Endometriose – deel 1

endometriose

Foto: Aline Bouma

Een paar weken geleden heb ik de diagnose endometriose gekregen. Niet omdat ik lui ben, maar wel omdat ik dit artikel niet langer wil maken dan noodzakelijk, link ik hier even naar de website van de Endometriose Stichting die heel goed uitlegt wat deze chronische ziekte inhoudt. Het heeft mij zeven jaar geduurd om tot dit punt te komen en nu de diagnose er ‘opeens’ is, overweldigt het me behoorlijk.

Om alles – hoe nu verder, welk behandelplan, welke medicatie, hoe leef je met een chronische ziekte, enz – een beetje op een rijtje te krijgen heb ik besloten er een kleine serie blogs over te willen schrijven. Ook omdat ik veel vragen in mijn DM op Instagram krijg van mensen die vermoeden dat ze ook endometriose hebben en willen weten wat ze moeten doen om geen zeven jaar te hoeven wachten op een eventuele diagnose. Totaal begrijpelijk en ik hoop van harte dat je iets aan mijn content over endometriose hebt.

In deze eerste blog zal ik voornamelijk ingaan op het krijgen van de diagnose en de weg ernaar toe. Ik moet daarbij meteen benadrukken: hoewel mijn verhaal heel veel lijkt op dat van veel andere endo-patiënten die ik gelezen heb, blijft het míjn persoonlijke verhaal en ieder verhaal is weer anders. Om dit verhaal  zo overzichtelijk en helder mogelijk te maken, behandel ik dit onderwerp aan de hand van een paar vragen die ik heb binnengekregen via een vraagsticker in mijn stories.

Had je al een vermoeden dat je endometriose had? 

Absoluut. Toen ik zeven jaar geleden voor het eerst naar mijn toenmalige huisarts ging omdat ik ernstige menstruatieklachten had, heb ik meteen gevraagd: ‘zou het endometriose kunnen zijn?’ Mijn huisarts dacht dat ik daarvoor te jong was – terwijl er mensen zijn bij wie het op hun veertiende al wordt gevonden en ik was destijds 27, dus dat is sowieso onzin, maar oké, – en na wat voelen op mijn buiken en het maken van een uitstrijkje kwam hij tot de conclusie dat ik waarschijnlijk een dubbele eisprong had. Hij schreef me de pil voor.

Hoe dat ging, dat slikken van de pil, lees je in deze uitgebreide blogpost uit 2016. Een korte samenvatting: ik werd mega depressief van de pil die ik toen slikte, dus na een maand of vier stopte ik er weer mee. Met het terugkomen van mijn cyclus kwamen helaas ook mijn klachten terug. En ze werden erger. 

Bij mijn nieuwe huisarts in Rotterdam kreeg ik het voor elkaar om naar een gynaecoloog te ‘mogen.’ Bij mijn eerste gynaecoloog die ik inmiddels ruim drie jaar geleden zag – ik ben inmiddels drie ziekenhuizen en zes gynaecologen verder, dus dit kan een heel lang verhaal worden, – heb ik verteld over mijn klachten en ook weer gezegd: “ik denk zelf aan endometriose.” Niet omdat ik de dokter Google wilde uithangen, maar omdat ik inmiddels had gehoord dat mijn nicht (die ik niet zo vaak spreek) endometriose had en haar klachten kwamen één op één overeen met die van mij. De gynaecoloog had er een hard hoofd in, maar wilde wel een echo maken. Wanneer ik het heb over echo’s, dan heb ik het over inwendige echo’s. Daar heb ik er inmiddels even tellen… oh ja, ontelbare van gehad.

Op de allereerste echo die er dus ooit werd gemaakt zag mijn gynaecoloog iets wat door ging voor een vleesboom. Dat kon geen kwaad, zei hij. Ik mocht over een half jaar terug komen om te zien of het gegroeid was.

Hadden artsen eerder moeten of kunnen zien dat je endometriose hebt?

