Ik (M) ben opgegroeid met Flipper en Free Willy op televisie. Het idee van zeedieren in gevangenschap was normaal voor me. Het hoorde erbij. Je had eens een kinderfeestje in het Dolfinarium, je ging eens op schoolreisje naar het aquarium in Scheveningen. Zo groeien duizenden kinderen op.
Vorige week zag ik overal op Instagram een foto voorbij komen van twee dolfijnen die gevangen zitten in een zwembad op Bali. Een zwembad bij een hotel. Ik weet niet precies waarom de dolfijnen daar zitten, maar misschien dachten de eigenaren van het hotel: dat is wel leuk, voor de gasten. Vanuit het zwembad kunnen de dolfijnen de geluiden van de oceaan horen. Misschien dachten de eigenaren : dat is wel fijn, voor die diertjes. Dan voelen ze zich thuis. (/ik hoop van harte dat je het sarcasme in mijn woorden hoort)
De foto maakte me misselijk. Het beeld liet me terugdenken aan de documentaire Blackfisch, die ik recentelijk op Netflix heb gekeken. Tijdens deze documentaire heb ik heel wat tranen gelaten, dat zeg ik er alvast bij. Blackfish gaat over orka’s die in gevangenschap worden gehouden, in parken zoals SeaWorld – je kent ze wel. Grote amusementsparken waar zeedieren worden gehouden in veel te kleine bassins, met andere zeedieren die nog niet eens familie van ze zijn. Dag in dag uit mogen ze kunstjes vertonen voor een enthousiast publiek. Heb je enig idee hoe frustrerend het voor een meterslang dier is om in een zwembad opgesloten te zitten? Ik denk dat je het kunt vergelijken met het opsluiten van een mens in een kooi, 24/7, en dan ook nog moeten lachen en kunstjes moeten vertonen. Daar wordt geen mens gelukkig van.
Het ergste is misschien nog wel dat ons wijs wordt gemaakt dat de dieren het enorm naar hun zin hebben in dit soort parken. “Kijk ze eens gelukkig rondzwemmen!” Ondertussen hebben de dieren gewoon geen keuze. Ze zullen wel moeten, anders worden ze afgestraft. Dieren zijn overlevers, net als wij mensen. We verschillen niet zoveel van elkaar.
Iedereen heeft het er altijd over hoe bijzonder dolfijnen zijn. Ze lijken altijd te glimlachen (dit is één van de grootste misopvattingen die er zijn,) en ze voelen mensen zo goed aan. Dolfijnen worden ingezet om te zwemmen met gehandicapte kindjes, omdat ze zo gevoelig zijn. Gevoelig zijn ze inderdaad. Dolfijnen zijn sociale dieren die in groepen leven. Net als orka’s en walvissen laten ze hun kinderen nooit in de steek.
Dolfijnen schijnen dwars door je heen te kunnen kijken. Letterlijk. Dolfijnen schijnen te kunnen zien dat je zwanger bent, voordat een buitenstaander het weet. Ze zijn extreem gevoelig voor prikkels en geluiden. Dolfijnen in een bassin houden, met tientallen of honderden mensen eromheen die juichen en schreeuwen, is een ware pijniging voor ze. Ze raken extreem gestrest en uitgeput. Wat er dan kan gebeuren? Dolfijnen kunnen zelfmoord plegen. Ze hebben de mogelijkheid om geen adem meer te halen, waardoor ze sterven. Voor ons als mensen is dat veel lastiger, gelukkig, maar dolfijnen kunnen het. Dit gebeurt veel wanneer dolfijnen emotioneel uitgeput raken. Dierenactivitist Ric O’Barry vertelt: “Ik hield haar (de dolfijn) in mijn armen, ze keek me aan, haalde adem en haalde geen nieuwe adem meer. Ze stierf en ik liet haar zinken naar de bodem.”
Dolfijnen worden gevangen, veelal in Azië, en de wereld over gevlogen om te ‘dienen’ in amusementsparken. Ver van hun families vandaan. Dat wij mensen geld betalen om te kijken naar een dier in gevangenschap, is gruwelijk als je er iets langer over nadenkt.
Documentaire The Cove gaat dieper in op de dolfijnenjacht in Japan. Hier is een kleine maffia dagelijks bezig om tientallen dolfijnen per keer te doden. Ik zal hier niet omschrijven hoe dat gaat – je mag zelf beslissen of je de documentaire wilt kijken. Gelukkig zijn er mensen die zich inzetten om dit afschuwelijke ritueel, dat in het grootste geheim wordt uitgevoerd, een halt toe te roepen. Helaas lukt dat tot op de dag van vandaag nog niet volledig. Jij kunt helpen door twee dingen te doen. Ten eerste door de documentaire te kijken en ten tweede door deze petitie te tekenen. Alle kleine beetjes helpen.
