn kop. Ik wil hem nog kijken, want ben heel benieuwd, maar ik vermoed dat jij hem misschien ook wil zien als je hem nog niet hebt gezien. Je kunt hem hier kijken: https://www.npo.nl/3doc/11-08-2010/VPRO_1141355 En oh ja, dat knagende gevoel omdat je alles hebt en toch niet tevreden bent, terwijl anderen die dingen niet hebben… Maslow. Het is logisch dat jij niet tevreden bent met alleen eten in de koelkast, omdat dat een behoefte is die al is vervuld. Er ontstaan dan automatisch nieuwe, ‘luxere’ behoeften en dat maakt de ‘cravings’ naar die behoeften niet minder belangrijk of heftig.
Heel mooi artikel weer Merel, geniet van je dagen in Berlijn. Door er steeds naar terug te keren behoudt de stad zijn magie. ;)
Heb net de documentaire bekeken, bedankt voor de tip Charelle!
https://www.trouw.nl/home/er-is-niets-mis-met-af-en-toe-ongelukkig-zijn~a28a9b4b/
Deze man in het artikel zegt een aantal interessante dingen over onze maatschappij, maar op individueel vlak vind ik de titel gewoon erg mooi: er is niets mis met af en toe ongelukkig zijn.
Ik wens iedereen hier wat meer mentale rust toe en die processen die je beschrijft Merel en een ieder ander die ze meemaakt zijn vervelend en stom maar uiteindelijk komt het goed en wordt je er een mooier mens van!❤️
Mooi artikel Hester, volgens mij heb ik die psychiater ook in de serie van Sophie Hilbrand gezien (Sophie in de mentale kreukels) op NPO.
Herkenbaar hoor!! Dank voor het delen :)
Hoi Merel,
Dit heeft de wereld nodig.
Dankjewel.
Wow, wat eerlijk, en wat dapper! Je bent echt niet alleen… Ik besloot zelf een aantal maanden geleden nogal radicaal om mijn baan op te zeggen en kwam er in de periode erna ook achter dat al die stress weinig te maken had met het werk zelf, maar veel meer met wie ik van binnen was. Sinds ik daar zelf over ben gaan bloggen (op mini schaal ;)) merk ik dat zoveel mensen dat herkennen. En dat bemoedigt weer! Vandaar dat ik het ook niet kon laten om even op jouw stukje te reageren.
Die cirkel die je beschrijft: dat je ontevreden bent, en dat je dáár dan eigenlijk ook weer ontevreden over bent. Boos op jezelf, omdat anderen het beter hebben. Heel herkenbaar, helaas. Op aanraden van mijn coach ben ik het boek “Verslaafd aan liefde” aan het lezen. Ken je dat? Niet honderd procent mijn ding hoor, maar de auteur legt wel pijnlijk precies dat systeem van zelfafwijzing bloot.
Voordat ik echt tevreden kan zijn, moet ik eerst leren om überhaupt gewoon te “zijn”. Altijd nieuwe dingen willen is leuk, maar soms is stilstaan gewoon even beter. Letterlijk: af en toe gewoon twee minuten stilzitten op de bank, om echt eens in het nu te leren leven. En misschien dat ik dan uiteindelijk zelfs ook leer tevreden te zijn. Dat wens ik jou ook toe!
Hé Merel. Wat fijn dat je er zo eerlijk over bent/kan zijn. Het is inderdaad makkelijk om allemaal ideeën te hebben over hoe geslaagd iemands leven is op basis van mooie plaatjes op instagram. Ik denk dat iedereen wel wat in je verhaal herkent en daarom is het fijn dat je ook je onzekerheden deelt. Dat maakt je tot een echt mens. Aan de ene kant denk ik: als je zo blijft twijfelen over Berlijn, misschien moet je het dan toch proberen. In de trant van je kunt beter spijt hebben van iets dat je gedaan hebt, dan iets wat je niet gedaan hebt! Én omdat je droom achterna gaan en wonen in Berlijn nou eenmaal geweldig is. Gewoon accepteren dat het leven daar ooit gewoon weer normaal wordt ;). Aan de andere kant is je leven in Rotterdam zo te horen ook super fijn en kun je lekker regelmatig naar Berlijn blijven reizen. Die vrijheid heb je! Succes met je keuze. Liefs, Eva
Ik vind jou enorm dapper.
