Een paar weken geleden werd ik benaderd door een journalist van een groot en bekend magazine. Of ik mee wilde werken aan een special over de ‘Miracle Morning’ routine. Misschien heb je een jaar of anderhalf geleden wel meegekregen dat ik hier vaak iets over schreef en misschien heb je ook gezien dat het gelijknamige boek inmiddels in het Nederlands is vertaald en hierdoor nog meer bekendheid heeft gekregen. Het zou tof zijn geweest, mijn verhaal en foto in dat magazine, maar toch zei ik nee. Waarom? Omdat ik de Miracle Morning routine al heel lang niet meer volg. En met een reden.
Ik hield het een jaar lang vol: iedere ochtend om 6 uur opstaan en vervolgens een routine van een uur volgen. Die bestond uit onder andere mediteren (met een meditatie app,) soms wat yoga of hardlopen, lezen, schrijven, water drinken en affirmaties opzeggen. Meestal vond ik het heerlijk: ik had in de ochtend een uurtje voor mezelf – ‘niemand pakt mij dit af!’ – en bovendien zat ik om half 8, na het douchen, met een ontbijtje achter mijn computer, klaar om met de werkdag te beginnen. Dat werkte toen fantastisch en ik voelde me productiever en energieker dan ooit. Dat was in die tijd dan ook zo’n beetje mijn main goal in life: zoveel mogelijk werk verrichten. Ik had een dubbele baan en ik was daar stiekem wel een beetje trots op. ‘Kijk mij het eens druk hebben en het heel erg goed kunnen handelen.’ Dat hele super productief (willen) zijn is ergens ook maar een ego-dingetje. Begrijp me goed: ik vind de losse dingen die horen bij deze routine echt heel erg goed. Ik ben heel erg voor mediteren, sporten, meer lezen, schrijven en een beetje meer rust en tijd voor jezelf. Maar moet het volgens zo’n strak regime van iedere dag op een bepaald tijdstip, een uur lang? Dat vroeg ik me op een gegeven moment wel een beetje af. Ook merkte ik dat ik lichtelijk in paniek raakte als ik de routine niet had kunnen volgen door omstandigheden, en dat was wel een beetje het punt waarop ik me begon af te vragen of ik er wel mee door moest gaan.
Lekker mindful
Waarom ik het dan nu niet meer doe? Omdat ik er na een tijdje achterkwam dat ik deze routine volgde omdat het moest van mezelf. Omdat ik had bedacht: dit past bij jou, dit is de enige manier waarop dingen werken, dus doe het maar. Soms was het racen tegen de klok om mijn hele routine af te ronden, of soms sloeg ik de helft over, omdat ik het niet redde binnen een uur. Soms kwam ik hijgend binnen van een rondje hardlopen, deed ik gauw mijn koptelefoon op voor een meditatie oefening en sprong ik daarna onder de douche. Tja. Hoe mindfull is dat? Los daarvan: het neemt ongemerkt toch een beetje spontaniteit weg. En spontaniteit is nou eigenlijk juist waar ik zo van hou.
Over mindfulness gesproken: ook dat heb ik geprobeerd. Ik ben begonnen aan een cursus en heb deze niet afgemaakt. Natuurlijk zie ik in waarom mindfulness hartstikke goed voor je is: in het moment leven, je bewust worden van kleine dingen – zoals bijvoorbeeld je ademhaling – ontstressen… Zo’n cursus zal voor veel mensen heel goed werken, maar voor mij was dat anders. Ik was alleen maar bezig met dingen als “kut, ik heb mijn huiswerk voor de volgende les nog niet gedaan,” en “oh nee, ik moet nog 20 minuten mediteren vandaag!” Alles behalve mindful dus. Toen ik in Nepal was, en zag dat de mensen (in ieder geval de mensen die ik heb ontmoet en bij wie ik verbleef,) daar écht mindful leven, en daar geen cursus van 8 weken voor nodig hebben, dacht ik: ik geloof dat ik dit soort dingen niet meer zo moet willen afdwingen.
Waarom ik helemaal niks (meer) met challenges heb
Hetzelfde geldt voor de Miracle Morning routine, maar ook voor al die challenges waarmee je wordt doodgegooid op social media. Dertig dagen achter elkaar yoga doen. Zo min mogelijk spullen hebben. 21 dagen helemaal zonder social media. Vijf dagen lang alleen maar sapjes drinken. Iedere dag zoveel pagina’s uit een boek lezen. Een ‘Helweek’ inlassen. Drie maanden zonder alcohol. Geloof me, ik heb het allemaal geprobeerd. Van een maand of zes zonder alcohol, detoxes tot een helweek en dus een jaar lang iedere dag om 6 uur opstaan…en wat heeft het me gebracht? Op de langere termijn niet zo heel erg veel, eerlijk gezegd. Ik geloof meer in duurzame veranderingen. Veranderingen die langer blijven dan een maand. Want is het met veel challenges niet zo dat je eigenlijk de hele tijd dat je ermee bezig bent, al denkt aan wat je gaat doen als je klaar bent? Voor mij werkt het hetzelfde als een streng dieet. Hoe minder ik mag eten, hoe meer ik aan de vegan donuts die ik volgende maand weer in Berlijn ga eten denk.