Na het kijken van deze twee documentaires weet ik weer heel zeker: nooit in mijn leven wil ik nog naar een dierentuin, aquarium of ‘zeepark.’ (het is dan ook al wel jaren geleden dat ik er voor het laatst ben geweest, maar toch is het goed om dit soort dingen hardop te zeggen denk ik) En nooit in mijn leven wil ik nog bijdragen aan dierenleed door dierlijke producten (zoals onder andere vis,) te eten of te gebruiken. Mensen kunnen evil zijn, als er geld in het spel is. Alleen maar omdat dieren geen stem hebben, wordt er over hun rechten en comfort heen gewalst. Dat maakt me vreselijk verdrietig, maar ook boos.
Deze documentaire was heartbreaking. Niet omdat het de meest gruwelijke documentaire is die ik ooit heb gezien – dat is nog altijd Earthlings – maar omdat ik zo geconfronteerd werd met de naïviteit van de mens. Want ook ik wilde vroeger als kind naar het Dolfinarium om Flipper te zien. En ook ik at een paar jaar geleden nog vis ‘met een oké label,’ omdat ik dacht dat dat wel kon. Na het kijken van deze documentaires weet je het zeker: als je van dieren houdt, of maar een klein beetje om ze geeft, dan kan het níet.
Blackfish is te bekijken op Netflix. The Cove keek ik op YouTube.
Wat denk jij van dieren in gevangenschap? En heb jij de documentaires gekeken of zou je ze willen zien? Ik kan ze je beide van harte aanraden. Ook als je al wel een standpunt hebt gevormd over dit onderwerp, kunnen de docu’s je nieuwe inzichten geven.
Phoe, wat vreselijk… Ik krijg al kippenvel door deze blogpost te lezen, dus wie weet wat er zou gebeuren als ik naar de documentaires zelf zou kijken. Na het lezen van ‘Dieren Eten’ heb ik voor mezelf uitgemaakt dat die docu’s en filmpjes voor mij niet hoeven. Ik ben zo al meer dan genoeg overtuigd van het vreselijke leed dat we dieren aandoen.
Toch vind ik het wel altijd goed om te horen dat ze voor andere mensen wél werken, en dat bv. Earthlings al heel veel mensen ‘bekeerd’ heeft tot het veganisme.
Precies. Ik wilde vroeger dat soort docu’s ook nooit zien en ik denk ook niet dat ik het per se nodig heb. Maar soms wil ik ook dingen kunnen delen met onze lezers en dan is het juist wel goed om mee te kunnen praten over dat soort films. Ik leer er iedere keer weer iets van!
Ik heb Blackfish ook gezien, maar vond deze niet persé gruwelijk door bloed en slachthuis achtige beelden, maar het is gewoon afschuwelijk om te zien hoe slim die beesten zijn en hoe naar het voor hen is opgesloten te worden. Vond het wel echt een hele goede documentaire, waarbij ze ook de medewerkers van de parken interviewen. Uit de interviews wordt duidelijk dat zij ook heel dom gehouden worden, en dat een enkeling hier doorheen prikt. Toch wel echt een aanrader om eens te kijken hoor!
Ja zeker, maar The Cove is behoorlijk gruwelijk, dat bedoelde ik ;) En wat je zegt over Blackfish klopt helemaal. Het deed gewoon pijn om te zien hoe de voormalige trainers echt zoveel spijt hadden van wat ze vroeger hadden gedaan – maar ze wisten toen niet beter, zoals zoveel mensen nu ook nog niet beter weten. Daarom zijn dit soort docu’s zo belangrijk!
Fijn dat je een artikel hierover plaatst, ik heb hier eigenlijk nooit bij stil gestaan! Door jouw artikel ben ik erover gaan nadenken/ word ik er bewust van. Alleen je laatste zin van het artikel vind ik wat minder, het komt over als een zure, ietswat opdringerige vegan (ook al ben ik het absoluut met de zin eens!). Ik volg jullie blog al tijden en wat ik geweldig vind aan jullie blog is jullie insteek, zoals die mooi beschreven staat in het stuk’ Over ons’: “De Groene Meisjes zijn luchtig en hopen op deze manier te laten zien hoe het anders kan. Niet wat er allemaal niet mag.” Dit wringt een beetje met de laatste zin, alsof je niet meer naar een dierentuin etc mag gaan als je vegetarisch/vegan eet.
Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel (lastig uit te leggen online), ik bedoel er verder niks mee. Nogmaals bedankt voor het plaatsen van dit artikel. Door jullie blog/artikelen word ik veel bewuster van het dierenleed, maar nog veel belangrijker: ik word me bewuster van alle diervriendelijke alternatieven die jullie bieden! (Ps ik vind je echt geen zure, opdringerige vegan hoor!!)
Hi, dankjewel voor je reactie. Ik heb eventjes gewacht met reageren, omdat ik het een beetje lastig vond. Ik snap denk ik wel wat je zegt. Dit artikel is wat kritischer dan je misschien van mijn artikelen gewend bent. Aan de andere kant ben je blij dat ik het heb geschreven en heeft het artikel je aan het denken gezet. Daar ben ik natuurlijk blij om, want dat is mijn bedoeling.