Ik doe even een fast forward, want zoals ik al zei: met drie ziekenhuizen en zeven gynaecologen in drie jaar tijd kan dit een lang verhaal worden. Het korte antwoord op deze vraag is: ja, absoluut, artsen hadden dit eerder kunnen en moeten zien. Het lange antwoord op deze vraag is: het duurt gemiddeld 7,3 jaar om tot de diagnose endometriose te komen, want dit is hoe onbekend deze ziekte nog is. Je wordt keer op keer op keer weggestuurd want ‘menstruatieklachten heeft iedereen die een baarmoeder heeft,’ ‘pijn hoort er toch een beetje bij’ en in mijn geval kwam daar nog steeds bovenop: ‘zware mensen hebben zware menstruaties.’ (ik schrijf het nu heel rustig op, maar je snapt dat ik hier allerlei gevoelens bij heb)

Wat er verder gebeurt is het volgende: de eerste gynaecoloog ziet een ‘vleesboom’ (het is nooit een vleesboom geweest, maar daar komen we straks op) en noteert dit in je dossier. Een half jaar later kom je terug voor een nieuwe echo, weer een half jaar later opnieuw. Iedere keer kijkt de gynaecoloog (of dat nu dezelfde of steeds een nieuwe is) eerst in je dossier. Diegene registreert: oh ja, vleesboom, checkt de groei, en stuurt je weer weg. 

Bij mij heeft het ruim drie jaar geduurd tot ik bij een gynaecoloog kwam die níet eerst in het dossier keek, maar gewoon haar onderzoek deed. Dit is voor mij nu anderhalve maand geleden. Ze deed een inwendige echo en die deed flinke pijn. Dat vond ze zorgelijk. Het duurde veertig minuten want ze kreeg bepaalde dingen niet goed op beeld, zei ze. Toen ik haar vroeg om meer openheid vertelde ze heel kalm en helder: ‘ik kan je eierstokken niet goed vinden en in je baarmoeder zit een bal van weefsel.’ Daarop antwoordde ik heel kalm: ‘ja, dat is die vleesboom toch, die er al jaren zit, maar die kan geen kwaad is me keer op keer verteld.’ 

Het bleek geen vleesboom te zijn, maar een adenoom van zes centimeter. Daarmee kreeg ik mijn eerste diagnose: adenomyose. Mijn gynaecoloog – een schat van een mens – besprak vervolgens heel kalm een aantal zaken met me. Of ik openstond voor hormoontherapie? Hoe het met mijn kinderwens gesteld was? Ik ging naar huis met een hoofd vol vragen maar ook opluchting: zie je wel, al die tijd dat iedereen maar dacht dat ik gewoon een vleesboom had bleek ik toch iets anders te hebben. 

Een paar dagen later werd ik gebeld door mijn gynaecoloog. Dat telefoontje verraste me. Ze had samen met haar team gekeken naar de foto’s van de echo en uit dat gesprek bleek toch dat ze ‘de boel’ niet vertrouwden. Mijn eierstokken waren zo goed als onvindbaar, mijn baarmoeder zag er onrustig uit – niet bepaald de termen die je wilt horen als het om dat gebied gaat. Of ik misschien zo snel mogelijk voor een MRI scan wilde komen. Ze belde vrijdag, maandag lag ik in de MRI. Met  hartkloppingen en een halve paniekaanval; ik was ervan overtuigd dat er meer aan de hand moest zijn. 

En dat bleek ook. Weer een paar dagen later belde mijn gynaecoloog opnieuw. Het was niet het nieuws dat ze hoopte te brengen: mijn buik bleek vol te zitten met endometriosehaarden – of wel, ontstekingen. Mijn eierstokken zijn volkomen vergroeid en verkleefd aan mijn darm, mijn baarmoeder is zowel aan de buiten als aan de binnenkant vol met ontstekingen. Ze sloot het gesprek af met ‘als ik naar deze scan kijk, dan denk ik, wat moet jij een pijn hebben.’ Daarna volgden drie dagen van continu huilen omdat ik enerzijds zo opgelucht was en me zo gezien voelde, en anderzijds harstikke bang was: hoe nu verder? 