Nogmaals: er zullen mensen zijn die wél baat hebben bij dit soort dingen. Ik zou je dus ook nooit willen afraden om die challenges gewoon eens te proberen – dat heb ik tenslotte zelf ook gedaan. Ik ben er voor mezelf achter dat ik er niet het type voor ben. Waarom niet? Omdat ik in mijn kern – en daarmee bedoel ik: hoe ik in de basis in elkaar steek – leef met een schuldgevoel. Altijd. Over alles. Ik bedoel, ik voel me al schuldig over bepaald servies in mijn kast dat ik nooit gebruik. En ik kan buikpijn krijgen van het feit dat ik mijn katten nu supermarkt brokjes moet voeren, omdat de bestelling van de biologische brokjes nog niet is binnengekomen, omdat ik mijn rekening nog niet heb betaald. Ik heb een Cineville pas, maar ik ga al maanden bijna niet meer naar de film. Ik huur een werkplek waar ik momenteel nooit zit omdat ik altijd onderweg ben en laten we het over het sportabonnement maar helemaal niet hebben. Al zijn het maar instanties die gewoon hun geld krijgen, ik voel me er toch rot over.
Dit zijn allemaal nog maar onschuldige dingen waarover ik me schuldig voel. Ik weet dat ik er niemand kwaad mee doe als ik niet naar de film ga en ik weet ook dat mijn katten niet doodgaan als ze één weekje supermarktbrokjes eten. Maar je kunt je misschien voorstellen – en misschien herken je jezelf ook wel een beetje in mijn verhaal – dat ik me ook schuldig voel over allerlei grote dingen. Heel uiteenlopende dingen zijn het en sommige dingen zijn te pijnlijk of te groot om op te schrijven, maar ik kan het samenvatten als: er zijn dagen waarop ik me gewoon schuldig voel over wie ik ben. Tegen mijn psycholoog – bij wie ik al een jaar of vier in therapie ben – zei ik laatst nog dat ik me niet meer wilde verontschuldigen voor wie ik ben, maar helaas blijkt dat in de praktijk wat moeilijker dan ik hoopte.
Sommige grote dingen waarover ik me schuldig voel zijn niet zomaar te verhelpen. Die zitten in mij en die neem ik misschien wel voor altijd mee. Echter, er zijn wel degelijk dingen die ik kan doen om die schuldgevoelens te beperken. En één van die dingen is: stoppen met mezelf allerlei regels opleggen. Want wat gebeurt er? Ik houd een tijdje vol om me aan al die regens te houden, en dan moet ik het om de een of andere reden loslaten… en ik heb weer een reden om me ergens schuldig over te voelen. Allemaal schuldgevoelens die ik mezelf opleg en waarvan ik er dus ook voor kan kiezen om dat niet te doen. Immers, niemand verwacht die dingen van mij, behalve ik zelf. En toch is de teleurstelling dan zo groot, ook al wordt er niemand boos op me.
Sorry not sorry
Waarom ik vandaag even moest denken aan het afwijzen van het artikel voor het magazine? Omdat ik tot half drie in bed heb liggen lezen. En ik voel me er niet eens schuldig over. Om een uur of elf ben ik uit bed gegaan om een ontzettend lekker ontbijtje te maken en vervolgens ben ik weer gaan liggen, met mijn boek. Het is nu kwart voor vijf en ik heb wat huishoudelijke dingen gedaan en gedoucht. En verder? Verder heb ik niks gedaan. Oh ja wel, ik heb een autoreply ingesteld op mijn mail, met de melding dat ik pas dinsdag mijn emails weer ga beantwoorden. Voel ik me schuldig? Voor de verandering niet. Waarom niet? Omdat ik gisteravond al tegen mezelf had gezegd: voor morgen heb ik geen verwachtingen en dus hoef ik ook geen verantwoording af te leggen. Ik hoef me nergens schuldig over te voelen. Het zijn namelijk die verwachtingen, die we onszelf opleggen, die maken dat we redenen vinden om ons weer ergens schuldig over te voelen.
Wat ik de komende dagen ga doen? Ik zet mijn telefoon op Niet Storen, ik heb een paar nieuwe boeken op mijn e-reader gezet en ik ga zoveel slapen als ik wil. Oh en heel veel lekker eten, dat natuurlijk ook. Het is tenslotte wel Pasen. Ik probeer geen verwachtingen te hebben, zodat ik ook achteraf niet hoef te denken aan dingen die niet zijn gelukt of anders zijn uitgepakt dan gepland. En ik weet natuurlijk niet hoe jouw weekend eruit zal zien, maar ik hoop van harte dat als jouw situatie het toelaat, je hetzelfde doet. Geniet ervan!
Foto’s: Sam van Rij
Wauw Merel. Dapper hoe je met jezelf aan de slag bent, dapper hoe je jezelf steeds meer jezelf durft te laten zijn. Sending you love.
Bedankt voor deze heerlijke en herkenbare post. Genieten is iets moeilijks dat je spijtig genoeg niet met een boek kan leren, voor mij althans.
En schuldgevoel knaagt, maar ik hoop dat u beseft dat u al zoveel goeds doet: enkel het feit dat u een groenere en respectvoller levensstijl promoot verdient al zoveel lof. U bent goed bezig, en ik zal geen oude-tante-advies geven, maar gewoon zeggen: you go girl!
Dank u voor de fijne posts, en geniet van Pasen (en van het leven!)
Precies dit artikel had ik even nodig. Elke keer werd ik moe en verdrietig als ik bepaalde verwachtingen die ik van mezelf had niet waar kon maken, het voelde echt als falen, maar wat je nu schrijft is iets wat ik me eigenlijk niet realiseerde. Dus dit had artikel had ik even zo nodig! Dankjewel en geniet van je weekend!