Een zure, opdringerige vegan hoop ik nooit te worden. Echter, er zijn dingen die me van het hart moeten. Ik denk dat er dingen zijn die moeten worden gezegd. Immers, je geeft zelf aan: door jouw artikel denk ik hier eens over na, want dat deed ik hiervoor niet. Dat is precies wat ik ermee wil bereiken.
Het is best wel lastig om in ‘platte tekst’ op internet op een subtiele manier een standpunt uit te leggen. Soms heb ik stukken geschreven waarop als commentaar kwam: “Merel, zeg nou gewoon eens waar het op staat.” Nu heb ik dat gedaan en kom ik blijkbaar wat heftiger over dan normaal. Dat is dus best wel lastig, want ik kan het niet iedereen naar de zin maken. Ook al zou ik dat graag willen.
Een onderwerp als dit kan ik niet anders benaderen dan op deze manier. Ik vind het persoonlijk een heel verkeerd signaal afgeven als ik zou zeggen: “Het Dolfinarium is een slechte organisatie, maar ik snap best wel dat je het niet kunt laten om hier naartoe te gaan.” Ik vind het namelijk absoluut belachelijk dat dit soort parken nog bestaan, waar dieren moeten dienen voor ons amusement. Totaal overbodig. Snap je? En het feit dat er in Japan iedere dag tientallen dolfijnen worden vermoord, is gewoon niet iets waar ik positiever over kan zijn. Ik hoop dat je dat snapt.
Verder denk ik vooral: we hebben met de Groene Meisjes een groot bereik gecreëerd en soms moet je daar gewoon een goed gebruik van maken. Wanneer ik ook maar 10 mensen kan laten nadenken, van alle duizenden mensen die dit artikel lezen, over dit onderwerp, dan is mijn doel behaald. Soms moet je dan iets kritischer zijn. Ik kan niet alleen maar receptjes van lekkere vegan chocolade taarten posten, als ik dingen heb geleerd die ik graag met jullie wil delen.
Ik hoop echt dat je (en anderen ook) me snapt. Nogmaals: een zure veganist hoop ik nooit te worden en ik blij met de PS die je aan je bericht hebt toegevoegd. Maar weglopen voor bepaalde feiten en ze niet benoemen… dat zou ik een gemiste kans vinden.
Goed geantwoord Merel!
Jij zegt wat je voelt en ervaart en ik denk dat met wat je zegt, je een gevoelig punt raakt.
Namelijk heel veel mensen (ook ik) zeggen dat ze van dieren houden maar gaan verder gewoon door met het eten van vis met het “OK” label (ook ik).
En verbinden daar verder geen consequenties aan.
Dus, wanneer jij zoiets schrijft, kan dat heel confronterend zijn (ook voor mij) en daardoor wordt je aangezet tot nadenken (niets mis mee…).
Ook ik ben nu aan het nadenken en wellicht ga ik mijn leven aanpassen, want wat mij betreft heb je gelijk (ook met de laatste zin).
Dus Merel, verontschuldig je niet, zeg gewoon wat jij voelt en dan is het aan de ander om daar vervolgens iets mee te doen (of niet).
You rock!
Dankjewel voor je lieve reactie Martine. En heel fijn dat je erover wilt nadenken om wellicht toch andere keuzes te maken!
Oh jee, het was helemaal niet de bedoeling dat je je zou verantwoorden tegenover mij! Dat was niet m’n bedoeling! Het is ook helemaal niet bedoeld als kritiek, zoals ik al eerder zei, ik ben heel erg blij met je artikel(en). Zoals je zelf al zegt kan je niet iedereen tevreden houden: de een wil dat je zegt waar het op staat en dan kom ik er overheen met mijn opmerking. Dat was niet mijn intentie.
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: ik vind je geen zure veganist, absoluut niet. Het is inderdaad wat kritischer dan ik gewend ben. Ik volg jullie blog al tijden met veel plezier (3x per dag checken voor nieuwe artikelen, herkenbaar anyone?) Door jullie blog ben ik het boek ‘Dieren eten’ gaan lezen, nieuwe recepten gaan uitproberen, m’n partner aan de linzensoep gekregen en raak ik gemotiveerder om te gaan hardlopen.
En uiteraard heb ik de petitie getekend :-)
Mooi geschreven! Door jullie blog kom is steeds een stapje dichter bij een, mogelijk ooit helemaal, vegan leven. Alleen de link naar de petitie werk niet, of ligt dat aan mij?
Dankjewel en fijn dat je over dit soort dingen wilt nadenken! Ik heb de petitielink inmiddels aangepast, die had ik er inderdaad verkeerd ingezet. Thanks!