Om terug te komen op de vraag: ja, als er eerder een gynaecoloog was geweest die goed naar me had geluisterd en me eerder een MRI scan had laten maken, dan was het zeer waarschijnlijk jaren geleden al ontdekt dat ik endometriose had. Dat had ook kunnen voorkomen dat de ontstekingen zo erg zouden zijn gaan woekeren als ze nu gedaan hebben. Waarschijnlijk was het dan veel beter te opereren geweest. De verwachting is dat als ik nu geopereerd moet worden, ‘de hele handel’ (baarmoeder, eierstokken en een stuk van mijn darm) eruit moeten en dat is niet niks.

Zijn de klachten langzaam erger geworden?

Daar kan ik een korter antwoord op geven: ja. Het werd ieder half jaar erger. Waar ik eerder alleen tijdens mijn menstruatie pijn had, werden dat op een gegeven moment zo’n tien dagen per maand van pijn. Eerst kon ik nog wel toe met de pijnstillers die ik voorgeschreven had gekregen, later lag ik op  dagen lang te slapen of te huilen op bed – geen pijnbestrijding was er tegenop gewassen. Vroeger viel ik eens per half jaar flauw (ook al niet normaal), dat werd nu iets wat bijna maandelijks voorkwam. De pijnen werden heviger, de bij-klachten (zoals extreme vermoeidheid, pijn bij het naar de wc gaan, pijn bij de seks) ook en het ging meer en meer mijn leven beheersen. Want: hoe plan je je leven nog een beetje leuk in, als je altijd maar pijn hebt? Op dit onderwerp kom ik in een latere blogpost terug.

En nu?

Nu heb ik dus deze dubbele diagnose: endometriose en adenomyose. Ergens ben ik natuurlijk opgelucht: ik begrijp mezelf veel beter, ik voel me erkend (ik heb me jaren lang een aansteller gevoeld) en ik weet dat er hulp gaat komen. Ik weet nog niet op welke manier en wanneer, maar het komt.

Maar anderzijds ben ik verdrietig en boos over het feit dat het zo lang heeft moeten duren. Hoeveel pijn had me wel niet bespaard kunnen blijven? Misschien was ik nog te helpen geweest met een kleine ingreep, in plaats van zo’n grote operatie. Daarnaast vind ik het lastig om te accepteren dat ik blijkbaar een chronische ziekte heb. Dat vind ik gewoon niks voor mij, maar goed, dat zal iets zijn wat bij het proces hoort. Ook vind ik het nog moeilijk navigeren in dit ‘endo-wereldje’ van allerlei therapieën, en diëten en aanpassingen en pijnbestrijding en hormonen. Ik probeer het rustig aan te doen met mezelf. Ik weet dit pas een paar weken en ik mag mijn tijd nemen.

Heb jij het vermoeden dat je ook endometriose hebt? Dring er dan alsjeblieft bij je huisarts op aan dat je een gynaecoloog wilt zien. Wordt er niks gevonden op een echo? Dat zegt niks. Op een echo kunnen ze endometriose niet vaststellen. Vraag om een MRI of een kijkoperatie. Dat is de enige manier om het vast te stellen. Zorg alsjeblieft dat het bij jou geen zeven jaar duurt – dat gun ik niemand.

Het tweede deel van deze serie zal ik schrijven over het leren leven met een chronische diagnose. Wat komt daar voor mij bij kijken? Hopelijk kan ik deel drie dan schrijven over mijn behandelplan, maar daar weet ik nu nog niks concreets over. Wordt vervolgd en in de tussentijd: dank voor alle honderden lieve berichten op Instagram. Jullie support is goud waard!

