Afgelopen week las ik achtereenvolgend Jij zegt het, Logboek van een onbarmhartig jaar en I.M. Hierna is Geheel de uwe aan de beurt, ik kan het vanmiddag ophalen bij de bibliotheek. Je zou kunnen zeggen dat ik in een vacuüm zit met Connie Palmen. Het is er prettig en warm en ze leert me van alles. In Connie’s boeken gaan er alleen maar geliefden dood. Desalniettemin wil ik in een volgend leven Connie Palmen zijn. Ik wil haar lef om (opnieuw) innig en vol overgave lief te hebben, haar vermogen om trieste gebeurtenissen om te zetten in een prachtige taal en haar kapsel – dat wil ik ook als ik zestig ben.
Lees verder Over eindeloosheid, of juist over eindigheid, en over Connie