Mooi en pakkend artikel Merel. Ik heb de docu Blackfish al drie keer gezien. Orka’s zijn mijn lievelingsdieren. Nooit van mijn leven zal ik naar zo een park gaan, bah! Een van mijn grootste wensen is orka’s in het wild zien =]
Dat lijkt me ook geweldig! Ik heb wel een keer dolfijnen in het wild gezien en dat vond ik ook erg indrukwekkend! (ze kwamen nog best wel dichtbij ook, maar niet zo dichtbij dat iemand ze kon aanraken ofzo hoor)
Black Fish heb ook ik met tranen in mijn ogen gekeken sinds dien heb ik nooit meer een stap in een aquaria gezet en vind ik “dolfijn therapie” ook onzin.
Ik heb Blackfish onlangs ook gezien… Vreselijk! Zo wreed… die orka’s zag je echt wegkwijnen. Niet moeilijk dat die dieren ‘slecht’ gedrag gaan vertonen. Ik vond het ook straf dat ze dat zo proberen verborgen te houden. Dieren horen inderdaad niet in gevangenschap te leven. Misschien zal ik The Cove eens bekijken…
Ik vind het zeker een aanrader, maar ik denk wel dat ik duidelijk heb laten merken dat je een beetje voorbereid moet zijn… met name het laatste stuk van de docu is behoorlijk heftig.
Ik krijg al bijna tranen in m’n ogen van dit artikel. Ik heb een tijdje terug ook het besluit genomen om geen dierentuinen meer te bezoeken, met pijn in m’n hart, omdat ik altijd blij word van het bekijken van bijzondere dieren van dichtbij. Het gaat echter niet alleen maar om mijn geluk, denk ik maar :)
Dat laatste zinnetje is zo waar!
Ik snap je heel goed. Mijn broertje wil altijd dolgraag naar de dierentuin, maar de laatste keer dat ik daar met hem was, voelde het gewoon niet goed. Nu ga ik met hem naar musea of andere leuke dingen doen, vind hij gelukkig ook leuk ;) En zoals je zegt: het gaat niet altijd om ons eigen geluk, gemak of comfort :)
Goed om dit aan te kaarten! Petitie link werkt echter niet.
Dank voor het melden Sophie, ik had het niet door. Heb het meteen aangepast!
…. wat zal ik eens schrijven, er gaan teveel dingen door mijn hoofd. Ook ik heb the Cove en Blackfish gezien, heel intens en ook gruwelijk. Dingen die je niet wilt zien zoals andere al reageren, maar het maakt je wel echt bewust wat er in de wereld speelt. Dat veel mensen onwetend waren en met dieren werken omdat de maatschappij je inderdaad de indruk geeft dat dit ‘normaal’ is en de dieren het goed hebben.
Tijdens mijn studie (meer dan 10 jaar terug) als paraveterinair dierenarts assistente heb ik 2 maanden lang 5 dagen in de week stage gelopen in het dolfinarium hier in Nederland. Er heerst een grote geheimhouding (net als in ieder bedrijf maar toch) en in die twee maanden heb ik heel veel gezien. Ik ‘bofte’ want ik liep stage op de fel begeerde plek in het dolfinarium toen nog de Koepel genaamd, waar de dolfijnen show binnen werd gegeven. De dieren krijgen hun dagelijkse hoeveelheid vis binnen, of ze dat kunstje nou doen of niet. Maar het feit dat sommige dieren dagelijks medicatie krijgen omdat diepvries vis hen een tekort geeft aan vitamines en mineralen…
Wat ik achteraf pas besefte en hartverscheurend was, dat ze voor het eerst met de hulp van dolfijnen trainers uit Las Vegas, kunstmatige inseminatie gingen toepassen bij de dolfijnen. Iets wat bij andere parken in Europa toen nog niet gelukt was.
De mannetjes dolfijnen werden getraind door hun trainer om ‘op commando’ een zaadlozing te krijgen (jawel handmatig door de trainer zelf…) en dit werd dan opgevangen etc etc. De vrouwtjes dolfijnen werden uit het water getild en geïnsemineerd. Geen idee of er werd gekeken naar hun leeftijd, omvang etc. Maar inseminatie stuit mij erg tegen de borst bij dieren of het hier nu om een dolfijn of een paard gaat. Het dier heeft geen keus en is mentaal wellicht niet toe aan moederschap.
In de lagune blijven de dieren maar fokken, net als in Sea World lijkt mij dit pieren badje nog al aan de kleine kant…
De orca Morgan die het dolfinarium heeft opgevangen en in leven heeft gehouden is over geplaatst naar de Franse Cote d’Azur in Antibes waar ze show dier is geworden en agressief gedrag vertoont zoals je in Blackfish kunt zien.
Ik vind het verdacht stil rond om het dolfinarium in Nederland versus Amerika en Azië, we zijn dan wel een klein land maar het zeedierenpark is behoorlijk groot, de grootste in Europa?
Dankjewel voor je reactie Ruth. Wat kan ik zeggen? .. heftig. En ik snap ook niet echt hoe het komt dat er nog niet zo vaak iets over het Dolfinarium in het nieuws is. Geen idee eigenlijk!