Deel deze post op: [pinit]

Geschreven door: Merel

18 gedachten over “Endometriose – deel 1

  1. Wat rot Merel. Ik hoop (misschien tegen beter weten in) op smooth sailing vanaf hier ❤️❤️

  2. Wow, dat is niet niks! Superklote dat de artsen eerst jarenlang dachten dat het iets anders (niet ernstigs) was. Hopelijk weet je gauw meer over je behandelplan.

  3. Merel ik vind het echt ontzettend erg en rot voor je dat je al zó lang met pijn loopt en dit niet erkend werd! Bedankt dat je je verhaal wil delen.

  4. Jeetje lieve Merel, ik zit hier echt met tranen in mijn ogen van je verhaal. Ik vind het zo erg voor je dat je al die jaren niet serieus bent genomen met dit als gevolg. Die vorige artsen zouden echt een stevige berisping moeten krijgen, op z’n minst. Veel sterkte voor nu en de komende tijd, ik duim mee dat alles vanaf nu zo veel mogelijk meevalt.

  5. Wat een verhaal.. en helaas een herkenbare wat betreft gynaecologen en om hulp moeten blijven vragen.
    Het is zo’n heftige keuze wat je nu allemaal te wachten staat. Heel veel liefs en sterkte, met de pijn én de keuze en natuurlijk de verwerking van dit hele verhaal. Het is niet niks zeg :(

  6. wow wat heftig! En dan ben jij nog iemand die assertief is bij de dokter, hoeveel mensen moeten er dan nog rondlopen die misschien helemaal niet naar hun huisarts durven of geen idee hebben hoe ze een arts kunnen overtuigen dat er écht wat is (door bijvoorbeeld aan te geven welke invloed het op je dagelijkse leven heeft).
    Superknap dat je het nu zo helder kunt verwoorden. Heel veel sterkte gewenst en ik hoop van harte dat je binnenkort minder pijn zult hebben.

  7. Jeetje Merel wat verdrietig dat je dit meemaakt en dat je al zo lang zoveel pijn hebt. Volgens mij is het een heel eenzaam gevoel. Fijn dat je nu een gynaecoloog hebt getroffen die daadkrachtig te werk gaat. Ik wens je heel veel sterkte. Het is bewonderenswaardig hoe je dit alles verwoord hebt. Ik weet zeker dat je hiermee andere vrouwen zult helpen.

  8. Wat een heftig verhaal! Maar wel goed dat je uiteindelijk toch bij iemand terecht kwam die haar werk goed deed. ik hop dat er snel een behandeling volgt die je klachten doet verminderen!

  9. He shit zeg, wat klote dat het zo lang heeft geduurd en dat je bang werd dat je je aanstelde…

    Hopelijk komt er snel een behandelplan waardoor je zo snel mogelijk verder geholpen wordt. ❤️

  10. Bij mij heeft de diagnose 6 jaar geduurd. Eerst kreeg ik steeds van mijn huisarts te horen dat ik ‘gewoon’ een pijnlijke menstruatie had.Elk jaar werden de pijnen erger, tot het gewoon een hel was om nog naar het toilet te gaan! Uiteindelijk heb ik het geluk gehad om in een gespecialiseerd ziekenhuis terecht te komen (UZ Leuven, ik woon in België) waar ze me uitgebreid onderzocht hebben en mij ook de tijd gegeven hebben om te beslissen hoe ik verder wou. Uiteindelijk ben ik vorig jaar in oktober geopereerd. Blijkbaar had ik ook adenomyose. De endo zat op mijn blaas, darmen en douglas holte. Stadium 4. Gelukkig hebben ze geen stuk darm moeten wegnemen. Ze hebben meteen tijdens de operatie een spiraal ingebracht. Herstel ging goed en na de operatie heb ik ook geen endo pijn meer gehad! Wel steeds bloedingen (normaal zou een spiraal voldoende zijn om alles stil te leggen, maar bij mij niet blijkbaar..) dus gaf men mij nog een mini pil erbij. Uiteindelijk bloedde ik nog steeds elke dag een beetje, en momenteel moet ik mijn pil dubbel slikken. Ik voel mij ongelooflijk veel beter fysiek, maar eigenlijk heb ik het toch moeilijk met zoveel hormonen te slikken. Het belangrijkste voor mij is echter wel dat ik volledig pijnvrij ben en terug een normaal leven kan lijden. :) Veel succes nog met alles!

