Zo lang als ik (M) me kan herinneren, struggle ik met mijn gewicht. Doordat ik als klein meisje al te zwaar was, werd ik van dieet naar dieet geslingerd. Het ziekenhuisdieet, het South Beach dieet, Sonja Bakker, maaltijdrepen – noem het en ik heb het geprobeerd. Toen ik een jaar of vijftien was en op de middelbare school zat, had ik het zwaar met mijn zwaar zijn. Ik woog dan ook geen vijf kilo te veel. Als ik een gezond gewicht voor mijn leeftijd had gehad, was ik tientallen kilo’s lichter geweest. Hoewel mijn gewicht een groot probleem voor mij en een strikt geheim voor anderen was, gaf de weegschaal mij houvast. Helaas bleek die glazen plaat soms ook mijn grootste vijand.
In periodes dat ik echt intensief met afvallen bezig was, ging ik standaard twee keer per dag op de weegschaal. Ik herinner me mijn ochtendritueel nog goed: wakker worden, plassen. Absoluut geen slok water nemen, want je weet maar nooit. Nog eventjes in bed liggen. Nog een keer plassen. Daarna ‘moest’ het gebeuren: wegen. ’s Avonds, voor het slapen gaan, herhaalde zich een soortgelijk ritueel. Plassen, wegen. De keren dat ik huilend naar bed ging, omdat de cijfers niet veel goeds voorspelden voor de dag daarna, zijn ontelbaar. Het getal op de weegschaal werd een obsessie voor me en achteraf gezien heb ik zo ongelooflijk veel spijt dat ik dit heb laten gebeuren.
De weegschaal kon mijn beste vriend zijn. Op dagen dat ik zag dat er ‘iets af was,’ zoals ik dat noemde, fleurde ik op. Het gaf me zelfvertrouwen en ik zag de dag positief in. Helaas waren er ook veel dagen waarop de weegschaal mij minder goed nieuws bracht. Op die dagen begon ik met een zwaar gevoel in mijn maag. Op sommige dagen wilde ik niet ontbijten, omdat ik vond dat ik dat niet had verdiend. Op andere dagen was ik zó somber dat ik juist heel veel at, omdat het toch allemaal geen zin had. Kort samengevat kan ik zeggen dat de weegschaal mij veranderde in een onzeker meisje, met veel negatieve gedachten over mezelf.
En dat was niet alleen toen ik vijftien was. Ik werd zwaarder en zwaarder. Toen ik een jaar of 22 was, besloot ik dat het zo niet langer ging. Het lukte me om veel af te vallen en goddank is het tot op de dag van vandaag gelukt om ook niet meer aan te komen. Maar die kilo’s verloor ik geleidelijk, door de jaren heen. En al die jaren lang, speelde de weegschaal een grote rol in mijn leven. Hoewel ik mezelf gelukkig had afgeleerd om twee keer per dag op het ding te gaan staan, voelde ik toch een drang om iedere dag even te checken hoe het mijn gewicht gesteld was. Het heeft me jaren gekost om dit af te bouwen naar eens per week, of eens per twee weken.
Er is een hoop veranderd. Een tijdje geleden realiseerde ik me dat ik al een paar weken niet op de weegschaal had gestaan. Toen ik er zo over nadacht, vond ik het eigenlijk ongelooflijk van mezelf. Immers: ik ben een ruime maand geleden begonnen met hardlopen en dit was normaal gesproken de ‘perfecte’ aanleiding voor mij geweest om mijn gewicht na iedere training te willen checken. Nu weet ik niet eens met welk gewicht ik ben begonnen. Ik heb het weken lang niet gecheckt. Nadenkend over dit voor mij aparte gegeven, realiseerde ik; ik mis de weegschaal niet. Ik ben niet geïnteresseerd in die cijfers. Mijn lichaam is sterk, ik voel me goed en ik hoef dat niet in cijfers uitgedrukt te zien.
Toen een paar mensen aan me vroegen hoeveel kilo ik de afgelopen tijd ben afgevallen (omdat ze blijkbaar aan me zien dat ik afgevallen zou zijn,) bezweek ik. Ik ging toch weer eens op de weegschaal. En hoewel wat ik daar zag helemaal niet tegenviel, voelde ik me de hele ochtend vervelend. Die weegschaal brengt teveel nare herinneringen met zich mee. Vanaf het moment dat ik erop stap, word ik overspoeld met negatieve gedachten over mezelf en ik wil het niet meer. Ook al zie ik dat ik ben afgevallen, of gelijk gebleven en niet aangekomen, ik wil het gewoon niet meer zien.
Is dat niet een beetje naïef Merel? Nee, dat denk ik niet. Ik weet inmiddels heel goed aan mijn lichaam aan te voelen of ik aankom, afval of gelijk blijf. Ik zie mijn lichaam een heel klein beetje veranderen door het sporten en ik merk het aan mijn kleding. Ook weet ik dat ik te zwaar ben en dat misschien altijd wel zal blijven – dat weet ik ook wel zonder weegschaal. Ik wil me richten op het hardlopen en het opbouwen van mijn energie. Ik ben bang dat als ik zie dat ik niet afval door het hardlopen, ik misschien zal stoppen – ‘omdat het allemaal toch geen zin heeft.’ Dit is namelijk precies hoe ik in het verleden bij vier sportscholen en drie sportclubjes ben gestopt. ‘Het heeft geen zin,’ stond hierbij dan synoniem voor ‘ik val niet af.’ En dit keer is afvallen voor mij niet de drijfveer. Wat een bevrijding.
Mijn gewicht is altijd leidend geweest voor mij. Als jong meisje voelde ik precies het moment aan waarop mijn vader mij weer eens voorzichtig probeerde te vragen: “meisje, hoe gaat het met je gewicht?” En bij het typen van deze zin, loopt er een rilling over mijn rug en krijg ik tranen in mijn ogen. Want hoewel mijn ouders mij altijd hebben gesteund en hebben geprobeerd mij een gezond gewicht te laten krijgen (evenals de huisarts én de diëtist dat probeerden,) is mijn gewicht altijd een vreselijk beladen onderwerp voor mij geweest. Nu ik een volwassen vrouw ben, wil ik dat niet meer. Ik wil niet afhankelijk zijn van wat cijfers. Ik ben zoveel meer dan dat. Ik wil bewegen, een goede conditie opbouwen, gezond en minder gezond eten in evenwicht laten zijn – maar mijn geluk, zelfvertrouwen én mijn humeur laten afhangen van een paar cijfers? Dat wil ik nooit meer. De weegschaal moet de deur uit.
Dit verhaal schreef ik in één adem op en ik publiceer het zonder er al te lang over na te denken. In de hoop dat ik andere mensen een beetje moed mag meegeven. Het leven is zoveel leuker wanneer je in leert zien dat je leuk bent zoals je bent. En natuurlijk zullen er altijd onzekerheden zijn, maar ik heb geleerd om deze niet meer de overhand te laten hebben. Jij kunt dat ook, dat weet ik. Het kost je misschien wat oefening, veel moeite en nog meer tranen, maar het is mogelijk. Als je graag je eigen verhaal kwijt wilt onder dit artikel, dan mag dat. Ik lees en beantwoord je comment met liefde!
De foto boven dit artikel is gemaakt door Naomi.
Ik heb een tijdje terug een soortgelijk artikel geschreven over dat je gewicht slechts een getal is en niks zegt over hoe leuk, knap, spontaan, menslievend, zorgzaam of intelligent je bent. Misschien vind je het leuk om te lezen :) Ik vind het in ieder geval rete stoer van je! You go girl!
http://www.fromfattofit.nl/je-gewicht-is-slechts-een-getal/
dat vind ik zeker leuk om te lezen, dankjewel voor de link! x
Wat een mooi, oprecht stuk. Wat fijn dat je er minder mee bezig hoeft te zijn, sterker nog dat je je focust op dingen die zoveel leuker/prettiger/interessanter zijn dan die stomme cijfertjes.
Voel je fijn. Zonder schuldgevoel of dwang die toehoren bij een opgelegd kader.
dankjewel!!
Amen, girl :)
:)
Ik wil dit artikel heel vaak liken! Weg met die weegschaal en hallo zelfacceptie :)
amen sister!
Wat was ik blij. Zo trots. Ik voelde mij zo goed. Het ging mij zo gemakkelijk af. Het was gewoon een kwestie van volhouden.’Nee’ zeggen tegen grote hoeveelheden en minder snoepen.
Nu zit het er weer bij. Ik zei teveel ‘ja’. Gaf toe aan het gevoel van het nodig hebben. Het gezellig meedoen. Of het troosten. Ik voel mij weer als een pudding. Een Monatoetje. Kleed mij weer vormloos. Vooral nu niet opvallen. Lekker veilig. De strakke shirtjes, jurkjes en rokjes blijven weer in de kast. Wachtend op slankere tijden.
Natuurlijk weet ik wel waar het fout ging. Nog één chocoladekoekje, de rest van de dag niet meer. Ach, twee maakt ook niet zoveel uit. Aan het einde van de dag lag de lege verpakking in de kliko. Hmmm, morgen weer een dag, troostte ik mezelf. Maar morgen werd overmorgen en kreeg een verlenging naar volgende week.
Ik wil geen muffin top boven mijn broekrand. Een klein buikje prima. Ben nooit slank geweest en als moeder van twee kinderen mag je wat ooit hun huis was, best wel zien. Maar liever niet met een dakkapel erop.
Zo lang je je maar blij, energiek en fit voelt! dat is het allerbelangrijkste. Ook belangrijker dan muffintops, vetrolletjes of ‘dakkapellen,’ zoals jij het noemt ;)
Heel goed! :) Wat stoer dat je dit ook maar gewoon op het internet gooit. Ik geniet van jouw/jullie positieve blogposts de laatste tijd, zo fijn die positieve vibe, hou ‘m vast!
Wat lief dat je dat zegt Tirza, dankjewel!
Acceptie dus :p
Wauw! Ik herken mezelf 100% in dit verhaal. Al vanaf jongs af aan te zwaar. Altijd op dieet en naar een diëtiste; en daarna als beloning naar de snoepwinkel.
Een paar jaar geleden op een “dieet” in combinatie met veel lange uren in de sportschool dan eindelijk 15 kilo afgevallen. En dan toch… de strijdt met dat ellendige ding; zodra er een grammetje bij zit is de euforie weer weg.
Inmiddels doe ik leuke trainingsprogramma’s thuis en eet ik lekker heerlijk EN ook nog eens vegan. Super happy en voel me heerlijk in m’n lijf. En dat ik na een 8-week program ineens 50 squats meer kan voelt eigenlijk veel fijner dan welk getal op de weegschaal dan ook :D
Jalisha, wat een heerlijk positief verhaal heb je geschreven. Dankjewel! Je mag heel trots op jezelf zijn. <3
Hey,
Goed bezig! Ik moet er ook 15 kwijt en heb de sportschool goodbye gezegd. Het lukte gewoon niet! Ik wandel nu wel eens of twee keer per week. Maar ik ben nog op zoek naar ’trainingsschema’s’. Ik heb zo’n vermoeden dat jij me daar verder in kunt helpen! Ben benieuwd wat voor schema’s jij gebruikt.
Groetjes,
Marieke
De behoefte om mijn eigen verhaal te delen is er nu even niet, maar ik wil wel graag even kwijt dat ik dit stuk fantastisch fijn en goed geschreven vind en dat, ondanks dat mijn situatie heel anders is, het toch veel met me doet en een dosis positieve energie losmaakt!
Ik volg jullie blog al een tijdje en vind jullie ontzettend mooi en oprecht overkomen. Liefs!
wat goed om te horen :) En heel erg bedankt voor je mega grote compliment! x
Wat een mooi oprecht stuk! En wat fijn dat je het deelt. Voor mij een herkenbaar verhaal en ook voel me beter dan ooit zonder die weegschaal!
Wat goed!!
Wauw. Respect.
Zo herkenbaar!!! Dit verhaal is zo herkenbaar dat ik er even stil van word!
Ook ik blijf ondanks het feit dat ik veganist ben, alles met de fiets doe en wekelijks tussen de 17 en de 20 km loop boven mijn ideale gewicht zitten. Mijn dag wordt bepaald door het cijfer ieder morgen op de weegschaal.
Nochtans kom ik, op mijn werk, dagelijks in contact met jonge mensen die ongeneselijk ziek zijn, en nog kan ik mijn eigen gewicht niet relativeren.
Hoeveel mooie dagen, uren, … Heb ik mij slecht gevoeld vanwege dat ene cijfer…
Misschien moet ik ook nog maar eens een poging ondernemen om dat vreselijke monster buiten te gooien en proberen te aanvaarden dat ik altijd voller zal zijn… Een moeilijke opdracht!
Bedankt voor je mooie getuigenis!