Hoi Ruth,
Je hoort idd niet zo vaak iets over het Dolfinarium in de media, maar er staan wel elke maand mensen daar te flyeren over waarom dolfijnen niet in gevangenschap horen. De eerstvolgende keer is op 16 augustus, als je geïnteresseerd bent, kun je dat op facebook opzoeken ;-).
Direct de petitie getekend echter, ik durf de docu’s die jij noemt niet te kijken.
Ik vind het verhaal zoals jij het vertelt, al erg genoeg genoeg zonder beelden en ik weet van mijzelf dat ik de beelden gewoon niet kan verdragen.
Ik sta nooit zo enorm stil bij bij dit soort dingen omdat op het moment dat ik er wel over ga nadenken, ik mij serieus ga afvragen in wat voor wereld ik leef.
Wanneer ik stilstaat bij alles wat wij de planeet en de dieren aandoen, vraag ik mij af waar dit alles toe leidt en wanneer het ophoudt.
Dan ben ik er niet trots op deel uit te maken van het menselijk ras.
Sinds pakweg 20 jaar ben ik daarom donateur van het wereld natuurfonds.
Ondanks de ups en down in mijn inkomen, ben ik daar nooit mee gestopt.
Op die manier probeer ik zo een steentje bij te dragen aan verbetering en bewustzijn.
Ik kwam al nooit in dierentuinen maar ik ben vorig jaar nog wel naar een enorm (zee)aquarium geweest in Amerika.
Daar stond ik niet bij stil maar ik zal dat vanaf nu wel gaan doen.
Alle beetjes helpen…..
Wat fijn Martine! Erg goed dat je hierover wilt nadenken! En zoals je zegt: alle kleine beetjes helpen zeker!!
Wanneer ik kan ga ik ’t zeker kijken! Dolfijnen zijn altijd mijn lievelings geweest, vond het zo speciaal om met ze te mogen zwemmen <3
Hoi,
Ook ik moet eerlijk bekennen dat ik je laatste zin een nogal extreme uitspraak vond. Net zoals iemand hierboven kom ik dagelijks op jullie blog omdat jullie over het algemeen helemaal het veganisme niet pushen door middel van dierenleed (zoals veel vegans in mijn ogen doen) maar er juist een hele positieve vibe aan geven. Ik eet (en gebruik) dierlijke producten maar door jullie eet ik regelmatig vegan en denk ook na over fair fashion etc. Ik voel ondanks dat ik geen vegan ben me ’thuis’ op deze blog.
Door een dergelijke opmerking merk ik wel dat ik denk: “Pff nou okee dus ik ben opeens een dierhatende trut blijkbaar.” (Wat zeer ironisch zou zijn gezien mijn beroep :D) dus het stuit me blijkbaar toch een beetje tegen de borst.
Dit is natuurlijk jullie blog en ik snap dat je mensen aan het denken wil zetten, maar ergens ben ik juist bang dat je het risico loopt om mensen (van wie het misschien wat minder extreem hoeft) ook juist weer af te schrikken.
Dat je een dierhatende trut bent, dat is een uitspraak die je natuurlijk zelf doet, niet ik. Ik snap je wel, heus. Maar snap je mij ook? Snap je hoe moeilijk het is om dit soort kwesties te bespreken? En dat als we het niet doen er een heel grote groep lezers is die blijven vragen: “waarom lezen we op jullie blog nooit iets over het hoe en waarom achter veganisme?” Veel mensen vinden ons veel te soft, alsof we alleen over de leuke dingen willen praten. En ja, dat is waar we groot mee zijn geworden. Maar juist daarom vind ik het soms ook op z’n plaats om een kritisch geluid te laten horen. Ik word nergens grof, ik scheld of vloek niet in m’n stuk.. Geloof me, ik lees veel heftiger stukken op het internet. Sommige dingen kan ik niet mooier maken dan ze zijn. Wanneer mensen zich aangesproken voelen, dan is het aan hen om te bepalen wat ze daarmee doen. 90% van ons blog is blijheid. 10% is kritisch of ernstig. Morgen is er weer plaats voor iets luchtigers…
Goed uitgelegd.
Ik ben juist blij met de verdeling tussen luchtig en kritisch. Ik vind het juist goed om als een vechter voor dierenrechten ook deze standpunten te kunnen uit te leggen.
Vorige week heb ik een aantal documantaires op Netflix gezien. Waaronder Blackfish, ik heb er iedereen over verteld vond het zo erg, zo verdrietig. Wel kreeg ik reacties van, ja maar in het Dolfinarium zijn ze er wel goed voor etc. Maar daar ging het me niet om… Petitie is getekend! Bedankt voor je artikel
Dolfijnen kunnen nog véél beter voor zichzelf zorgen in het wild ;)
AMEN!! Ik haal al meer dan tien jaar geen vis in huis en ben strijder van Sea Shepherd. http://Www.seashepherd.be Wij zetten ons in tegen alle dierenleed van in het water levende organismen. Sea Shepherd brengt elk jaar de dolfijnenvangst in Taji in kaart en laat zien waarom een dolfinarium bezoeken verschrikkelijk is. Waarom vis eten niet kan als je jezelf een dierenvriend wil noemen.
Ontzettend bedankt voor deze post. RESPECT!
Lieve Merel,
hoe lastig ook, wat fijn dat jij het aan durft om de documentaires te bekijken en er vervolgens over kunt schrijven.
Ikzelf krijg van het lezen van dit stuk al een brok in mijn keel.
Aan de ene kant is het vegan (& bewust!) leven een ware blessing, een rijkdom omdat (vanuit mijn ervaring gezien) deze lifestyle je zo(!) gelukkig maakt. Anderzijds zie je al het dierenleed. Gisterenochtend nog ; voor mijn werk moest ik vroeg vertrekken voor mijn werk. Toen ik bij de bushalte stond te wachten keek ik uit over een prachtig stuk bos/weiland/koeien en in combinatie met de stilte en het prachtige wolkendek stond ik echt even te genieten. EVEN. Direct daarna besefte ik dat ik naar een weiland kalveren stond te kijken zonder een enkele moederkoe in de buurt. En het genieten maakte plaats voor een wrang en zelfs verdrietig gevoel. Een gevoel van onmacht, van de dieren willen beschermen en willen terug brengen naar hun familie. Zodat zij het leven toekomt wat ze verdienen. Omdat je weet welk lot ze wacht en zij dit zo niet verdienen! Ik denk dat je door dit stuk heen mijn emoties al kunt voelen, daarom heel veel respect voor dit goede stuk wat je geschreven hebt en wat mij betreft niet kritisch genoeg kan/mag!
Uiteraard teken ik de petitie! Heel veel liefs! Chantal
Dankjewel Chantal. Ik vind het ook best wel lastig om er een ‘evenwichtig’ stuk over te schrijven, omdat ik na het kijken van zo’n docu echt vol met emoties (all the feels!) zit.
Ik heb Blackfish echt met tranen in mijn ogen zitten kijken, The Cove staat ook nog op mijn to-watch lijstje.
Inderdaad goed om dit aan te kaarten en ik vind het een prettig, goed geschreven en kritisch stuk.
Zoals hier boven vermeld benaderen jullie alles vaak positief (wat juist ook jullie kracht is!!) en inspireren jullie zo zoveel mensen (waaronder mijzelf) tot een groener leven. Blijf dit soort artikelen schrijven! Soms moet je wat kritischer zijn om mensen tot nadenken te zetten en ik vind dat je hartstikke respectvol blijft :-) Een positieve blog met af en toe een kritische noot lijkt mij een prima afwisseling, keep it up!
Dankjewel voor je begrip Sanne!
Zo heftig! Vooral van The Cove kreeg ik helemaal de rillingen, bah wat naar. Black Fish vind ik één van de beste docu’s die ik heb gezien, ik vond het allemaal zo duidelijk en goed in beeld gebracht. Ik ben er nog een paar dagen sip van geweest, zoveel indruk maakte het op me. En als ik nu weer iets tegen kom op internet van orca’s of dolfijnen in gevangenschap, krijg ik meteen weer een somber gevoel. Als een docu dat teweeg kan brengen moet het wel écht een goede docu zijn.
Trouwens hè, ik had laatst vega-sushi besteld en ik had ZO VEEL HONGER. Ik dacht even snel: als de bestelling nu verkeerd is gegaan en er zit vis op, fuck it, dan eet ik het gewoon op. En ja hoor, bestelling was verkeerd gegaan. En toen keek ik naar de sushi met de stukjes zalm en tonijn en alleen van het idee dat ik het op zou eten draaide mijn maag zich om. En dat vond ik eigenlijk wel een heel gek moment omdat ik destijds een beetje met tegenzin ben gestopt met het eten van vis. Want ik vond het altijd heel lekker, maar het voelde niet goed omdat ik ook al jaren geen vlees meer at. En als ik dan in een restaurant at en iemand naast mij at schelpdieren/vis dan voelde het echt een beetje stom dat ik dat niet ‘mocht’ eten van mijzelf. Maar ik heb nu blijkbaar dat punt bereikt dat ik het ook niet eens meer wil. Ha lange lap tekst. Moest dit heldere moment even kwijt aan mijn mede-veggies hoor ;)
Ah haha, leuk om te lezen. Toen ik eenmaal voor mezelf ging inzien: vissen zijn ook dieren (ja duh, wat is het anders dan? maar blijkbaar was ik zo naïef om zo niet naar vissen te kijken – zoals heel veel mensen dat volgens mij niet doen,) toen was het klaar. Ik vind alles aan het idee van vis eten nu ook naar. De geur, het glibberige in je mond .. tenminste, dat is wat ik me ervan herinner haha! Dus nee, no fish for us!
Hi,
Dit is de eerste keer (ooit! : )) dat ik reageer op een blog.