  11. Jemig wat heftig om te lezen dit. Ik schrik er ook echt van dat je zó lang met zulke enorm heftige klachten en pijn rond hebt moeten lopen voordat er iemand eindelijk verder keek. Echt een wake-up call dat we er nog lang niet zijn wat betreft dit soort heftige problemen waar vrouwen mee lopen.

    Heel veel sterkte voor jou en het verwerken van de diagnose. Je hebt nogal wat voor je kiezen gehad en als ik het zo lees gaat er ook nog aardig wat op je afkomen. Nogmaals heel veel sterkte dus, kan er stom genoeg geen betere woorden voor vinden.

  12. Oh wat erg allemaal! En endometriosis doet enorm veel pijn! Ik heb het ook gehad en je verhaal is deels herkenbaar, deels niet. Gelukkig heeft het bij mij niet zo lang geduurd, 7 maand denk ik. De gyn zag ook niks op echo én zelfs niet op de MRI. Ik zei, is het endo? Nee, zeker niet! Gelukkig was één van de opties baarmoeder verwijderen. Wat ik dan ook gekozen had, want ik wil niet terug de pil gaan nemen. En pijnstillers hielpen niet.

    Na de operatie zei hij dat het toch endometriose was. Het is nu ondertussen 3 jaar geleden en ik ben nog steeds blij dat ik uit mezelf besloten had om mijn BM te laten verwijderen. En dat mijn gyn dat wilde doen.

    Mocht je vragen hebben of iemand anders? Dan mag je me zeker mailen! Ik heb er ook een blogpost overgeschreven maar die staat volgens mij privé.

  13. Wat een verhaal, Merel. Het lijkt me heel moeilijk om telkens zoveel pijn te ervaren en niet te weten waar het door komt. Dan duurt 7 jaar wel heel erg lang. Ik wens je heel veel liefst en sterkte. <3

  14. Beste Merel, allereerst wens ik je veel sterkte. Er zou meer bewustzijn moeten komen over endometriose . Het is niet de 1e keer dat ik er over lees en bij iedere vrouw was de buikholte zeer verkleefd met baarmoederweefsel.
    Ik vind het sterk van je dat je je ervaringen hebt gedeeld… Nogmaals veel sterkte . /hugs\

  15. Beste Merel, wat rot voor je. Dat het zo lang geduurd heeft voor men je klachten voldoende serieus nam is gewoon wraakroepend. De vrouw van een collega maakte dit enkele jaren geleden ook mee, jarenlang werd ze niet ernstig genomen. Ook zij had na al die jaren veel verklevingen in de buik. Ze onderging een zware operatie, in Universitair Ziekenhuis Leuven, gevolgd door een lange revalidatie maar daarna ging het wel heel goed met haar, ze kon weer een actief leven leiden. Jammer genoeg is hun kinderwens niet meer kunnen uitkomen.
    Ik wens je veel sterkte en moed bij de komende behandeling toe.

  16. Net terug van de dokter . Al 2 jaar klachten met ongesteldheid . Tegenwoordig ook met m’n eisprong en zelfs daartussen .
    Eerst viel er nog wel mee te leven maar nu lig ik toch heel wat uurtjes in bed . Vooral m’n schouderpijnen en zenuwpijnen worden steeds heftiger .
    Optie was terug aan de pil. Daar moet ik nog even over nadenken . Gelukkig heb ik nog even want ik moet nog een maand wachten op m’n inwendige echo . Vanuit daar kijken we verder.
    Ik ben benieuwd . Normaal kan het niet zijn

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *