Er is iets dat me kalmeert aan het aankleden van zo’n ovenschaal; de groenten met aandacht gesneden, de saus vers gekookt, de schaal laagje voor laagje vullen – ik neem er alle tijd voor. Wat ik ook fijn vind is de wachttijd die een ovenschotel automatisch met zich meebrengt. Vaak is dat een half uur tot drie kwartier. De perfecte duur om met een glas wijn en een boek of podcast op de bank te zitten. Of om uitgebreid met een geliefde te zoenen. De oven doet zijn werk wel. En dan het resultaat: een dampende, goddelijk ruikende schotel, waar je je mes in zet, dwars door al die laagjes die je zo zorgvuldig in die schaal gelegd hebt, en dat je dan weet: vanaf nu wordt het een rommeltje. Maar ovenschotels mogen ook een rommeltje zijn, want rommeltjes zijn lekker.