Precies hetzelfde heb ik ook!
Ik leg de lat voor mezelf soms zo hoog, bijna niet haalbaar. En waarom eigenlijk!? Soms stroomt mijn hoofd over van alle dingen die wil doen. En als het niet lukt voel ik me slecht. Dit artikel heeft mij ook weer even laten herrineren dat het soms niet erg is om niks te doen of dingen te laten..pfffff heerlijk!
Yeah! You rock girl, geniet er van en voel je zeker niet schuldig x
Auw. De rust en herkenbaarheid doet me bijna pijn… Deze blog komt op een prachtig moment voor mij. Dankjewel!
Wauw! Dit vind ik zo’n goede post Merel..
Ik ben zelf ook heel erg een persoon die mezelf vanalles oplegt. Deels door media, deels door mijn persoonlijkheid, maar ik vind het knap (en super tof) dat je er zo over schrijft.
Geeft mij ook een beetje het ‘ik-ben-niet-de-enige’ gevoel.
Dikke kus!
Ik ben trots <33333
Wat goed van je. Inzicht in hoe je zelf in elkaar zit helpt altijd. Dat van dat schuldgevoel herken ik wel. Ik heb vooral last van schaamte, ik weet niet helemaal zeker of dat hetzelfde is. Maar omdat ik er dus pas ben achter gekomen dat dat iets is wat mijn leven zo’n beetje beheerst, lukt het me al wat beter er mee om te gaan. Mij bracht een workshop over de enneagram-types, ken je dat! Een aanrader (maar er zijn natuurlijk zo veel manieren om wat meer over jezelf en anderen te leren). Je bent geweldig bezig!
Oh wat herkenbaar.
Ik was een tijdje geleden gestart met een uitdaging aan mezelf om dagelijks te lezen en andere dingen dagelijks te doen. Dat moet ik dan met een app afvinken. Het begin was wel fijn, maar het werd inderdaad een ‘moeten’. Dus ik heb het eigenlijk onbewust weer losgelaten.
Zelfde voor mindfulness. Ik doe nu een mindfulnesstherapie en moet dagelijks een oefening van 40 minuten doen plus nog andere dingen door de dag heen. Ik merk juist dat dat moeten me een stuk minder mindful maakt dan het zelf naar behoefte kunnen inplannen. Dat continue alles moeten is echt heel vermoeiend.
Haha, dit lezen terwijl ik een “challenge” doe van 30 dagen geen toegevoegde / geraffineerde suikers eten. :’) Mooie timing. Maar eigenlijk komt het zo op het juiste moment! Want oohhh man wat is dat leven met schuldgevoel herkenbaar. Tot op het ongebruikte servies af, haha. In de afgelopen twee dagen hebben twee verschillende mensen stom / vijandig tegen me gedaan om niets en voelde IK me daar schuldig over. Wtf.
Dus, inderdaad NO NEED om nog meer dingen toe te voegen waarover ik me schuldig kan voelen.
But I’m so good at it! ;)
Fijn dat je dit ontdekt hebt en er zo van kunt genieten.
Herkenbaar. En goed getimed. En dat schuldgevoel over servies hahaha!!! Ik had dat ook altijd met potloden en viltstiften die niet evenveel gebruikt werden.
Fijne Pasen, doe waar je zin in hebt!
Die potloden en viltstiften idd! Heerlijk herkenbaar :)
<3
“Omdat ik in mijn kern – en daarmee bedoel ik: hoe ik in de basis in elkaar steek – leef met een schuldgevoel. Altijd. Over alles.”
Oh wauw, dit ben ik. Ik heb het alleen nog nooit durven uit te spreken, omdat ik bang was de enige, en dus (alweer eens) raar, te zijn.
Hoi! Hier nog één! ;-) Ik ben daarom heel blij met dit artikel.
Bedankt voor je eerlijkheid, Merel. Fijne paasdagen!
Ik voel je! Voor mij was mindfulness ook helemaal niets. Ik ging met buikpijn naar de cursus.. ik heb veel last van paniekaanvallen gehad en daarbij hielpen ademhalingsoefeningen redelijk. Maar een grafiek van de paniek maken hielp beter.
Ik voel me ook altijd overal schuldig over en voel naar iedereen toe heel veel druk om aardig gevonden te worden en blijven.
Maar iedere keer als een docent of coach of therapeut over fucking yoga begint word ik bozer. Het is niets voor mij, ik vind het oer en oersaai. Ik ga wel lekker wandelen of een serie kijken. Ik hoop dat het you doing you je veel goeds mag brengen!
En inderdaad.. die stupid challenges waardoor je je alleen maar meer mislukt voelt.. not for me!
Oh wat fijn die eerlijkheid. Ik werk op zaterdagen waardoor ik in de week altijd een dag vrij heb. Ik zeg altijd dat ik dan het huishouden ga doen en alle inkopen en nog belangrijke dingen. Vaak komt er niet veel van in huis of doe ik het dik tegen mijn zin. En dan voel ik me achteraf zo schuldig als mijn vriend thuiskomt na een werkdag. Maar eigenlijk is die dag wel mijn weekend en zou ik er van moeten genieten! Gelukkig zegt mij vriend altijd dat ik rust verdien dus dat maakt al veel goed :D
Heel herkenbaar! Stoer wijf ben je!
