Vorige week maandag kwam mijn allereerste audioblog ever online en wow, wat een hoop reacties kreeg ik! Ik ben zo blij om te lezen dat jullie dit nieuwe concept leuk vinden en ik ben ook heel dankbaar voor de nuttige feedback die ik kreeg, om mee te nemen naar de volgende serie audioblogs die ik ga opnemen met Andrew. Vandaag is het tijd voor audioblog nummer 2: voldoen aan je eigen ideaalbeeld.
Goedemorgen! Allereerst: sorry voor de vertraging! Ik wilde dit artikel ‘gewoon’ op vrijdag inplannen, maar toen kwam er iets tussendoor, waardoor ik het naar zaterdag verschoof. Maar toen deed ik er gisteren door omstandigheden uren langer over om thuis te komen. En na heel lang in de stromende regen in Berlijn te hebben gelopen met een koffer waar een wieltje van kapot ging, en mijn vlucht omgeboekt moest worden, wilde ik thuis alleen aan een warme douche en mijn bed denken. Vandaar de vertraging. En misschien was het een teken en moet ik volgende keer weer gewoon braaf met de trein, zoals altijd ;) Goed, eind goed al goed, ik ben weer terug in Amsterdam en ik ga jullie hopelijk vandaag toch weer met een dosis groene inspiratie (de rest van) het weekend insturen!
Soms doe je van die ontdekkingen. Plaatsen, dingen, mensen. Mensen ontmoeten die de juiste woorden spreken en de juiste snaren raken. Dat zijn mijn favoriete ontdekkingen. Wie mijn blog langer leest dan vandaag, weet dat ik geen verlegen meisje ben en dat ik dat vrij gemakkelijk nieuwe ontdekkingen doe.
Toch kan ik me nog wel eens over en te veel voelen. Dan heb ik allemaal dingen in mijn hoofd die ik wil zeggen of delen, maar dan denk ik: wie zit daar nou helemaal op te wachten? Wat zullen mensen er wel niet van vinden? Onlangs schreef ik een artikel over hulp vragen en accepteren. Uit de reacties merkte ik op dat het accepteren van hulp blijkbaar het moeilijkste is. Dat vind ik ook. Althans, dat dacht ik. Maar eigenlijk vind ik het aanbieden van hulp ook behoorlijk ingewikkeld. Stom is dat.
Het heeft even geduurd voordat ik mezelf feminist durfde te noemen. Daar gingen wel wat Miranda July boeken en toespraken van Chimamanda overheen. Toen ik steeds meer feministen leerde kennen wist ik: ja, ik ben er eentje. Dat klinkt als een halve coming out, maar dat valt allemaal ook wel weer een beetje mee. Toch vind ik het tof om het over dit onderwerp te hebben, omdat het mij bezighoudt momenteel. Het leuke is dat ik daardoor weer meer berichtjes en vragen binnenkrijg van lezers, die zich ook voor het feminisme interesseren. Het onderwerp leeft behoorlijk momenteel en dat vind ik tof om te zien.
Vroeger kon ik er heel slecht tegen als ik mensen alleen in een restaurant zag zitten. Mijn hele avond kon in beslag worden genomen door het in de gaten houden van zo’n (in mijn ogen) Enorm Eenzaam Persoon, omdat ik me zorgen maakte. Heel irritant voor mijn gesprekspartners, kunnen we denk ik wel met zekerheid stellen. Gelukkig, voor mij en vrienden, ben ik er wel een beetje vanaf. Dat komt doordat ik tegenwoordig zelf veel meer dingen alleen doe. Dingen alleen doen kan fantastisch zijn.