Lieve Merel, ik vind het heel verdrietig voor je dat je je nu niet zo goed voelt en dat je paniekaanvallen hebt. Weet helaas uit ervaring hoe naar dat is. Ik vind je, net zoals Lenneke schrijft, enorm dapper. Dapper dat je erover schrijft, dapper dat je in therapie bent en dapper dat je zo je best blijft doen. Ik hoop dat er naast dit alles ook hele mooie momenten zijn in Berlijn. Soms best verwarrend dat gevoelens die zo ver uit elkaar liggen (paniek en genieten) naast elkaar kunnen bestaan hè?!
Lieve Merel,
Wat prachtig geschreven en fijn om me zo aan het te denken te zetten. Ik denk graag, ook over mezelf en het tevreden zijn. Ik prijs mezelf ongelofelijk gelukkig dat ik dus nu in Berlijn woon en voel me hier meer dan ergens anders op mijn plek. Het is fijn dat dit leven normaal wordt en ik volledig ‘Marlon’ kan zijn. Maar, uiteraard is een maar. Op sommige punten ben ik uiteraard ook niet volledig tevreden en denk ik vaak na over hoe ik meer tevreden over mezelf kan zijn. Het fijne is dat ik me hier absoluut niet anders voor hoe te doen en alle lieve mensen (over het algemeen bedoeld, niet alleen mensen die ik ken) in Berlijn accepteren wie en hoe je bent. Dat helpt enorm!
Ik snap maar al te goed hoe Berlijn je kan laten voelen en hoeveel liefde deze stad geeft. Ik hoop dat je intens veel kan genieten en de terugweg met een grote lach (en kleine traan) terug naar jouw prachtige Rotterdam gaat. Tot snel! Veel liefs, Marlon
Ik kan niet op iedereen reageren, dus even zo: dankjulliewel voor alle lieve en herkenbare reacties <3
Lieve Merel,
Ik wil je vooral even een hele dikke knuffel geven!
Omdat ik weet hoe heftig paniekaanvallen kunnen zijn (en wat daarachter ligt).
Ik ben zelf ruim 10 jaar geleden naar Frankrijk vertrokken naar een plaats net onder Parijs.
Binnen de kortste keer had ik een droombaan in Parijs en pakte ik iedere dag, net als een echte française de trein en de metro om naar mijn werk te gaan.
Na mijn werk ging ik soms nog wel even naar de Marais of de Champs Elysees om in het weekend mooie wandelingen te maken in de bossen van Fontainebleau.
Beter kon ik het niet hebben….
Maar wat ik al snel leerde was dat je 1. altijd jezelf en al je gevoelens/emoties mee neemt en 2. dat de zon overal opgaat en ondergaat en dat het leven dat je tussen die 2 momenten leidt, overal op hetzelfde neerkomt. Alleen de setting is verschillend.
Dat was een echt leermoment.
Ik ben daardoor niet meer bang om een land achter mij te laten en het heeft mij doen inzien dat wanneer je hier niet goed je in vel zit, je daar net zo min goed in je vel zit.
Je went heeeeel snel aan een stad als Parijs wanneer je daar iedere dag komt.
Ook zie je de minder leuke kanten ook ineens heel helder (de mensen kijken elkaar niet aan in de metro en die clochards op de stoep zijn ook niet altijd even prettig).
Ik ben uiteindelijk teruggegaan omdat mijn relatie strandde en ik mij enorm alleen voelde.
Het was erg moeilijk om vrienden te maken, ondanks dat ik vloeiend Frans spreek.
Er voor zorgen dat je gewoon goed in je vel zit en je happy voelt met de situatie zoals die vandaag de dag is, is denk ik de belangrijkste voorwaarde om te kunnen verhuizen naar het buitenland.
Even laten weten dat ik het superherkenbaar vind en echt fijn dat je dit soort dingen schrijft en deelt <3
Ik reageer erg laat, maar ik wilde het toch nog even doen, om je een hart onder de riem te steken. Ik herken mezelf heel goed in je verhaal, en daardoor weet ik (helaas) ook hoe ontzettend k*t het is. Ik had ook last van paniekaanvallen (eigenlijk past de Engelse term “anxiety beter bij mij, omdat het er ook buiten de aanvaller is) en ik heb ook moeite met 100% tevreden zijn. Ik probeer het wel op goede momenten, waarna ik van weeromstuit pieker of ik wel tevreden genoeg ben, waardoor die tevredenheid natuurlijk weg is. Ik kan alleen zeggen: het wordt beter. Het is logisch dat we verlangen naar meer, omdat we altijd ontwikkelen. De kunst is leren om meer te verlangen, zonder ontevreden te zijn met wat je nu hebt. En in ons geval misschien ook: zonder 1000 keer over iedere beslissing te twijfelen en soms gewoon dingen te proberen. En andere keren juist de situatie zo laten als hij is. We komen er wel!
[…] van De Groene Meisjes schreef deze maand een mooi en eerlijk artikel: Je neemt altijd jezelf mee. De rusteloosheid die zij in dit artikel beschrijft vond ik erg herkenbaar. Ik ben zelf ook altijd […]
Lieve Merel 🌺
Merels zijn standvastige vogels die gedijen
in een groene aangename omgeving met tuin en water en gezellige warme mensen en dieren rondom.
Dan zijn ze gelukkig ondanks hun risicovolle en vaak korte bestaan van overleven
en ondanks stress door katten en herrie in die omgeving.
Voelt het eigen leefgebied veilig dan blijven ze ;
ondanks de ook aanwezige beperkingen of grenzen.
Misschien gedijen Merels en ook echte “vogel”mensen juist het best met of door GRENZEN.
GRENZEN bieden na inspanning rust; je werktijd zit erop en nu rust je.
Je voelt je verzadigt na een maaltijd en…jouw maag en lichaam begrenzen overeten.
Je krijgt een paniekaanval …en je ratio en zelfbescherming begrenzen je tot stilstand.
Tot jezelf komen en rusten en laten bezinken.
Waar je ook bent.
Als je leert Lieve Merel, om naar die rust en stilte te luisteren
en dan bij jezelf te zeggen; oké ..n paniekaanval…en die gaat weer over…
Begrens je jouw chaotische gevoelens.
Neem tijd voor deze grens en rust…drink een glas verfrissend water
en bedenk wat een wonderlijk wezen een mens , een vrouw toch is.
En besef dat jij, net als ik, een beperkte Begrensde tijd leeft en daarom
kunt proberen om er iets positiefs van te maken. Steeds opnieuw.
Paniek komt en gaat ..en hoort er enigszins bij,
mits je het niet te sterk benadrukt….maar laat gebeuren en vervloeien.
Het komt en gaat als de wind …en is gewoon natuurlijk en gaandeweg is t niet meer.
*Als je geniet in Berlijn komt dat misschien juist door een beperkte, Begrensde tijd dat je daar bent.
Dan gun jij jezelf om te genieten.
In Rotterdam geniet je ook schrijf je.
Da’s een rijk gevoel en waarom zou je dan veranderen
en dat achter je laten?
Durf te genieten en besef
dat je energie krijgt van een reis naar Berlijn en
Verhuizen verschrikkelijk veel werk en energie Kost.
Waarom zou jij jouzelf plagen daarmee??!
Waarom gebruik je de verspilde energie dan niet :
om b.v. een eenzame bejaarde een bezoekje
te brengen – het wemelt van de eenzamen in het bejaardenhuis-
en wat jij terugkrijgt is waardering en dankbaarheid en vreugde.
Help in een dierenasiel of op de basisschool….zie de vreugde in de eenvoudige dingen.
Pure voldoening en geluksvitamienen die jij nodig hebt krijg je dan spontaan
en doet je weer voelen dat jij er bent en erbij hoort en ertoe doet Merel.
Leer luisteren naar jezelf
en blijf dicht bij jezelf en voel je werkelijk Thuis bij jezelf.
en wees werkelijk gelukkig.
Dat heb ik na vele verhuizingen en ervaringen geleerd Merel,
zonder familie zonder partner zonder kinderen maar trouw aan mezelf en het Leven🌹
🍀liefs Annemarie