In drukke periodes, of in periodes waarin ik niet heel erg lekker in mijn vel zit, moet ik altijd weer bij mezelf constateren dat ik harder word. Harder voor mezelf en daarmee, bijna automatisch, ook voor anderen. Nu ben ik niet per se iemand die altijd maar poeslief en gezellig is – ik kan een grote mond hebben en mijn humor is vaker wel sarcastisch dan niet, maar ik ben óók een heel zachtaardig persoon.
Omdat ik het nog steeds heel erg leuk vind om deze audioblogs met jullie te delen, is het vandaag tijd voor deel 3 : ‘Iedereen is een beetje bang.’ Tenminste, ik wel. En niet een beetje soms ook, maar echt best behoorlijk veel af en toe. Dat geeft niks, want je hoeft niet altijd alles te weten of te kunnen of te durven. Het is oké om soms gewoon even te berusten in het feit dat dingen eng zijn.
De laatste tijd heb ik wat te hard mijn best gedaan iets of iemand te zijn, in plaats van gewoon eens te zíjn. Dat betekende heel veel buitenkant, heel veel lachen, roepen, feesten, katers en vooral heel weinig voelen, of praten over gevoelens en verdriet of angsten tonen doen we al helemaal niet. Ik heb, om heel eerlijk te zijn, mezelf flink verwaarloosd de afgelopen tijd en ik ben er klaar mee.
Eind januari schreef ik over mijn Eerst Keren Lijst. Ja, dat is een echt ding, die lijst van mij. Ik houd letterlijk een lijst bij van dingen die ik voor het eerst doe. Het is voor mij een manier om bij te houden wat ik zoal voor ontwikkelingen doormaak en welke leuke dingen ik meemaak. Omdat het helemaal niet allemaal heel erg belangrijke of grote dingen zijn, kan ik me zo voorstellen dat dit over vijftien jaar heel vermakelijk gaat zijn om terug te lezen. ‘Uit het spannende leven van de 29-jarige Merel,’ wordt de titel van het boek dat ik erover ga uitbrengen, denk ik. (En dan ga ik het ook als audioboek inspreken, heb ik net bedacht.)