Het moet me even van het hart dat ik geen vegan ben, maar me absoluut niet beledigd voel door dat ‘laatste zinnetje’.
Ik lees jullie blog juist omdat ik bewust wil leven en daar meer over wil weten.
Over het onderwerp van dit stuk heb ik nog nooit eerder nagedacht, dus voor mij is het een echte eye opener en het geeft me stof tot nadenken.
Lieve groetjes, Marielle
Goed stuk! Ik heb laatst een documentaire gekeken over Tilikum, een orka in gevangenschap. Ben er echt nog dagen zuur van geweest, wat heftig! Eigenlijk nooit zo bij stil gestaan inderdaad maar ik ga denk ik niet meer naar een dolfinarium ofzo!
De docu ‘Blackfish’ staat nog op mijn te-kijk-lijstje, over ‘The Cove’ twijfel ik sterk… Als ik hem ga kijken, dan zeker niet in mijn eentje…
Jaren en jaren geleden (ik was vijf ofzo) ben ik naar het Dolfinarium geweest en sinds het steeds duidelijker wordt dat dolfijnen en zee(zoog)dieren heel slecht tegen een leven in gevangenschap kunnen, wil ik er niet meer naartoe. Ik ben vorig jaar nog wel naar Beekse Bergen geweest. Omdat ik een opleiding doe waarbij je leert op welke signalen je moet letten om dierenwelzijn te kunnen waarborgen, liep ik toen dus voortdurend te kijken naar hoe de dieren eruitzagen, wat ze deden, hoe hun omgeving eruit zag en wat de verzorgers deden. Ik kwam weinig ‘misstanden’ tegen daar, maar ik ben natuurlijk (nog) geen deskundige… Toch ben ik niet van plan om in de toekomst nog weer naar een dierentuin te gaan, omdat ik me wel dood ergerde aan alle andere bezoekers, die de regels van het park compleet negeerden en hun kinderen niet onder controle hielden…
Ik heb trouwens gisteren toevallig voor het eerst de tonyn van de Vegetarische Slager gegeten; bizar hoeveel dat op vis lijkt! Ik vind het best knap dat mensen dat kunnen maken.
Petitie getekend!
Blackfish heb ik gezien. En ik kreeg al meteen spijt van mijn bezoek aan Sea World, die ik jaren daarvoor had gebracht. Niet dat ik daar nou zo van genoten had. Wat een verschrikkelijke dingen laten ze zien in die docu!
Nu moet ik ook zeggen dat ik het hypocriet zou vinden van mezelf als ik wel begaan ben met alleen dolfijnen, maar niet met de vosjes in de reguliere dierentuin. Verschil vind ik wel dat dolfijnen en orka’s een veel grotere leefruimte nodig hebben, dan elke dierentuin kunnen bieden. En er is ook geen sprake van fokprogramma’s die bijvoorbeeld de Burgers’ Zoo heeft in Arnhem om juist het uitsterven van bepaalde diersoorten tegen te gaan. Daar zit het verschil voor mij in.
Dat hotel waar jij over schrijft in Bali, zit in Lovina. Het heet het Melka Excelsion hotel en ik ben er langs gelopen. Ik wist niet eens dat er dolfijnen zaten. Ik was er tijdens de WK voetbal en zij lieten als enige hotel in Lovina de wedstrijd zien tussen Nederland en weet-ik-niet-meer-wie. We keken met lokale mensen. Ik spreek een klein beetje Indonesisch en toen ik opving dat daar dolfijnen zaten, geloofde ik mijn oren niet. In het hotel? Ik vroeg een personeelslid of ze ons iets konden laten zien. Het was ’s avonds, dus de ruimte was afgesloten. Maar van de buitenkant kon ik zien dat het zwembad schandalig klein was. Maar volgens de meneer hadden ze het heel goed. Maar natuurlijk. En natuurlijk zijn er genoeg toeristen die er heen gaan om in dat zwembad met de dolfijnen te spelen. Net zoals ze op de foto gaan met die beer aan een neusring ergens in Turkije. Ik kan me daar zo boos om maken. Mensen die het stimuleren in feite.
Goed artikel. Ik hoop dat het in ieder geval mensen aanzet tot denken.
Super goed geschreven!! Zo blij dat er nog veel meer neusjes dezelfde kant op staan:) Ik hou me er al tijden mee bezig en probeer zoveel mensen te informeren over het leed wat achter de dolfinaria schuil gaat en hoop ze dan tot inzicht te kunnen laten komen. Nu ik dit schrijf is er helaas weer een schandaal bezig op de faroer eilanden (onderdeel van Denemarken) waar Grienden massaal worden afgeslacht ivm traditie.. Google de zoekterm faroer eiland + grienden en de beelden spreken voor zich.. ook dit moet eens stoppen!