Lieve Bieke, ik kan het je alleen maar aanraden. Je doet geweldige dingen, je klinkt als een lief en oprecht persoon. Dat nummer, dat bén jij niet en het zou ook niks mogen zeggen over jouw waarde. Weg ermee! :)
Wat een ontzettend mooie en kwetsbare blog!!
De relatie met de weegschaal is helaas heel herkenbaar. Na vroeger altijd aan de stevige kant te zijn geweest is dit rond m’n 15e omgeslagen in een eetstoornis (anorexia) waarna de weegschaal ruim 10 jaar lang mijn dag maakte of brak. De laatste 2 jaar krijg ik steeds meer vrede me mezelf en ben ik steeds dankbaarder voor hoe sterk mijn lichaam (nog) is, ondanks alles wat ik mijn lijf heb aangedaan. Er zijn nog steeds dagen dat m’n lichaam en gewicht m’n dagen beïnvloeden, maar het worden er steeds minder en het wordt steeds minder belangrijk. Ik hield mezelf altijd voor dat het leven leuker was als ik dunner was, of dat ik iets pas verdiende als ik dunner was.. hierdoor heb ik zoveel gemist. Ik hoop ooit ook de weegschaal de deur uit te kunnen doen en volmondig te kunnen zeggen; ik ben goed zoals ik ben.
Saskia, je klinkt als een ontzettend dapper persoon. Heel knap hoe je zo positief over jezelf bent gaan denken!
Ik heb ook geen weegschaal in huis. Vanaf augustus begin ik weer met een teamsport, maar dat is voor mij zeker geen reden om er wel een aan te schaffen. Dun zal ik nooit worden, gelukkiger zonder weegschaal? Dat zeker wel :) You go girl!
Lieke, altijd als ik jouw profielfotootje hier voorbij zie komen denk ik: wat een tof meisje is dat! Dat wilde ik even tegen je zeggen :)
Prachtig artikel! Ik voel veel herkenning.. Ook ik stond jaren obsessief vaak op de weegschaal ik deed het s’ochtends, s’avonds, na elke maaltijd, na het sporten, na de wc.. vreselijk! Omdat ik altijd stevig ben geweest vonden mensen dit verder niet echt een “probleem” ik was immers bezig om het overgewicht weg te werken..
Gelukkig weet ik nu wel beter! Ik sta nog wel op de weegschaal maar dat is eens per twee weken en eigenlijk voel ik verder de behoefte helemaal niet meer. Ik zeg ook “weg met die weegschaal!’
Wat een rotding is het toch he? Dat we onze levens er zo door hebben laten beheersen, ellendig. Maar wat knap dat je er nu anders in staat! Ik hoop op een dag de behoefte helemaal niet meer te voelen. Ik ben goed op weg!
Ik ervaar mijn gewicht en eten als vriend en vijand. Altijd bepalend voor mijn leven. Ik heb jaren lang geloofd dat wanneer ik af zou vallen ik gelukkig zou zijn. Maar omdat ik niet gelukkig was, compenseerde ik dat met (veel) eten. Zo heb ik mezelf 20 jaar bezig gehouden. Ik ben nu aan het leren wat een gezond, ‘normaal’ eetpatroon is. Helaas kun je niet stoppen met eten, zoals dat bijvoorbeeld wel met roken kan. Ik kan er niet omheen, en moet elke dag opnieuw mijn weg vinden in ‘goed’ eten. Pfffffff..
Het is een hele strijd, maar wat dapper dat je hem bent aangegaan Bianca! Heel veel sterkte en succes gewenst.
Zoo herkenbaar dit! Hoe houd jij jezelf in ’toom’?
Groet,
Marieke
Wat ontzettend knap Merel, dat je je verhaal durft te delen en je zo kwetsbaar opstelt. Ik heb geen weegschaal in huis, nooit gehad ook, want ik merk dondersgoed aan mijn lichaam wanneer ik groei.. of juist niet. Een weegschaal is slechts cijfertjes, maar wat een impact die miezerige nummertjes kunnen hebben. Ik vind het onwijs dapper dat je dat los durft te laten. Zelfacceptatie is, voor mij in ieder geval, zo simpel nog niet. Maar gelukkig helpt deze gedachte me op weg: little by little, one travels far. ~ Tolkien.
Mooi! Dankjewel!
Je kwetsbaarheid vind ik echt zo sterk. Wat ontzettend mooi, oprecht en eerlijk geschreven. En wat prachtig dat je nu leert om op je eigen gevoel af te gaan! De persoonlijke verhalen die op jullie blog voorbij komen verassen en inspireren me elke keer. Dank daarvoor!
Graag gedaan en jij heel erg bedankt voor je compliment.
Hoi Merel, heb je het boek The earth, my butt and other big round things (De aarde, mijn billen en andere grote ronde dingen) van Carolyn Mackler eens gelezen? Dit is een jongerenboek over een meisje dat op een zelfde manier moeite heeft met haar gewicht. Het is alweer een paar jaar oud – ik las het toen ik in de tienerleeftijd was en het is denk ik zo’n tien jaar geleden uitgekomen – maar het heeft destijds op mij veel indruk gemaakt en ik herlees het ook nog wel eens. En het doet me elke keer weer huilen.
Het is fictie trouwens, geen zelfhulpboek oid
dankjewel voor de tip! Het klinkt als het boek dat ik had moeten lezen toen ik 15 jaar oud was. Misschien ga ik het nu alsnog eens doen. Nogmaals dankjewel!
Amen.
Ik heb geen weegschaal. Al heel lang niet. Ook ik ben te zwaar. Was nog veel meer te zwaar. Zware jaren pleegden roofbouw op mij en m’n gezondheid. Fysiek zware jaren, een hernia, maar een psychisch zware jaren. Na hard werken aan mezelf, eind september begonnen bij een personal trainer. Voor het laatste stukje ik. Want er mag wat af. En ik wil me vooral fitter voelen!
En dus heeft mijn trainer me opgemeten. En dat doen we nog steeds. Af en toe. Zonder streefwaardes. Ik draag intussen 3 broekmaten kleiner. Voel me fitter. Vitaler. Straal meer.
Gewicht zegt niets. Want ik zal altijd zwaarder zijn als men ‘denkt’. Ik ben stevig, dat verandert niet. Ik wil me goed voelen, en daar is die weegschaal niet voor nodig. Ik heb gezien wat een weegschaal met mensen kan doen, vriendinnetje met anorexia etc.
Als mensen vragen hoeveel kilo ik ben afgevallen zeg ik dat ik het niet weet. Leg dan uit dat kilo’s voor mij niet belangrijk zijn. Al die andere dingen des te meer. Niet iedereen kan maatje S dragen. Prima toch :) wij zijn ook mooi en mogen er zijn!
Wow, wat een ontzettend inspirerend verhaal! dankjewel voor het delen.
Wat een eerlijk stuk Merel! Ik heb jaren geleden de weegschaal de deur uitgedaan. Wat een opluchting! Ik heb er nog geen dag spijt van gehad. Dat stomme getal zegt niets over wat voor mens je bent. Liefs Miny
Wat een ontzettend lief berichtje. dankjewel! <3
Bedankt voor het schrijven. Ik hoop dat ik ooit zover kom.
Ik weet zeker dat het mogelijk is Anne. Veel succes! <3
Wow! Dapper dat je dit deelde en moedig ! Wat je ziet op de weegschaal is anders dan hoe jij je voelt. Dat laatste is het belamgrijkste.
zo is het!
Zo herkenbaar. Ik heb nu de weegschaal al een paar maanden kunnen laten liggen. Hij ligt er nog wel. Want vorige keer had ik hem weggedaan en meteen erna een nieuwe gekocht en zelfs stiekem in mn tas mee naar mn kamer gesmokkeld. Werkt niet. Nu weet ik dat ik hem kan pakken, maar dat ik het ook los kan laten. Wie weet lukt het ooit helemaal, maar voor nu is het goed zo.
Ik snap je. Slowly you’re getting there. Het heeft mij ook jaren gekost!
Respect voor jou, je openheid en oprechtheid.
Ga zo door!
hoi merel
wat komt het op een goed moment voor mij een paar weken na dat veel blogs van proud2bme tegen
kwamen heb ik de weegschaal al weggedaan wel word ik een keer per maand gewogen door begeleiding omdat de huisarts dit belangrijk vind juist omdat van mijn negatief zelfbeeld af willen moet ik beginnen bij mijn grootste zwakke plek gewicht en uiterlijk ik kan daar heel onzeker over zijn het geeft mijn soms zo onzeker gevoel het gevoel van dat ik er niet mag zijn overheerst op het moment heel erg uiterlijk en gewicht spelen hierin helaas niet als enigste rol in ik ben nu met een cursus mindfullenis bezig dit is stap twee van nog een aardig tijdje therapie denk ik
heel veel liefs van natanja
Lieve Natanja, wat een doorzetter ben jij toch he! Heel veel respect voor!
Prachtig geschreven :-) Ik herken het maar al te goed. Ik hoor m’n hele leven al dat ik te zwaar ben. Als jong meisje al, ik was 6 of zo. Op school gigantisch gepest omdat ik dik zou zijn. En ik geloofde dat. Het stomme is dat wanneer ik nou de foto’s terug kijk, ik helemaal niet zo dik was. Hooguit een beetje aan stevige kant. Ondertussen liep ik wel een minderwaardigheidscomplex op en had ik op een gegeven moment dus wél 20 kg overgewicht. Zoveel is het nu niet meer, maar ik weeg nog steeds wel te zwaar. Toch ben ik nu op een punt gekomen dat ik het geaccepteerd heb, want blijkbaar hoort het bij mij. De weegschaal heb ik inmiddels de deur uit gedaan. Ik eet en leef gezond, ik ben happy en heb geen zin meer om in een hoekje weg te kwijnen omdat ik toevallig stevig ben. Zonde van m’n tijd :-)
Wat een ontzettend positief berichtje. En dan die stralende profielfoto van je ernaast. Wow Marieke, je mag trots zijn op jezelf!
Je bent prachtig en inspirerend oprecht en ik weet zeker dat je hier heel veel vrouwen een enorm hart mee onder de riem gestoken hebt.
Wat lief dat je dit zegt! <3
Prachtig en eerlijk verhaal ,heel dapper en ondanks dat ik het laatste jaar ook afgevallen ben door gezondere manier van eten ben ik nog steeds onder invloed van de weegschaal en weeg me ook nog iedere dag ,zou een goeie zijn om ook af te kicken ,je levens verhaal is mooie inspiratie ! Dank
Echt, probeer het. Iedere dag wegen is gewoon niet nodig. Je wordt er niet beter van, je schiet er niks mee op. Gewicht is zo’n relatief iets en daarbij komt: er zijn zoveel factoren die invloed kunnen uitoefenen. Je gewicht is geen dag hetzelfde… je schiet er niks mee op om dit iedere dag te zien. Succes!
Wat een fijn stuk Merel. Hier ook een en al herkenning. Ik doe nu een whole30. Niet zozeer om af te vallen maar wel om bewust te worden van wat ik allemaal in mijn lijf stop. Noem het maar een soort detox. 30 dagen lang. Maar ook 30 dagen verboden om op de weegschaal te staan. Juist om dat afhankelijke van dat stomme apparaat af te leren. Want zo’n nummertje zegt helemaal niks over hoe je je voelt.
Superstoer van je dat dit post!
Wat ontzettend knap van je Simone. Ik zag je natuurlijk vrijdag en ik moet toch even zeggen: wat zie je er goed uit!
Wat een mooie post, Merel! Heel erg dapper en inspirerend! Na ongeveer 10 jaar diëten ben ik ook een kleine 2 jaar geleden gestopt met de weegschaal en diëten .. en al kan het af en toe nog frustrerend zijn, weet ik dat ik vrede met mijn lieve lijf moet hebben, en het ook echt lief moet vinden. Lukt steeds vaker! Op een gezond en lief leven! En ga zo door!
Right back at ya Nina! Goed bezig!
Heel goed! Wij hebben de weegschaal ook weggedaan. Ik heb er wel over nagedacht een nieuwe te kopen maar dan eentje die aangeeft wat je vetpercentage, bmi, etc. Dit geeft een beter beeld dan kilo’s alleen.
Dat is ook een idee inderdaad. Al ben ik bang dat ik daar dan ook weer iedere dag op wil staan – getallen blijven gevoelig voor me. Misschien zou ik wel 1 keer per jaar een soort meting willen doen bij de huisarts ofzo. En ach, aan de andere kant, ik weet eigenlijk zo ook wel hoe het zit. Misschien kan ik het beter maar helemaal loslaten.