Jee… wat ontzettend goed! Ik klikte eerlijk gezegd door via Facebook omdat ik wel benieuwd was, maar vooral ook weer even op je site wilde kijken. En ik had geen idee dat het hiermee te maken had. Dat schuldig voelen! Dat stomme stemmetje in je hoofd dat zegt ‘ik mag niet…’ Of zich heel funest juist vermomt zodat je niet eens door hebt dat je jezelf een schuldgevoel aanpraat. Echt heel goed van je dat je lekker hebt gelummeld! Ga zo door. Maak er een nieuwe gewoonte van zou ik zeggen. Langzaam, en zeker niet door het een challenge te noemen. ;-)
En dank je wel voor deze blogpost!
Ooooh, ik wordt hier even stil van en ga dit nog heel vaak opnieuw lezen. Het is zo herkenbaar. Ik schrik even omdat ik me ook zo vaak schuldig voel. Heb na het lezen een hele lijst in m’n hoofd. Daar moet is dus zeker ietsaan gaan doen. Dank je wel.
Wat een goed verhaal, Merel! Een van de dingen die je leert bij mindfulnes is: je hoeft niet te oordelen, ook niet over jezelf. U nailed it, girl!
Wauw, het is echt alsof ik mijzelf hoor praten. Zo ontzettend herkenbaar. Ik voel me ook over alles schuldig, ook inderdaad tot de kleinste dingen. Ik probeer er ook meer vanaf te komen, maar dat is nog niet altijd zo makkelijk. Van de week had ik ook zo’n rommeldag (zo noem ik dat) en ik vond het heerlijk. Ik had inderdaad ook de avond van te voren besloten: morgen hoeft er niks. Dat kan zoveel uitmaken! Geniet er lekker van dit weekend! Super goed dat je dit zo voor jezelf hebt kunnen ontdekken <3
Wat goed dat je ook durft te vertellen dat je tot een ander inzicht bent gekomen! Fijn om te lezen dat je wat meer compassie voor jezelf leert te hebben. Genieten van het leven en jezelf zijn is het tenslotte het allerbelangrijkste <3
Bedankt Merel!
Persoonlijk voel ik me niet schuldig over ‘ niets’ doen, over al de rest wel… Inspirerend… Kus!
Heel goed dat je aanvoelt wat werkt voor jou! Voor mij is het juist prettig om dingen als sporten en mediteren in te bouwen in de dagelijkse/wekelijkse routine, omdat het er anders niet van komt. En ik voel me echt beter als ik het wel doe (dat merk ik goed als ik ’t een paar keer oversla). Zo is het voor ieder een zoektocht naar wat bij je past.
You go girl! Gewoon lekker doen wat voor jou goed voelt. Geniet van dit lange weekend 😘
Wauw, super herkenbaar! Fijn om dit te lezen. En bedankt voor de tips, ik ga het proberen. Hopelijk verminderd het m’n schuldgevoel als ik een keer niets doe! En hoe meer je loslaat, het oke vindt wat je doet (in welke situatie dan ook), hoe kleiner de kans op schuld gevoel is, denk ik. Inzichten op de vrijdagavond 🤓😛 fijn weekend!!
Ja.. herkenbaar. Het is zo makkelijk en vertrouwd om je schuldig te voelen omdat je niet voldoet aan je eigen veels te hoog gestelde eisen. Iets met in cirkels denken. Érg vermoeiend ook :( maar het is ook lastig in een maatschappij waar alles sneller, groter en beter moet en iedereen alleen de picture perfect dingen showt..
Goed artikel! Ik waardeer jou eerlijkheid altijd met deze blogs.
Je hebt volgens alleen echt iets aan zo’n challenge als je vantevoren duidelijk weet waarom je zoiets doet. Het kan een goede tool zijn om je even je patronen te doen evalueren en andere opties uit te proberen. Dankzij de vegan challenge bijv ben ik nu vrijwel volledig vegan. Nu ben ik bezig met een challenge waarbij ik 6 maanden geen nieuw geproduceerde kleding koop. Dit is voor mezelf een fijne break met de fast fashion industrie. Maar zo’n challenge moet natuurlijk nooit een doel op zich zijn. Ik probeer het ook echt als een “challenge” te zien. Dat wil zeggen, je probeert iets en als het niet lukt is dat niet erg. Maar snap dat dat erg lastig is als je je snel schuldig voelt. Ik heb dat ook wel met veel dingen hoor maar probeer het veel te relativeren.
Geniet van je rust aankomende dagen!
X
Good for you! Herken veel in je verhaal. Challenges zijn aan mij ook niet besteed en het verplicht mediteren met een app begon me mateloos te irriteren! Niet afgemaakt, subscription cancelled. Dingen die ik anders wil, verander ik geleidelijk. Stap voor stap en je eigen hart volgen werken denk ik het beste.
Welkom in back to normal Merel.
Een paar jaar geleden deed ik om te bekomen van de stresso.a. yoga, mindfullness, Nordic walking en probeerde veel gezonder te eten. Op een vrijdag had ik mijn Kind gebracht en weer gehaald naar en van muziekles, moest ik snel naar yoga en eenmaal thuis zette ik de wekker voor een dutje van 30 minuten omdat ik om 17h bij de mindfullness cursus moest zijn.
Te gek voor woorden toch om.te moeten uitrusten om naar je mindfulle ontspanningscursus te kunnen. Dat was mijn Aha Moment dat ik echt verkeerd bezig was en ben ik mijn eigen ikje met alle + en – meer gaan accepteren. Een langzame weg maar wel in mijn tempo en daardoor toch beter qua gevoel.
