Over appelrozijnenbroden en niet zoveel moeten

Recept1_004

Foto’s: Sam van Rij 

Vorige week ging het eventjes mis bij mij. Het was op woensdagavond, na twee heel fijne dagen in Nijmegen. Ik was daar alleen, alles ging prima. En toen zat ik woensdagavond weer op mijn eigen bank in Rotterdam en opeens overspoelde een gevoel van eenzaamheid me. Dat is niks nieuws, dat gebeurt soms. Die eenzame gevoelens gaan gepaard met extreem moe zijn en hoofdpijn. Ik besloot vroeg naar bed te gaan. Donderdagochtend werd ik wakker met een hoofd vol mist, alsof er een deken van somberheid over me heen lag. Soms gaat het zo lang goed met me dat ik vergeet dat ik een depressieve stoornis heb. Maar kennelijk weet de stoornis mij toch af en toe nog te vinden.

En eigenlijk is dat niet zo’n ramp. Die depressieve periodes zijn als trouwe vrienden, zo goed ken ik ze inmiddels. Ik weet wat ze nodig hebben, ik weet dat ze ook weer een keer weggaan. Ik voel me er rustig onder en ik weet hoe ik mezelf een beetje moet opvangen. Misschien is het voor nu een te lang of een te persoonlijk verhaal, maar ik wil daar best een keer een stuk over schrijven. Mochten mensen daarin geïnteresseerd zijn.

Vandaag wil ik het hebben over appelrozijnenbroden en het boek van Lianne. Beide leren me dat ik niet zoveel hoef. Of in elk geval niet zoveel als ik soms denk. En ik verwacht stiekem een beetje dat hetzelfde voor jou geldt.

Je moet (bijna) niks

Boek

Lianne is een internetvriendinnetje (zo noemt zij dat zelf ook, dus ik hanteer die term voor het gemak even) van me. Al jaren. En al jaren volg ik wat ze doet. Ik lees dan ook trouw wat ze schrijft. Ik denk dat het ongeveer anderhalf jaar geleden is dat Lianne en ik ergens taart zaten te eten (dat doen we graag, maar helaas niet vaak genoeg) en dat ze me vertelde dat ze een boek aan het schrijven was. Aangezien ik alles wat Lianne schrijft heel erg goed vind, was ik daar meteen heel excited over. En nu is het zover. Het boek is er en ik heb het gelezen en ik wil er met jullie over praten. ‘Je moet (bijna) niks‘ was namelijk precies het boek dat ik even nodig bleek te hebben.

Kort samengevat zou ik zeggen dat dit een zelfhulpboek óver zelfhulpboeken is. Lianne is namelijk al sinds ze heel jong is een enorm fan van het genre en leest alles wat los en vast zit. In Je moet (bijna) niks praat ze over de zin en onzin van zelfhulpboeken en bespreekt ze welke praktische raad en wijsheden ze uit haar favoriete titels heeft gehaald. Gooi dit alles in de mix, voeg een beetje van Lianne’s levenservaring toe, en je hebt een heel geslaagd nieuw zelfhulpboek.

Het boek is nuchter en grappig (niet geheel toevallig zou ik Lianne ook met die twee woorden beschrijven) en gaat in grote lijnen over dat we gewoon eens even lekker normaal moeten gaan doen. Met ‘we’ bedoel ik toch wel een beetje de mensen van mijn generatie. De mensen die zich te druk maken om dingen die er niet toe blijken te doen en die standaard te veel hooi op hun vork nemen. We zetten onszelf onder druk en blijven onszelf uitdagen tot een punt waarop het gewoon niet meer leuk is. En dan knappen we. Laten we eerlijk zijn: het overkomt praktisch iedereen, vandaag de dag. We vergeten te genieten en kijken meer voor- en achteruit dan dat we naar het hier en nu kijken.

Lianne vertelt over haar eigen ervaringen met dit soort ‘mankementen van onze generatie’. Ze heeft er zelf ook een behoorlijke prijs voor moeten betalen om erachter te komen dat ze dingen anders wilde doen. En hoe ze dat dan doet, dat lees je in Je moet (bijna) niks.

Wat het boek mij weer even op scherp heeft laten stellen zijn dingen als: wie zijn nou eigenlijk écht mijn lievelingsmensen? In wie of wat wil ik energie steken? Waarom ben ik toch zo vaak bezig met leven voor een ander? Waarom ben ik zo bezig met wat anderen allemaal voor mij bedacht hebben – hoe is dat in godsnaam relevant als we het over míjn leven hebben? Waarom is het zo moeilijk om te stoppen met piekeren en gewoon eens een beetje in het hier en nu te zijn?

Recept1_005

En dat zorgde ervoor dat ik de keuken maar eens in ging en een appelrozijnenbrood bakte met wat ik nog in huis had. En eigenlijk had ik bedacht dat ik het hele recept voor jullie zou gaan uitwerken, maar nu denk ik: wat een onzin. Het is namelijk een bestaand recept waar ik slechts twee dingen aan heb toegevoegd: appels en rozijnen. Ik ga wél een linkje naar het recept met jullie delen. Kijk eens, alsjeblieft. Voeg een geschild appeltje in fijn gesneden stukjes, wat kaneel en twee handjes rozijnen en toe en je hebt een super lekker appelrozijnenbrood waar je huis ook nog eens heel erg fijn van gaat ruiken.