Mijn maag en darmen liggen vrijwel stil, daarom krijg ik sondevoeding. Ik ben de afgelopen tijd zonder iets ervoor te hoeven doen bijna 30 kilo afgevallen (van gezond gewicht naar ernstig ondergewicht) en ik moet mezelf blijven wegen zodat het ziekenhuis mijn situatie in beeld kan houden. Maar steeds opnieuw zie ik die daling en het is absoluut niet cool. Ik sla jouw prachtige verhaal op en ga het lezen als ik me weer eens gefrustreerd voel over mijn gewicht. Het doet zoveel met me dat ik er tranen van in mijn ogen krijg. Want ik weet ook: ik ben veel meer dan die stomme getallen!
<3
Jeetje, wat ontzettend heftig voor je. Ik leef met je mee en ik vind het ontzettend knap dat je hier je verhaal zo in het kort opschrijft. Je bént absoluut meer dan die getallen – gelukkig zie je dat zelf ook. Sterkte!
Hej iemandje, weet dat er nog mensen zijn die zoals jij worstelen met hun gewicht door ziekte. Lees een keertje mijn blogje “Dun” op JustLiveBlog.nl Wie weet heb je er wat aan, net als ieder ander, dun of dik of lang of kort of harig of kaal of… En die traantjes, die mogen er zijn vind ik! You go girl! Onthou: ook jouw leven is prachtig zoals jij het leeft… xxx
Lieve Merel,
Wat een verhaal! Maar idd die weegschaal die is idd helemaal niet nodig. Ik heb thuis niet eens een weegschaal. Wel ooit gehad, maar ook ik heb me beseft dat je goed voelen niet komt van een paar cijfertje. Ik ben nooit dun geweest, altijd in de categorie ‘volslank’ gevallen en ik weet precies aan te voelen wanneer ik aankom of afval. Sinds ik dat ontdekt heb, voel ik me fijner en lekkerder in mijn vel zitten. Het gaat niet om je maat of gewicht. Zolang je je goed voelt en weet dat je zo gezond mogelijk leeft is er niets aan de hand. Sterker nog: dat is het belangrijkste.
dankjewel. Je hebt helemaal gelijk!
Een en al herkenning!!! En het zal je misschien verbazen…ik ben niet te zwaar…ik ben te licht. Anorexia…als puber gehad en nog steeds in mijn hoofd. Altijd met voeding bezig en met gewicht. Ook ik heb besloten de weegschaal op te ruimen. Ik wil me niet meer laten beïnvloeden door cijfers! Ik wil me goed voelen. Gezond. Daarnaast besloten dat ik op ieder moment als ik in de spiegel kijk naar mezelf ik iets aardigs zeg tegen mij….ik ben wie ik ben…een prachtige vrouw…moeder van drie kinderen…oma…partner van de allerliefste man van de hele wereld! Leven is leuk! Leven is meer dan die stomme cijfers! Dank je voor het delen van jou verhaal. Krachtig! Mooi! Dat zijn wij…..mooie krachtige vrouwen! Succes en hug!
Het verbaast me helemaal niet Miranda :) De weegschaal is ook voor mensen die te licht zijn een ‘vijand.’ Het zijn gewoon rotdingen, haha! Je klinkt als een gelukkige vrouw en ik hoop dat je daar iedere dag van geniet!
Merel, je bent een topper!
Je hebt groot gelijk, cijfers zeggen uiteindelijk niets. Gelukkig ben ik niet opgegroeid in een “weegschaal-cultuur” (wij hadden er nooit één thuis), maar ik betrap mezelf er af en toe op dat ik bij vriendinnen in de badkamer dan toch mijn gewicht even wil checken. En inderdaad, het brengt nooit écht geruststelling of voldoening. Weg ermee! Zolang mijn broeken nog passen lijkt alles me prima in orde :)
Zo is het! Een weegschaal is ook helemaal niet uitgevonden om er iedere dag op te staan. Waarom zou je ook? Dat stomme rotding gaat je hele leven beheersen als je niet uitkijkt!
Ontzettend mooi, dapper stuk. Ik denk dat er heel veel mensen zijn die hierin iets kunnen herkennen, en er inspiratie/moed uit kunnen putten.
Ik hoop het echt :) Vind het in ieder geval erg fijn om de reacties te lezen en veel herkenbaarheid te vinden.
Wat een mooi en ontroerend stuk. Heel dapper ook hoe je dat in één adem opschrijft en met de wereld deelt. Ik herken mezelf in veel van wat je schrijft. De obsessie, de teleurstelling. Maar ik kan de mijne nog niet de deur uitdoen. Ergens geeft hij me ook motivatie als ik afval namelijk. En ik wil afvallen. Niet voor het ideaal of voor de rest van de wereld, maar voor mijn gezondheid. En dat besef heeft bij mij een knop omgedraaid. Vroeger viel ik af om het afvallen en moest het snel. Als dat niet lukte (en dat lukte nooit natuurlijk), gooide ik de handdoek in de ring. Nu wil ik gezond zijn en is afvallen een middel om dat doel te bereiken, niet het doel zelf. Het is een fijne bijkomstigheid. En het hoeft niet snel. Ik heb het er tenslotte ook niet binnen een week aangegeten. Dat inzicht is mijn keerpunt. Net als dat jouw Weegschaal wegdoen de jouwe is. Dat is denk ik echt een doorbraak om trots op te zijn. Alleen mijn Weegschaal mag blijven, ik ben nog niet klaar met hem. ;-)
Heel veel succes Tanya!
Ik heb zelf lang geen gewichtsproblemen gehad . Ik begreep dat zelfs niet goed, al die dieetende meisjes rondom mij. Ik at wat ik wou en kwam geen gram aan.
Maar op mijn 33ste stopte ik met roken en veranderde dat helemaal Op enkele weken tijd kwam ik zeer veel aan : blijkbaar heeft dat stoppen met roken ( ik rookte ook wel héél erg veel ) mijn stofwisseling zeer erg veranderd want ik at echt niet meer of anders da,n voor het stoppen. Toen ik ontdekte dat ik zo veel bijkwam ben ik naar een diëtiste gehold waar ik een eetplan kreeg dat ik geen dieet mocht noemen maar dat als gevolg had dat ik ambetante gevoelens ontwikkelde tov eten : ofwel was ik gefrustreerd omdat ik niet mocht eten waar ik zin in had, ofwel was ik ongelukkig omdat ik toch iets had gegeten dat eigenlijk niet mocht. Met veel moeite ben ik na een jaar terug 3 ( ! ) kilo afgevallen en achteraf heb ik begrepen dat dat maar zo weinig was omdat dat dieten er vooral voor zorgde dat ik niet nog meer bijkwam. 2 weken vakantie in het lekkere Frankrijk waren genoeg om die 3 kilo er terug bij te hebben en sinds toen is het alleen maar erger geworden .
Ik kreeg een depressie en de daarbij horende medicatie en hop : de kilo’s vlogen er nog meer aan.
1 keer is het er even terug af geweest : dat was toen ik gedumpt werd door een ex en daar toch wel een jaar of 2 van afzag. Ik at wat ik binnen kreeg en lette niet op wat dat juist was want ik was al blij dat dat iets was… En de kilo’s smolten weg, tot ik me terug beter begon te voelen …
Op deze moment ben ik 15 jaar ouder dan toen ik stopte met roken en kamp ik met behoorlijk overgewicht.
Ik voel me daar vaak ellendig door, maar die weegschaalheb ik al lang geleden buiten gezwierd.
Ik wéét dat ik te zwaar ben. Ik heb geen weegschaal nodig om me dat te vertellen.
Het enige wat een weegschaal kan doen, is daar een getalleke opplakken waardoor ik me nog ellendiger over mijn gewicht voel dan ik nu al doe.
Ik heb momenteel geen flauw idee hoeveel ik weeg. ik gok op ergens tussen de 70 en 90 en hoop dat het niet meer is maar precieser kan ik echt niet zijn.
Ik probeer wat goed te eten, ik weet ook dat ik beter eet dan voor mijn 33ste toen ik alles kon eten zonder bij te komen. Maar ik dieet niet : ik wil geen eetstoornis ontwikkelen en me blijven goed voelen bij voeding, kunnen genieten van mijn eten.
Dat ik eigenlijk voor mijn gezondheid beter wel wat meer inspanning zou doen om er wat kilo’s af te krijgen weet ik ook zonder weegschaal wel.
Maar momenteel kan ik het effe niet opbrengen.
Ik concentreer me dan maar op alle andere dingen die ik doe en kan waar ik wel fier op kan zijn en probeer dat stemmetje dat zegt dat ik er vreselijk uitzie weg te rationaliseren ;)
Soit, ik weet niet of je nu veel hebt aan mijn epistel. Je verhaal bracht deze woordenvloed teweeg bij mij ;)
Ik denk dat het een goed idee is om die weegschaal het huis uit te doen ( ik merk bij mij dat dat me beel beter deed voelen ) en meer fier te zijn op wie je écht bent, ook met al die kilo’s. Dat dat echter makkelijker gezegd dan gedaan is, weet ik ook wel, van ondervinding. …
Wat goed dat je je gedachten even hebt opgeschreven! Zo te lezen mag je heel trots op jezelf zijn. Je klinkt als een krachtig mens!
ik doe mijn best ;) Dank je !
Beetje offtopic, maar wat een leuke schoenen heb je aan op die foto! Mag ik vragen waar die van zijn?
Het zijn Native Shoes en ze zijn GEWELDIG. Ze zitten heerlijk en ze zijn ook nog eens ecofriendly en vegan: gemaakt van gerecycled plastic! Ik draag ze iedere dag, hihi.
You go girl!
Je bent trouwens prachtig!
ja ! vind ik ook !
Geweldig mens!!
Zoals al door velen gezegd: een mooi en oprecht stuk! Zo kunnen persoonlijke blogs kennelijk dus ook gebruikt worden. Heel wat anders dan de blogs waarop de bloggers (ook al zou het om welzijn gaan) alleen maar bezig zijn met het fotograferen van hun perfecte lichaam (een bord gezonde voeding, maar wel de eigen blote buik erachter) wat ze allemaal wel niet gekocht hebben, vragen om aandacht, nog meer aandacht en ….. uhm ja nog meer aandacht.
hihi, misschien als ik een platte buik (of een blokjesbuik) zou hebben, dat ik hem ook wel 1 keertje zou showen, maar ik snap wat je bedoelt. Waar gaat het nou helemaal om? Ik zie veel liever vrolijke, gelukkige mensen die genieten van het leven! Hoeveel je weegt, hoe strak je buik is, wat je gekocht hebt of whatever, dat interesseert mij ook niet zo. Geniet gewoon! :)
Herkenbaar. Ook ik heb jarenlang een obsessieve relatie met de weegschaal gehad. Tegenwoordig voel ik me wel een stuk beter in mijn vel. Ik sport regelmatig en kan nu vrijwel eten wat ik wil, én ik voel me fit. Voorheen sportte ik eigenlijk nooit en had ik veel meer moeite om mijn gewicht te behouden. Ik denk ook dat ik nu mijn “natuurlijk gewicht” heb gevonden. Zonder al teveel moeite blijf ik rond hetzelfde getal hangen en daar ben ik meer dan blij mee. Wel merk ik dat de weegschaal me helpt om dat een beetje in het oog te houden. Ik ga er dus nog geregeld opstaan, maar zoals je zegt is het ding eigenlijk overbodig. Je merkt zo ook wel aan je lichaam als je gewicht stijgt of daalt, daar heb je die cijfers niet voor nodig. Bovendien ben ik het helemaal met je eens dat fit zijn zoveel belangrijker is! Mooi artikel!
Dankjewel Griet, ik denk dat je helemaal gelijk hebt!
Zo herkenbaar hoe de uitslag op de weegschaal je hele dag en zelfvertrouwen kan verpesten. Ik doe er ook niet meer aan mee. Ik voel wel aan mijn kleding of ik weer een beetje erop moet letten. En met regelmatig sporten en vegan eten is dat zo weer op peil zonder me rot te voelen en te eindigen met eetbuien. Ik vind je een mooi en inspirerend mens!
dankjewel en right back at ya!!
Heel mooi geschreven en herkenbaar! Ik worstel met het zelfde probleem.
Goed om te lezen! En niet hoeven of willen wegen is inderdaad ontzettend bevrijdend! Ik had me ook járen niet gewogen, tussen mijn 19e en 27 jaar ongeveer. Ik dacht altijd, zolang ik me goed voel en ik vind dat ik er oke uit zie als ik naar mezelf in de spiegel kijk, is het goed. Zo fijn! Een poosje terug woog ik mezelf voor het eerst. Het getal zei me niet veel eigenlijk…. :-)
Ik vind jullie nieuwe soort blogposts heerlijk en vaak ook erg herkenbaar. Ontzettend goed dat je het over een andere boeg hebt weten te gooien. Er zijn zoveel leukere dingen in het leven! Jammergenoeg weet ik dit wel, maar handel ik er vaker niet dan wel naar. Ook ik worstel al heel erg lang met zelfbeeld en gewicht, maar heb er nu voor het eerst hulp bij gezocht, en dan niet in de vorm van een dieet natuurlijk ;-)!
Wat ontzettend goed van jou! Ik wens je al het geluk in de wereld.
Hoi Merel,
Ben de zoveelste die het zegt, maar wat een eerlijke, mooie blog. Gooi die weegschaal de deur uit en focus je op hoe lekker het hardlopen je laat voelen. En inderdaad niet met doel om af te vallen, maar om je fit en goed te voelen. Wees trots op jezelf!
Ik herken ook dingen in jouw verhaal, was als kind al steviger dan anderen, niet echt te dik, maar zo voelde het wel. Ik wilde altijd dunner worden, wat juist resulteerde in meer eten, eetbuien. Ik was zeker 10 kilo te zwaar, m’n lichaam en m’n gewicht maakten me erg ongelukkig. Ik probeerde af te vallen, maar de eetbuien verdwenen niet en de weegschaal gaf nooit aan wat ik wilde. Dat ging zo door tot een paar jaar geleden. Ik gooide langzaam m’n eetpatroon om, ging meer sporten en viel geleidelijk af, ook al verdwenen de eetbuien niet helemaal. Inmiddels ben ik ruim 10 kilo lichter, een gewicht waar ik vroeger alleen van kon dromen. Ineens pas ik dus maatje S, en ben ik voor de buitenwereld slank, maar de onzekerheid blijft, net als de eetbuien af en toe, en de weegschaal is nog steeds niet m’n vriend. Altijd weer die angst dat het toch meer is geworden. Ik heb er nu al even niet meer opgestaan, en na jouw verhaal ben ik van plan dat vol te houden.
Dank daarvoor Merel, en ga vooral door op de weg die je bent ingeslagen!!
Ik snap je zo goed! Als dat eenmaal in je systeem zit… lastig he? Maar wow, wat heb je veel bereikt! mag je trots op zijn.
Ik ben er zeker van dat je de juiste beslissing hebt genomen, Merel. Ik was ook al als kind bezig met diëten en toen ik tiener was liep de obsessie met mijn gewicht uit de hand. Bij alles wat ik at, telde ik de calorieën in plaats van gewoon te genieten. Toen ik begin 20 was, besefte ik plots waar ik mee bezig was. Als reactie begon ik me vol te proppen met allerlei lekkers. Ik verdikte zienderogen, niemand begreep wat er aan de hand was. Het heeft me jaren gekost om ‘normaal’ te leren eten. Nu ben ik 47 en heb ik maat 40. Daar neem ik genoegen mee. Ik weeg me nooit maar zorg er wel voor dat ik in mijn kleren kan. Als mijn jeans begint te knellen, let ik een poosje extra op wat ik eet. Verder luister ik naar mijn lichaam: ik eet niet wanneer ik geen honger heb. Het helpt echt als je het op die manier benadert.
Wat geweldig Anne, dat je dit punt hebt bereikt! 40 jaar en maat 40, dat is toch geweldig?!
Mooi en herkenbaar stuk, ik denk voor (bijna) elke vrouw!
Wat is het toch dat we in deze maatschappij zo obsessief zijn met het getal van de weegschaal en een “schoonheidsideaal”? Ik vind jullie echt een inspiratie. Knap dat jullie zo dicht bij jezelf blijven in een blogland dat helaas (juist) zo’n verschijning van uiterlijk en bezit is geworden. Je bent een mooi mens Merel :-) ga zo door!
Dankjewel voor je grote compliment! En inderdaad: wat is dat toch, in onze maatschappij? Soms heb ik het gevoel dat het in andere landen helemaal niet zo’n rol speelt: gewicht, uiterlijk… of misschien wel, maar dat daar meer wordt gevierd. Don’t hate, celebrate!
Je hebt het zo mooi in woorden uitgedrukt. Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk je het ermee hebt gehad, het lijkt me zo vreselijk zwaar en vermoeiend om dat steeds in je achterhoofd te hebben en er zo mee bezig te zijn. Ik vind het echt knap dat je het hebt weten om te zetten in iets positiefs. Ik vind jou zo’n mooi mens hè! <3
Wat een ontzettend lief berichtje van jou Iris. (en trouwens, ik vind hetzelfde van jou.) Gewicht struggles zijn kut, maar zo heeft ieder zijn eigen struggles en problemen, die allemaal even lastig zijn!
Lieve Merel, Wat een super mooi geschreven stuk! Echt heel ontroerend en mooi! You’re worth it girl! <3 Je bent een inspiratie voor velen.
Wat lief, dankjewel!!
Wat een mooie blog, het raakte me echt. Zelf heb ik na mijn bevallingen de 100 aangetikt en weer terug naar de 63 gegaan dankzij mijn melkmonstertjes. Heerlijk eten zonder aan te komen, ik wilde bijna altijd blijven kolven. Wat een dieet ;-) Mijn afkeer tegen diëten en de weegschaal heb ik door mijn moeder. Ik herinner me als kind goed hoe verdrietig en chagerijnig ze was. Mijn ouders maakte verschrikkelijke ruzies over dik zijn. Dit had veel effect op ons. Ik snapte het niet, ik vond haar prachtig en die rolletjes lagen heerlijk zacht. Daarom is er nooit een weegschaal mijn huis ingekomen en ben ik tegen dieeten. Gezond eten en gelukkig zijn met wie we zijn. xx Danielle
Wat een goede beslissing om nooit een weegschaal in huis te nemen. Ik kan inderdaad bevestigen dat weegschalen voor discussies, frustraties, huilbuien en ruzies kunnen zorgen. Zo naar!
Lieve Merel,
Wat een verhaal, en als aerobics/dans en fitness instructrice zeg ik tegen je: Je eet gezond check, je rent inmiddels en dat vind ik zo leuk om te lezen hoe het je goed doet! Zolang je zorgt dat je de 3 maaltijden per dag heb gehad en daar tussen een gezonde snack . Gooi die weegschaal de deur uit.
Xjes Yvon
:) dankjewel lieve Yvon!
Wauw Merel. Ten eerste vind ik het enorm knap dat je dit op durft te schrijven, vooral hetgeen van je vader. Ik heb het probleem dat ik het zelf allemaal wel wil oplossen en liever niet dat mensen ernaar vragen. Maar mensen zien toch wat aan je, vooral ouders. Ben in ieder geval erg blij met je verhaal en hoop dat het zo goed met je blijft gaan!! :)
En geniet van deze prachtige dag! XX
Dankjewel :)
Hallo Merel, wat een mooi selfloving blog heb je geschreven!
Je hebt helemaal niets aan de weegschaal als je net begint met sporten denk ik. Door het hardlopen bouw je spierweefsel op en dat zie je ook terug op de weegschaal. Vet eraf, spiertjes erbij. Wat supergoed is, maar als je op de weegschaal gaat staan (en je misschien ietsje meer gaat wegen) is je hele dag verpest en zakt de motivatie misschien. Dus inderdaad, geef die weegschaal een rotslinger en vaar op je eigen gevoel!
Heel veel succes en de groetjes van een hardloop sister! (Vorige maand begonnen en nu 3x in de week 5 km hardloopt!)
Wat knap van je!!!!!! haha, ik zal hem een rotslinger geven. hoppa, het raam uit! (ohnee, netjes naar de kringloop ;))
Wouw Merel, wat ben jij een kanjer om zo openhartig je verhaal te doen. Ik vind het super knap van je en heb veel bewondering voor je kracht.
Denk wat jij hebt gedaan met die weegschaal een hele hoop vrouwen ook graag willen doen en dat de vrouwen die dit lezen mischien nu wel door jou kracht je voorbeeld volgen.
Ik ben ook net als jij gestopt met op dat stomme ding te staan en ik laat mijn gevoel en lichaam bepalen wat goed voor mij is.
En lekker he! dat hardlopen, ik zelf ben nog niet zo lang bezig, het is soms even doorbijten maar ik geniet er heel erg van.
Ik ook! Ik vind hardlopen tot nu toe de leukste sport die ik ooit heb beoefend :)
Wauw wat mooi geschreven Merel! En zeer herkenbaar. Toen ik begon met herstellen van mijn eetstoornis waren mijn ouders de weegschaal zo zat dat mijn vader hem op zijn werk weggooide en wat was ik in paniek. Zo stom hoe zo’n ding je leven kan beheersen terwijl dat nummer geen drol zegt. Heel goed van je!
Bizar he? Rotdingen zijn het!
Ik kon het niet laten om te reageren.
Ik worstel ook met mijn gewicht al sinds ik mij kan herinneren. Mijn andere zusjes hoefden er niets voor te doen om slank te blijven. Vanaf jonge leeftijd probeerde ik ook van alles en nog wat. Nooit was ik tevreden.
Het lijkt alsof ik dit stukje zo zou kunnen schrijven. Ik heb heel veel respect voor je en ik hoop dat ik ook ooit zo sterk in mijn schoenen kan staan als jij..
Liefs
Ik weet zéker dat jij dat ook kan Fatiha. Immers: ik kom ook van een lange weg en ik struggle erop los, maar ik kan het, dus jij kunt het ook. <3 !
Heel mooi om te lezen, openhartig en oprecht. Dank je wel.
Graag gedaan :)
Wauw wat heb je dit goed in woorden uitgedrukt zeg! Op de middelbare school heb ik jaren gedacht dat ik teveel at en wat bleek ik had een cyste in mijn buik van 35 cm waar 4,5 liter in zat. Ik ben zo blij dat het eruit is en lekker kan genieten. Ik heb nu een gewoon gewicht en sport gewoon lekker in mijn volleybalteam. Ik maak me nu een stuk minder druk over mijn gewicht, als ik mij maar goed voel!
Ik vind het trouwens heel tof al deze positieve artikelen. Het doet echt wat met me en zet mij op een positieve manier aan het denken. You go girls!
Wat heftig moet dat zijn geweest destijds! Maar wel ontzettend fijn dat je de oorzaak van het probleem hebt gevonden en dat het nu zo goed gaat!
Dankjewel voor je compliment :)
Heel herkenbaar en fijn dat je dit deelt! Dank je wel :)
graag gedaan Elly :)
Het is een wonder wat die getallen met je kunnen doen. Ik vond/vind altijd dat ik een groen gewicht (bmi) moest hebben maar ik ben niet zo groot…het is me 1 keer, met een zeer slecht eetpatroon, bijna gelukt..nou dan ben ik een wandelend skelet.. Sinds dien heb ik maar besloten dat het niet klopt en dat het gaat om hoe je je voelt. Na lang zoeken ben ik mijn inner voice achter na gegaan en ben ik vegan gaan eten.
Mijn gewicht in eerste instantie gedaald, heel geleidelijk. Nu is het stabiel en ik merk dat ik daar wel bij vaar..tuurlijk schommelt het wat. Maar het is goed. Ik ben immers een vrouw.. De weegschaal is er maar niet in beeld..
Zo is het, het is aan zoveel veranderingen onderhevig. Ik voel me ook het beste bij een vegan dieet, voldoende beweging, genoeg water drinken, ontspanning en buitenlucht. Eigenlijk is dat mijn ‘dieet’ voor de rest van mijn leven :)
Dank je wel , je bent een schat !!
Wat een fijn stuk om te lezen. Ik heb het al vanaf mijn tienerjaren aan de stok met mijn gewicht. Heb veel dieeten gedaan, maar werd uiteindelijk alleen maar zwaarder. 2,5 jaar geleden ben ik via weight watchers anders/bewuster gaan eten, en inmiddels ben ik aan het sporten (HIIT Workout en yoga) geslagen. 1-3 keer per week, genoeg om me sterker te voelen, en goed in m’n vel en kleding te passen. Voor mij is de weegschaal horror. Het liefst ga ik er nooit meer op.
Je hoéft er niet op ;) Maar ik snap je. Leuk wordt het nooit en waarschijnlijk zal gewicht en afvallen voor altijd een issue blijven. Toch kun je er wel het beste van proberen te maken!
Wat goed wat goed!! Ik herken het heel erg, brr, die weegschaal! Wat een ding.
Ik heb ook zulke tijden gehad en nu niet meer. Soms, heel soms, vind ik het nog wel even fijn. Gewoon omdat ik zelf niet altijd zo goed in de gaten hoe het nou met m’n lijf gaat. Maar nee, een leven zonder weegschaal: HOERA!:-)
Wat mij ook heel erg geholpen heeft is geen grote spiegel in de slaapkamer trouwens:)
Bedankt voor het delen van dit eerlijke verhaal! Echt heel fijn ook voor je.