Ik vroeg me eerst een beetje af, waar wil je naartoe in dit artikel? Maar aan het einde dacht ik echt van: JA! Dit is zó herkenbaar voor mij. Ik heb soms het gevoel dat mijn leven op dit moment een lange to-do list is en dat het nooit écht af is en ik dus ook nooit tevreden genoeg ben met wat er gebeurd is, omdat ik te druk bezig ben met wat me niet is gelukt.. En je hebt helemaal gelijk natuurlijk, je bent uiteindelijk alleen zelf degene die oordeelt over wat je wel of niet hebt gedaan. Je dagje ontspanning klinkt heerlijk – dat zou ik ook eens moeten doen! Ik moet zeggen dat ik die balans wel moeilijk te vinden vind soms, hoewel ik al meer rust in mijn leven heb gebouwd dan een jaar geleden. Kleine stapjes:)
Superleuk artikel, langs de ene kant herkenbaar, langs de andere kant totaal niet. Als iets moet, werkt het niet voor mij. Ik doe dingen graag op mijn eigen tempo, op mijn eigen moment. Ik ben wel echt een doener, stel absoluut niet graag uit, maar iets in een vast stramien steken geeft me de kriebels. Daarom werk ik met lijstjes, ik maak lijstjes met uitstapjes die ik wil maken, resto’s die ik wil proberen, recepten, doelen die ik wil bereiken…. Het tempo van het afwerken van die lijstjes bepaal ik zelf. Maar alles wat dwingend wordt geeft me een onrustig gevoel. Abonnement op de Flow? Stop gezet, want het maakte me onrustig dat de vorige Flow nog niet uitgelezen was tegen dat de nieuwe in de bus lag. 10 beurtenkaart bij de Pilates school? Laatste 4 beurten niet opgebruikt omdat ik toen net met een tenniselleboog zat en het niet lekker voelde. Naailes elke donderdagavond? Gestopt na anderhalf jaar, toen ik de basis voldoende onder de knie had. Ik doe dan ook nooit mee met challenges. Onlangs had je ’tournee minerale’ in Belgie, wat betekend een maand lang geen alcohol drinken. Kennissen waren echt aan’t aftellen tot het einde van de maand om terug te kunnen drinken. Wat heb je dan geleerd? Juist ja, niks. Ik drink maar één glaasje alcohol per week, hoef me zelf niet te bewijzen dat ik er zonder kan, want er zijn ook wel eens weken dat ik niets drink. Behalve nu, in Belgie bestaat er zoiets als ’40 dagen zonder vlees’ (gelijktijdig met de 40 dagen vasten voor Pasen). Ik was flexitarier en wilde weten hoe het zou zijn als vegetariër. Nou, dit is anders dan een gewone challenge, halfweg wist ik het. Dat stukje vlees of vis op mijn bord is echt niet nodig. Die challenge was een ruggensteuntje naar een nieuwe wending in mijn leven 😊 Maar dat gevoel van schuld heb ik dus niet. En verwachtingen heb ik ook niet of nauwelijks. Voor alles is een tijd. Ik lees bijvoorbeeld graag, maar was de zin een hele lange tijd kwijt. Dan voel ik me daar niet schuldig over, dat al die ongelezen boeken in de boekenkast staan. Het was toen tijd voor wat anders. Maar nu heb ik de zin weer helemaal terug en geniet ik er des te meer van. Jammer eigenlijk dat we vaak zoveel druk leggen op onze eigen schouders. Gewoon je eigen ding doen op je eigen manier, op je eigen tempo. Toch? 😄
Ik sluit mij helemaal aan bij wat jij zegt Lore.
Dat dwingende en jezelf van alles opleggen herken ik ook niet in mijn leven.
Ik ga 1x in de week naar tekenles en wanneer ik niet goed in mijn vel zit mag ik van mijzelf thuis blijven.
En dan voel ik mij daar ook niet schuldig over.
En ik lees graag maar ook ik ken periodes dat ik niet lees…..geen probleem. Dat komt wel weer.
Met jezelf schuldig voelen over dingen die jij jezelf oplegt kom je eenvoudigweg niet verder in het leven.
Je moet gaan zien wat er achter dat schuldgevoel schuil gaat en daar aan werken.
Loslaten van (dwingende) verwachtingen en genieten van het leven, daar draait het volgens mij om :-)
En ik vind t heerlijk om te lezen dat je die routine laat varen. Idd er is zoveel te moeten, te challengen enzo dat ik er onderhand de slappe lach van krijg.
Fijn wknd!
Overigens… die stress van de late biobrokjes…. haha… pijnlijk herkenbaar
Mijn nieuwe motto is dan ook: laat ik maar weer lekker gewoon gaan doen. Geeft rust!
Wat ontzettend herkenbaar dit. Respect en dankjewel voor dit mooie stuk.
Wat een verademing, dit verhaal. Ernstig herkenbaar ook. Dank je wel hiervoor :)
Goed merel, eindelijk heb je het door ;) Fuck die hele zingevingsindustrie. Word je alleen maar gestrest van. Ga zo door. :)
Zo is dat! Ik ben ook wel een beetje (boel) klaar met de zingevingsindustrie. Uiteindelijk komt het neer op nog meer presteren en moeten.
Dit is wel weer een pijnlijk herkenbaar stukje… Maar toch bedankt voor het delen; het drukt me met mijn neus op de feiten en dat had ik eigenlijk wel even nodig.
Zo herkenbaar. En ik had het nooit zo goed kunnen verwoorden. <3 Bedankt voor je fijne artikels en je geweldige recepten!
Oh wat herkenbaar dit! Ik stond altijd enorm vroeg op (vaak tussen 4 en 5 ivm de werktijden van mijn vriend) en vond dit heerlijk! Ik schreef mijn morning pages, werkte wat aan mijn blog en kon mijn eerste kopje koffie drinken voordat mijn zoontje en adhd teckels wakker werden ;-)
Totdat ik hoorde van de Miracle Morning en ik dacht; dat ga ik ook doen! Maar toen werd alles ineens een verplichting! En voelde het als falen als ik een keertje niets had gedaan… Hoewel ik me er voorheen op verheugde om vroeg op te staan, zag ik er nu tegen op. Ik ben er dus heel snel weer mee gestopt. Ik verplicht mezelf nu ook niets meer en dat voelt zoveel beter!
Liefs Petra
Bedankt voor het delen van dit mooie stukje lieve Merel! Volgens mij is dit pijnlijk herkenbaar voor vele van ons en kunnen we nog iets van je leren, hoe je er zo open en eerlijk over durft te schrijven én hoe je zo goed door hebt hoe jij zelf werkt! Heel knap :)
Wat treurig eigenlijk dat zoveel vrouwen zich dingen opleggen en zich zo schuldig voelen als ze “falen” Ik heb helemaal niets met Challenges, luister naar je lichaam en je hart, daat kom je veel verder mee.
Helemaal waar Marlies. Ik heb me er heel even in verdiept, in allerlei challenges maar ik vind het allemaal een tikje hysterisch en uiteindelijk weer gericht op presteren en moeten. Inderdaad, luisteren naar je lijf en je hart en lekker ‘go with the flow’
Wat een mooi, herkenbaar verhaal! Dank je wel! Knap dat je je zo kwetsbaar op durft te stellen in je blog. Ik vond t leuk om te lezen hoe je aan dat routineprogramma begon, maar ik vind het nog veel interessanter waarom je er mee bent gestopt! En dat schuldgevoel: Aan de hoeveelheid reacties te zien, zijn we er niet alleen in. Dat geeft kracht!
En goed ook dat je er lekker niet op reageert nu, want jouw telefoon en mail staan immers op standje na-pasen-ben-ik-pas-weer-bereikbaar. Ik hoop dat als je ze leest, dat je heerlijk genoten hebt van je paasweekend, zonder schuldgevoel!
Het is altijd zo fijn om jouw persoonlijke verhalen te lezen. Jouw openheid is verfrissend. Het is ook een herkenbare situatie: je begint iets met een goede intentie en op gegeven moment wordt het een ‘moetje’ en als het dan niet lukt of je doet het niet dan voelt dat vervelend. In sommige opzichten is routine goed, maar soms moet je gewoon lekker met de flow gaan!
Jeetjemina, wat herkenbaar! En voor zovele van ons, wat een boel reacties na een dag al. Mijn lijstjes zijn eindeloos, alles wat ik wil, nog beter kan, anders kan. Ongelooflijk wat we onszelf opleggen. Maar ik merk dat het me niet meer lukt maar óók dat het niet erg is, dat het niet lukt. Loslaten en genieten van niets doen of rustig aandoen dat is wat mijn lichaam en geest nu wil. Zou daar dan toch die moeheid van de afgelopen 2 jaar vandaan komen… Dank voor je verhaal!
lief zijn voor jezelf en goed voor jezelf zorgen, ik denk dat dit key is voor een gelukkig leven! We moeten al zoveel, laten we dan niet ons eigen strengste juf zijn! Zo moeilijk om te doen maar zo goed hoe je nu die stap hebt genomen!
Wat een fijne eerlijke blogpost weer :) Nu na mijn afstuderen hoef ik niks meer, heerlijk! Ik zou wel willen dat ik een soort ochtend routine kan opbouwen, maar dat is nu onmogelijk met mijn late werktijden. Voel je niet schuldig hoor als dingen niet lukken, het is jouw leven :)
Heel herkenbaar en wat fijn dat je er zo’n eerlijke blog over post! Ik bedenk ook altijd van alles wat ik moet doen waardoor ontspannen best lastig wordt. En inderdaad dat schuldig voelen, over bijna alles…wat fijn dat t je dat inzicht heeft opgeleverd, dat die challenges voor jou averechts werken, dat lijkt me goud waard. Door t lezen van jouw blog ben ik in ieder geval ook tot de conclusie gekomen dat ik er ook maar beter niet meer aan kan beginnen 😊, om exact dezelfde redenen.