Bakken is geweldig mensen. Het maakt mijn hoofd leeg. Net als wandelen in de natuur, wijn drinken en boeken lezen. Laten dat nou precies de dingen zijn die ik de komende tijd wat vaker wil doen, zeker nu mijn hoofd bij vlagen weer wat mistig is en ik me veel te druk maak om allerlei niet-relevante dingen.

Dat én het boek van Lianne gun ik jou ook, als je het nodig hebt. En misschien ook als je dénkt het niet nodig te hebben, want volgens mij kan dit voor niemand kwaad.

Deze blogpost bevalt affiliaitelinks naar het partnerprogramma van bol.com. Dat betekent dat wanneer jij via mijn linkjes een product bestelt, ik daar een klein percentage voor krijg. Dat is één van de manieren om mijn blog te onderhouden. Het is goed om te weten dat jij niks extra betaalt. 

Deel deze post op: [pinit]

Geschreven door: Merel

15 gedachten over “Over appelrozijnenbroden en niet zoveel moeten

  1. Hoi Merel, wat naar dat je in een mistige periode zit, maar mooi dat je je weg er (deels) mee gevonden hebt. Ik zou er graag over lezen!

  2. Mooi omschreven, en dus ook echt heel herkenbaar. Dank voor het delen! En ook bedankt voor de boektip: erg benieuwd naar dit boek!

  3. Hoi Merel, wat een fijne post. Jammer dat ons soms vertelt moet worden dat we niks moeten! Het is zo logisch, maar ik moet er ook vaak aan herinnerd worden. Ik zou graag meer lezen over hoe je omgaat met de depressieve periodes, waar je het aan herkent en wanneer het weer stopt (en hoe je dat bijv. herkend). Ik hoop dat je er snel weer uitkomt. Veel succes!

  4. Heey Merel! Mooi verhaal heb je weer geschreven. Ik word er helemaal kneuterig van. En een beetje verdrietig, want het is niet leuk om te lezen dat het niet zo goed gaat. Maar ik ben er wel benieuwd naar, dus als je er eens meer over wilt schrijven, ben ik zeker geïnteresseerd! In het boek van Lianne ook trouwens, hopen dat mijn bibliotheek het binnenkort aanschaft :-)

  5. Wat een fijne blog, Merel. Als je zin hebt om nog eens wat meer te schrijven over hoe jij jezelf kunt opvangen in dit soort periodes zou ik dat best waardevol vinden, ik ben er zelf nog behoorlijk mee aan het worstelen en vind het soms ook lastig te accepteren. Dus als jij wijsheden hebt lees ik daar graag over :-)
    Hang in there!!

  6. Wat herkenbaar.. Ben ook wel benieuwd naar meer over je mistige periodes, en hoe jij die ervaart. Merk in ieder geval dat het mij vaak erg eenzaam (maar niet ‘alleen’, da’s dan toch weer wat anders) maakt. Hoe kom jij daar uit? Het wat tijd en ruimte geven is soms het enige wat voor mij dan werkt.

    Hoop dat je hebt kunnen genieten van je homemade brood! Ben nu zelf aan het speuren naar een recept voor lekkere vegan koekjes.. :-)

    Veel liefs! En bedankt voor je open- en eerlijkheid!
    Eva

  7. Hi lieve Merel, ik herken me zo in je mistige hoofd periodes. Ik heb het denk ik de hele maand oktober gehad en nu begint eindelijk de zon weer wat te schijnen hierbinnen. Ik zou graag over jouw ervaringen lezen! Niet alleen laat het me minder alleen voelen, ook denk ik dat (als je tips hebt) ze goed van pas zouden komen. Bij niet alleen mij :)

    Liefs, Jillian

  8. Hee lieve Merel,

    Ik zou hier graag over willen lezen, maar kijk maar of je het ook fijn vindt er over te schrijven.

    x

  9. Vervelend voor je dat je in een dip zit. Mooi dat je aanbiedt om er meer over te schrijven als we dat zouden willen. Ik begeleid mensen die in een dip zitten en ben dan ook benieuwd wat jij er over zou willen vertellen. Daar kan ik dan wellicht mensen die ik begeleid naar verwijzen voor herkenning.

  10. Wat knap dat je hebt geleerd om om te gaan met zo’n “mistige” periode. Ik zou graag willen lezen hoe je ermee omgaat. Natuurlijk ben jij anders dan ik, maar er zullen hopelijk dingen tussen zitten waar ik ook wat mee kan.
    Dit stuk is me echt op het lijf geschreven momenteel – ik moet veel te veel van mezelf en ik word ook regelmatig wakker met zo’n rotgevoel. Alleen weet ik niet zo goed wat ik ermee moet. Ik ben nog bezig met uitvinden wat er voor mij werkt.

  11. Jammer dat je je depressieve stoornis als reden gebruikt om het boek te promoten. Makkelijk wel, zovan: ik kan er even een zielig verhaaltje uit wat ik combineer met een baksel en link naar boek. Degroenemeisjes is lang niet meer wat het was en gaat alleen nog maar om (ver)kopen.

    1. Wat een rottige opmerking. Ik vind het verhaal juist heel mooi gecombineerd en oprecht.

    2. Beste Jill, als je vindt dat dit blog niet meer is wat het was, staat het je vrij om het niet meer te lezen. Laten we verder vooral lief voor elkaar zijn, daar wordt de wereld mooier van!

  12. Goed, hierboven staat iets.
    Ik stuur je graag een hart onder de riem.
    Omdat dat ook kan.
    Take care.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *