Het is december, ik vind dat we schaamteloos los mogen op winterrecepten. Met winterrecepten bedoel ik eigenlijk alles wat je warm houdt, maar ook al die typische dingen die op koude dagen opeens veel beter lijken te smaken dan op andere dagen. Soms zijn dat ongezonde dingen (zoals taart of warme chocolademelk met vegan slagroom,) maar soms ook niet, hoor. Balans en shit. Namasté.
Deze blogpost is geschreven in samenwerking met NS / Foto’s: Bette de Wit
Een paar weken geleden stapten Bette en ik op een gure, mistige maandagmorgen in de trein naar Amsterdam. We gingen op ‘excursie’! In de trein naar huis keek ik terug op en superleuke dag en ik vind het leuk om dit ook met jullie te delen.”
Bijna wekelijks maak ik wel een keer gebruik van de verbinding tussen Rotterdam en Amsterdam en ik ben altijd weer blij dat dat met de trein zo gemakkelijk gaat. Waar ik nog meer blij mee ben? Met mijn te gekke stagiaire! Met Bette op pad gaan is altijd gezellig en goed. Dat komt vooral doordat we aardig hetzelfde denken over wat we leuk vinden om te doen. Beiden houden we niet van drukte of mensenmassa’s, we zijn graag buiten, hebben interesse in kunst en cultuur én we houden allebei van goede koffietjes drinken. Nu denk je misschien; als je niet van drukte houdt, waarom ga je dan naar Amsterdam? Omdat je in onze hoofdstad ook prima de rust kunt opzoeken. Je hoeft helemaal geen last te hebben van massa’s toeristen of allerlei prikkels en veel lawaai. Dat wilde ik Bette vandaag laten zien.
Foto’s: Bette de Wit
Gisteren kreeg ik een mail van een diëtiste. Ze volgt mijn Instagram stories en had opgemerkt dat ik de laatste tijd niet de ‘fitste versie van mezelf ben.’ Het leek haar goed als ik met haar zou gaan samenwerken, zodat ik wat kon afvallen en daarmee gezonder én gelukkiger kon worden. Zelf was ze van 105 naar 65 kilo afgevallen en nog nooit zo gelukkig geweest. Dat gunde ze mij ook.
Er stond al een blogpost over dit onderwerp op de planning, maar de mail van de diëtiste gaf me het zetje dat ik nodig had om dit stuk te schrijven. Ik schreef een verhaal dat ik vanmorgen teruglas en waar ik een boze kant van mezelf in terugzag die ik eigenlijk niet herken. Of waar ik niet trots op ben.
Het was duidelijk dat de mail me dusdanig geraakt had dat ik er van alles over kwijt moest, maar eigenlijk wil ik geen boze stukken publiceren op mijn blog en dus herschreef ik het verhaal. Dat is het verhaal dat jullie vandaag lezen.
Op dit moment krijg ik over twee onderwerpen heel veel vragen binnen op Instagram en dat zijn: waar komt je gespikkelde servies vandaan en hoe krijg je het voor elkaar om zoveel te lezen? Het antwoord op de eerste vraag is kort en bondig: Blokker. En het klopt dat je het online niet kan vinden, want het is alleen in de fysieke winkels te koop. Het is (inderdaad) een te gek servies en ook nog eens heel erg betaalbaar. De tweede vraagt vergt een wat uitgebreider antwoord.
Er is iets dat me kalmeert aan het aankleden van zo’n ovenschaal; de groenten met aandacht gesneden, de saus vers gekookt, de schaal laagje voor laagje vullen – ik neem er alle tijd voor. Wat ik ook fijn vind is de wachttijd die een ovenschotel automatisch met zich meebrengt. Vaak is dat een half uur tot drie kwartier. De perfecte duur om met een glas wijn en een boek of podcast op de bank te zitten. Of om uitgebreid met een geliefde te zoenen. De oven doet zijn werk wel. En dan het resultaat: een dampende, goddelijk ruikende schotel, waar je je mes in zet, dwars door al die laagjes die je zo zorgvuldig in die schaal gelegd hebt, en dat je dan weet: vanaf nu wordt het een rommeltje. Maar ovenschotels mogen ook een rommeltje zijn, want rommeltjes zijn lekker.