Dankjewel meis, dat is lief. En over die spiegel: die heb ik helemaal uit de slaapkamer verbannen. Ik kijk pas in de spiegel op de badkamer :)
Mooi stuk! normaal lurk ik hier altijd maar wilde toch even reageren dat ik jullie blog graag volg, ook al heb ik zelf niet zoveel met de groene lifestyle. Jullie schrijven gewoon zo heerlijk en eerlijk! Bedankt!
Wat ontzettend leuk dat je reageert Sabine! dankjewel :)
Wat een mooi artikel! En goed dat de weegschaal de deur uit gaat! Het ding kan je helpen, maar het kan je ook echt de verkeerde kant op sturen. Natuurlijk is het getalletje wat er staat enigszins van belang, maar is het niet veel belangrijker om gewoon naar lichaam te kijken en gewoon te zien of en hoe het veranderd? Je merkt het vanzelf wel!
Zo is het! Je lichaam leren ‘aanvoelen’ is volgens mij veel belangrijker. Je gewicht is zoiets relatiefs. Het schommelt en is aan allerlei veranderingen onderhevig. Geen dag is het hetzelfde. Frustrerend! En dus kijk ik er maar liever niet naar ;)
Beste Merel
Wat een fijn en herkenbaar verhaal en wat ongelofelijk goed van je om het in een keer op het scherm te zetten :) Kwetsbaar en toch heel sterk, you go girl!
ook ik heb een slechte relatie met voeding en de weegschaal en ik schreef hier al eerder over: https://evangelinejourney.wordpress.com/2014/11/26/voeding/
Ik wens je een fijne zondag toe!
dankjewel, ook voor de link naar jouw artikel!
Wauw, wat een mooi en eerlijk artikel! Ik denk soms dat ik de enige ben die problemen heeft met haar gewicht en daarom is het zo fijn om dit te lezen. Ik ben altijd slank geweest, totdat ik ging studeren: op 3 maanden tijd kwam ik maar liefst 20 kg bij! Toen kwam er een soort ‘klik’ en ben ik weer gezonder gaan leven, waardoor ik die 20 kg ook weer verloor op een half jaar tijd. Helaas is het bij mij echt een eetverslaving en daar blijf je de rest van je leven altijd wel een beetje gevoelig voor. Dus het jaar daarna gebeurde exact hetzelfde: 20 kg erbij, 20 kg eraf. Toen heb ik dat ‘ideale gewicht’ een jaar lang zo kunnen houden. Ik stond elke dag op de weegschaal, zodat ik op tijd kon ingrijpen als ik bijkwam. Dat was voor mij een situatie waar ik me prettig bij voelde: de weegschaal gaf me houvast. Helaas werd mijn leven toen een beetje overhoop gegooid en ben ik gestopt met me te wegen. Resultaat: 15 kg erbij. Dat kwam natuurlijk vooral door emoties, niet doordat ik me niet woog. Toch was die weegschaal ‘loslaten’ ook een beetje mijn gezonde eetpatroon loslaten en me volledig laten gaan wat eten betreft.
Zo, dat was kort even hoe het bij mij zit; een heel andere situatie dan bij jou, dus. Voor mij is de weegschaal een soort coach die me eraan helpt denken dat ik me niet mag laten gaan omdat ik dan weer ongelukkig word. Ik vind het enorm knap van je dat jij je weegschaal links kan laten liggen en hoop dat ik dat ook ooit zal kunnen zonder dat mijn gewicht dan de hoogte in schiet. ;-)
Als je de kracht hebt om 20 kilo af te vallen, in het verleden, kun je dit ook. Je hebt zoveel meer daadkracht in je dan je soms van jezelf realiseert!
Oh lieve Merel, wat rot om te lezen hoe vervelend het vroeger voor je geweest moet zijn en alle struggles met de weegschaal en je gewicht. Maar wat fijn om te lezen hoe sterk je hieruit bent gekomen! Een gewicht is maar een getal en zegt eigenlijk super weinig over iemands lichaam. Want het kan niet zien of je fit bent of niet, of je spieren of vet hebt, enzovoort. Ik ben ook jaren geleden gestopt met wegen en ga nu voor de innerlijke weegschaal om mezelf te meten of ik wel of niet gezond ben. Go girl!!!!
Dankjewel, je bent heel lief! <3
Ik vind dit zo’n mooi stuk, Merel! Helaas is bij mij de weegschaal ook niet echt mijn beste vriend, maar dan eerder in de andere richting (al herken ik veel uit jouw verhaal). Al van toen ik een klein meisje was, ben ik onzeker over mijn lichaam, mijn gewicht. Op mijn 13 ontwikkelde ik daardoor een eetstoornis waar ik vandaag de dag nog heel hard tegen strijd. Ik hoop ooit écht afstand te kunnen nemen van dat getal op die weegschaal, maar helaas is dat nu sowieso geen optie omdat mijn gewicht op dit moment streng wordt opgevolgd, maar eens ik dat gezonde gewicht heb bereikt, wil ik die weegschaal loslaten en gewoon een gelukkig leven beginnen lijden. Echt waar, ik heb zo’n bewondering voor je positiviteit, je bent zo ontzettend inspirerend en je hebt me even die extra moed gegeven die ik op dit moment nodig had! ♥
wat ontzettend lief en ook ontzettend dapper om hier jouw ‘verhaal’ te delen. Iedere keer als ik jouw fotootje in de sidebar zie verschijnen, omdat je regelmatig reacties achterlaat, denk ik: wat een tof meisje! Je straalt zoveel vriendelijkheid uit :)
Oh wat lief!
Wat een moedig en goed artikel! Veel herkenning!
dankjewel! <3
Wat prachtig geschreven! Heel mooi om te lezen (ook in andere stukken van jou) hoe ongelofelijk positief jij bezig bent met worden wie je werkelijke bent (dat haal ik er tenminste uit) Supermooi!
Dankjewel, lief dat je dat zegt. Daar ben ik inderdaad vrij intensief mee bezig en ik moet zeggen dat het geweldig voelt :)
Wat dapper van je om dit zo openhartig te vertellen. En, helaas, voor mij een ‘feest’ van herkenning……
Dank je wel voor je verhaal!
Heel graag gedaan :)
Wat een mooi en eerlijk artikel heb je geschreven Merel, knap dat je dit met ons deelt! Ik lees ook veel herkenning, de laatste 10 jaar heb ik overgewicht en in het begin stond ik heel vaak op de weegschaal en liet ik die cijfers ook mijn humeur en zelfvertrouwen beïnvloeden. Gelukkig tegenwoordig niet meer, als ik er nu eens per maand op kijk is het veel.
Eens per maand is netjes! Ik vind dat heel lastig, wil dan weer vaker enzo. Pure zelfbescherming dus :)
Mooi geschreven. Je mag trots zijn op wie je bent. :-) Ik heb zelf altijd een kilootje of twee, drie dat er wel af zou mogen. Maar ik geniet van lekker eten en drinken en doe nagenoeg alles met de fiets of te voet. En voel me heel gezond.
De weegschaal heb ik achtergelaten bij m’n ex-man.;-)
Goed zo!
Ik ben geraakt door je verhaal! Sommige akelige gewoontes roesten ongemerkt vast in je leven terwijl ze je niks positiefs brengen. Zelf heb ik jarenlang hetzelfde als jij gedaan, Merel, en ik kan je vertellen dat ikzelf nooit een gram te veel gewogen heb, maar me voelde alsof ik duizend kilo te veel woog. Ik mat mijn omtrekken zelfs met een meetlint en schreef alles op in een boekje. Sinds ik uit huis ben, heb ik het pas afgeleerd doordat ik simpelweg geen weegschaal tot mijn beschikking had. Logisch dat je daar een stuk gelukkiger van wordt!
Om als kers op de taart nog even tante Marie aan te halen: “Does it spark joy?”
“NEE!”
Liefs,
Ciska
hihihi die tante Marie heeft ook altijd gelijk he ;)
Wat goed dat jij er (ook) vanaf bent! Good for you.
Hallo Merel,
Wat heb je dit verhaal mooi beschreven. Wat n strijd heb je gehad met de weegschaal. Ik heb m nadat de batterij op was ook maar onder mn bed laten staan en niet meer aangeraakt. Ik herken de rust die dat geeft.
Hoewel ik je persoonlijk niet kende op de middelbare school kreeg ik vanuit de overkant van de aula deze indruk: Een sprankelende, energieke, pure persoon die altijd mensen om zich heen had en waar mensen veel plezier mee hadden. Op t podium van t schooltoneel straalde je.
Als ik nu jouw blog lees en de reacties hierboven lees krijg ik die zelfde indruk: een krachtige vrouw. Mooi dat je de onzekerheid over je gewicht naast je hebt neergelegd! (of in ieder geval daar grote stappen in hebt gemaakt)
Wat lief dat je dit zegt! Hihi, Isendoooorn!
Allereerst heel erg bedankt voor het opschrijven :) Mijn soon-to-be-ex-stiefvader heeft mij ooit het belang van weegschalen aangepraat (want: meten is weten, ugh die zin alleen al…rillingen). Een van de vele dingen die ik hem kwalijk neem/heb genomen (doe mijn best). Mijn moeder was laatst zo kwaad op hem dat ze “onze” weegschaal kapot heeft gegooid. Just saying, haha.
Maargoed, ik stond laatst voor het eerst in een jaar/2 jaar weer op de weegschaal. NOG 10 kilo erbij, kon wel janken. Depressie, angststoornis & straatvrees heeft duidelijk geen goede invloed gehad op mijn gewicht.
Ik vind het heel erg goed van je dat je bent gaan hardlopen. Ik ben er vreselijk slecht in en mijn gewrichten worden er duidelijk niet blij van. Zonder aan te nemen dat dat bij jou ook zo is; ik heb van marktplaats een paar kangoo jumps gekocht. En dat kan ik heeeeel erg aanraden!
Ik heb er tijden niets mee gedaan omdat ze bij mijn moeder thuis stonden en toen ik daar (na bovenstaand debakel) weer mee wilde beginnen, zakte ik erdoor. Oeps. Maar ik ben nu een tot 95kg setje veren rijker en wat ben ik er blij mee! Hetzelfde “lekker in de buitenlucht” idee als hardlopen, alleen is het beter voor je conditie en verlichten ze de druk op je gewrichten met 80%. Hierdoor kom ik ook daadwerkelijk een stuk vooruit en heb ik niet het gevoel dat ik een slome koe ben. Erg bevorderlijk. Ik woon in de buurt van A’dam Oost dus als je ze een keertje wilt lenen dan ben je van harte welkom.
En als je ooit nog een goede reden (niet excuus haha) nodig hebt om je niet te wegen: spieren zijn zwaarder dan vet!
Wat lief van je! En wat goed dat je ondanks alles toch gewoon doorzet! heel knap.
Knap dat je over iets hebt durven schrijven wat voor jou zo persoonlijk is. Ik hoop dat je je vandaag heerlijk voelt. <3
Ja :) ik voel me heel erg goed vandaag, dankjewel! X
Jij schrijft precies waar ik al een tijd mee te klampen heb. Dat stomme glazen ding maakt mij ook niet gelukkig.
Sterker nog; toen ik op dieet was woonde ik in Nijmegen op kamers. Daar had ik geen weegschaal en kon ik niets controleren. Doordat ik puur op mezelf vertrouwde dat ik goed at en sportte, ging het afvallen veel beter. Nu heb ik er thuis eentje en meteen ben ik zo obsessed met dat ding. Dus de mijne gaat ook de deur uit en dan gewoon genieten van eten op een verantwoorde manier. Ik denk dat het afvallen dan veel beter zal gaan.
GOED ZO!
Hier is de strijd juist de andere kant op. Ons kleine meisje is veel te licht. Ze is daardoor vaak ziek, kwetsbaar en futloos.
Zolang jij je happy voelt met je gewicht en kunt doen wat je wilt, zonder ziek te worden, mag je gelukkig zijn met al je kilo’s.
Gewicht erbij krijgen kan net zo’n drama zijn als afvallen.
Ik vind het stoer hoe je hierover vertelt. Petje af hoor!
Ah, dat lijkt me ook ontzettend lastig!! Heel veel succes ermee!
spijtig genoeg zo herkenbaar doe dit nog steeds elke dag het is leuk te weten dat ik dit niet alleen ben en ja wat ik eet bepaald de weegschaal spijtig genoeg
Je bent zeker niet de enige, dat lees je hierboven wel!
Ik houd ook totaal niet van op de weegschaal staan. Vanwege mijn gezondheid en behandeling is het wel belangrijk om te weten hoe het ervoor staat met mijn gewicht (soms val ik ineens 5 kilo af of kom ik 5 kilo aan), dat is de enige reden dat ik me weeg! Maar goed, ik vind het dus wel stom. Als ik mezelf te zwaar (of te licht?! Dat is nu zelfs voorgekomen haha) vind dan voel ik me daar ook niet fijn bij. Maar het is stom om alleen bij een gewicht van 62 kilo tevreden te zijn en anders ontevreden.