Wat herkenbaar… heb zo genoeg van alle online challenges… ben ondernemer en als ik afga op alle Facebook advertenties doe ik het blijkbaar verkeerd, maar gelukkig er is overal wel een challenge voor ;) Idem qua eten, gezondheid. Je wordt op slag onzeker van alles wat anders moet. In plaats van doen wat fijn is (dát ontspant namelijk) moéten we elke dag. Er is niets mindfull aan moeten. Alsjeblieft lééf mensen. Hou van jezelf, zorg voor jezelf (ja, gezond eerlijk voedsel en af en toe gewoon makkelijk), lekker bewegen (hoe en wanneer jij wilt) en sta ook af en toe even stil. Niet omdat het moet, maar omdat je dat wílt. Dus dat ;)
Wauw, wat verwoord je dat goed. Heb er kippenvel en tranen in mijn ogen van gekregen door je eerlijkheid maar ook herkenbaarheid. Fijne weekend zonder verwachtingen! <3
Goed geschreven. Fijn dat je zo doodeerlijk bent. Ik begrijp wat je bedoelt, wat die challenges betreft. In hoeverre zijn die duurzaam? Ik kan het aantal mensen dat tijdens Dagen Zonder Vlees al nadenkt over welk stuk vlees ze na die veertig dagen gaan eten, niet meer tellen… Hetzelfde geldt voor de Tournee Minérale, na die maand was iedereen stomdronken. Slaat helemaal op niets.
Ik ben eigenlijk erg blij dat je dit hebt geschreven. Ik heb zelf een verleden met depressie en zelfs nu heb ik moeite met gemotiveerd te blijven. Ik wou ook zoveel keer beginnen met challenges, gewoon om mezelf aan te tonen dat ik het kan, om dan down te worden als het niet lukte.
De groene meisjes blog is altijd wat een pick-me-up blog geweest (en ja ik heb al wat receptjes uitgeprobeerd.)
Ik moet mezelf wat meer vergeven als het eens niet lukt.
Heel herkenbaar, dit artikel van je. Ik denk dat we helaas met velen zijn: mensen die zichzelf te veel druk opleggen. Wat bij mij helpt als ik weer veel te kritisch ben voor mezelf, is de volgende vraag: mocht je beste vriendin hetzelfde doen/zeggen/denken als waar jij je schuldig over voelt, wat zou jij dan tegen haar zeggen? Wellicht iets in de trant van “waar maak jij je nu zorgen over?” of “volgende keer beter” of nog “geeft toch helemaal niets”. Waarom zeggen we dat dan niet tegen onszelf?
Ik probeer dus vanaf nu wat meer mijn eigen beste vriendin te zijn. Dat lukt niet altijd, maar soms wel :-)
Veel succes! En blijf vooral jezelf!
Mooi stuk, ik kan niet anders zeggen.
Hoi Merel! Ik volg je blog al een paar jaar (onder andere de Groene Meisjes heeft eraan bijgedragen dat ik vegetarisch ben gaan eten en nu ook de veganistische kant op neig), en vind het heel mooi om jouw persoonlijke ontwikkeling te zien. Het stukje over het constante schuldgevoel vond ik heel treffend om te lezen, omdat het heel herkenbaar is. Ik heb er misschien nog wel een klein overdenkingspunt over, en wil allereerst zeggen dat ik hier absoluut niemand mee voor het hoofd wil stoten, en ik weet dat dit een gevoelig onderwerp is waar de meningen zeer over uiteenlopen. Komt ie. Ik meen ooit te hebben gelezen dat je een christelijke opvoeding gehad, en daar heel dankbaar voor bent maar er nu wel heel anders over denkt. Dit is bij mij ook exact het geval. Ik ben ontzettend dankbaar voor de prachtige waarden uit het christendom die over liefde gaan, maar heb ook het idee dat er aspecten zijn waar ik niet zo blij mee ben. Natuurlijk weet ik niet uit wat voor hoek je komt en hoe ‘streng’ christelijk je bent opgevoed, maar een groot aspect van het christendom is de aanname dat de mens zondig is van zichzelf en vergeving nodig heeft van God. De mens is eigenlijk altijd ‘schuldig’ van zichzelf. Dit heb ik als klein meisje meegekregen en pas twee jaar terug zei mijn viooldocente tegen me: ‘ik merk al zo lang dat mijn christelijke leerlingen zich zoveel sneller schuldig voelen dan mijn andere leerlingen, bijvoorbeeld als ze niet goed gestudeerd hebben, en ik heb echt het idee dat dit door dat besef van zonde komt’. Dit is voor mij echt een eye-opener geweest, en heeft me geholpen om te begrijpen dat ik me helemaal niet schuldig hoéf te voelen. Voor mij is het inderdaad de bron waar het vandaag komt, zelfs nu nog, nu ik veeeeel vrijer over alles denk. Nogmaals: ik vind het christendom op veel gebieden vooral ontzettend inspirerend, en weet ook dat er veel christenen zijn die de nadruk niet op zonde leggen en dat er ook veel niet-christenen zijn die wel met constant schuldgevoel rondlopen, maar misschien is dit ook een punt om mee te nemen en waarover je kunt nadenken :) veel liefs, en ik vind je onwijs inspirerend!
Hey,
Leuk om dit stuk te lezen. Dit is precies de reden dat ik een jaar geleden had besloten een aantal blogs (waaronder de jouwe) en die triljoenen challenges en webinars (waar iedereen ineens op dezelfde manier sekte-achtige manier praat ;) ) niet meer te volgen. Het leek net alsof jij (en die anderen) alles maar aankon en doet en deed en overal bij was.
En ik merkte dat ik daar mezelf mee ging vergelijken en daar echt niet vrolijk van werd. Omdat het bij mij allemaal niet zo snel, hip, volgepland, gedisciplineerd en structureel gaat. Ik was al moe en gefrustreerd tijdens het lezen haha. En me steeds afvragen ‘hoe dóen die mensen dat allemaal, ben ik dan echt zo raar dat ik niet mee kan komen?’ Ik legde het in ieder geval altijd af.
Vergelijken is natuurlijk een valkuil waar ik zelf instap, dat zegt iets over mijn eigen (gebrek aan) zelfvertrouwen en verlangen om ‘gewoon’ mee te kunnen doen en moet ik met mijn eigen therapeut bespreken hihi ;)
Maar dat is voor mij wel het ‘gevaar’ van social media, je ziet zo vaak maar een stukje, een schil, dat je echt kunt gaan denken dat er iets mis is met je. En op een of andere manier kom je altijd zelf slechter uit de bus dan die ander. En heb je dus gefaald.
Fijn dus dat je eerlijk bent en je als mens laat zien, en het hele proces ipv alleen een schil :)
Liefs Patricia
p.s. Oh ja, een van mijn aha-momentjes dat het mss slimmer is om e.e.a. anders aan te pakken: een aantal jaar geleden crosste ik uitgeput met 80 km p/u over een weg (waar je maar 50 mag) om op tijd bij een mindfulnesstraining te komen, waar ik dus te laat aankwam, al helemaal gesloopt was en te paniekerig om mee te doen én een paar dagen later had ik een bekeuring van eur 180 op de mat. Hihi, lekker mindful.
Hi, ik weet niet of jij alle reacties leest, maar ik ga hier toch eventjes op reageren! Schuldgevoel is erg herkenbaar: ik zeg voor van alles en nog wat schuldig en ben er altijd heel erg mee bezig geweest. Als ik het ontbijt voor mij en mijn vriend niet op tijd klaar had voelde ik dat ik had gefaald. Als ik een zakje chips op had, voelde ik me schuldig (en dik). Ik voelde me schuldig als ik te veel geluid maakte of als ik te stil was. Als ik mijn werk niet op tijd af had, als ik een afspraak af zeg. Bladiebla, noem maar op! Je zegt in je stuk dat dat ‘nu eenmaal is wie je bent’ en dat dacht ik ook. But noooo, it’s not like that at all!
Ik geloof dat iedere ziel hier op aarde een hoop heeft meegemaakt en mee zal maken. Dat jij je schuldig voelt over van alles heeft niet alleen met je opvoeding, maar misschien ook wel met vorige levens te maken. Oh shit, wat doet deze zweverige nutcase hier, haha. Ik begrijp het als mensen het niet geloven, maar laten we nu allemaal even doen alsof. Stel dat het wel zo is! Stel dat jij pijn meedraagt uit een vorig leven, dat dat echt kan en zo is. Dan is het dus logisch dat je die pijn ook kan bestrijden. Ik ben nog lang niet klaar met mijzelf, ik ben er namelijk pas net achter gekomen hoe die mijn schuldgevoel en alle andere angsten zitten. Ik heb enorme angststoornissen die mij belemmeren in succesvol zijn. Terwijl ik eigenlijk enorm veel talenten heb. En terwijl ik dit typ voel ik me schuldig en arrogant. Dat ik niet mag zeggen dat ik veel kan.
Ik ben veel gaan mediteren (niet elke dag) en veel gaan schrijven. Dat jij dit hier neer zet en openlijk deelt is enorm knap van je en heel goed. Kwetsbaarheid maakt je sterker en door kwetsbaarheid te delen met anderen, zullen anderen zich ook vrijer voelen om hun kwetsbaarheid te tonen. Naast schrijven ben ik ook naar een ayahuasca ceremonie geweest: iets wat sommige mensen echt niet vinden kunnen omdat ze denken dat het voor drugsverslaafde hippies is, terwijl juist junks hier mee worden geheeld. Mijn eerste ayahuasca ceremonie was spannend maar vooral heel speciaal. Het moment zelf was heel prettig en lieflijk: ik hield van mijzelf en begreep mezelf ineens door en door. De dagen erna waren een beetje een emotionele achtbaan en dingen goed op een rijtje zetten. Ik raad iedereen aan om dit een keer te ervaren, want ik merk dat ik steeds dichterbij kom bij wie ik echt ben en wat ik hier op aarde moet doen.
Jij hebt je pad al gevonden: je laat heel veel mensen zien hoe je liever voor jezelf kan zijn en ook voor ieder ander levend wezen. Ik hoop dat je doorhebt dat dat een prachtige taak is. Je hebt een groot bereik en laat een enorme boodschap achter. Heel veel mensen lezen en luisteren naar je en zo help jij iedere dag weer mensen een stapje dichter naar zichzelf te komen. Maargoed, jij mag er natuurlijk ook zijn! Ik hoop dat je weet dat jouw schuldgevoel weg kan gaan (ik zeg niet perse door ayahuasca als je dat niks vind, maar ik geloof 100% in heling van bijna alles) en je daardoor ook nog meer mindfull kan leven dan jij nu al doet. Veel succes!
[…] Je schuldig voelen om je eigen verzonnen regels, is dat nodig? Het stuk van de Groene Meisjes over je overal schuldig om voelen liet me hier over […]
Zo grappig om dit nu (4 jaar na publicatie) terug te lezen. Ik zag net Giel op tv die helemaal wegliep met The Miracle Morning, waarop ik dacht: oh, ja, dat heb ik ook nog weleens geprobeerd. En misschien wel door een eerder blog waarin je er helemaal mee weg liep. Ik was van plan de routine weer te starten, tot ik verder Googlend dit bericht vond. Een eye-opener, want ik voel me ook altijd overal schuldig over. Ik slaap er nog een nachtje over ;-).