Ik weet nog toen ik deze docu zag wat voor impact het op mij maakte toen. Zes jaar terug ben ik op Vancouver Island met een boot door de natuur gevaren en toen was er een enorm grote groep van 200 wilde dolfijnen om ons heen aan het zoeken naar eten. Het was zo een mooie ervaring en wanneer ik de filmpjes kijk krijg ik dezelfde grote glimlach van toen weer terug. Het klinkt bizar maar ze raken je echt in je ziel door hun aanwezigheid alleen en ze zijn zo ontzettend sociaal (op de golven van de kleine boot springen ook mama dolfijnen met jonge kleine dolfijnen ernaast). Maar eerlijk schrik ik ook ontzettend van bijvoorbeeld artis en vind het naar dat daar ook geen strengere richtlijnen voor kooien en ruimtes beschikbaar zijn.
Voor iedereen die niet durft: kijk the Cove, echt! Het is behalve een onthullende documentaire, ook een goed opgezette, spannende film. Niet dat je daarvoor moet kijken, natuurlijk, maar het werk dat de dierenactivisten (zoals ex-flipper trainer Ric O’Barry) er in hebben gestoken, is te zien, en dat moet ‘beloond’ worden door zoveel mogelijk kijkers, vind ik. Het zal diepe indruk op je maken, echt.
Goed dat je gekeken hebt, Merel :)
Ik ga Blackfish binnenkort eens kijken, klinkt intens. Bedankt weer voor dit goede artikel.
Zeker doen! Echt een aanrader.
Dit artikel komt eigenlijk tegelijk met een punt dat ik me afvraag of ik als streng vegetariër en een flexi-nist (of hoe noem je dat?) (ik eet zo drie tot vier keer in de week een veganistische avondmaaltijd en wil zo beetje bij beetje meer vegan gaan eten) het kan veroorloven om naar een dierentuin te gaan. Ik geef het toe; ik vond het prachtig om de beesten te zien en had een leuke dag. Tot ik opeens een orang oetan in een kooi diep in zijn ogen keek. Ik zag verdriet, ik zag verveling en wanhoop. Toen er ook nog een dolfinarium was en mijn vriend er graag heen wilde kon ik het niet aanzien. Zo’n klein ‘zwembad’ wat helemaal niet zo diep was voor een dier van bijna drie meter lang. De flauwe en belachelijke kunstjes die ze moeten doen en dan ook nog zes keer op een dag. Ik zag ook littekens op de huid van de dolfijnen en ik zag ze ook elkaar treiteren uit onmacht. ‘Maar er wordt goed voor ze gezorgd’ hoor ik vaak als ik zeg dat ik dierentuinen en circussen moeilijk vind. Ik ben daar absoluut niet mee eens!
Ook ik heb Blackfish gezien en was zo intens boos op de mens na deze documentaire. Samen met mijn vader sprak ik af dat we er nooit aan mee zullen doen. En nu was ik er van het weekend weer. Toen ik naar de wc ging hing er een heel grote poster van de film blackfish en een sticker tegen dolfijnenshows. Toen wist ik het; ik moet mij beter aan mijn idealen toegeven. Hoe mooi ik dieren ook vind om te zien, ze horen in hun eigen natuur thuis.
Het is ook wel zo dat mijn vriend totaal mijn tegenpool is, maar mij in alles respecteert. Als ik iets niet wil door mijn idealen, dan houd hij daar super goed rekening mee. Door hem eet ik al jaren geen vlees meer en ik kan ook alles uitleggen wat ik heb geleerd of heb gezien. Hij is er niet altijd mee eens en gaat de discussie aan, maar hij laat mij enorm in mijn waarden en steunt mij in alles waar ik een goed gevoel bij heb.
Als ik ga zeggen dat ik niet meer naar een circus of dierentuin wil, zal hij dat accepteren en met mij een gesprek aan gaan waarom niet omdat hij mijn standpunten wil weten. Dat hij er heen gaat vind ik dan jammer, maar ik vind dat elk mens zijn eigen koers moet vinden en zal hem dat ook niet verbieden. De vrijheid die hij mij geeft, geef ik net zo goed terug.
Manlief en ik hadden net Netflix en kozen op goed geluk onze eerste documentaire: blackfish.
Na afloop waren we allebei echt onder de indruk en hebben er zelfs van wakker gelegen (
En ik lig nooit wakker!). De volgende ochtend zei mijn man: de kids hebben mazzel dat we vorige maand naar het Dolfinarium zijn geweest, want daar gaan we dus nooit meer naar toe.
Van tevoren heb ik hier heus wel eens over nagedacht en naar circussen gaan we al niet, maar bij deze documentaire wordt je wel weer even echt met je neus op de trieste feiten gedrukt.
En dat doen jullie soms ook met je blogs en dat is goed, dus bedankt daarvoor.
En de cove durf ik geloof ik nog even niet aan ;-)
Goed om te horen dat jullie er iets aan hebben gehad :) Er staan op Netflix nog veeeeeel meer interessante docu’s trouwens!
[…] documentaires als BlackFish en The Cove gezien te hebben, lijkt me dit nog een interessante, Nederlandse, toevoeging. Ik ga de aflevering […]