Ik ben tevreden als ik in de spiegel kijk, maakt niet uit hoeveel ik weeg, dus dat is helemaal prima. Maar wegen moet dus wel, terwijl dat juist zo stom is!
Helemaal vergeten te zeggen: ik vind het een heel mooi en eerlijk stuk. Super mooi geschreven!
Ik snap inderdaad dat je het uit gezondheidsoverwegingen in de gaten moet houden, is ook heel logisch!
Wow zo’n mooi stuk en heel mooi hoe open dat je hier over bent! Ik vind het heel lastig. Ik sta niet zo vaak op de Weegschaal vanwege 1 reden. Ik ben bang voor wat er komt te staan. En ik probeer wat er in mijn vermogen ligt om wat af te vallen maar op de een of andere manier lijkt het niets uit te halen. Tenminste zo lijkt het. En ik weet dat ik er alleen maar van ga balen en mezelf ga vergelijken. Dus dat is nog iets waar ik aan moet werken!
Kortom: de weegschaal maakt ons alleen maar onzeker. Stom ding! ;)
Merel, ik heb zo ontzettend veel respect voor jou! Echt je wilt niet weten, ik herken wel een paar van jouw gedachtegangen in dit artikel. Ik ben ook vaak ontzettend onzeker, maar door dit artikel realiseer ik me steeds meer, wees gewoon blij met jezelf hoe je bent! Je bent perfect zoals je zelf bent! Ik vind dat iedereen dat moet onthouden en daar ook tevreden mee moet zijn! Nogmaals, Merel ik vind jou een groot voorbeeld voor iedereen meid! Er zouden meer vrouwen zoals jij moeten zijn!
Wat lief en echt Emma, als ik dit kan, kan jij dit ook.
Dit is nou precies waarom ik de Groene Meisjes dagelijks lees. Je oprechtheid vind ik heel mooi; dank voor het uiten van jouw gedachtengangen (en hoe kwetsbaar je je daarmee maakt), want we zijn allemaal gebaat bij jouw eerlijke en open stukken. Ik deel je emoties volledig. Ook ik voel me honderd keer beter nu ik geen weegschaal meer heb – en toen ik een paar maanden geen grote spiegel meer had, voelde ik me nog veel beter. Ons uiterlijk is maar een omhulsel, maar krijgt zoveel waarde toegekend in deze maatschappij. Zo zonde. Gelukkig zijn er bloggers zoals jij die hun onzekerheid durven te tonen en daarmee dit soort zaken bespreekbaar maken!
Wat een mega groot compliment Suzanne, dankjewel!
Veel respect en liefde voor jou Merel, dat je dit artikel zo openhartig met de wereld deelt!
En weet je, ook ik heb deze gedachtes. Het is belachelijk als ik er over nadenk, maar als ik 1 kilo erbij zie op de weegschaal, dan is mijn ochtend soms gewoon meteen verpest en heb ik het gevoel dat ik faal. Terwijl dat natuurlijk helemaal nergens op slaat, want ik ben gewoon gezond en slank (maar ik voel wel ergens nog de druk om nog slanker te zijn). Ik ga vanaf nu proberen niet meer op de weegschaal te staan!
Wat een lief berichtje, dankjewel liefste Sophie. Ik vind inderdaad ook dat je niet meer op de weegschaal moet gaan. Die ene kilo meer of minder, het zegt helemaal niks en het is aan zoveel onderhevig. Hormonen, wat je gegeten hebt, vocht vasthouden, wel of niet gesport, enz…. gewicht is constant in beweging en het is gewoon niet nodig om zo vaak te checken of alles nog oké is. Het is (en jij bent!) namelijk sowieso al helemaal oké :) x!
Wauw… Het is zo knap hoe jij je kan verwoorden ik voel echt met je mee. Heel goed dat je lekker die weegschaal hebt weggedaan!! Je hebt geen cijfertjes nodig om je goed te voelen. En als het je een rotgevoel geeft dan kan je het maar beter kwijt zijn. Ik heb ook geen weegschaal, nooit gehad ook zolang ik me lekker voel in mijn lijf vind ik het prima. Zoals je over komt in jullie filmpjes en op de blog ben je een pracht vrouw! Met een mooi innerlijk en uiterlijk en daar mag je trots op zijn. Niet veel mensen hebben namelijk beide;) dus doe lekker je ding en het geen waar je blij van wordt want dat straal je ook uit!
Wat lief dat je dit zegt, dankjewel!
wat een geweldig verhaal uit je hart.erg moedig van je om het te delen.ga zo door merel.topper
Dankjewel!
Merel, heel erg bedankt voor je verhaal en openhartigheid :)
Als ik alle reacties zo lees voel ik echt een soort shift in bewustwording bij vrouwen, vinden jullie ook? Wat geeft het een kracht om dit met elkaar te delen en kwetsbaar te zijn, geweldig!
Ja absoluut! Echt om mooi om te lezen :)
Zo fijn om te lezen dat je een positieve weg hebt gevonden – grote complimenten! Als ik bovenstaande reactie’s lees dan kan ik wel janken dat er zo veel vrouwen zijn die hun leven door de weegschaal / gewicht laten verzieken. Super dat je zo laat zien dat het anders kan.
En misschien vind je dit wel interessant: ongeveer de helft (!) van de vrouwen ontevreden tot zeer ontevreden is met haar eigen lichaam. En dat mannen kijken naar de functie van hun lichaam en of ze daar blij mee zijn. Vrouwen leren juist om hun lichaam als object te zien, en of het wel aantrekkelijk is – met alle ellende van dien. Bij de Universiteit Maastricht werkt Anita Janssen, die houdt zich bezig met de psychologie van een negatief zelfbeeld en dat het ook veranderd kan worden. Zie ook volgend artikel, met de referenties erin…
http://www.maastrichtuniversity.nl/web/Main1/SiteWide/SiteWide4/NegatiefZelfbeeldIsTeVeranderenVolgensUMpsychologen.htm
Mooi artikel, dankjewel voor het delen!
Interessant artikel Merle!
Knap geschreven en heel herkenbaar. Ik ben er nog niet, om de weegschaal echt de deur uit te gooien, maar you go girl ;)
alles op z’n tijd! :)
Wat mooi en openhartig geschreven!
Ik ken die focus op dat getalletje ook heel goed. En ik realiseerde me ook pas kortgeleden hoe erg wij ons geluk laten beïnvloeden door zo’n stom getalletje. Geluk en gezondheid is van zoveel meer afhankelijk dan gewicht in een cijfer. Het lukt me gelukkig steeds beter om het los te laten. Ik ben het afgelopen jaar bijna 7 kilo afgevallen en juist omdat ik niet meer elke dag op de weegschaal kijk heb ik het gevoel dat ik op een veel gezondere manier ben afgevallen en het me ook gaat lukken om het gewicht eraf te houden. Focussen op hoe je je voelt en trots zijn op je lichaam werkt zo veel beter, alleen is dat soms zo moeilijk. Ik hoop dat we elkaar kunnen inspireren om op een positieve manier naar ons lichaam te kijken! :)
Mij inspireer je in ieder geval! Wat ben jij goed bezig zeg.
Merel, wat knap geschreven. En wat dapper dat je het durft te delen.
Iedereen heeft denk ik zijn of haar eigen struggles en dit geeft net dat beetje moed en hoop om in jezelf te geloven.
Ik vind je echt ONGELOFELIJK leuk, precies zoals jij bent!
Liefs, Marte
Nah, wat lief! <333
Hallo Merel,
Wat moedig van je om dit op te schrijven en wat mooi dat je je kwetsbaarheid durft te laten zien. Dat is ware schoonheid vind ik. Hoewel ik niet per se worstel met overgewicht, herken ik wel de (vaak zelfs onbewuste!) gedachte ‘ik ben niet goed genoeg’. Die gedachte als drijfveer nemen loopt altijd uit op teleurstellingen bij mij. Een beetje zelfliefde daarentegen doet wonderen:) Ik ken je niet, maar ik denk dat je een prachtig persoon bent. Anders had je ook niet zo’n mooi verhaal durven opschrijven! En aan de reacties te zien wordt het erg gewaardeerd dat je een oprecht verhaal vertelt. Wat mij betreft dus voor herhaling vatbaar!
Wat een lieve woorden Danique, dankjewel.
Wauw. Wat een onwijs mooi, moedig, inspirerend en herkenbaar artikel. Knap.
Thanks girl!
Bedankt voor je mooie stuk. Fijn om te lezen en ook hier veel herkenning. Ook ik ben te zwaar en (want) eet vaak meer dan goed voor me is. Wij mensen met een eetprobleem hebben een lastig soort verslaving; een ex-alcoholist kan door het leven gaan zonder een druppel alcohol, een ex-roker zonder sigaretten, maar wij móeten eten, en het is zo lastig maat houden. Ik voel me vaak als een auto met een defect controlelampje. Als een auto brandstof nodig heeft, gaat er een lampje branden, je tankt en je kunt weer dagenlang door. Mijn lichaam geeft vaak aan dat ik honger heb, ook als ik net gegeten heb (genoeg, gezond). Over de volle tank (vetcellen) zullen we het maar niet hebben… Ook geeft mijn lichaam niet aan als ik genoeg heb gegeten. Een tank kun je niet voller maken dan vol, maar wij mensen kunnen meer verstouwen dan goed voor ons is. In de prehistorie was dat misschien een goede strategie, maar nu is dat niet meer oké.
Ik heb veel baat bij mindfulness. Ik denk dat mindful eten voor mij dé oplossing is. Luisteren naar je lichaam, luisteren naar je gevoelens, echte honger leren onderscheiden van emotionele honger, het ontmaskeren van je gewoontes, langzaam eten met al je aandacht en stoppen als je genoeg hebt gehad. In theorie is dit simpel en fijn (je mag genieten van lekker eten!) maar de praktijk is weerbarstig (zoals blijkt uit mijn verhaal over de auto met de kapotte sensor). Als de dingen in het leven even niet gaan zoals ik zou willen, is het lastig om niet terug te vallen in oude patronen. Toen een naaste collega overleed kwam ik 10 kilo aan.
Het is ongetwijfeld een levenslang proces om hiermee om te leren gaan. Ik heb nu ook besloten dit via de huisarts op te pakken: ik ben vaak moe, slaperig, koud en hongerig tegelijk. Ik dacht aan een vitaminetekort (B12) maar dat was het niet. Ik ga door met zoeken… en moet het hardlopen ook maar weer eens oppakken…
Ondertussen heb ik het losgelaten om naar een bepaald gewicht, een bepaalde BMI te streven. Wat ik wil is rust, balans, controle. Een goede relatie met mijn voedsel. Kunnen genieten zonder schuldgevoel of schaamte.
Ik ben benieuwd te lezen hoe het verder gaat met je. Ik denk dat het goed is om “uit de kast te komen” en schuldgevoel en schaamte resoluut naar de prullenbak te verwijzen. We zijn met zovelen die hiermee worstelen in eenzaamheid. Niemand heeft er wat aan om schuld of schaamte te voelen. Ook is het goed denk ik om hulp te durven vragen. Zo velen van ons denken dat we het allemaal zelf op moeten lossen…
Succes met hardlopen!
Een goede relatie met voeding is inderdaad heel belangrijk. Je lichaam geven wat het nodig heeft en ook nog heel erg genieten, dat is wat ik wil. Schuldgevoelens zouden er gewoon helemaal niet moeten zijn. Don’t hate, celebrate!
Wat een prachtig en open verhaal heb je geschreven. Het maakt ook veel reacties los. Onze maatschappij is zo gericht op uiterlijk en de daarbij behorende getallen. Terwijl we als mens zoveel meer zijn dan de buitenkant. Dat laat je ook heel mooi zien in je verhaal en in jullie hele blog. Dank je wel daarvoor.
Heel graag gedaan en jij heel erg bedankt voor je lieve reactie.
Wat ontzettend knap dat je dit zo mooi hebt opgescheven en hebt gedeeld!
Dankjewel, het was een hele opluchting. En alle geweldige reacties bevestigen voor mij dat het goed was om te doen :)
Wat goed dat je dit artikel schrijft, en wat fijn dat het nu zo goed met je gaat! Wat ben jij sterk. Ik heb zelf nooit problemen gehad met mijn gewicht, maar ik heb een tijdje heel intensief gesport en gezond gegeten, daardoor ging er bij ook iets teveel nadruk liggen op het resultaat en was ik eigenlijk helemaal niet tevreden meer, ook niet met hoe ik eruitzag, want het kon altijd beter… Stom hoe ‘vooruitgang’ zo’n slechte drijfveer kan zijn, en hoe tevredenheid en acceptatie van wat er NU is altijd een bevrijding is en zorgt voor – hoe ironisch – meer resultaat. Een gezond lichaam is niets zonder een gezonde mentaliteit, daarom heb ik er destijds ook een stukje over geschreven toen ik dus gestopt was met het sporten en moeilijk doen. Waarom dat niet goed ging en waarom ik me er niet gelukkig door voelde. Als je super fit en strak bent, maar je bent alleen maar streng voor jezelf en spreekt jezelf straffend toe als je 2 keer per week gaat in plaats van 3 keer… Dan ben je ook echt niet gezond bezig. Dat is iets wat veel mensen nog weleens tegenstrijdig vinden. “Motivatie is toch goed?” Tja… ;)
Zo zie je: iedereen heeft zijn eigen struggles. Vroeger was ik heel naïef en dacht ik dat slanke mensen geen problemen hadden. Wanneer een slanke vriendin van me dan ‘zeurde’ over het feit dat ze niet naar de sportschool was geweest omdat ze het niet kon opbrengen, of weet ik veel, dan kon ik alleen maar denken: djjiiieieieisusususss, zeik niet zo. Inmiddels zie ik in dat iedereen zo zijn dingen heeft. Hoe je er ook uit ziet, hoe sportief je ook bent – maar weinig mensen zullen ooit 100% tevreden zijn met zichelf. Lastig blijft dat toch!
Dankjewel voor het schrijven van dit stuk. Ik herken heel veel hiervan. Ik ben ook al mijn hele leven te zwaar en ook in mijn afvaltraject nu wordt mijn mood bepaald door die stomme nummertjes. Na eerlijk geweest te zijn hierover tegen mijn trainer zei hij ook dat ik de weegschaal misschien maar een maandje moest laten. Gewoon sporten en gezond eten. Die maand kan ik nog niet maar ik weeg thuis sowieso niet meer en op de sportschool eens per week! Voel me echt een stuk blijer :)
Wat ontzettend goed voor je Coco!
Hey Merel, ik wil allereerst zeggen dat je altijd zo’n mooi, inspirerende artikelen schrijft!
Ik ben nu 16 en hoewel ik niet erg veel overgewicht heb, kan ik me wel vinden in je verhaal. Ik ben ook wat voller, er zijn zoveel ochtenden dat ik in de spiegel kijk en blij ben met wat ik zie.
Maar dan kom ik op school en zie in de spiegels meisjes die dunner en mooier zijn dan ik…
Ik weet dat ik nooit een topmodeleke zal zijn en dat wil ik ook helemaal niet, maar als ik nu iets strakker was…
Ah ja, ik work out, sport, beweeg en probeer net zoals jij een goede balans te vinden en het verschil gewoon te ‘voelen’
Uiterlijk is echt niet alles, dat weet ik ook wel, ik heb geweldige vrienden die me nemen zoals ik ben, daar ben ik zo blij mee :).
Bedankt voor alle inspiratie en steun, jullie hebben echt een geweldig blog!
Liefs, Laura.
Ik denk dat ik je gevoel wel herken. Alleen ik heb het omgedraaid.
Ik blijf maar afvallen en afvallen. Ik doe enorm mijn best en eet zoveel als ik kan. Iedere keer als ik op de weegschaal ga staan en zie dat ik weer een kilo kwijt ben, heb ik er ook geen zin meer in. Waarom zou ik me nog zo volproppen als het toch niet werkt?
Misschien is het inderdaad beter om die weegschaal weg te doen, word je veel vrolijker van. Bedankt voor deze post, Merel, heel inspiratievol.
hmm..
ik ben altijd stevig geweest maar toen ik op mezelf ging wonen liep het uit de hand.
en toen later hielp het samenwonen ook niet..
Nu zou er, ideaal gezien, 15 kilo af moeten..
Maar.. ik heb geen weegschaal., Nooit gehad ook.
Ik merk aan mijn lijf hoe het gaat en luister daarnaar..
Heel af en toe sta ik , aangekleed en wel , eens bij een cliënt op de weegschaal..
**ik werk als huishoudelijke hulp.. en met stofzuigen of afstoffen kom ik er dan langs.
Het laatste jaar ben ik qua gewicht redelijk stabiel..
Ik hoop dat er met hardlopen wat af gaat..
Maar “I’m not holding my breath”
We ben ik “ken je eigen hoofdmenu” van Patty Harpenau aan het lezen.
Het is niet zozeer een dieet boek maar het laat je nadenken over waarom je eet-technisch de keuzes maakt die je maakt. Het gaat dus om het waarom je eet.
Heel interessant tot nu toe.
Dat klinkt interessant! Ik ga er eens naar kijken.
Heel mooi/goed en oprecht !
Lief van je, dankjewel :)
Zo’n herkenbaar stuk. Ik zit helaas aan de andere kant van de scheidslijn (anorexia met aardig wat ondergewicht), maar ook in mijn leven bepaald de weegschaal behóórlijk mijn leven én stemming. Het getalletjes is nooit goed en heeft zo’n enorme invloed op alles. En toch, de stap om het wegen los te laten is zo ontzettend groot. Ik wil mijn leven niet meer laten leiden door een paar stomme getalletjes, maar lekker in mijn vel zitten, een sterk lichaam hebben en gelukkig zijn. Wat voor getalletje daar ook bij hoort. Want soms voel ik me goed, vervolgens blijkt dat het getalletje hoger is en voel ik met meteen weer slecht. Waarom? Ik voelde me toch eigenlijk best goed, vóór ik op die stomme weegschaal stond?
Wat dapper van je!!
Go girl! Weegschaal de deur uit is zeker een heel goed idee, het gaat om hoe jij je voelt (:
Zo is het! dankjewel :)
Heel mooi geschreven en dapper besluit om je weegschaal eruit te gooien! Je bent prachtig zoals je bent en die weegschaal kan je daar soms hard aan doen twijfelen. Dat terwijl het maar een ‘stom’ apparaat is, dat jou eigenlijk beoordeelt op je gewicht, terwijl het gewicht van iemands mooie innerlijk veel belangrijker is in mijn ogen! Go Merel, ik vind het stoer dat je altijd zulke oprechte stukken schrijft, het leest prettig en geeft stof tot nadenken :)
Tranen in mijn ogen, wat een herkenning en mooi geschreven Merel! Knap van je dat je zo jong al zo’n inzicht hebt in je zelf. Ik zelf ben 42, en nog steeds beheerst mijn eeuwige overgewicht mijn leven, tot aan bepaalde dingen niet aan mee doen, ontwijken van camera’s, enzovoort. Van kinds af aan moest ik al lijnen van mijn ouders, want hoe magerder, hoe beter! Iemand met overgewicht kun je niet serieus nemen, is minder waard, mag je belachelijk maken, mag je commentaar op leveren als ze iets in hun mond stoppen (zou je dat nou wel doen, neem je nu alweer wat!), ga zo maar door. Achteraf naar foto’s kijkend was ik een prachtig kind en puber, maar wel altijd met een onzekere blik in de ogen. En nog steeds dus. In mijn omgeving (familie, vrienden) is een laag gewicht ook heel belangrijk. Kom ik eens iemand tegen die er net zo over denkt als ik (gewicht zou niet uit moeten maken wat betreft hoe je mensen benadert), gaan ze ineens lijnen omdat ze dat voor anderen wel vinden gelden maar niet voor zichzelf! Mijn grootste angst is, dat ik mijn zelfbeeld zal overdragen naar mijn prachtige dochters.. Ik hoop ooit zover te komen als jij. Dank je wel voor deze inspirerende blog! x
Hoi,
Wat een leuk stuk heb je geschreven. Heel herkenbaar.
Ik dacht dat ik alleen was in mijn obsessieve gedrag ’s morgens aan die weegschaal. Mijn ritueel: wakker worden, plassen om vervolgens poedelnaakt heel voorzichtig de weegschaal op te stappen terwijl ik heel diep uitadem … Alsof dat teugje lucht een immens verschil zou maken :-) OH, ik vergeet nog te zeggen dat ik uit alle macht mijn buik intrek!
En ja, ook bij mij wordt mijn humeur bepaald door het getal op de glazen plaat. Eigenlijk echt jammer. Misschien moet ik dat onding maar eens uit het zicht zetten.
Ik ga je volgen :-)
Groetjes
Kelly
[…] afgelopen jaar is er een hoop veranderd voor mij. Ik deed mijn weegschaal de deur uit, ik begon met hardlopen en ik behaalde successen waar ik erg trots op ben. Dit alles heeft mijn […]
Bedankt voor dit prachtige stuk! Ik vond het erg bijzonder om dit te lezen. En ook heb ik heel erg veel respect met hoe je ermee bent omgegaan.
Ik struggle op dit moment met BDD (Body Dismorphic Disorder, staat wel veel info over op internet!). Het is moeilijk om in woorden uit te leggen wat het is maar het houdt eigenlijk in dat ik walg van mezelf. Spiegels etc zijn mijn vijand en leuke dingen ontwijk ik soms vanwege mijn slechte zelfbeeld. Ik weet precies hoe het is om je zo somber te voelen door die vervelende onzekerheid. Ik werk er nu aan met mijn psycholoog en ik hoop er ooit eens af te komen. Ik wil mezelf leuk vinden maar helaas is dat soms erg moeilijk.. Maar ik ga ervoor!
Heel herkenbaar. Hoewel ik nu nog in de fase zit van elke dag wegen is dat voor mij JUIST een enorme stap. Eerst durfde ik mijn gewicht dat meer dan tientallen kilos boven gezond is helemaal niet in het getal te kijken. Nu bezig met gezond eten, (en niet VEEELte veel) en sporten. De weegschaal geeft me nu even houvast. Hoop toe te werken naar een moment dat ik zonder weegschaal kan, zonder gigantisch veel te gaan eten. Je bent trouwens een enorme bron van inspiratie voor mij en voel me altijd gesteund door je persoonlijke blogs.
Erg mooi geschreven! Je bent veel meer dan je gewicht! Ook hoor ik zelf het stemmetje in mij hoofd vaak zeggen: “je bent weer aangekomen”, probeer ik er niet meer naar te luisteren. Een gezonde lichaam is zeker belangrijk, maar een gelukkige geest net zo. Alles komt ooit op zijn plek als je gelukkig bent. :) Dank je wel voor het delen!
Lieve Merel,
Wát een post zeg.. Dit beschrijft mij een dikke 100% en ik ben pas 18 jaar oud.. Ik heb al sinds ik klein ben een hele grote strijd met mijn gewicht. Ik ben ook heel ver gegaan met pogingen tot willen afvallen. Ook voor mij is het een heel beladen onderwerp.
En je hebt gelijk: ik wil het niet meer, maar ik alleen ben niet sterk genoeg hiervoor. Ben ik bang.
Ik heb 2 weken geleden eindelijk hulp gevraagd voor mijn angsten en nare gedachten en dat heeft me al bijna 6 jaar gekost om dat eindelijk te durven.
Er is veel moed nodig om zoiets te schrijven Merel, maar je hebt het echt prachtig verwoord.
Ik weet niet of je het door hebt, maar je geeft mensen kracht door te vertellen wat jij hebt overwonnen.
kusjes x
Ik vind het weer heel knap hou jij je verwoord!
verwoordt verwoort verwoortd :)
Hey Merel,
Wat kan een gewicht toch vervelend zijn he? Alhoewel ik zelf nooit zo ‘weegschaalverslaafd’ was.
Hier ook zo’n situatie. 23 jaar, 98 kilogram en 1,78 cm lang. Ben twee jaar geleden naar de dokter gegaan als een soort wanhoopsdaad. Ze gingen mijn bloed testen op diabetes, verhoogd cholesterol en vertraagde schildklier. Ik hoopte stiekem dat als het een van die dingen was, mijn schildklier was. De meest ‘makkelijke’ weg om af te vallen. Iets van jodiumtabletten en klaar is Marieke. Echter was mijn schildklier ok en bleek ik godzijdank ook geen diabetes te hebben. Maar mijn cholesterol was wel te hoog. Ik werd doorgestuurd naar een diëtist en kreeg een cholesterol verlagend dieet. De diëtist vertelde me geen informatie die ik niet wist, sterker nog: veel etenswaren die cholesterolrijk zijn at ik al niet. Ik hield me aan het dieet en viel toen 10 kg af. Van 100 kg naar 90. Ik was erg blij. Ik begon met de pil en werd toen dikker. Ik kreeg een relatie met mijn huidige vriend en de kilo’s kwamen er net zo hard weer aan. 1,5 jaar geleden besloten mijn vriend en ik met de sportschool te beginnen. Mijn vriend om spieren te kweken (erg dun, 60 kg/1,78 cm) en ik logischerwijs om af te vallen. We deden bodysupport dieet, een soort personal body plan wat tegenwoordig ook zo populair is. Toch van toen 103 kg naar 98 gegaan. Toch vlotte het niet en stopten we er mee. Ik starte via mijn personal trainer met een bloedgroepdieet. Dat hield ik twee dagen vol. Wat een marteling, iedere dag hetzelfde eten. Droge rijst met kip en spinaziebladeren. Ik kreeg hoofdpijn en weinig energie hield ik over. Inmiddels hebben mijn vriend en ik ons beiden afgemeld van de sportschool en wandel ik nu wekelijks 2,2 km van huis naar school. Je hoort de vogels en snuift verse lucht op ipv in de lucht van diegene die naast jou aan het sporten is. Daarnaast iedere avond 25 situps in bed. De pil slik ik nogsteeds, maar ik heb ook niet het idee dat als ik daar mee stop het er echt direct weer van af gaat.
Zwaarder zijn dan wat je moet wegen is vervelend, maar dat ik een verhoogd cholesterol heb op mijn 23ste maakt het nog moeilijker. Ik ben een stress eter en heb in het verleden vanuit huis het verkeerde voorbeeld gekregen. Vooral met restjes werd me vaak gevraagd ‘jammer om het weg te gooien, wil jij het nog marieke?’ ik voelde me dan schuldig als ik het niet deed. Ik weet me nu beetje bij beetje wel steeds te weerhouden van etenswaren die ik niet mag. Ik snoep weinig, eet vrijwel nooit patat. Maar ik hou wel van een stukje taart of een eitje op mijn brood. Het zijn ook vooral de porties die ik soms iets teveel uit het verband trek. Dat is altijd nog aftasten. Mijn vriend kan eten wat hij wil en vooral als ik met hem ben is het voor mij een valkuil om ook dat wat slecht voor mij is, maar wat hij op dat moment eet, toch tot me te nemen. Mijn volgende stap is de psycholoog. Eens kijken wat dat kan brengen. Ik voel me vaak genoeg opgesloten in mijn eigen lichaam. Ik word gemanipuleerd door mijn eigen brein om iets toch te eten en aan de andere kant beperkt door mijn cholesterol. Dat ik bij mijn geboorte 9,5 pond woog is een makkelijke manier om mijn gewicht als logisch te beschouwen, maar ook die fase ben ik nu voorbij. Toch is er een positief ding: ik ben lang dus mijn gewicht is goed in proportie. Ik ben breder gebouwd dus mijn overgewicht valt minder op dan iemand van 1.60 cm. Desondanks hoop ik ooit eens die 80 kg te wegen, ookal lijkt dat de komende tijd nog erg, erg ver weg! Ik ben blij met mijn lichaam zoals het is, wordt er niet verdrietig van. Maar ik zou het zo erg vinden als ik door zwaarlijvigheid minder vruchtbaar/sneller ziektes of zelfs eerder zal sterven. Bedankt voor jouw verhaal Merel!
Weer een mooie bijzondere blog Merel! Je bent een prachtig mens! Ga nog maar heel lang door met je blogs, een inspiratiebron voor velen! En supermooi dat je die rottige weegschaal de deur uit hebt gegooid! Ik ben het helemaal met je eens dat gezond eten (en af en toe lekker ongezond) en bewegen energie geven. Succes met het hardlopen. Goeie keus. Naast dat je er van zult afvallen is het bovenal goed voor een flinke dosis gelukshormoontjes:)
Liefs Linda
Hi
Ik schreef je onlangs een mail over voedingsadvies, misschien herinner je me nog.
Voor is wat je hier schrijft erg herkenbaar. Het is erg super dat je die weegschaal en dat cijfer hebt kunnen loslaten!
Echt héél sterk! Want het is een hele opgave om rituelen op te geven. En fijn dat je je er beter bij voelt!
Veel liefs
* voor mij
“Op sommige dagen wilde ik niet ontbijten, omdat ik vond dat ik dat niet had verdiend.” Bij deze zin kreeg ik een beetje tranen en dacht ik “heh meisje toch”, maar ook vooral tegen mezelf, want dit klinkt zo herkenbaar van hoe ik mezelf eerst behandelde. Nu ben ik goed gaan ontbijten/lunchen/avondeten. Gezonder eten (en af toe pizza ja ik ben gek op pizza), meer bewegen, meer conditie opbouwen. Ik doe het voor mezelf en omdat ik de moeite waard ben. De weegschaal is er wel nog steeds. Ik zit nu in een relatie-breuk en ik moet mezelf echt dwingen om goed te blijven eten, het is zo moeilijk, dus ik hamer erop: goed voor jezelf zorgen. De weegschaal laat een lager getal zien, maar echt blij ben ik er niet over. Elk voordeel heb z’n nadeel zou je kunnen zeggen..maar zo zie ik het niet echt. De weegschaal is mijn vriend & vijand. Het hele stuk klinkt eigenlijk wel vrij herkenbaar & treffend.
Wat een mooi stuk heb je geschreven. Ik heb nooit een ‘eigen’ weegschaal gehad en dus ook niet zo bezig met gewicht. Op mijn werk (id psychiatrie) zie ik zo veel jonge meisjes worstelen met voeding en hun gewicht. Hun identiteit wordt ontleend aan de cijfers op de weegschaal. Ik juich bij het lezen van dit stuk en moedig iedereen aan de weegschaal weg te doen. (:
Wat fijn dat je de weegschaal los hebt kunnen laten. Klinkt verlossend. Ik hoop dat ik ooit hetzelfde kan zeggen.
Wauw Merel,
Wat ontzettend herkenbaar en mooi geschreven. Ik kreeg zelf de tranen in mijn ogen. Zelf heb ik jaren met anorexia geworsteld, nou ja, geworsteld, de anorexiabezigheden blijven altijd wel ergens in de randen van mijn gedachten zweven. Elke dag nog ben ik bezig met mijn voeding en beweging, maar 100% hier van genieten blijft lastig, daar de moeilijkheidsgraad hem altijd weer ligt in het blijven voorkomen niet weer in een obsessie te vervallen.
Sinds mijn vriend de weegschaal heeft verstopt, is er echter wel wat veranderd. Ik voel mij beter en ben er minder mee bezig, ondanks dat mijn gedachten mij nog wel plagen, voelt het bevrijdend. Ik vind het fijn dat je er zo open over schrijft, want vrouwen/mannen, van welk gewicht dan ook, worden regelmatig geplaagd door gedachten/obsessies met betrekking tot het gewicht en uiterlijk. Het gevaar wanneer je hier niet open over bent, is dat je verstrikt kunt raken in de tentakels van de negatieve gedachten. En hoe lastig is het om open te zijn, over je twijfels en je kwetsbaarheden?
Soms krijg ik al een brok in mijn keel wanneer ik al die posters in bushokjes zie, en mijzelf er weer op betrap, gadverdamme, zo zie ik er niet uit, zou ik niet iets meer moeten opletten op wat ik eet en ben ik wel goed genoeg? Maar wanneer ik dan mijn gedachten deel met verschillende mensen, merk ik vaak dat de grootste spanning alweer van mij afvalt en dat het eigenlijk zo herkenbaar is, voor iedereen. Zelfs voor mensen die er in mijn ogen perfect uitzien. Goddank zijn er mensen als jij die open durven te zijn en daarmee anderen hoop kunnen verschaffen.
Heel blij met deze blog! <3
Mijn verhaal…….. Wat mooi en eerlijk. Ben een fervent volger van jullie en ook geen onbekende op Facebook maar durf zelfs niet onder m’n eigen naam te publiceren hier…..
Oh hoe wou ik dat ik zo positief kon zijn als jij.
Maar, zoals mijn man altijd zegt: als er ooit weer een hongersnood komt, leef jij een stuk langer!
Dat is ook wel weer waar…
Hier herken ik volledig mezelf in! Ik hoop ooit zoals jij er sterk over in mijn schoenen te staan. Bedankt om je verhaal te delen het geeft me hoop en moed! Liefs Saar
Dank je wel voor het delen van jouw ervaringen en gevoelens erbij. Enorm herkenbaar . Ondanks dat ik verder gezond ben (zover ik weet) en heel veel stappen vooruit heb gezet kan ik blijven vallen over dat cijfertje op de weegschaal.
Hardlopen is heerlijk! Geniet er van al is dat soms ook niet altijd het gevoel dat je er van krijgt. Ik moet mezelf ook nog steeds regelmatig oppeppen om door te blijven gaan en als ik dan ben geweest dan ben ik er zo blij mee.
You rock girl!!
Het is toch juist leuk dat je het vooroordeel over vegans meteen ontkracht.
Dat zouden altijd doorzichtige bleke magere mensen zijn.
Ik zie het niet ;)
Je bent mooi.
Wow, dat stuk dat je opstond, ging plassen, nog een keer ging plassen en dan wegen. Elke dag. Ik kreeg er gewoon buikpijn van. Ik werk als trainer in een sportschool en waar ik het nog steeds moeilijk mee heb (qua werk dus), is de focus van mensen op afvallen. Alsof het echt gelukkige leven begint als de weegschaal een paar kilo minder aangeeft. Misschien heb ik makkelijk praten, want ik ben nooit te zwaar geweest. Maar ik probeer elke dag vrouwen in te prenten dat het niet draait om het cijfer op de weegschaal, maar om je fijn voelen en plezier hebben tijdens het trainen. Energie hebben en je lijf lekker bewegen. Sommigen zijn zo goed bezig, maar als het cijfer op de weegschaal niet naar tevredenheid is, laten ze alles vallen wat ze hebben opgebouwd. Of mensen die bij voorbaat al zeggen “ik haat de sportschool maar ik moet afvallen.” Waarom zou je jezelf kwellen met iets waar je met tegenzin naartoe gaat? Dan is het bij voorbaat al gedoemd om te mislukken. Ik ben dan ook eerlijk en adviseer een manier van bewegen te zoeken waar ze plezier aan beleven en wat ze dan ook kiezen omdat het leuk is.
Gelukkig zitten er ook succesverhalen bij, bijvoorbeeld mensen die ontdekken hoe leuk ze iets vinden en gezellig met vriendinnen trainen, of dat ze supersterk zijn en dat niet van zich hadden verwacht. Dat ze toewerken naar iets zwaars optillen, heel ver rennen of een ander doel – iets anders dan afvallen. Zodat ze weten dat ze sterker zijn dan ze denken, en trots op zichzelf mogen zijn.
Oké, dit waren mijn gedachten tot zo ver, misschien een onsamenhangend stuk. Bedankt voor het delen van je verhaal. Het inspireert mij!
PS er is een inspirerend interview met Mirna Valerio door RunnersWorld. Misschien vind je het leuk om te lezen, als je op google zoekt kan je het wel vinden. Of ik stuur de link als je wil.
Moedig stuk Merel! Net zoals die van gisteren overigens! Ik geloof ook zeker dat niemand zich moet laten leiden door cijfertjes en weegschalen. Ik ken het gevoel dat je hebt over de weegschaal maar al te goed. Ik heb hier vroeger onwijs mee geworsteld, wat eigenlijk alleen maar averechts heeft gewerkt. Ik weeg me nu nooit meer en het interesseert me ook niet: ik leef gezond, actief en gelukkig en mijn lichaam kiest daar zelf een gewicht bij:) Een balans die op dat moment goed is. Ik heb overigens veel baat gehad bij dagelijks yoga doen, wat voor mij meer effect heeft dan hoe ik vroeger mezelf dwong 4x per weekhard te lopen en te trainen voor een halve marathon. Zo zie je maar weer: andere mindset:)!
Alleen maar respect voor jou! Dapper om dit te posten, nog dapperder dat je deze stap genomen hebt. X
Wat een mooi artikel, super stoer van je!
Bedankt voor je stukje Merel. Ik herken het heel erg. Ik vind het ook knap dat je zo open bent, daardoor kan ik het ook zijn.
Tijdens mijn pubertijd was ik vrij obsessief bezig met de weegschaal. Nu nog steeds wel met mijn figuur en dan met name mijn buik en borsten (probleemgebied).
Ik sta sinds een paar jaar ook niet meer op de weegschaal. Ik heb er zelfs een soort angst voor. Maar ik merk dat de weegschaal me niet helpt qua motivatie voor gezond eten en bewegen.
Die motivatie begint bij liefde voor jezelf, dat je goed voor jezelf wilt zorgen. En dat probeer ik nu te leren.
Veel liefs!
[…] vind ik het belangrijk. Ik deel van alles met jullie. Of het nou gaat over het hebben van heimwee, afvallen of over hoe lastig ik het vind om te ontspannen – dan ook […]
Dankjewel. Precies wat ik nu nodig heb. Mijn weegschaal is stuk. Nieuwe besteld maar ben het zo beu om afhankelijk te zijn van die cijfers.. het is een obsessie geworden. Na 16kilo afvallen ben ik nog steeds heel de dag down als er niet genoeg af is.
DANKJEWEL!